Η εξιλέωση

• Γιατί είναι απαραίτητη η εξιλέωση για τη σωτηρία μας;

Ο Ιησούς Χριστός «ήλθε στον κόσμο… για να σταυρωθεί για τον κόσμο, και να σηκώσει τις αμαρτίες του κόσμου, και να καθαγιάσει τον κόσμο, και να τον καθαρίσει από κάθε ανομία. Ώστε με εκείνον όλοι να μπορέσουν να σωθούν» (Δ&Δ 76:41–42). Η μεγάλη θυσία που έκανε για να πληρώσει για τις αμαρτίες μας και να υπερνικήσει τον θάνατο αποκαλείται εξιλέωση. Είναι το πιο σημαντικό γεγονός που έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητος: «Γιατί είναι αναγκαίο να γίνει μια εξιλέωση, γιατί σύμφωνα με το μεγάλο σχέδιο του Αιώνιου Θεού πρέπει να γίνει εξιλέωση, ειδάλλως όλη η ανθρωπότητα πρέπει αναπόφευκτα να αφανιστεί… Μάλιστα, όλοι έχουν υποστεί την πτώση και έχουν χαθεί και ασφαλώς θα αφανιστούν εκτός αν παρεμβληθεί η εξιλέωση» (Άλμα 34:9).

Η πτώση του Αδάμ επέφερε δύο είδη θανάτου στον κόσμο: τον σωματικό και τον πνευματικό θάνατο. Ο σωματικός θάνατος είναι ο αποχωρισμός του σώματος και του πνεύματος. Πνευματικός θάνατος είναι ο αποχωρισμός από τον Θεό. Εάν αυτά τα είδη θανάτου δεν είχαν υπερνικηθεί από την εξιλέωση του Ιησού Χριστού, δύο συνέπειες θα υπήρχαν ως αποτέλεσμα: το σώμα μας και το πνεύμα μας θα είχαν χωρισθεί διά παντός και δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε πάλι με τον Επουράνιο Πατέρα μας (βλέπε  Νεφί Β΄ 9:7–9).

Όμως ο συνετός Επουράνιος Πατέρας μας προετοίμασε ένα υπέροχο, φιλεύσπλαχνο σχέδιο για να μας σώσει από τον σωματικό και τον πνευματικό θάνατο. Σχεδίασε να έλθει ένας Σωτήρας στη γη να καταβάλει τα λύτρα (να μας λυτρώσει) για τις αμαρτίες μας και τον θάνατο. Λόγω των αμαρτιών μας και της αδυναμίας του θνητού μας σώματος, δεν μπορούσαμε να καταβάλουμε τα λύτρα μόνοι μας (βλέπε Άλμα 34:10–12). Εκείνος που θα ήταν ο Σωτήρας μας θα χρειαζόταν να είναι αναμάρτητος και να έχει δύναμη επί του θανάτου.

• Γιατί ήταν ο Ιησούς Χριστός ο μοναδικός που μπορούσε να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες μας;

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι γιατί ο Ιησούς Χριστός ήταν το μοναδικό άτομο που θα μπορούσε να είναι ο Σωτήρας μας. Ένας λόγος είναι ότι ο Επουράνιος Πατέρας Τον επέλεξε να είναι ο Σωτήρας. Ήταν ο Μονογενής Υιός του Θεού και συνεπώς είχε δύναμη επί του θανάτου. Ο Ιησούς εξήγησε: «Εγώ βάζω την ψυχή μου, για να την πάρω ξανά. Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλ’ εγώ τη βάζω από μόνος μου· έχω εξουσία να τη βάλω, και έχω εξουσία να την πάρω ξανά» (Κατά Ιωάννην 10:17–18).

Ο Ιησούς πληρούσε επίσης τις προϋποθέσεις να είναι ο Σωτήρας μας, επειδή είναι το μοναδικό άτομο το οποίο έζησε επί γης και δεν αμάρτησε. Αυτό Τον κατέστησε άξια θυσία, για να πληρώσει για τις αμαρτίες των άλλων.

• Καθώς διαβάζετε αυτό το τμήμα, φαντασθείτε τον εαυτόν σας στον κήπο της Γεθσημανή ή επί του σταυρού ως μάρτυς των παθών του Ιησού Χριστού.

Ο Σωτήρας εξιλεώθηκε για τις αμαρτίες μας με το να υποφέρει στη Γεθσημανή και δίδοντας τη ζωή Του επί του σταυρού. Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε πλήρως πώς υπέφερε για όλες τις αμαρτίες μας. Στον κήπο της Γεθσημανή το βάρος των αμαρτιών μας Τον έκανε να αισθάνεται τέτοια αγωνία που αιμορραγούσε από κάθε πόρο (βλέπε Δ&Δ 19:18–19). Αργότερα, καθώς εκρέμετο επί του σταυρού, ο Ιησούς υπέστη οδυνηρό θάνατο με μία από τις σκληρότερες μεθόδους γνωστές στον άνθρωπο.

Πόσο μας αγαπά ο Ιησούς, για να υποφέρει τέτοια πνευματική και σωματική αγωνία για χάρη μας! Πόσο μεγάλη αγάπη του Επουράνιου Πατρός μας, ώστε απέστειλε τον Μονογενή Του Υιό να υποφέρει και να πεθάνει για τα λοιπά τέκνα Του. «Επειδή με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Κατά Ιωάννην 3:16).

Την τρίτη ημέρα μετά την σταύρωσή Του, ο Χριστός ανέστησε το σώμα Του και έγινε το πρώτο άτομο που ανέστη. Όταν οι φίλοι Του πήγαν να Τον γυρεύουν, οι άγγελοι που φύλασσαν το μνήμα του τους είπαν: «Δεν είναι εδώ· επειδή, αναστήθηκε, όπως είχε πει» (Κατά Ματθαίον 28:6). Το πνεύμα Του είχε επανέλθει στο σώμα Του, για να μην χωρισθεί ποτέ πια.

Ο Χριστός κατ’ αυτόν τον τρόπο υπερνίκησε τον σωματικό θάνατο. Χάριν της εξιλεώσεως Του, όλοι όσοι γεννώνται σε αυτήν τη γη θα αναστηθούν (βλέπε  Προς Κορινθίους Α΄ 15:21–22). Όπως ανέστη ο Ιησούς, το πνεύμα μας θα ενωθεί εκ νέου με το σώμα μας, «ώστε δε θα μπορούν πια να πεθάνουν…, να μη χωριστούν ποτέ πια» (Άλμα 11:45). Αυτή η κατάσταση ονομάζεται αθανασία. Όλοι οι άνθρωποι, οι οποίοι έζησαν, θα αναστηθούν «και νέο[ι] και γέρο[ι], και ελεύθερο[ι] και σκλάβο[ι], και άρρενες και θήλεις, και [οι] κακο[ί] και [οι] δίκαιο[ι]» (Άλμα 11:44).

• Πώς η γνώση σας για την ανάσταση σάς έχει βοηθήσει;

• Σκεφθείτε πώς η παραβολή σε αυτό το τμήμα μάς βοηθά να κατανοήσουμε την εξιλέωση. Ποιους αντιπροσωπεύουν στη ζωή μας οι άνθρωποι στην παραβολή;

Η εξιλέωση του Σωτήρος καθιστά δυνατόν ώστε εμείς να υπερνικήσουμε τον πνευματικό θάνατο. Μολονότι όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν, μόνον όσοι αποδέχονται την εξιλέωση θα σωθούν από τον πνευματικό θάνατο (βλέπε Άρθρα της Πίστεως 1:3).

Αποδεχόμαστε την εξιλέωση του Χριστού με το να έχουμε πίστη σε Εκείνον. Μέσω αυτής της πίστεως, μετανοούμε για τις αμαρτίες μας, βαπτιζόμαστε, λαμβάνουμε το Άγιο Πνεύμα και υπακούμε στις εντολές Του. Γινόμαστε πιστοί μαθητές του Ιησού Χριστού. Συγχωρούμεθα και καθαιρούμεθα από την αμαρτία και προετοιμαζόμαστε να επιστρέψουμε και να ζήσουμε διά παντός με τον Επουράνιο Πατέρα μας.

Ο Σωτήρας μάς λέγει: «Γιατί ιδές, εγώ, ο Θεός, υπέφερα όλα αυτά για όλους, ώστε να μην υποφέρουν… όπως και εγώ» (Δ&Δ 19:16–17). Ο Χριστός έκανε αυτό που Του αναλογούσε και εξιλεώθηκε για τις αμαρτίες μας. Προκειμένου να έχει αποτέλεσμα πλήρως η εξιλέωσή Του στη ζωή μας, πρέπει να προσπαθούμε να Τον υπακούμε και να μετανοούμε για τις αμαρτίες μας.

Ο Πρόεδρος Μπόιντ Πάκερ του Συμβουλίου των Δώδεκα έδωσε την ακόλουθη διευκρίνιση, για να δείξει πώς η εξιλέωση του Χριστού καθιστά δυνατόν να σωθούμε από τις αμαρτίες, εάν κάνουμε αυτό που μας αναλογεί.

«Επιτρέψατέ μου να σας πω μία ιστορία—μία παραβολή.

»Ήταν κάποτε ένας άνδρας, ο οποίος ήθελε κάτι πάρα πολύ. Φαινόταν πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο στη ζωή του. Προκειμένου να αποκτήσει αυτό που επιθυμούσε, επιβαρύνθηκε με ένα μεγάλο χρέος.

»Είχε λάβει προειδοποίηση για αυτό το μεγάλο χρέος και πιο συγκεκριμένα για τον πιστωτή του. Όμως φαινόταν τόσο σημαντικό για εκείνον να κάνει αυτό που ήθελε και να αποκτήσει αυτό που ήθελε εκείνη τη στιγμή. Ήταν σίγουρος ότι μπορούσε να το πληρώσει αργότερα.

»Συνεπώς, υπέγραψε ένα συμβόλαιο. Θα το αποπλήρωνε τελικώς. Δεν ανησυχούσε τόσο πολύ για αυτό, διότι η ημερομηνία εξοφλήσεως φαινόταν ότι αργούσε. Είχε αυτό που ήθελε τώρα και αυτό φαινόταν σημαντικό.

»Σκέψεις σχετικώς με τον πιστωτή ήταν πάντοτε παρούσες στο μυαλό του και έκανε περιστασιακές πληρωμές, οι οποίες δεν ήταν αξιόλογες, σκεπτόμενος κάπως ότι η ημερομηνία εξοφλήσεως για το συνολικό ποσόν δεν θα έφθανε ποτέ.

»Όμως όπως έρχεται πάντοτε, ήλθε η ημέρα και το συμβόλαιο κατέστη ληξιπρόθεσμο. Το χρέος δεν είχε πληρωθεί πλήρως. Ο πιστωτής του ενεφανίσθη και απαίτησε πληρωμή εις το ακέραιον.

»Μόνον τότε συνειδητοποίησε ότι ο πιστωτής του όχι μόνον είχε τη δύναμη να ανακτήσει όλα όσα του ανήκαν, αλλά και τη δύναμη επίσης να τον ρίξει στη φυλακή.

»‘Δεν μπορώ να σε πληρώσω, διότι δεν έχω αυτή τη δυνατότητα’, εξομολογήθηκε.

»‘Τότε’, είπε ο πιστωτής, ‘θα εκτελέσουμε το συμβόλαιο, θα πάρουμε την περιουσία σου και θα πας στη φυλακή. Συνεφώνησες σε αυτό. Ήταν επιλογή σου. Υπέγραψες στο συμβόλαιο και τώρα πρέπει να εκτελεσθεί’.

»‘Μπορείς να δώσεις παράταση ή να διαγράψεις το χρέος;’ ικέτευσε ο οφειλέτης. ‘Διευθέτησε έναν τρόπο για εμένα να διατηρήσω όλα όσα έχω και να μην πάω στη φυλακή. Σίγουρα πιστεύεις στην ευσπλαχνία; Δεν θα δείξεις ευσπλαχνία;’

»Ο πιστωτής απήντησε: ‘Η ευσπλαχνία είναι πάντοτε τόσο μονόπλευρη. Θα εξυπηρετούσε μόνον εσένα. Εάν σου δείξω ευσπλαχνία, αυτό θα με άφηνε απλήρωτο. Τη δικαιοσύνη απαιτώ. Πιστεύεις στη δικαιοσύνη;’

»‘Πίστευα στη δικαιοσύνη, όταν υπέγραψα το συμβόλαιο’, είπε ο οφειλέτης. ‘Ήταν από πλευράς μου, διότι νόμιζα ότι θα με προστάτευε. Δεν χρειαζόμουν ευσπλαχνία τότε ούτε νομίζω ότι θα τη χρειασθώ κάποτε. Η δικαιοσύνη, νόμιζα, ότι θα εξυπηρετούσε αμφοτέρους εξίσου’.

»‘Η δικαιοσύνη απαιτεί να πληρώσεις το συμβόλαιο ή να υποστείς την τιμωρία’, απήντησε ο πιστωτής. ‘Αυτός είναι ο νόμος. Έχεις συμφωνήσει με αυτόν και κατ’ αυτόν τον τρόπο πρέπει να γίνει. Η ευσπλαχνία δεν μπορεί να ληστέψει τη δικαιοσύνη’.

»Εκεί ήταν: Ο ένας να ζητεί δικαιοσύνη και ο άλλος να παρακαλεί για ευσπλαχνία. Κανείς δεν μπορούσε να υπερισχύσει παρά μόνον εις βάρος του άλλου.

»‘Εάν δεν διαγράψεις το χρέος, δεν θα υπάρξει ευσπλαχνία’, παρακάλεσε ο οφειλέτης.

»‘Εάν το κάνω, δεν θα υπάρξει δικαιοσύνη’, ήταν η απάντηση.

»Αμφότεροι οι νόμοι, φαινόταν ότι δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν. Υπάρχουν δύο αιώνια ιδανικά που φαίνεται ότι αντικρούονται μεταξύ των. Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος, ούτως ώστε να εξυπηρετηθεί πλήρως η δικαιοσύνη και η ευσπλαχνία επίσης;

»Υπάρχει ένας τρόπος! Ο νόμος της δικαιοσύνης μπορεί να ικανοποιηθεί πλήρως και η ευσπλαχνία μπορεί να δοθεί πλήρως—αλλά απαιτείται κάποιος άλλος. Και έτσι έγινε αυτήν τη φορά.

»Ο οφειλέτης είχε έναν φίλο. Ήλθε να βοηθήσει. Εκείνος γνώριζε τον οφειλέτη καλά. Ήξερε ότι ήταν κοντόφθαλμος. Τον νόμιζε ανόητο που είχε εμπλακεί σε μία τέτοια δυσάρεστη θέση. Παρ’ όλα αυτά, ήθελε να βοηθήσει, επειδή τον αγαπούσε. Μπήκε ανάμεσά τους, αντιμετώπισε τον πιστωτή και έκανε την εξής προσφορά.

»‘Θα πληρώσω το χρέος, εάν απαλλάξεις τον οφειλέτη από το συμβόλαιό του, ούτως ώστε να μπορεί να διατηρήσει την περιουσία του και να μην πάει στη φυλακή’.

»Καθώς ο οφειλέτης συλλογιζόταν την προσφορά, ο μεσολαβητής προσέθεσε: ‘Απαιτούσες δικαιοσύνη. Αν και δεν μπορεί να σε πληρώσει, θα το κάνω εγώ. Θα έχεις λάβει δικαιοσύνη και δεν μπορείς να ζητήσεις περισσότερα. Δεν θα ήταν δίκαιο’.

»Και έτσι ο πιστωτής συνεφώνησε.

»Ο μεσολαβητής εστράφη κατόπιν στον οφειλέτη. ‘Εάν πληρώσω το χρέος σου, θα με αποδεχθείς ως πιστωτή σου;’

»‘Ναι, ναι’, είπε ο οφειλέτης. ‘Με σώζεις από τη φυλακή και μου δείχνεις ευσπλαχνία’.

»‘Τότε’, είπε ο ευεργέτης, ‘θα μου πληρώσεις το χρέος και εγώ θα θέσω τους όρους. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά θα είναι δυνατόν. Θα παρέχω έναν τρόπο. Δεν χρειάζεται να πας φυλακή’.

»Και έτσι ο πιστωτής πληρώθηκε εις το ακέραιον. Είχε λάβει δικαιοσύνη. Δεν είχε σπάσει το συμβόλαιο.

»Ο οφειλέτης, με τη σειρά του, είχε λάβει ευσπλαχνία. Αμφότεροι οι νόμοι είχαν εκπληρωθεί. Επειδή υπήρξε ένας μεσολαβητής, η δικαιοσύνη είχε ικανοποιηθεί πλήρως και η ευσπλαχνία ομοίως» (στο Conference Report, Απρ. 1977, 79–80 ή Ensign, Μάιος 1977, 54–55).

Οι αμαρτίες μας είναι τα πνευματικά μας χρέη. Χωρίς τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι ο Σωτήρας και Μεσολαβητής μας, θα πληρώναμε όλοι τις αμαρτίες μας, με το να υποστούμε τον πνευματικό θάνατο. Όμως, χάριν Εκείνου, εάν τηρήσουμε τους όρους Του, οι οποίοι είναι να μετανοήσουμε και να τηρούμε τις εντολές Του, μπορούμε να επιστρέψουμε και να ζήσουμε με τον Επουράνιο Πατέρα μας.

Είναι υπέροχο που ο Χριστός μάς παρείχε έναν τρόπο να θεραπευθούμε από τις αμαρτίες μας. Είπε:

«Ιδέστε, εγώ ήλθα στον κόσμο… για να σώσω τον κόσμο από την αμαρτία.

»Επομένως, όποιος μετανοεί και έρχεται προς εμένα σαν μικρό παιδί, αυτόν θα δεχτώ, γιατί από αυτούς είναι η βασιλεία του Θεού. Ιδέστε, γι’ αυτούς έδωσα τη ζωή μου, και την ξαναπήρα πάλι. Μετανοήστε λοιπόν και ελάτε προς εμένα εσείς, τα πέρατα της γης, και σωθείτε» ( Νεφί Γ΄ 9:21–22).

• Συλλογισθείτε πώς μπορείτε να δείξετε ευγνωμοσύνη για τη δωρεά της εξιλεώσεως.

• Άλμα 34:9–16 (απαραίτητη η εξιλέωση, θυσία από τον Θεό)

•  Νεφί Β΄ 9:7–12 (η εξιλέωση μάς σώζει από τον σωματικό και τον πνευματικό θάνατο)

• Προς Ρωμαίους 5:12–17 (διαμέσου ενός ήλθε ο θάνατος, διαμέσου ενός ήλθε η ζωή)

• Ήλαμαν 14:15–18 (σκοπός του θανάτου του Ιησού)

• Άρθρα της Πίστεως 1:3 (όλοι μπορούν να σωθούν)

•  Πέτρου Α΄ 1:18–20 (ο Ιησούς ήταν προορισμένος)

• Κατά Ματθαίον 16:21 (η θυσία του Ιησού ήταν απαραίτητη)

• Κατά Λουκάν 22:39–46 (τα πάθη του Ιησού στον κήπο)

•  Ιωάννου Α΄ 1:7 (ο Ιησούς καθαίρει από την αμαρτία)

•  Νεφί Β΄ 9:21–22 (ο Σωτήρας υπέφερε για όλους τους ανθρώπους)

• Μωσία 16:6–8 (η ανάσταση δυνατή μόνον μέσω του Ιησού)

• Άλμα 11:40–45, Μόρμον 9:12–14 (όλοι θα αναστηθούν)

• Ησαΐας 1:18 (οι αμαρτίες θα γίνουν άσπρες)

•  Προς Κορινθίους Α΄ 15:40–44, Άλμα 40:23 (περιγραφή της αναστάσεως)