Rozdział 14

Dar Ducha Świętego

„Po chrzcie i konfirmacji możemy cieszyć się towarzystwem Ducha Świętego, który nauczy nas postępowania na sposób Pana, rozjaśni nasze umysły i pomoże nam zrozumieć prawdę”.

Z życia Josepha Fieldinga Smitha

Prezydent Joseph Fielding Smith nauczał, że każdy wierny członek Kościoła „ma prawo otrzymywać objawienia potrzebne i konieczne dla jego [lub jej] osobistego przewodnictwa”¹. Sam zawsze poszukiwał tego przewodnictwa, szczególnie gdy starał się nauczać i chronić swoich synów i córki. Starszy Francis M. Gibbons, który służył jako sekretarz Rady Prezydenta Kościoła, przytoczył pewną historię, jak została mu ona opowiedziana przez syna Prezydenta Smitha, Reynoldsa (zwanego Reynem).

„Reyn zwierzył mi się, że tylko raz w życiu miał w ustach papierosa i to tylko przez krótką chwilę. Stało się to, kiedy był uczniem gimnazjum Roosvelta w Salt Lake City. Wejście do [szkoły] znajdowało się na cichej bocznej uliczce, którą jeździło niewiele samochodów. Tego dnia Reyn dopiero co wyszedł ze szkoły z kolegą, który palił i który, podobnie jak wielokrotnie wcześniej, namawiał go, żeby ‘spróbował ten jeden raz’. Tym razem jego namowy zakończyły się sukcesem. Reyn wziął papierosa i zapalił go. Zaciągnął się zaledwie kilka razy, gdy przy krawężniku zatrzymał się samochód nikogo innego, jak jego własnego ojca. Starszy Smith opuścił okno i powiedział do swojego zdumionego syna: ‘Reynolds, chcę z tobą porozmawiać dziś wieczorem po kolacji’ i odjechał. Reyn opowiadał: ‘Kiedy ojciec zwracał się do mnie Reynolds, wiedziałem, że sprawa jest poważna’. Starszy Smith pozwolił, by poczucie winy gryzło Reyna przez resztę popołudnia i cały wieczorny posiłek, w czasie którego był niezwykle milczący. Później, siedząc jak na szpilkach w gabinecie ojca […], Reynolds stanął przed sądem. Jedyną karą był przepełniony troską i miłością wykład na temat szkodliwości ‘tego wstrętnego nałogu’ oraz przypomnienie, kim jest i że jego zachowanie odbija się na całej rodzinie. Na zakończenie ojciec poprosił Reyna, by obiecał, że już nigdy nie weźmie papierosa do ust. Syn złożył stosowną obietnicę. ‘Nigdy więcej nie tknąłem papierosów’ — powiedział. Przez wszystkie kolejne lata, łącznie z okresem służby w marynarce Stanów Zjednoczonych w czasie II wojny światowej, kiedy palenie było czymś powszechnym, dotrzymał słowa danego ojcu”.

Wspominając to wydarzenie, Starszy Gibbons zauważył: „Szanse na to, że Joseph Fielding Smith pojawi się na tej bocznej uliczce dokładnie w chwili, kiedy jego syn zapalał swojego jedynego w życiu papierosa, były minimalne. Choć Reyn tego nie powiedział, jego zachowanie i ton głosu wskazywały na to, że całe to zdarzenie przekonało go o wyjątkowej głębi i mocy duchowej wrażliwości ojca, szczególnie w kwestiach dotyczących dobra jego rodziny”².

Nauki Josepha Fieldinga Smitha

Zadaniem Ducha Świętego jest składanie świadectwa o Ojcu i Synu oraz o prawdzie wszystkiego.

Duch Święty jest trzecim członkiem Boskiej Trójcy. Jest on Duchem na kształt człowieka. Ojciec i Syn są istotami mającymi cielesne tabernakulum, posiadają powłoki z ciała i kości. Duch Święty jest istotą posiadającą jedynie ciało duchowe [zob. NiP 130:22]. Jego misją jest składać świadectwo o Ojcu i Synu oraz wszelkiej prawdzie [zob. 2 Nefi 31:18; Moroni 10:5]³.

Ma udział w sprawach Ojca i Syna, i objawia je tym, którzy wiernie służą Panu. To dzięki naukom Pocieszyciela, czyli Ducha Świętego, nauki Jezusa Chrystusa zostały przypomniane przez apostołów [zob. Ew. Jana 14:26]. To dzięki naukom Ducha Świętego przychodzi proroctwo [zob. II List Piotra 1:21]⁴.

Duch Boży przemawiający do ducha człowieka ma moc przekazywania prawdy z większą siłą i zrozumieniem, niż gdyby ta prawda została przekazana podczas osobistego obcowania z niebiańskimi istotami. Poprzez Ducha Świętego prawda przenika każde włókno i każde ścięgno ciała, tak że nie można jej zapomnieć⁵.

Duch Święty obwieszcza prawdę wszystkim prawym ludziom na całym świecie.

Wierzymy, że Duch Święty jest objawicielem i że wszystkim prawym ludziom złoży świadectwo, że Jezus Chrystus jest Synem Boga, że Józef Smith jest prorokiem oraz że ten kościół jest „[jedynym, prawdziwym i żywym kościołem] na powierzchni całej Ziemi” (NiP 1:30).

Nie ma powodu, aby ktokolwiek pozostawał w ciemności — mamy tu światło wiecznej ewangelii i każdy na tym świecie, kto szczerze interesuje się [Kościołem — przyp. tłum.], może otrzymać od Ducha Świętego osobiste świadectwo o prawdziwości i boskim charakterze dzieła Pana.

Piotr powiedział: „[…] Bóg nie ma względu na osobę; lecz w każdym narodzie miły mu jest ten, kto się go boi i sprawiedliwie postępuje” (Dzieje Apostolskie 10:34–35), co oznacza, że Pan przeleje Swego Ducha na tych, którzy są wierni, aby sami poznali prawdy tej religii⁶.

Duch Święty objawi się każdemu, kto prosi o prawdę, tak jak ukazał się Korneliuszowi [zob. Dzieje Apostolskie 10]. W Księdze Mormona mamy deklarację Moroniego, jaką złożył pod koniec swej kroniki, rozdział 10., werset 4.:

„I gdy otrzymacie te słowa, zachęcam was, abyście zapytali Boga, Wiecznego Ojca, w imię Chrystusa, czy jest to prawdą, i jeśli zapytacie w szczerości serca, z prawdziwym zamiarem, mając wiarę w Chrystusa, objawi On wam prawdę przez Ducha Świętego”.

Każdy człowiek, który gorliwie poszukuje światła i prawdy, może otrzymać objawienie przez Ducha Świętego, nawet jeśli nie należy do Kościoła. Duch Święty przyjdzie, złoży temu człowiekowi świadectwo, którego on poszukuje, a następnie się wycofa⁷.

Dar Ducha Świętego nadaje się po chrzcie, poprzez nałożenie rąk.

W czasach pierwotnego kościoła Jezusa Chrystusa została dana obietnica, że wszyscy, którzy odpokutują, zostaną ochrzczeni dla odpuszczenia grzechów i pozostaną wierni, otrzymają dar Ducha Świętego przez nałożenie rąk. Tę samą obietnicę mają wszyscy, którzy przyjmą Ewangelię w tej dyspensacji, albowiem Pan powiedział:

„A kto okaże wiarę, zatwierdzicie go w moim kościele przez nałożenie rąk, a ja ześlę na nich dar Ducha Świętego” [NiP 33:15]⁸.

„A gdy Paweł włożył na nich ręce, zstąpił na nich Duch Święty” (Dzieje Apostolskie 19:6).

Daru Ducha Świętego nie można otrzymać przez modlitwę, płacenie dziesięciny czy przestrzeganie Słowa Mądrości. Nie można go nawet otrzymać przez chrzest z wody dla odpuszczenia grzechów. Ten chrzest musi zostać dopełniony chrztem z Ducha. Przy jakiejś okazji Prorok powiedział, że bez konfirmacji i nadania człowiekowi daru Ducha Świętego przez nałożenie rąk, można równie dobrze ochrzcić worek piasku. Daru tego nie można otrzymać w żaden inny sposób⁹.

Wierzę w doktrynę nakładania rąk dla nadania daru Ducha Świętego, dzięki któremu nawiązujemy kontakt z naszym Ojcem w niebie i poznajemy Jego nauki, abyśmy mogli kroczyć Jego ścieżkami¹⁰.

Dar Ducha Świętego sprawia, że członkowie Kościoła mogą cieszyć się stałym towarzystwem Ducha Świętego.

Jest on Posłańcem i Pocieszycielem, którego Zbawiciel obiecał zesłać Swym uczniom po ukrzyżowaniu. Ów Pocieszyciel poprzez swój wpływ ma być stałym towarzyszem każdej ochrzczonej osoby i służyć członkom Kościoła poprzez objawienia i przewodnictwo, wiedzę o prawdzie, aby mogli kroczyć w jego świetle. To Duch Święty oświeca umysł prawdziwie ochrzczonego członka. To przez jego moc przychodzą osobiste objawienia, a światło prawdy pojawia się w naszych sercach¹¹.

Po chrzcie zostajemy konfirmowani. Po co jest ta konfirmacja? Chodzi o to, abyśmy stali się towarzyszami Ducha Świętego, abyśmy dostąpili zaszczytu przewodnictwa trzeciego członka Boskiej Trójcy, aby nasze umysły mogły zostać oświecone, aby Duch Święty był dla nas bodźcem do poszukiwania wiedzy i zrozumienia wszystkiego, co dotyczy naszego wyniesienia¹².

Po chrzcie i konfirmacji możemy cieszyć się towarzystwem Ducha Świętego, który nauczy nas postępowania na sposób Pana, rozjaśni nasze umysły i pomoże nam zrozumieć prawdę¹³.

Mamy obietnicę, że jeśli po chrzcie pozostaniemy prawi i wierni, będziemy mieli przewodnictwo Ducha Świętego. Czemu ma on służyć? Ma nas nauczać, prowadzić, składać nam świadectwo o zbawczych zasadach ewangelii Jezusa Chrystusa. Każde dziecko w wieku pozwalającym na chrzest ma po nim prawo do przewodnictwa Ducha Świętego. Słyszałem wśród ludzi opinie, że ośmioletnie dziecko jest zbyt małe, aby móc to pojąć. Moja wiedza na ten temat jest inna. Świadectwo o tej prawdzie miałem już w wieku ośmiu lat, otrzymałem je od Ducha Świętego. Mam je cały czas¹⁴.

Jakimż wspaniałym przywilejem jest stałe przewodnictwo Ducha Świętego i otrzymywanie objawień na temat tajemnic królestwa Bożego¹⁵.

Towarzystwo Ducha Świętego jest dostępne tylko dla tych, którzy przygotowują się na to, by je otrzymać.

W mojej ocenie jest wielu członków tego Kościoła, którzy zostali ochrzczeni dla odpuszczenia grzechów i na których głowy nałożono ręce, aby nadać im dar Ducha Świętego, lecz którzy tak naprawdę nigdy go nie przyjęli — to znaczy nigdy nie otrzymali jego objawień. Dlaczego? Ponieważ nigdy nie uporządkowali swojego życia na tyle, by je otrzymać. Nigdy się nie ukorzyli. Nigdy nie poczynili kroków, które przygotowałyby ich do tego, by Duch Święty mógł im towarzyszyć. Przeto idą przez życie pozbawieni tej wiedzy; brakuje im zrozumienia. Kiedy przebiegłe i podstępne osoby przychodzą, aby ich zwieść, krytykując władze i doktryny Kościoła, ci słabi członkowie nie mają wystarczającego zrozumienia, wystarczającej wiedzy i wystarczającego przewodnictwa Ducha Pana, aby oprzeć się fałszywym doktrynom i naukom. Słuchają i sądzą, że być może popełnili błąd i nagle okazuje się, że odchodzą od Kościoła, ponieważ brak im zrozumienia¹⁶.

Przykazanie Pana mówi, że członkowie Kościoła powinni pilnie pracować i studiować podstawowe prawdy ewangelii tak, jak zostały one objawione. Duch Pana nie będzie bezustannie zabiegał o to, aby być z człowiekiem, który jest na niego obojętny, z człowiekiem, który schodzi na manowce, który się buntuje, który nie żyje w światłości boskiej prawdy. Przywilejem każdej ochrzczonej osoby jest posiadanie silnego świadectwa o przywróceniu ewangelii, lecz świadectwo to może osłabnąć, a z czasem nawet zniknąć, jeśli nie będziemy stale przyjmować duchowego dobra poprzez studiowanie, posłuszeństwo i gorliwe starania, by poznać i pojąć prawdę¹⁷.

Mamy prawo do przewodnictwa Ducha Świętego, lecz tracimy to przewodnictwo, jeśli umyślnie lekceważymy objawienia, jakie zostały dane, by pomóc nam zrozumieć i by prowadzić nas ku światłu i prawdzie wiecznej ewangelii. Nie możemy mieć nadziei na owo przewodnictwo, kiedy lekceważymy te wielkie objawienia, które mają dla nas ogromne znaczenie zarówno pod względem doczesnym, jak i duchowym. Jeśli zatem znajdziemy się w stanie zwątpienia lub niechęci do poszukiwania światłości i wiedzy, jakie Pan umieścił w naszym zasięgu, będziemy narażeni na zwodnicze działanie złych duchów, diabelskich doktryn oraz nauk ludzi [zob. NiP 46:7]. Kiedy w naszym życiu pojawią się te fałszywe idee, nie będziemy mieli zrozumienia pozwalającego rozróżnić między nimi i poznać, czy pochodzą one od Boga, czy nie. Możemy tedy paść ofiarą bezbożnych, niegodziwych i przebiegłych podstępów ludzi¹⁸.

Duch Pana nie będzie przebywać w nieczystych przybytkach, a kiedy człowiek odwraca się od prawdy z powodu niegodziwości, ów Duch za nim nie podąża, lecz odchodzi, a zamiast niego pojawia się duch błądzenia, duch nieposłuszeństwa, duch niegodziwości, duch wiecznego zniszczenia¹⁹.

Kiedy pozostajemy wierni, Duch Święty daje nam objawienia, przewodzi nam i prowadzi nas przez całe nasze życie.

Wszystkim, którzy odpokutują i pozostaną wierni, polegając na duchu pokory i pilności, Pan obiecał, że będą mieli prawo do przewodnictwa Ducha Bożego. Duch ten będzie ich prowadził i będzie udzielał im wskazówek przez całe ich życie²⁰.

Na głowie każdego członka Kościoła spoczęły ręce, które nadały mu dar Ducha Świętego. Ma on zatem prawo otrzymywać objawienia konieczne i niezbędne dla jego osobistego przewodnictwa, nie dla Kościoła, lecz dla siebie samego. Dzięki swemu posłuszeństwu i pokorze ma prawo otrzymywać światło i prawdę, jak objawi mu je Duch Prawdy, ten zaś, kto usłucha tego Ducha i będzie zabiegać o ów dar z pokorą i wiarą, nie zostanie zwiedziony²¹.

Musimy kroczyć w świętości życia w światłości i prawdzie, mając właściwe zrozumienie, które przychodzi dzięki darowi i mocy Ducha Świętego, obiecanego wszystkim, którzy uwierzą, odpokutują i przyjmą słowa żywota wiecznego. Kiedy jesteśmy w jedności z tym Duchem, chodzimy w światłości i jesteśmy jednością z Bogiem²².

Przywilejem każdego członka Kościoła jest poznanie prawdy, mówienie prawdy, otrzymanie natchnienia Ducha Świętego; naszym osobistym przywilejem jest […] otrzymanie światła i kroczenie w nim, a jeśli pozostaniemy wierni Bogu, to znaczy będziemy zachowywać wszystkie Jego przykazania, otrzymamy więcej światła, aż wreszcie nadejdzie dla nas doskonały dzień poznania [zob. NiP 50:24]²³.

Do obecności Boga, naszego Ojca, wracamy ostatecznie dzięki przewodnictwu Ducha Świętego²⁴.

Propozycje dotyczące studiowania i nauczania

Pytania

Czego historia opisana w części „Z życia Josepha Fieldinga Smitha” uczy na temat Ducha Świętego? Kiedy Duch nakłonił cię, abyś komuś pomógł?
Prezydent Smith mówił o „Duchu Bożym przemawiającym do ducha człowieka” (część 1.). Czym przekaz dany naszym duchom różni się od tego, jaki odbieramy za pośrednictwem naszych uszu czy oczu? Co sprawia, że ma on większą moc?
Czym różni się objawienie od Ducha, jak stało się w przypadku Korneliusza, od otrzymania daru Ducha Świętego? (Zob. część 2.).
Prezydent Smith nauczał, że chrzest jest niepełny bez nadania daru Ducha Świętego (zob. część 3.). W jakim sensie twoje życie byłoby niepełne bez daru Ducha Świętego?
Zastanów się nad naukami Prezydenta Smitha z części 4., dotyczącymi znaczenia posiadania stałego towarzystwa Ducha Świętego. W jaki sposób posiadanie tego towarzysza pobłogosławiło twoje życie?
Co musimy zrobić, aby przygotować się do otrzymania stałego towarzystwa Ducha Świętego? (Kilka przykładów znajduje się w części 5.).
Zapoznając się z treścią części 6., zwróć uwagę na przewodnictwo, jakie możemy otrzymać za pośrednictwem Ducha Świętego. W jaki sposób rodzice mogą nauczać swoje dzieci rozpoznawania i przyjmowania tego rodzaju przewodnictwa?

Pokrewne fragmenty z pism świętych:

Ew. Jana 16:13; Dzieje Apostolskie 19:1–6; I List do Koryntian 12:3; 1 Nefi 10:17–19; 2 Nefi 31:15–20; 3 Nefi 19:9; NiP 46:13; Zasady Wiary 1:4

Wskazówka do nauczania

„Nie martw się, jeśli uczniowie są cicho przez kilka sekund po tym, jak zadałeś pytanie. Nie odpowiadaj na własne pytania; daj uczniom czas na przemyślenie odpowiedzi. Jednakże przedłużająca się cisza może wskazywać, że nie rozumieją pytania i że musisz je sformułować inaczej” (Nauczanie — nie ma większego powołania, [1999], str. 69).