Rozdział 15

Małżeństwo na wieczność

„W małżeństwie Celestialnym wypełnia się Kapłaństwo i Ewangelia oraz związane z nimi błogosławieństwa. Stanowi ono najważniejszy obrzęd Ewangelii i najważniejszy obrzęd świątynny”.

Z życia Josepha Fieldinga Smitha

Osiemnastoletni Joseph Fielding Smith dowiedział się, że młoda kobieta Louie Emily Shurtliff zamieszka razem z rodziną Smithów na okres studiów. Był dość zaskoczony — i zadowolony — kiedy pewnego dnia po powrocie z pracy zobaczył Louie grającą hymn na rodzinnym pianinie. Ten dzień, a było to późnym latem 1894 r., dał początek przyjaźni między Josephem a Louie, przyjaźni, która z czasem przerodziła się w miłość. 26 kwietnia 1898 r. zostali zapieczętowani w Świątyni Salt Lake¹.

Louie i Joseph byli kochającą się parą. Kiedy, tuż po ślubie, został powołany na 2-letnią misję do Anglii, Louie pracowała dla swojego ojca, aby wspomóc go finansowo. Wspierała go także emocjonalnie i duchowo, wysyłając mu listy pełne zachęty. Po jego powrocie stworzyli szczęśliwy dom rodzinny, a wkrótce ich rodzina powiększyła się o dwie córki. Niestety po 10 latach małżeństwa Louie ciężko chorowała podczas swojej trzeciej ciąży i zmarła w wieku 31 lat.

Joseph znalazł pocieszenie w przeczuciu, że Louie odeszła „do lepszego świata” i zapisał w swoim pamiętniku modlitwę, w której prosił o to, aby „[był] godny spotkania jej w wiecznej chwale, [aby] mogli zostać zjednoczeni”². Pomimo pocieszenia i nadziei, którą odnalazł w ewangelii, Joseph bardzo za nią tęsknił. Martwił się także o swoje dwie córki, o ich wychowanie bez matki. Wkrótce po śmierci Louie Joseph spotkał Ethel Georginę Reynolds. Mimo że jego miłość do Louie była nadal silna, zarówno on, jak i jego córki pokochały Ethel. Za zgodą jego rodziców, rodziców Louie i rodziców Ethel Joseph poprosił ją o rękę. Zostali zapieczętowani 2 listopada 1908 r. Ich życie było przepełnione radością i bogate w wydarzenia, gdyż urodziło im się dziewięcioro dzieci. W ich domu panował porządek, każdy rozumiał, czym jest ciężka praca, szacunek, czystość, czuła dyscyplina, miłość i zdrowa rekreacja³.

Po 29 latach małżeństwa Ethel zmarła na wyniszczającą chorobę, która wysysała z niej siłę przez okres 4 lat. Po raz kolejny Joseph był samotny, ale czerpał pocieszenie ze ślubu na wieczność⁴. I po raz kolejny spotkał kogoś, z kim mógł dzielić życie. Został zapieczętowany do Jessie Evans 12 kwietnia 1938 r. „W ciągu 33 lat, które spędzili razem, Jessie towarzyszyła mu niemal w każdej podróży. On z kolei pomagał jej robić zakupy, wycierać naczynia i robić przetwory z owoców jesienią. Bycie apostołem i noszenie fartucha nie stanowiło dla niego problemu”⁵. Jessie często o nim mówiła: „On jest najbardziej życzliwym mężczyzną jakiego znam. Nigdy nie słyszałam, aby wypowiedział jakiekolwiek złe słowo”. Zwykł odpowiadać z uśmiechem na twarzy: „Ja nie znam żadnych złych słów”⁶.

John J. Stewart, zajmujący się pisaniem biografii, w tych słowach określił łagodność i troskę, z jaką Prezydent Smith traktował Jessie: „Stojąc przy mównicy, upominał mężów, aby kochali swoje żony i byli im oddani. Jednakże kazanie, które wywarło na mnie największe wrażenie, to jego wspinaczka wznoszącymi się ulicami Salt Lake City do szpitala Latter-day Saint Hospital w upalny dzień lipca 1971 r., kiedy to w dniu swoich 95. urodzin usiadł przy łóżku swojej chorej żony, Jessie. Ze względu na jej pogarszający się stan, przez kilka tygodni bacznie czuwał przy niej dzień i noc, zapewniając jej komfort i dodając otuchy aż do końca”⁷.

Jessie zmarła 3 sierpnia 1971 r. Dwa miesiące później prezydent Smith wygłosił przemówienie na początku konferencji generalnej. Jego świadectwo pokazało, że smutek został uciszony poprzez wiarę w Pana i nadzieję na życie wieczne:

„Mogę powtórzyć słowa starożytnego Joba, który otrzymał tę wiedzę z tego samego źródła, co ja: ‘Lecz ja wiem, że Odkupiciel mój żyje i że jako ostatni nad prochem stanie! Że potem, chociaż moja skóra jest tak poszarpana, uwolniony od swego ciała będę oglądał Boga. Tak! Ja sam ujrzę go i moje oczy zobaczą go. […]’ (Ks. Joba 19:25–27).

I kiedy łączę się z nim w tym świadectwie, pragnę także okazać wdzięczność za płacz, który był wynikiem jego cierpienia i smutku przepełniającego jego duszę: ‘[…] Pan dał, Pan wziął, niech będzie imię Pańskie błogosławione’ (Ks. Joba 1:21).

Modlę się, aby każdy z nas był prowadzony przez moc Ducha Świętego, abyśmy mogli kroczyć w prawości przed Panem, i abyśmy mogli odziedziczyć życie wieczne w pałacach i królestwach przygotowanych dla tych, którzy są posłuszni”⁸.

Po przemówieniu Prezydenta Smitha Prezydent Harold B. Lee, który prowadził spotkanie, dodał: „Jestem pewien, że wszyscy członkowie Kościoła na całym świecie są świadomi okoliczności, które miały wpływ na to przepełnione mocą przemówienie i są wdzięczni za pocieszającą moc i siłę, którą się wykazał dzisiejszego poranka. Prezydencie Smith, dziękujemy ci z głębi naszych serc”⁹.

Nauki Josepha Fieldinga Smitha

Małżeństwo celestialne jest najważniejszym obrzędem ewangelii Jezusa Chrystusa.

Nie ma obrzędu Ewangelii Jezusa Chrystusa, który jest ważniejszy, bardziej doniosły i święty, i bardziej niezbędny dla [naszej] wiecznej radości […] niż obrzęd małżeństwa¹⁰.

W małżeństwie Celestialnym wypełnia się Kapłaństwo i Ewangelia oraz związane z nimi błogosławieństwa. Stanowi ono najważniejszy obrzęd Ewangelii i najważniejszy obrzęd świątynny¹¹.

Pragnę zwrócić się do moich dobrych braci i sióstr — dobrych członków Kościoła — z prośbą, aby udali się do świątyni i zawarli małżeństwo na ten czas i na całą wieczność¹².

W przeciwieństwie do praktyk stosowanych na świecie to małżeństwo, zgodnie z planem ewangelii, trwa na wieki.

Małżeństwo jest uważane przez wiele osób za zwykłą umowę cywilną zawartą pomiędzy mężczyzną a kobietą i regulującą ich wspólne życie jako związek małżeński. W istocie jest to wieczna zasada, na której opiera się cała ludzkość. Pan dał to prawo człowiekowi na samym początku świata jako prawo Ewangelii i pierwsze małżeństwo zostało zawarte na wieczność. Zgodnie z prawem Pana każde małżeństwo powinno trwać wiecznie. Gdyby cała ludzkość była posłuszna Ewangelii i żyła w miłości, której źródłem jest Duch Pana, wszystkie małżeństwa byłyby wieczne […].

[…] Małżeństwo, w rozumieniu Świętych w Dniach Ostatnich, jest przymierzem ustanowionym na wieczność. Jest podstawą wiecznego wyniesienia, gdyż bez niego nie byłoby wiecznego rozwoju w królestwie Boga¹³.

Dla tych z nas, którzy czytają gazety, słuchają wiadomości w radiu i którzy oglądają telewizję, jest oczywiste, że zbyt wielu ludzi nie traktuje małżeństwa i rodziny w taki sposób, w jaki życzy sobie tego Pan¹⁴.

Małżeństwo jest świętym przymierzem, a jednak często jest tematem grubiańskich dowcipów, żartów, uznawane jest za ulotną fantazję przez osoby wulgarne i niemoralne, a także przez tych, którzy uważają się za wysublimowanych — nie uznają oni jednak świętości tej wspaniałej zasady¹⁵.

Pan dał nam Swoją wieczną ewangelię, aby była dla nas światłem i wzorem norm, i ta ewangelia zawiera ten święty porządek małżeństwa, który ma wieczny charakter. Nie powinniśmy i nie możemy naśladować świeckich praktyk. Mamy większe światło niż świat, a Pan oczekuje od nas więcej niż od niego.

Wiemy, czym jest prawdziwy porządek małżeństwa. Znamy miejsce jednostki rodzinnej w planie zbawienia. Wiemy, że powinniśmy się pobrać w świątyni i że musimy zachowywać siebie czystymi i nieskalanymi, aby zostać zapieczętowanymi przez Świętego Ducha Obietnicy w naszym związku małżeńskim.

Jesteśmy duchowymi dziećmi naszego Wiecznego Ojca, który przygotował ten plan zbawienia, abyśmy mogli przyjść na ziemię, rozwijać się i upodobnić się do Niego. Dał nam plan ewangelii, dzięki któremu możemy zakładać wieczne związki rodzinne i cieszyć się życiem wiecznym¹⁶.

Pan nigdy nie wyświęcił małżeństwa, aby zakończyło się wraz ze śmiercią ciała. Przyznał On honor, władzę i moc stronom tego przymierza, aby trwały wiecznie jako rodzina w królestwie Boga. Takie błogosławieństwa są przygotowane dla tych, którzy są chętni, aby wytrwać w tym przymierzu objawionym przez Pana. To nie jest jedynie związek między mężczyzną a kobietą, ale tak, jak Pan powiedział, poprzez to małżeństwo stają się oni jednym ciałem i współpracują jednocześnie z Bogiem¹⁷.

Wierność temu przymierzu małżeństwa przynosi szczęście i błogosławieństwa wiecznej chwały.

Jestem wdzięczny Panu za wiedzę o wiecznym przymierzu małżeństwa, dzięki któremu mąż ma prawo do swojej żony, a żona do swojego męża na całą wieczność, jeżeli udali się do Domu Pana i zostali zjednoczeni na ten czas i na całą wieczność przez tego, który posiada moc pieczętowania, ponieważ w żaden inny sposób nie można osiągnąć tego wspaniałego błogosławieństwa. Jestem również wdzięczny za wiedzę o tym, że jedność rodzinna i związki rodzinne, jeżeli zostały poprawnie zorganizowane, będą trwać w prawości w życiu, które nastanie¹⁸.

Błagam tych, którzy byli w świątyni i zawarli ten związek małżeński, aby byli wierni i oddani swoim przymierzom i zobowiązaniom, i żyli w prawości, gdyż zawarli te uroczyste przymierza w Domu Pana¹⁹.

Nic nie przygotuje ludzi do chwały w królestwie Boga tak dobrze, jak wierność temu przymierzu małżeństwa […].

Jeśli jest poprawnie zawarte, to przymierze to staje się źródłem największego szczęścia. Największy zaszczyt w tym życiu oraz w życiu, które nastąpi, szacunek, władza i moc w doskonałej miłości, stanowią błogosławieństwa płynące z tego przymierza. Te błogosławieństwa wiecznej chwały są przygotowane dla tych, którzy pragną żyć zgodnie z tym i ze wszystkimi innymi przymierzami Ewangelii²⁰.

„Związki rodzinne, jeżeli zostały poprawnie zorganizowane, będą trwać w prawości w życiu, które nastanie”.

Jakie znaczenie ma małżeństwo dla członków Kościoła? Oznacza, że poprzez ten obrzęd otrzymują oni największe i najważniejsze błogosławieństwo — życie wieczne. Tak oto wyraża to Pan: „życie wieczne” oznacza nie tylko to, że mąż i żona będą razem żyć wiecznie, ale również to, że dzieci narodzone w tym przymierzu będą miały prawo do życia wiecznego ze względu na swą wierność. Oraz że po zmartwychwstaniu związek między mężem a żoną będzie nadal trwać. Przez to Pan rozumie, że ich związek będzie trwał wiecznie, tak samo jak ich rodzina, i będą mogli ją powiększać [zob. NiP 132:19–24]²¹.

Aby wypełniły się obietnice naszego Wiecznego Ojca, musi zostać zawarty związek, w ramach którego mężowie i żony otrzymają błogosławieństwa obiecane wiernym i prawym, i zostaną wyniesieni do boskości. Mężczyzna nie może otrzymać pełni błogosławieństw w królestwie Boga w samotności, to samo dotyczy kobiety, ale razem mogą otrzymać pełnię błogosławieństw i przywilejów w królestwie Ojca²².

Każda dusza, której serce jest prawe, będzie miała możliwość otrzymania błogosławieństw życia wiecznego, czy to w tym, czy w przyszłym życiu.

W wielkim planie zbawienia niczego nie przeoczono. Ewangelia Jezusa Chrystusa jest najpiękniejszą rzeczą na świecie. Obejmuje ona każdą duszę, której serce jest prawe, poszukuje Pana i pragnie przestrzegać Jego praw i przykazań. Dlatego, jeśli komuś z jakiegokolwiek powodu został odmówiony przywilej jakiegokolwiek przymierza, Pan osądzi go według pragnień jego serca. Tysiące członków Kościoła, którzy [nie mieli dostępu do świątyni], a którzy zawarli małżeństwa i wychowali rodziny w Kościele, nie zostało pozbawionych przywileju „zapieczętowania” na ten czas i na całą wieczność. Wielu z nich odeszło już z tego świata, a te błogosławieństwa są im dane poprzez pracę w zastępstwie. Ewangelia jest pracą zastępczą. Jezus wykonał pracę w zastępstwie za każdego z nas, gdyż nie moglibyśmy wykonać jej osobiście. Podobnie przyznał żyjącym członkom Kościoła prawo do działania w zastępstwie za zmarłych, którzy nie mieli okazji wykonania pewnych rzeczy samodzielnie.

Ponadto istnieją tysiące młodych mężczyzn i kobiet, którzy odeszli do świata duchów bez możliwości otrzymania tych błogosławieństw. Wielu z nich złożyło swe życie na polu walki, inni zmarli w młodości, a wielu w dzieciństwie. Pan nie zapomni o żadnym z nich. Wszystkie błogosławieństwa związane z wyniesieniem zostaną im dane, gdyż tego wymaga sprawiedliwość i miłosierdzie. Tak więc wraz z tymi, którzy żyją w palikach Syjonu i w cieniu naszych świątyń, jeśli zostali pobawieni tych błogosławieństw w tym życiu, otrzymają je w milenium²³.

Nikt, kto jest wierny, nie zostanie pozbawiony wyniesienia. […] Mąż, który nie zasługuje na błogosławieństwa wyniesienia, nie może pozbawić ich swojej żony. I na odwrót²⁴.

Dzieci i młodzież przygotowują się do małżeństwa na wieczność, kiedy uczą się o przymierzu małżeństwa, rozwijają wiarę i pozostają czyści i nieskalani.

Oby wszyscy ojcowie i matki będący Świętymi w Dniach Ostatnich nauczali swoje dzieci świętości przymierza małżeństwa. Niech wpajają swoim dzieciom, że w żaden inny sposób, jak poprzez szanowanie przymierzy zawartych z Bogiem, pośród których przymierze wiecznego małżeństwa jest najważniejsze i niezbędne, nie otrzymają błogosławieństw życia wiecznego ²⁵.

To życie jest krótkie, a wieczność jest długa. Należy z uwagą rozważać fakt, że przymierze małżeństwa może trwać wiecznie. […] Właściwą radą dla naszej młodzieży jest to, aby uważnie wybrała towarzysza, który posiada niezachwianą wiarę w Ewangelię. Jest bardziej prawdopodobne, że taka osoba będzie wierna każdej obietnicy i przymierzu. Kiedy młody mężczyzna i młoda kobieta mają wiedzę na temat boskiej misji naszego Pana i wierzą w Ewangelię objawioną przez Józefa Smitha, Proroka, szanse są całkiem spore na szczęśliwy związek, który przetrwa wieczność²⁶.

Błagam was, młodzieży Syjonu na całym świecie, abyście pozostali czyści i nieskalani, byście byli godni wejścia do domu Pana i wraz z towarzyszami, których wybraliście, cieszyli się wszystkimi błogosławieństwami, które oferuje wam Pan²⁷.

Jest jedna rzecz […], na którą chciałbym zwrócić uwagę — młodzi ludzie, którzy zawierają związek małżeński, nie są zadowoleni z tego, że zaczynają dość skromnie, lecz pragną otrzymać to, co posiadają ich rodzice. […] Chcą zacząć z każdą dostępną wygodą, aby życie było łatwiejsze. Myślę, że to pomyłka. Myślę, że powinni zacząć skromnie, pokładając wiarę w Pana, budując trochę tu i trochę tam, po trochu, stopniowo, aż osiągną upragniony stan rzeczy²⁸.

Kiedy mąż i żona wiernie przestrzegają wszystkich obrzędów i zasad ewangelii, wzrasta ich radość z małżeństwa.

Małżeństwo jest wyświęcone od Boga. Jest prawą zasadą, jeżeli zostaje zawarte i utrzymane w świętości. Jeśli obecnie mężczyźni i kobiety zawieraliby to przymierze w duchu pokory, miłości i wiary, tak jak to zostało przykazane, w prawości krocząc drogami wiecznego życia, nie byłoby rozwodów, rozbitych rodzin, ale szczęście i radość w ilości, której nie da się wyrazić²⁹.

Pragnę przypomnieć wszystkim moim dobrym braciom i siostrom, którzy zawarli związki małżeńskie w świątyni, aby nigdy nie zapomnieli o tych wspaniałych błogosławieństwach, które im nadano. Pan, poprzez ich wierność, dał im prawo stania się Jego synami i córkami, współdziedzicami Chrystusa, posiadającymi wszystko to, co ma Ojciec [w odniesieniu do Listu do Rzymian 8:13–19 oraz NiP 76:54–60].

A jednak są członkowie Kościoła, którzy tego nie rozumieją, i po tym jak zostali zaślubieni na ten czas i na wieczność […], po otrzymaniu obietnicy pełni królestwa Ojca, pozwalają, aby ich życie wypełniło się tym, co przynosi zamęt i podział małżeństwa. I zapominają, że zawarli przymierze na ten czas i na całą wieczność nie tylko ze sobą, ale i z ich Ojcem w niebie³⁰.

Kiedy mąż i żona wiernie przestrzegają zasad ewangelii, ich radość i szczęście w małżeństwie „stają się słodsze”.

Jeśli mąż i żona gorliwie i wiernie przestrzegaliby wszystkich obrzędów i zasad ewangelii, nie byłoby powodu do rozwodu. Radość i szczęście związane z małżeństwem rozwijałyby się, i z każdym dniem mąż i żona byliby ze sobą coraz bardziej związani. Nie tylko mąż kochałby swoją żonę, a żona męża, ale ich dzieci żyłyby w atmosferze miłości i harmonii. Miłość do każdego nawzajem nie byłaby niczym ograniczona, co więcej, miłość ich wszystkich do Ojca Niebieskiego i Jego Syna Jezusa Chrystusa byłaby bardziej zakorzeniona w ich duszach³¹.

Propozycje dotyczące studiowania i nauczania

Pytania

Ten rozdział rozpoczyna się od przykładów radości i smutku, które mogą być częścią życia małżeńskiego i rodzinnego. Jak doktryna wiecznych rodzin może nas wspierać podczas radosnych i smutnych okresów w naszym życiu?
Co takiego czyni małżeństwo celestialne „najważniejszym obrzędem świątynnym”? (Zob. część 1.).
Prezydent Smith porównał to, w jaki sposób Pan patrzy na małżeństwo, z tym, jak postrzega je świat (zob. część 2.). Co jest dla ciebie ważne w tym porównaniu? W jaki sposób możemy chronić i wzmacniać małżeństwa i rodziny w dzisiejszych czasach?
W części 3. Prezydent Smith wymienia przynajmniej pięć błogosławieństw, które otrzymują osoby „wierne i prawe” w stosunku do przymierza małżeństwa. Co to dla ciebie oznacza, aby być wiernym i prawym w stosunku do przymierza małżeństwa?
Co mogą zrobić rodzice, aby „nauczać swoje dzieci o świętości przymierza małżeństwa”? (Kilka przykładów znajduje się w części 5.).
W części 6. Prezydent Smith wyjaśnia, w jaki sposób związek małżeński może stawać się „słodszy”. Jakie znasz przykłady potwierdzające tę zasadę? Jeśli jesteś w związku małżeńskim, pomyśl, co możesz zrobić, aby wnieść więcej miłości i radości do swojego małżeństwa.

Pokrewne fragmenty z pism świętych

I List do Koryntian 11:11; NiP 42:22; 131:1–4; Mojżesz 3:18–24

Wskazówka do nauczania

„Pytania zapisywane na tablicy przed lekcją [sprawią, że uczniowie zaczną zastanawiać] się nad tematami jeszcze przed rozpoczęciem lekcji” (Nauczanie — nie ma większego powołania [1999], str. 93).