Plan zbawienia

Wszyscy należymy do rodziny naszego Ojca Niebieskiego. Żyliśmy i przebywaliśmy z Nim na długo przed tym, jak położono fundamenty ziemi. Widzieliśmy Jego twarz, odczuwaliśmy Jego miłość, słuchaliśmy Jego nauk. Ustanowił On prawa, dzięki którym możemy się rozwijać i wzrastać oraz założyć własne wieczne rodziny³.

Obraz

A galaxy in space.

Nasz Ojciec Niebieski ustanowił plan zbawienia dla Swoich duchowych dzieci. Plan ten został stworzony po to, aby dać im sposobność wzrostu i rozwoju, aż osiągną życie wieczne — życie na podobieństwo życia, które prowadzi nasz Ojciec Niebieski. Plan ten pozwala dzieciom Bożym stać się takimi, jak On, oraz zdobyć moc, mądrość i wiedzę, którą On sam posiada⁴.

Perła Wielkiej Wartości naucza nas, że w niebie odbyła się narada, podczas której Pan zwołał wszystkie duchowe dzieci i przedstawił im plan. Zgodnie z nim miały przyjść na ziemię, doświadczyć śmiertelnego życia i otrzymać fizyczne ciała. Następnie po przejściu przez doczesną próbę — dzięki zmartwychwstaniu, które zostało im umożliwione poprzez zadośćuczynienie Jego Jednorodzonego Syna, Jezusa Chrystusa — mogły zdobyć wyniesienie [zob. Mojżesz 4:1–2; Abraham 3:22–28]. Świadomość doświadczenia śmiertelności, zmiennych kolei losu oraz zdobycia doświadczeń w wyniku cierpienia, bólu, smutku, pokus i chorób, a także odczucia przyjemności podczas doczesnego życia, a następnie zmartwychwstania — pod warunkiem, że byli wierni — do życia wiecznego, aby stać się takimi, jak Bóg [zob. I List Jana 3:2], przepełniła ich wielkim szczęściem, aż „wydali okrzyk radości” [zob. Ks. Joba 38:4–7]. Doświadczeń i wiedzy zdobytych w tym śmiertelnym życiu nie można zdobyć w żaden inny sposób, a otrzymanie ciała fizycznego jest niezbędne do zbawienia⁵.

Plan zbawienia lub kodeks praw, którym jest ewangelia Jezusa Chrystusa, miał zastosowanie już w niebie, zanim położono fundamenty ziemi. Wtedy to postanowiono, że Adam — nasz ojciec — przyjdzie na ziemię i stanie na czele całej rodziny ludzkiej. Była to część tego wspaniałego planu, zgodnie z którym miał spożyć zakazany owoc i upaść, wnosząc do tego świata śmierć i cierpienie, a to wszystko dla dobra jego dzieci⁶.

Upadek był niezbędną częścią doczesnej próby człowieka. […] Gdyby Adam i Ewa nie spożyli zakazanego owocu, nie otrzymaliby wielkiego daru nieśmiertelności. Ponadto nie mieliby potomków, a ważne przykazania dane im przez Pana nie zostałyby wypełnione⁷.

Obraz

Adam and Eve walking together after leaving the Garden of Eden. There are storm clouds in the sky, and plant growth along the path they are walking. There is a waterfall in the background.

Upadek Adama wniósł do świata zmienne koleje losu. Przyniósł ból, smutek, śmierć, ale nie możemy zapomnieć, że przyniósł także błogosławieństwa. […] Przyniósł błogosławieństwo wiedzy, zrozumienia i życie doczesne⁸.

Wykroczenie Adama przyniosło dwa rodzaje śmierci — duchową i fizyczną. W ich wyniku człowiek został odsunięty i nie może przebywać w obecności Boga i stał się śmiertelny oraz podatny na wszelkie choroby ciała. Aby mógł powrócić do Jego obecności, prawo, które zostało przekroczone, musi zostać zaspokojone. Wymaga tego sprawiedliwość⁹.

To jest naturalne i sprawiedliwe, aby ten, kto uczynił zło, poniósł za to karę — aby zadośćuczynił za wyrządzoną krzywdę. Dlatego, kiedy Adam przekroczył prawo, sprawiedliwość wymagała, aby on, a nikt inny, odpowiedział za grzech i poniósł karę — tracąc swoje życie. Lecz Adam, złamawszy prawo, sam stał się ofiarą przekleństwa i przez to nie mógł zadośćuczynić ani odwrócić tego, co uczynił. Nie mogły dokonać tego też jego dzieci, które objęło to samo przekleństwo. Wymagane było, aby zrobił to ktoś, kto nie podlegał przekleństwu — ktoś, kto mógł zadośćuczynić za pierworodny grzech. Co więcej, konsekwencją tego, że wszyscy byliśmy przeklęci, była nasza bezsilność, aby zadośćuczynić za nasze osobiste grzechy. Dlatego było niezbędne, aby Ojciec wysłał Swojego Jednorodzonego Syna, który był wolny od grzechów, aby zadośćuczynił za nasze grzechy, jak też za wykroczenie Adama. Tego wymagała sprawiedliwość. Złożył On więc ofiarę za nasze grzechy. Poprzez Swoją śmierć na krzyżu, wziął na siebie nasze osobiste grzechy oraz grzech Adama i w ten oto sposób odkupił nas od upadku. Możemy z tego skorzystać pod jednym warunkiem — dopiero jak odpokutujemy¹⁰.

Naszym obowiązkiem jest nauczanie o misji Jezusa Chrystusa. Dlaczego przyszedł na świat? Co dla nas zrobił? Jakie płyną z tego dla nas korzyści? Jaką cenę musiał za to zapłacić? Dlaczego ceną, którą musiał zapłacić, było Jego życie, i nie tylko! Co uczynił, kiedy został przybity gwoździami do krzyża? Dlaczego został przybity? Został przybity do krzyża, aby Jego krew została przelana dla naszego odkupienia od najstraszliwszej kary, jaka tylko istnieje — wygnania sprzed obecności Boga. Umarł na krzyżu, aby nas wskrzesić — aby nasze ciała i duchy zostały ponownie zjednoczone. Dał nam tę możliwość. Jeśli tylko w Niego uwierzymy i będziemy przestrzegać Jego przykazań, dzięki Jego śmierci będziemy mogli otrzymać odpuszczenie naszych grzechów i nie zostaniemy wezwani do zapłacenia kary. On już ją zapłacił […].

[…] Żaden człowiek nie mógł uczynić tego, co On dla nas zrobił. Nie musiał umrzeć, mógł odmówić. Zrobił to dobrowolnie. Zrobił to, ponieważ tak przykazał Ojciec. Wiedział, jakiego cierpienia będzie musiał doświadczyć, a jednak ze względu na miłość do nas był gotów tego dokonać […].

Wbijane gwoździe w Jego dłonie i stopy były najmniejszym z doznanych cierpień. Mamy w zwyczaju, jak sądzę, myśleć, że największe doznane cierpienie było związane z wbijaniem gwoździ i pozostawieniem go wiszącym na krzyżu. W tym okresie historii świata tysiące ludzi ponosiło śmierć w ten właśnie sposób. Więc pod tym względem Jego cierpienie nie różniło się od cierpienia innych ukrzyżowanych ludzi. Co stanowiło więc Jego największe cierpienie? Chciałbym, aby każdy członek Kościoła rozumiał, że Jego największe cierpienie miało miejsce przed ukrzyżowaniem. Miało to miejsce w Ogrodzie Getsemane — tak jak mówią pisma święte — kiedy to krew sączyła się z każdego poru Jego ciała, a w skrajnej agonii duszy, wołał do Swego Ojca. Największym cierpieniem nie były gwoździe wbijane w Jego dłonie i stopy. Nie pytajcie mnie, jak to się stało, ponieważ tego nie wiem. Nikt tego nie wie. Wiemy tylko, że w jakiś sposób wziął na siebie tę nadzwyczajną karę. Wziął na siebie nasze wykroczenia i zapłacił za nie cenę — cierpiał męki.

Myślę o Zbawicielu niosącym ciężar — łączny ciężar za każdego człowieka. Nie potrafię tego wyjaśnić, po prostu akceptuję to, co spowodowało, że cierpiał ten wielki ból — w porównaniu z którym, gwoździe wbijane w Jego dłonie i stopy stanowiły jedynie niewielki ból. Cierpiąc, zapłakał do Ojca: „Jeśli można, niech mnie ten kielich minie”. Lecz to nie mogło nastąpić [zob. Ew. Mateusza 26:42; Ew. Marka 14:36; Ew. Łukasza 22:42]. Pozwólcie, że przeczytam kilka słów, które wypowiedział Pan na ten temat:

„Bowiem ja, Bóg, cierpiałem je za wszystkich, aby nie cierpieli, jeżeli odpokutują;

Ale jeżeli nie odpokutują, cierpieć będą jako ja sam cierpiałem;

A cierpienia te sprawiły, że nawet ja sam — będąc Bogiem — ponad wszystko, drżałem z bólu, i krwawiłem ze wszystkich porów, i cierpiałem w ciele i duchu, i pragnąłem, abym nie musiał wypić tej czary goryczy, i cofnąć się.

Jednak chwała niech będzie Ojcu, i skosztowałem, i ukończyłem przygotowania dla dzieci ludzkich” [NiP 19:16–19].

Kiedy to czytam, nabieram pokory. Jego miłość dla ludzkości, dla świata, była tak wielka, że gotów był nieść ciężar, którego żaden śmiertelnik nie był w stanie unieść, i zapłacić cenę, której nikt nie był w stanie zapłacić, po to, abyśmy mogli tego uniknąć¹¹.

Obraz

Jesus Christ kneeling as He prays and atones in the Garden of Gethsemane. Christ is depicted wearing red and blue robes. He has His hands clasped and is resting them on a large rock. A small stream of light coming through the darkened and cloudy background shines on the face of Christ. Light emanates around Christ's head.

Syn Boga [powiedział]: „Pójdę i zapłacę tę cenę. Będę Odkupicielem i odkupię ludzi od wykroczenia Adama. Przyjmę na siebie grzechy świata i odkupię, czyli zbawię każdą duszę od jej grzechów, która odpokutuje”¹².

Pozwólcie, że podam przykład: człowiek spacerujący wzdłuż drogi wpadł do dołu tak głębokiego i ciemnego, że nie mógł się wydostać na powierzchnię i odzyskać wolność. Czy może się sam wyratować z tej sytuacji? Nie może osiągnąć tego o własnych siłach, gdyż nie ma sposobu, aby wyjść z tego dołu. Zatem woła o pomoc, a życzliwa dusza, słysząc jego wołanie, spieszy mu na ratunek i podaje drabinę — daje mu sposób, dzięki któremu może wydostać się na powierzchnię. W takiej właśnie sytuacji znalazł się Adam i jego potomstwo, kiedy spożył zakazany owoc. Wszyscy znaleźli się w dole i nie było nikogo, kto by mógł wydostać się na powierzchnię i pomóc pozostałym. Dół symbolizuje wygnanie sprzed obecności Pana oraz śmierć fizyczną — rozpad ciała. Wszyscy podlegają śmierci i nikt nie jest w stanie pomóc w ucieczce¹³.

Wtedy to Zbawiciel przychodzi z pomocą. Nie znajduje się w dole i podaje drabinę. Schodzi do dołu i pomaga nam skorzystać z drabiny, aby odzyskać wolność¹⁴.

W Swoim nieskończonym miłosierdziu Ojciec usłyszał wołania Swoich dzieci i posłał Jednorodzonego Syna, który nie podlegał śmierci ani grzechowi, aby umożliwił sposób, w jaki mogą uciec. Uczynił to poprzez Swoje nieskończone zadośćuczynienie i wieczną ewangelię¹⁵.

Powinniśmy okazać Mu za to wdzięczność poprzez wypełnienie naszych serc miłością i posłuszeństwem wobec Jego wielkiego i troskliwego miłosierdzia. Za to, co uczynił, nigdy nie powinniśmy Go zawieść. Zapłacił za nas cenę, którą było Jego wielkie cierpienie i przelana za nas krew, oddając Swoje życie na krzyżu¹⁶.

Nasz Zbawiciel — Jezus Chrystus — jest centralną postacią tego wielkiego planu rozwoju i zbawienia¹⁷.

Opierając się na fundamencie zadośćuczynienia, plan zbawienia składa się z następujących zasad:

Po pierwsze, musimy mieć wiarę w Pana Jezusa Chrystusa, przyjąć Go jako Syna Bożego, zaufać Mu, polegać na Jego słowie i pragnąć zdobyć błogosławieństwa, które przychodzą przez posłuszeństwo Jego prawom.

Po drugie, musimy odpokutować za nasze grzechy oraz porzucić świat — musimy postanowić w naszych sercach, bez wahania, że będziemy żyć pobożnie i sprawiedliwie.

Po trzecie, musimy zostać ochrzczeni w wodzie przez uprawnioną do tego osobę, która posiada upoważnienie, aby pieczętować zarówno na ziemi, jak i w niebie, i przez ten święty obrzęd — zawrzeć przymierze, aby służyć Bogu i przestrzegać Jego przykazań.

Po czwarte, musimy otrzymać dar Ducha Świętego oraz narodzić się na nowo — nasza dusza musi zostać oczyszczona z grzechu i niegodziwości jakby przez ogień, a następnie musimy zostać stworzeni na nowo przez moc Ducha Świętego.

Po piąte, musimy wytrwać do końca — przestrzegać przykazań po chrzcie, wypracować nasze zbawienie z bojaźnią i drżeniem przed Panem, musimy tak żyć, aby rozwinąć boskie cechy i stać się ludźmi, którzy będą się cieszyć chwałą i cudami królestwa celestialnego¹⁸.

Świadczę, że prawa, których ludzie muszą przestrzegać, aby uzyskać zbawienie i na które składa się ewangelia Jezusa Chrystusa, zostały objawione w tych czasach prorokom i apostołom, i że są one nauczane przez ten Kościół, który został ponownie ustanowiony na ziemi¹⁹.

Dla nas wszystkich to życie doczesne jest jedynie okresem próby. Zostaliśmy przysłani na ziemię głównie po to, aby otrzymać przybytki [ciała] dla naszych wiecznych duchów, a po drugie, abyśmy przeszli próbę — doświadczyli zarówno przeciwności, jak i wielkiej radości oraz szczęścia, które możemy osiągnąć poprzez zawarcie świętego przymierza posłuszeństwa wiecznym zasadom ewangelii. Śmiertelność, jak to wyjaśnił swoim dzieciom Lehi, jest „okresem próby” (2 Nefi 2:27). To tutaj, kiedy jesteśmy odcięci od obecności naszego Wiecznego Ojca, nadal otrzymując wskazówki, jak iść drogą ku życiu wiecznemu, przechodzimy przez test — czy będziemy kochać i czcić Boga, i czy będziemy wierni Jego Umiłowanemu Synowi, Jezusowi Chrystusowi²⁰.

Przyszliśmy na ziemię, aby zostać sprawdzeni i wypróbowani poprzez obcowanie zarówno ze złem, jak i z dobrem. […] Ojciec pozwolił Szatanowi i jego zastępom, aby nas kusili, ale dzięki przewodnictwu Ducha Pana i przykazaniom otrzymanym przez objawienie jesteśmy przygotowani, aby dokonywać właściwych wyborów. Jeśli czynimy zło, możemy być pewni, że zostaniemy ukarani, natomiast jeśli czynimy dobro, otrzymamy wieczną nagrodę sprawiedliwości²¹.

Ta doczesna próba, to krótki okres — łączy wieczną przeszłość z przyszłością wieczności. Mimo to ma wielkie znaczenie. […] To życie jest najważniejszym okresem w naszej wiecznej egzystencji²².

Przyszliśmy na ten świat, aby umrzeć. Wiedzieliśmy o tym przed przyjściem na ziemię. Jest to część planu — wszystko zostało omówione i zaplanowane na długo przed umieszczeniem człowieka na ziemi. […] Byliśmy gotowi i chętni, aby wybrać się w tę podróż — opuściliśmy obecność Boga w świecie duchów i trafiliśmy do świata śmiertelników, żeby doświadczyć wszystkich kolei życia, także cierpień i śmierci. Śmierć jest równie niezbędna, jak narodziny²³.

Śmierć fizyczna lub śmierć człowieka śmiertelnego nie jest trwałym oddzieleniem ducha i cielesnej powłoki, pomimo że ciało rozpada się na cząsteczki. Jest to jedynie tymczasowa rozłąka, która zakończy się, kiedy podczas zmartwychwstania ciało zostanie wezwane, aby powstało do życia z prochu i na nowo połączyło się z duchem. To błogosławieństwo dane jest wszystkim ludziom poprzez zadośćuczynienie Chrystusa, niezależnie od ich prawości lub niegodziwości podczas życia śmiertelnego. Paweł powiedział, że nastąpi zmartwychwstanie zarówno sprawiedliwych, jak i niesprawiedliwych (Dzieje Apostolskie 24:15), a Zbawiciel powiedział, że wszyscy, którzy są w grobach, usłyszą Jego głos i „wyjdą ci, co dobrze czynili, by powstać do życia; a inni, którzy źle czynili, by powstać na sąd” (Ew. Jana 5:29)²⁴.

Podczas zmartwychwstania każdy podstawowy element ciała zostanie przywrócony na właściwe miejsce, niezależnie od tego, co stało się z ciałem w momencie śmierci. Bez względu na to, czy zostało spalone przez ogień, czy zjedzone przez rekiny. Każda podstawowa część zostanie przywrócona na swoje właściwe miejsce²⁵.

Duchy nie mogą się udoskonalić bez powłoki z ciała i kości. To ciało oraz jego duch uzyskają nieśmiertelność i błogosławieństwa zbawienia poprzez zmartwychwstanie. Po zmartwychwstaniu nie nastąpi ponowne rozdzielenie — ciało i duch będą ze sobą nierozerwalnie połączone, dzięki czemu człowiek otrzyma pełnię radości. Jedynie poprzez narodziny na tym świecie i zmartwychwstanie duchy mogą stać się podobne do naszego wiecznego Ojca²⁶.

Są ludzie, którzy dziedziczą majątek ze względu na pracowitość swoich ojców. Inni zasiadają na ziemskich tronach, dzierżą moc i pozycję pośród swoich bliźnich. Niektórzy natomiast pragną odziedziczyć świecką wiedzę i renomę poprzez swoją własną pracowitość i wytrwałość. Jednakże istnieje tylko jedno dziedzictwo, które jest więcej warte niż te wszystkie razem wzięte. Jest to dziedzictwo wiecznego wyniesienia.

Pisma święte mówią, że życie wieczne — którym jest życie posiadane przez naszego Wiecznego Ojca i Jego Syna, Jezusa Chrystusa — jest największym darem Boga [zob. NiP 14:7 ]. Tylko ci, którzy zostaną oczyszczeni z wszelkiego grzechu, tego dostąpią. Obiecano to tym, „którzy przemagają przez wiarę i zostają złączeni przez Świętego Ducha obietnicy, którego Ojciec przelewa na tych wszystkich, co są sprawiedliwi i uczciwi. Są to ci, co są Kościołem Pierworodnego. Są to ci, w których ręce dał Ojciec wszystkie rzeczy” [NiP 76:53–55; zob. także w. 52]²⁷.

Plan zbawienia skupia się na rodzinie. […] Został stworzony, aby umożliwić nam założenie własnej wiecznej rodziny²⁸.

Osoby, które otrzymają wyniesienie w królestwie celestialnym, będą błogosławione „kontynuowaniem nasienia na zawsze”. Będą nadal żyć, połączeni więzami rodzinnymi²⁹.

Jesteśmy nauczani poprzez ewangelię Jezusa Chrystusa, że organizacja rodzinna będzie — jeśli chodzi o wyniesienie w królestwie celestialnym — kompletna. Ojciec, matka i dzieci z jednego pokolenia będą połączone z matką, ojcem i dziećmi z następnego pokolenia. Tak więc organizacja rodzinna będzie się rozrastać i obejmować także i najdalszą przeszłość³⁰.

Te wspaniałe błogosławieństwa wiecznego dziedzictwa […] przychodzą jedynie ze względu na gotowość do przestrzegania przykazań, a nawet cierpienia z Chrystusem, jeśli zajdzie taka potrzeba. Innymi słowy, od kandydatów do życia wiecznego — największego daru Boga — oczekuje się, że złożą na ołtarzu wszystko, co będzie od nich wymagane, nawet swoje życie, jeśli będzie to konieczne, gdyż nie byliby w stanie zapłacić Panu za te obfite błogosławieństwa, które otrzymali w oparciu o obietnicę związaną z posłuszeństwem Jego prawom i przykazaniom³¹.

Kiedy opuszczamy ten świat po tym, jak otrzymaliśmy pełnię ewangelii, jesteśmy kimś więcej niż tylko kandydatami do chwały celestialnej. Pan zapewnia nas, że jeżeli będziemy wierni, to wejdziemy do królestwa celestialnego […].

[…] Żyjmy tak, abyśmy byli pewni naszego miejsca w królestwie — abyśmy wiedzieli, że sposób, w jaki żyjemy, doprowadzi nas do znalezienia się w Jego obecności i przebywania z Nim oraz otrzymania pełni obiecanych błogosławieństw. Kto spośród Świętych w Dniach Ostatnich będzie zadowolony z czegoś mniejszego niż pełnia obiecanego nam zbawienia? […] Konieczne jest, abyśmy w pokorze i w duchu pokuty parli naprzód, do końca przestrzegając przykazań. Gdyż naszą nadzieją i celem jest życie wieczne, życie w obecności Ojca i Syna. „A to jest żywot wieczny” — powiedział Pan — „aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i Jezusa Chrystusa, którego posłałeś” [Ew. Jana 17:3]³².

Znajduję się teraz, można tak nazwać, u zmierzchu życia i rozumiem, że w niedalekiej przyszłości zostanę wezwany, aby zdać sprawozdanie z mojej ziemskiej służby […].

Jestem pewien, że wszyscy kochamy Pana. Wiem, że On żyje i nie mogę się doczekać tego dnia, kiedy zobaczę Jego twarz, i mam nadzieję usłyszeć Jego głos zwracający się do mnie: „[Pójdź, błogosławiony] Ojca mego, [odziedziczysz] Królestwo, przygotowane dla [ciebie] od założenia świata” (Ew. Mateusza 25:34).

Modlę się, aby każdy z nas doświadczył tego szczęścia w odpowiednim dla siebie czasie³³.

• Kiedy czytasz wpis z pamiętnika w podrozdziale „Z życia Josepha Fieldinga Smitha” pomyśl o okresie, kiedy odnalazłeś pocieszenie w świadectwie o planie zbawienia. Jak możesz pomóc członkowi rodziny lub przyjacielowi otrzymać takie pocieszenie?

• W jaki sposób nauki Prezydenta Smitha o naradzie w niebie mogą pomóc ci w zmaganiu się z próbami? (Zob. część 1.).

• Prezydent Smith nauczał, że „nie możemy zapomnieć o tym, że [Upadek Adama i Ewy] przyniósł błogosławieństwa” (część 2.). Jak myślisz, dlaczego ważne jest, aby pamiętać o tej prawdzie? Jakie błogosławieństwa otrzymałeś w wyniku Upadku?

• W jaki sposób przykład człowieka, który wpadł do głębokiego dołu (z części 3.), odnosi się do naszego życia? Zastanów się, w jaki sposób Zbawiciel uratował cię poprzez Swoje Zadośćuczynienie.

• Co sugerują słowa Prezydenta Smitha w części 4. o celu życia na ziemi? Co dał ci Pan, abyś mógł bezpiecznie przejść przez ten okres próby?

• W jaki sposób możesz pomóc komuś zrozumieć oświadczenie Prezydenta Smitha zawarte w części 5. mówiące o tym, że „śmierć jest tak niezbędna, jak narodziny”? Jaki wpływ na twoje życie ma doktryna zmartwychwstania?

• W jaki sposób światowe bogactwo różni się od „wiecznego dziedzictwa”, które możesz otrzymać poprzez plan zbawienia? (Zob. część 6.). W jaki sposób zrozumienie tych różnic może pomóc ci w przygotowaniu się na życie wieczne?

Ks. Joba 38:4–7; 2 Nefi 2:15–29; 9:5–27; Alma 12:20–35; NiP 19:16–19; Mojżesz 5:10–12

„Aby pomóc nam w nauczaniu z pism świętych oraz słów proroków w dniach ostatnich, Kościół wydaje podręczniki do prowadzenia lekcji oraz inne materiały. Zwykle nie ma potrzeby stosowania komentarzy oraz innego materiału z odsyłaczami” (Nauczanie — nie ma większego powołania: Przewodnik źródłowy do nauczania ewangelii [2000], str. 52).