Kościół i królestwo Boże

Pan przywrócił ewangelię i ponownie zorganizował Swój Kościół na ziemi. Powodem owej organizacji i przywrócenia jest to, że przez wiele stuleci świat był pogrążony w duchowej ciemności, nie było upoważnienia, nie było zrozumienia; nie wiedziano, jak oddawać cześć żyjącemu Bogu […].

Wieczne przymierze zostało złamane, prawidłowe zrozumienie zasad ewangelii zniknęło w wyniku odstępstwa, prawo udzielania obrzędów ewangelii ustało pomiędzy ludźmi. Konieczne stało się przywrócenie wszystkich tych rzeczy, aby wiara mogła wzrastać pośród ludzi dzięki temu, że niebiosa się otwarły i ewangelia została przywrócona.

Posłał więc Pan Swoich posłańców, by ponieśli pełnię ewangelii oraz moc i upoważnienie kapłańskie, aby nadali je ludziom i dali im przykazania […], ponieważ Pan wiedział, jakie nieszczęścia spadną na świat i Jego wolą było, aby wszyscy ludzie otrzymali wyraźne ostrzeżenie oraz szansę przyjęcia ewangelii, aby mogli odpokutować, wyrzec się swoich złych uczynków i służyć Panu [zob. NiP 1:17–23]⁴.

Ogłaszamy, że Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich jest królestwem Boga na ziemi, jedynym miejscem, gdzie ludzie mogą poznawać prawdziwe doktryny zbawienia oraz znaleźć upoważnienie świętego kapłaństwa⁵.

Moi ukochani bracia i siostry: Jestem niewypowiedzianie wdzięczny za błogosławieństwa, jakimi Pan obdarzył mnie i wiernych członków Swego kościoła pośród różnych narodów ziemi oraz wszystkie Swoje dzieci na całym świecie.

Każdego dnia mego życia dziękuję Mu za to, że w tych ostatnich dniach przywrócił Swą wieczną ewangelię dla zbawienia wszystkich, którzy uwierzą i będą przestrzegać jej praw⁶.

Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich jest w dosłownym tego słowa znaczeniu królestwem Boga na Ziemi⁷.

Pragnę powiedzieć, że żaden człowiek nie może sam przewodzić temu Kościołowi. To jest Kościół Pana Jezusa Chrystusa; to On stoi na jego czele. Kościół nosi Jego imię, posiada Jego kapłaństwo, głosi Jego ewangelię, naucza Jego doktryny i wykonuje Jego dzieło.

To On wybiera ludzi i powołuje ich, aby byli narzędziami w Jego rękach w wypełnianiu Jego celów; to On ich prowadzi i kieruje ich działaniami. Jednak ludzie są tylko narzędziami w rękach Pana, a cześć i chwała za wszystko, czego dokonują Jego słudzy, jest i powinna być na wieki przypisywana tylko Jemu.

Gdyby było to dzieło ludzi, zawiodłoby, lecz to jest dzieło Pana, a On nigdy nie zawodzi. Otrzymaliśmy zapewnienie, że jeśli będziemy przestrzegać przykazań i będziemy dzielni w świadectwie Jezusa oraz będziemy oddani tej wierze, Pan będzie nam przewodził i prowadził nas i Swój kościół ścieżkami prawości dla osiągnięcia wszystkich Swoich celów⁸.

Wszystkim członkom Kościoła na całym świecie pragnę powiedzieć, że ten kościół ma do wykonania wyznaczoną przez Boga misję, ma ją wykonać pod kierownictwem i przywództwem Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela, i że nic nie zniweczy Jego planów wobec tej organizacji. Kościół wypełni plany naszego Ojca w Niebie. Mam nadzieję, że Święci na całym świecie codziennie dziękują Panu za to, że są członkami Jego kościoła oraz za misję i rolę Proroka Józefa Smitha w przywróceniu ewangelii ku naszej radości i szczęściu⁹.

Do prawych w sercu pośród wszystkich narodów mówimy: Pan was kocha. Pragnie, abyście otrzymali pełnię błogosławieństw ewangelii. Zaprasza was teraz, abyście uwierzyli w Księgę Mormona, zaakceptowali Józefa Smitha jako proroka i przyszli do Jego ziemskiego królestwa, a tym samym stali się dziedzicami żywota wiecznego w Jego królestwie w niebiosach¹⁰.

Od czasu założenia Kościoła nigdy nie przewodził mu żaden człowiek. Nie było tak w czasach Józefa Smitha ani Brighama Younga, ani nie było tak potem. To dzieło Pana, nie zapominajcie więc, że to Wszechmocny wykona tę pracę, nie człowiek¹¹.

Wiem, że Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich jest królestwem Boga na ziemi i że jest przez Niego ustanowiony i zarządzany, ma Pańskie przyzwolenie, i zdąża w wyznaczonym kierunku.

Niech wszyscy ludzie dowiedzą się z całą pewnością, że to jest Kościół Pana i że to On kieruje jego sprawami. Jakimż zaszczytem jest członkostwo w tak natchnionej organizacji!”¹².

Pan ustanowił wszystkie rzeczy w określonym porządku i dał nam doskonały system organizacyjny. Nie sposób, by ludzie go ulepszali. Gdybyśmy zrealizowali wszystko, co Pan objawił, tak, jak to objawił, wówczas wszystko byłoby doskonałe, ponieważ doskonała jest organizacja; teoria, na której jest oparta — jej plan — jest bez skazy¹³.

Pan ustanowił w Swoim kościele organizację kapłańską, na której czele stoją apostołowie i prorocy. Dał nam też inne organizacje […], aby wspierały kapłaństwo i pomagały w jego pracy.

We wszystkich dyspensacjach ewangelii istnieją szczególne potrzeby, którym należy sprostać, problemy do rozwiązania oraz wsparcie i pomoc, których należy udzielić członkom Kościoła, gdy pracują na swoje zbawienie „z bojaźnią i ze drżeniem” przed Panem (zob. List do Filipian 2:12). Dlatego mamy organizacje pomocnicze [Stowarzyszenie Pomocy, Organizacje Młodych Mężczyzn i Młodych Kobiet, Organizację Podstawową oraz Szkołę Niedzielną], które wspierają i wspomagają kapłaństwo. Zorganizowane są one tak, aby wychodzić naprzeciw potrzebom ludzi, niezależnie od ich życiowej sytuacji. Są częścią Boskiego aparatu rządzenia i zostały ustanowione, aby pomagać członkom Kościoła w doskonaleniu ich życia i w czynieniu rzeczy, które z całą pewnością przyniosą im radość i szczęście w życiu doczesnym oraz w życiu wiecznym, które nastąpi […].

Kościół i jego organa tworzą organizację służącą pomocą rodzinie i poszczególnym osobom. Nauczyciele domowi, posiadacze kapłaństwa i biskupi są wyznaczani, by prowadzić tych, z którymi się trudzą, ku życiu wiecznemu w królestwie naszego Ojca, zaś organizacje pomocnicze są wyznaczone, by udzielać wsparcia i pomagać w tym wielkim dziele zbawienia.

Nie sposób przecenić wagi, jaką korzystanie z wszystkich tych programów ma dla rozwoju i błogosławienia wszystkich dzieci naszego Ojca […].

Jeśli wszyscy będziemy robić wszystko, co do nas należy, by realizować programy Kościoła, Pan nas pobłogosławi i będzie nas wspierał tak wielce, że nasze trudy zwieńczone zostaną sukcesem, którego owocami będą niezmierzony spokój i radość w naszym życiu na ziemi oraz wieczna chwała w życiu, które nastanie¹⁴.

Pan jest z Kościołem. On nas prowadzi. Jego duch spoczywa na tym ludzie. Wymaga On od nas, abyśmy służyli Mu z pokorą i w jedności serca i duszy¹⁵.

Zbawiciel przyszedł na ten świat, aby nauczyć nas, abyśmy się wzajemnie miłowali; skoro więc przejawem tej wielkiej lekcji było Jego ogromne cierpienie i śmierć, abyśmy mogli żyć, czy i my nie powinniśmy wyrażać swej miłości do bliźnich poprzez świadczoną dla nich służbę? Czy wdzięczności za nieskończoną służbę, jaką wykonał dla nas, nie powinniśmy okazywać poprzez służbę w Jego dziele?

Człowiek, który w Kościele zajmuje się tylko tym, co go bezpośrednio dotyczy, nigdy nie dostąpi wyniesienia. Na przykład człowiek, który gotów jest się modlić, płacić dziesięcinę i ofiary oraz wykonywać zwyczajne obowiązki, które dotyczą jego osobistego życia, lecz nie chce robić nic ponad to, nigdy nie osiągnie celu, jakim jest doskonałość¹⁶.

Nigdy nie odmawiajcie służby. Kiedy przewodniczący urzędnik prosi o waszą pomoc, przyjmijcie to z radością i dołóżcie wszelkich starań, by jak najlepiej wywiązać się z powierzonej pracy. Tego właśnie oczekuje od nas Pan i do tego zobowiązuje nas przymierze. Taka postawa przynosi radość i pokój, a jednocześnie osoby, które służą, otrzymują największe błogosławieństwa. Nauczyciel zyskuje więcej niż osoba nauczana. Błogosławieństwa, które dostajemy, kiedy przyjmujemy powołanie do pracy w Kościele, są znacznie większe niż błogosławieństwa, którymi możemy obdarzyć innych. Ten, kto odmawia pracy lub unika odpowiedzialności, kiedy ma okazję, by się wykazać w Kościele, poważnie naraża się na utratę przewodnictwa Ducha. Z czasem człowiek ten staje się „letni” i obojętnieje na wszelkie obowiązki — więdnie i umiera duchowo niczym roślina, której nikt nie pielęgnuje i nie podlewa¹⁷.

Wasza oddana służba nie przechodzi niezauważona w oczach Boga, któremu służycie i w którego dzieło jesteście zaangażowani¹⁸.

Obraz

A young man and his mother working in a flower garden as an elderly woman looks on.

Modlę się, abyśmy wszyscy, trudząc się wspólnie jako prawdziwi bracia i siostry w królestwie Pana, mogli tak pracować, abyśmy wykonali to wielkie zadanie, jakie przed nami postawiono¹⁹.

Dyspensacja Ewangelii to udzielenie wybranym przez niebo przedstawicielom — pod kierownictwem Boga — mocy i upoważnienia, by głosili słowo Boże i dokonywali wszelkich jej obrzędów […].

Były okresy, kiedy Ewangelia została ludziom odebrana ze względu na ich występki. Tak było w czasach Noego. Izrael odwrócił się od Pana i na wiele pokoleń przed przyjściem Jezusa Chrystusa pogrążył się w ciemnościach. Kiedy Jezus Chrystus zszedł pomiędzy ludzi, przywrócił pełnię Ewangelii. Posłał Swoich uczniów, by głosili Jego przesłanie całemu światu, lecz w ciągu kilku stuleci ludzie ponownie popadli w grzech, zbłądzili i utracili upoważnienie, by działać w imię Pana. Z tego powodu konieczne było otwarcie niebios i rozpoczęcie nowej dyspensacji, by przygotować się na drugie przyjście naszego Pana spowitego w obłoki niebios, który przyjdzie, by w chwale rządzić na ziemi przez tysiąc lat, a wydarzenia te są blisko, są tuż u progu²⁰.

Sama ewangelia pozostała niezmieniona przez wszystkie dyspensacje, plan zbawienia jest taki sam dla wszystkich dzieci naszego Ojca w każdym okresie historii. Od czasu do czasu ginęła ona z powodu odstępstwa, lecz zawsze, gdy na ziemi istniał lud Pana, otrzymywał te same prawa i prawdy zbawienia, jakie zostały objawione i nam.

Jest jednak jedna dodatkowa wspaniała rzecz, którą otrzymaliśmy w naszych czasach, której nie było nigdy wcześniej. W tej dyspensacji Pan ogłosił, że Kościół już nigdy nie zboczy z właściwej drogi; tym razem ewangelia pozostanie z nami już na dobre. Tym razem objawiona prawda ma przygotować ludzi na drugie przyjście Syna Człowieczego, a Kościół zostanie ustanowiony we wszystkich częściach świata, kiedy Pan przyjdzie, by wprowadzić milenium — erę pokoju i sprawiedliwości²¹.

Jesteśmy członkami światowego kościoła, kościoła, który posiada plan życia i zbawienia, kościoła założonego przez samego Pana, by w tych ostatnich dniach niósł nowinę zbawienia wszystkim jego dzieciom na całym świecie […].

Osiągnęliśmy pozycję i siłę, które pozwalają nam wypełnić zadanie, jakie Pan nam wyznaczył poprzez Proroka Józefa Smitha, i ponieść radosną wieść przywrócenia do wszystkich krajów i do wszystkich ludów.

Nie tylko będziemy głosić ewangelię pośród wszystkich narodów przed drugim przyjściem Syna Człowieczego, lecz znajdziemy tam nawróconych i ustanowimy pośród nich zgromadzenia Świętych²².

Królestwo Boże i dzieło Pana będą się coraz bardziej rozprzestrzeniać, ten rozwój na świecie będzie w przyszłości szybszy niż działo się to dawniej. Pan tak powiedział, a Duch to poświadcza i ja również składam o tym swoje świadectwo, gdyż wiem, że jest to prawdą. Królestwo Boże będzie wzrastać, przenikać granice, zakorzeniać się na ziemi i rozwijać się tam, gdzie Pan zasadził je własną ręką, mocą i słowem, aby nigdy już nie zostało zniszczone, lecz trwało, póki nie wypełnią się cele Wszechmogącego — każda zasada, o jakiej prorocy mówili od rozpoczęcia świata. To dzieło Boga, które On w Swej mądrości, a nie mądrości ludzkiej, przywrócił na ziemię w ostatnich dniach²³.

Ewangelia jest dla wszystkich ludzi i Kościół zostanie ustanowiony wszędzie, pośród wszystkich narodów, aż po krańce ziemi przed drugim przyjściem Syna Człowieczego²⁴.

Wiem i składam świadectwo o tym, że cele Pana na ziemi zostaną wypełnione. Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich będzie trwał. Dzieło Pana zatryumfuje. Żadna moc na ziemi nie może powstrzymać szerzenia prawdy i głoszenia ewangelii pośród wszystkich narodów²⁵.

Zostawiam z wami moje błogosławieństwo i zapewnienie, że Bóg jest ze Swoim ludem, że praca, w którą jesteśmy zaangażowani, zatryumfuje i będzie postępować naprzód, aż wypełnią się wieczne cele Pana²⁶.

• W jaki sposób możemy naśladować przykład Prezydenta Smitha w naszej służbie kościelnej? (Zob. „Z życia Josepha Fieldinga Smitha”).

• Rozważ nauki Prezydenta Smitha na temat Przywrócenia ewangelii (zob. część 1.). Co czujesz, kiedy myślisz o tym, że żyjesz w czasach, kiedy Kościół Pana jest przywrócony na ziemię?

• Prezydent Smith świadczył, że Jezus Chrystus stoi na czele Kościoła (zob. część 2.). Jak możesz składać własne świadectwo o tej prawdzie komuś, kto nie jest członkiem Kościoła?

• W jaki sposób organizacje i programy kościelne pomogły ci uzyskać błogosławieństwa wymienione w części 3.? W jaki sposób pomogły one twojej rodzinie?

• Prezydent Smith powiedział: „Nasz Zbawiciel przyszedł na ten świat, aby nauczyć nas, abyśmy się wzajemnie miłowali” (część 4.). W jaki sposób możemy naśladować przykład miłości Zbawiciela, kiedy służymy jako nauczyciele domowi lub nauczycielki odwiedzające?

• Zapoznając się z częścią 5., zwróć uwagę na to, czym obecna dyspensacja różni się od poprzednich. W jaki sposób ta świadomość może wpłynąć na naszą służbę w Kościele? Co czujesz, kiedy myślisz o przygotowywaniu świata na Drugie Przyjście Zbawiciela?

Mosjasz 18:17–29; NiP 1:30; 65:1–6; 115:4; 128:19–22

„Kiedy korzystamy z różnorodnych zajęć nauczania, uczniowie mają skłonność do lepszego zrozumienia zasad ewangelii i skuteczniejszego ich przyswajania. Uważnie wybrana metoda może sprawić, że zasada jest jaśniejsza, bardziej interesująca i łatwiejsza do zapamiętania” (Nauczanie — nie ma większego powołania, [1999], str. 89).