با ایمان در گام‌هایمان از پی عیسی مسیح برویم

با تشکر از شما، کُر، برای خواندنِ «ایمان در هر گام.» موسیقی و کلمات این آهنگ در سال ۱۹۹۶ توسط برادر نیووِل دِیلی^۱ برای تدارک جشن صد و پنجاهمین سالگرد ورود پیشگامان اولیه به سالت لِیک در ۱۸۴۷ نوشته شده است.

اگرچه این آهنگ در تدارک آن جشن نوشته شده است، اما پیام آن برای تمام جهان صدق می‌کند.

من همیشه بندِ برگردانِ آن را دوست داشته‌ام:

برادران و خواهران، گواهی من این است که وقتی با ایمان در گام‌هایمان از پی عیسی مسیح برویم، امید وجود دارد. امید است به سَروَر عیسی مسیح. برای همه در این زندگی امید وجود دارد. امیدی وجود دارد که بر اشتباهاتمان، غم‌هایمان، کشمکش‌هایمان، آزمون‌هایمان و مشکلاتمان غلبه کنیم. امید به توبه، بخشوده شدن و بخشش دیگران است. گواهی من این است که در مسیح امید و صلح وجود دارد. او امروز می‌تواند ما را در زمان‌های سخت به پیش ببرد. او این کار را برای پیشگامان اولیه انجام داد، و اکنون او این کار را برای هر یک از ما انجام خواهد داد.

امسال صد و هفتاد و پنجمین سالگرد ورود پیشگامان اولیه به سالت لِیک است، که باعث شده من به اجدادم فکر کنم، برخی از کسانی که از ناوو به سالت لِیک پیاده آمدند. من پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایی دارم که در جوانی در دشت‌ها پیاده رفتند. هِنری بلارد ۲۰ ساله بود؛^۳ مارگارت مَکنیل ۱۳ ساله بود؛^۴ و جوزف اِف. اِسمیت، کسی که بعدها شِشُمین رئیس کلیسا شد، وقتی به وادی سالت لِیک رسید فقط ۹ ساله بود.^۵

آنها در طول مسیر با محرومیت‌هایی از هر نوع از قبیل زمستان‌های سرد، بیماری، و کمبود لباس و غذا مواجه بودند. به عنوان مثال، زمانی که هنری بِلارد وارد وادیِ سالت لیک شد، از دیدن «سرزمین موعود» خوشحال شد، اما نگران این بود که کسی او را ببیند، زیرا لباسی که او پوشیده بود آنقدر مندرس بود که بدنش را به طور کامل نمی‌پوشاند. او تمام روز خود را پشت بوته‌ها پنهان کرد تا زمانی که تاریک شود. او سپس به خانه‌ای رفت و برای گرفتن لباس التماس کرد برای اینکه بتواند به سفر خود ادامه دهد و پدر و مادرش را پیدا کند. او خدا را شکر می‌کرد که به سلامت به خانه آینده‌اش رسیده بود.^۶

پدرِ پدربزرگ و مادرِ مادربزرگ من در تمام آزمایشات خود با ایمان در گام‌هایشان از پی عیسی مسیح رفتند. من از آنها سپاسگزارم که هرگز تسلیم نشدند. گام‌های آنها در ایمان به من و نسل‌های بعدی برکت داده است، همانطور که امروز گام‌های شما در ایمان، به آیندگان شما برکت خواهد داد.

کلمهٔ پیشگام هم اسم و هم فعل است. به عنوان یک اسم می‌تواند به معنای شخصی باشد که جزو اولین کسانی است که یک قلمرو جدید را کاوش می‌کند یا در آن ساکن می‌‌شود. به عنوان یک فعل، می‌تواند به معنای باز کردن یا آماده کردن راه برای پیرویِ دیگران باشد.^۷

همانطور که به پیشگامانی فکر می‌کنم که راه را برای دیگران آماده کرده‌اند، ابتدا به پیامبر جوزف اسمیت فکر می‌کنم. جوزف از پیشگامان بود زیرا گام‌هایش در ایمان او را به درختستان هدایت کرد، جایی که در آنجا با دعا زانو زد و راه را برای ما باز کرد تا کمال مژدهٔ عیسی مسیح را داشته باشیم. ایمان جوزف به «از خدا جویا [شدن]»^۸ در آن صبح بهاری در سال ۱۸۲۰، بار دیگر روی زمین راه را برای احیای کمال مژدهٔ عیسی مسیح باز کرد، که شاملِ پیامبران و رسولانی می‌شد که برای خدمت فراخوانده شده بودند.^۹ من می‌دانم که جوزِف اِسمیت پیامبر خداست. می‌دانم که گام‌های پر از ایمان او سبب شد تا در حضور خدا، پدر ما و پسر محبوبش عیسی مسیح زانو بزند.

گام‌های جوزفِ پیامبر در ایمان او را قادر ساخت تا ابزاری باشد در دستِ سَروَر برای پیش ‌آوردنِ کتاب مورمون، که یک گواهی دیگری از عیسی مسیح و رحمتِ کفاره‌اش است.

بواسطهٔ ایمان و استقامتِ جوزف اِسمیت در مواجهه با سختی‌ها و مخالفت‌های باورنکردنی، او توانست ابزاری در دستان سَروَر در بر پا کردنِ کلیسای عیسی مسیح باری دیگر بر روی زمین باشد.

در طیِ همایش عمومی قبلی، در مورد اینکه چگونه خدمت تمام وقت تبشیری‌ام به من برکت داد صحبت کردم. وقتی در مورد برنامهٔ شکوهمند رستگاریِ پدر آسمانی‌مان، نخستین رؤیت جوزف اسمیت، و ترجمه او از کتاب مورمون، آموزش می‌دادم، برکت می‌یافتم. این آموزه‌ها و اصولِ احیاء شده، گام‌هایم را با ایمان هدایت کرد به سوی آموزش به کسانی که تمایل به گوش دادن به پیام احیاء شدهٔ مژده داشتند.

مبشرانِ امروزِ ما پیشگامانِ امروزی هستند زیرا این پیام باشکوه را با مردم سراسر جهان به اشتراک می‌گذارند، بنابراین راه را برای فرزندان پدر آسمانی ما باز می‌کنند تا او و پسرش، عیسی مسیح را بشناسند. پذیرش مژدهٔ عیسی مسیح راه را برای آماده شدن همه برای دریافت آیین‌ها و برکات کلیسا و معبد باز می‌کند.

در آخرین همایش عمومی، رئیس راسل ام. نلسون مجدداً تأکید کرد که «سَروَر از هر مردِ جوانِ شایسته و توانا خواسته است تا برای یک مأموریت تبشیری آماده شود و خدمت کند» و اینکه برای «خواهران جوان و توانا مأموریت تبشیری نیز یک فرصت قدرتمند، اما اختیاری است.»^۱۰

مردان جوان و زنان جوانِ عزیز، گام‌های شما در ایمان به شما کمک خواهد کرد تا با پیروی از دعوت خدا برای خدمتِ تبشیر‌ی — راه را برای فرزندان خدا برای یافتن و ماندن در مسیر پیمان که منتهی به حضور شکوهمندِ او می‌شود، بگشایید — و از پیشگامانِ امروزی باشید.

رئیس نلسون یکی از پیشگامان در کلیسا بوده است. او به عنوان یک رسول به سرزمین‌های بسیاری سفر کرده و راه را برای موعظه مژده در بسیاری از سرزمین‌ها گشوده است. مدت کوتاهی پس از اینکه پیامبر و رئیس کلیسا شد، او از ما خواست تا «ظرفیت روحانی خود را برای دریافت وحی افزایش [دهیم].»^۱۱ او همچنان به ما آموزش می‌دهد که گواهی خود را تقویت کنیم. او در جلسهٔ اختصاصی مذهبیِ جوانان گفت:

«من از شما درخواست می‌کنم که مسئولیت گواهی خود را به عهده بگیرید. برای بدست آوردنش کار کنید. مالکِ شخصیِ آن شوید. به آن اهمیت دهید. آن را پرورش دهید تا رشد کند. …

«[سپس] متوجه معجزاتی باشید که در زندگی شما اتفاق می‌افتند.»^۱۲

او به ما آموزش می‌دهد که چگونه از نظر روحانی خوداتکا باشیم. رئیس نِلسون گفت که «در روز‌های آینده، ممکن نخواهد بود که بدون هدایت، راهنمایی، نفوذ آرامش دهنده روح‌القُدّس زنده بمانیم.»^۱۳

گواهی من این است که رئیس راسل اِم. نلسون امروز پیامبر خدا بر روی زمین است.

منجی ما، عیسی مسیح، پیشگامِ اصلی در آماده سازی راه است. براستی، او «راهی» است^۱۴ برای تحقق برنامهٔ رستگاری تا بتوانیم توبه کنیم و، با ایمانِ به او، به سوی پدر آسمانی‌مان بازگردیم.

عیسی گفت: «من راه و راستی و حیات هستم، هیچ‌کس جز به وسیلهٔ من نزد پدر نمی‌آید.»^۱۵ او وعده داده است که ما را تنها نگذارد؛ او در امتحانات ما نزد ما خواهد آمد.^۱۶ او ما را دعوت کرده است که «با هدف کمالِ دل بسوی [او بیاییم] و [او] [ما را] شفا خواهد [داد]».^۱۷

گواهی من این است که عیسی مسیح منجیِ ما، ضامنِ ما، و شفیعِ ما نزد پدر است. پدر آسمانی راه را برای بازگشتِ ما به سوی او باز کرده است با پیروی از پسر محبوبش، عیسی مسیح، و با ایمان گام برداشتن در هر گام.

پدرِ پدربزرگ و مادرِ مادربزرگ من و دیگر پیشگامان اولیه وقتی با واگن‌ها، گاری‌های دستی، و با پای پیاده به سالت لِیک می‌آمدند، با موانع بسیاری روبرو شدند. ما نیز در سفرهای فردی خود در زندگی‌مان با چالش‌هایی روبرو خواهیم شد. ما گاری‌های دستی را هل نمی‌دهیم یا واگن‌های سرپوشیده را بر فراز کوه‌های شیب‌دار و از میان برف‌های عمیق نمی‌رانیم؛ ما تلاش می‌کنیم مانند آنها از نظر روحانی بر وسوسه‌ها و چالش‌های روزگارِ خود غلبه کنیم. ما مسیرهایی برای پیاده روی داریم؛ ما تپه‌ها—و گاهی کوه‌ها—برای بالا رفتن داریم. اگرچه امروزه آزمایش‌ها متفاوت از (آزمون‌های) پیشگامان اولیه است، اما برای ما کمتر از (آزمایش‌های) آنها چالش‌برانگیز نیست.

پیروی از پیامبر و محکم نگه داشتن پاهایمان در مسیر پیمانِ وفاداری، مانند پیشگامان اولیه، مهم است.

بیایید با ایمان در هر گام از پی عیسی مسیح برویم. ما باید به سَروَر و به یکدیگر خدمت کنیم. ما باید با وفای به پیمان‌های خود و احترام به آن، خود را از نظر روحانی تقویت کنیم. ما نباید احساس اضطرار را برای انجام فرمان‌ها از دست بدهیم. شیطان سعی می‌کند تعهد و عشق ما به خدا و سَروَر عیسی مسیح را کم رنگ کند. لطفاً به یاد داشته باشید که اگر کسی راه خود را گم کند، ما هرگز برای منجی خود گم نخواهیم بود. با برکت توبه می‌توانیم به او روی آوریم. همانطور که ما تلاش می‌کنیم در مسیر پیمان بمانیم او به ما کمک خواهد کرد، تا یاد بگیریم، رشد کنیم، و تغییر کنیم.

باشد که ما همیشه گام‌های عیسی مسیح را دنبال کنیم و، با ایمان در هر گام، بر او تمرکز کنیم، و قدم‌ها‌ی خود را استوار در مسیر پیمان نگه داریم، این دعای فروتنانهٔ من است به نام عیسی مسیح، آمین.