نسبت به خدا و کار او صادق باشید

اکتبر گذشته، من به همراه رئیس اِم. راسل بلارد و ارشد جفری آر. هالند تعیین شدم، تا از انگلستان بازدید کنم، جایی که هر سه نفر ما به عنوان مبشران جوان خدمت کرده بودیم. ما امتیاز آموزش دادن و گواهی دادن را داشتیم، و همچنین تاریخچهٔ اولیه کلیسا ​​در جزایر بریتانیا، جایی که پدرِ-پدرِ-پدربزرگم هیبِر سی. کیمبال و همراهانش در آنجا از اولین مبشران بودند، برایمان زنده شد.^۱

رئیس راسل ام. نلسون، که ما را در مورد این وظیفه به شوخی اذیت می‌کرد، به این اشاره کرد که گماشتن سه رسول برای بازدید از منطقه‌ای که در جوانی به عنوان مبشر در آنجا خدمت کرده بودند، خارق‌ العاده است. او تصدیق کرد که همه رسولان تمایل دارند که موظف شوند تا از مأموریت تبشیری اصلی خود بازدید کنند. او با لبخند بزرگی بر صورتش، به طور اجمالی توضیح داد که سابقهٔ اینکه که اگر مجموعه دیگری متشکل از سه رسول وجود داشته باشد که بیش از ۶۰ سال پیش در مأموریتِ تبشیری یکسانی خدمت کرده باشند، آنها نیز ممکن است وظیفهٔ مشابهی دریافت کنند.

در آماده‌سازی برای آن وظیفه، زندگینامهٔ هیبِر‌ سی. کیمبال را که توسط نوه‌اش، اُرسِن اِف. ویتنی نوشته شده، که بعداً به رسالت فراخوانده شد، دوباره خواندم. این جلد را مادر گرانقدرم وقتی تقریباً هفت ساله بودم به من داد. ما در حال آماده شدن برای شرکت در وقف بنای یادبود This Is the Place [این آن مکان است] در ۲۴ ژوئیه، ۱۹۴۷، توسط رئیس جورج آلبرت اِسمیت بودیم.^۲ او می‌خواست که من در مورد جدم هیبِر سی. کیمبال بیشتر بدانم.

این کتاب حاوی یک بیانیه عمیقی است که به رئیس کیمبال نسبت داده شده است که اهمیت بسیاری برای روزگار ما دارد. قبل از به اشتراک گذاشتن این بیانیه، اجازه دهید کمی از پیش‌زمینه آن خدمتتان عرض کنم.

در حالی که جوزف اسمیتِ پیامبر در زندانِ لیبرتی زندانی بود، رسولان، بریگام یانگِ و هیبِر سی. کیمبال، تحت شرایطِ نامطلوبِ وحشتناکی، مسئولیت نظارت بر تخلیه مقدّسین از میسوری را بر عهده داشتند. به دلیل دستور اخراج صادر شده توسطِ فرماندار لیلبرن دابلیو. باگز، تخلیه ضروری بود.^۳

تقریبا ۳۰ سال بعد هیبِر سی. کیمبال، بعداً در ریاستِ اول، با نسلی جدید با تأمل بر این تاریخ، آموزش داد، «اجازه دهید به شما بگویم که بسیاری از شما زمانی را خواهید دید که هر چه مشکل، آزمایش و آزار و اذیتی را که بتوانید تحملش را داشته باشید، با آن روبرو خواهید شد، و فرصت‌های بسیاری خواهید داشت برای نشان دادن اینکه نسبت به خدا و کار او صادق هستید.»^۴

هیبِر ادامه داد: برای رویارویی با مشکلاتی که در راه است، برای خودتان داشتن دانش از حقیقت این کار ضروری خواهد بود. این مشکلات به گونه‌ای خاص خواهد بود که مرد یا زنی که این دانش یا شهادت شخصی را نداشته باشد، سقوط خواهد کرد. اگر گواهی ندارید، درست زندگی کنید و از مددخواهی از سَروَر دست نکشید تا زمانی که آن را بدست آورید. اگر (گواهی) نداشته باشید قدرت ایستادن در مقابل این مشکلات را نخواهید داشت. … زمانی فرا خواهد رسید که هیچ مردی و هیچ زنی قادر به پایداری با نورِ (گواهیِ) قرضی نخواهد دوام آورد. هر کس باید توسط نورِ (گواهیِ) درونی‌ِ خودش هدایت شود. … اگر (گواهی) نداشته باشید، قدرت ایستادگی نخواهید داشت؛ پس جویای گواهی از عیسی باشید و به آن بچسبید تا وقتی زمان آزمایش فرا رسید، لغزش نکنید و فرو نیافتید.^۵

هر یک از ما به گواهی شخصی از کار خدا^۶ و نقش اساسی عیسی مسیح نیاز داریم. هفتاد و ششمین بخش از اصول و پیمان‌ها به سه درجه شکوه اشاره دارد و شکوهِ ملکوتِ سِلِستیال را به خورشید تشبیه می‌کند. سپس ملکوتِ تِرِستریال را به ماه تشبیه می‌کند.^۷

جالب است که خورشید نورِ خود را دارد، اما نورِ ماه منعکس شده یا «نورِ قرضی» است. در مورد ملکوتِ تِرِستریال، آیه ۷۹ می‌گوید: «اینها آنهایی هستند که در گواهی از عیسی دلیر نیستند.» ما نمی‌توانیم ملکوتِ سِلِستیال را بدست آوریم و با خدا، پدر ما، با نورِ (گواهیِ) قرضی زندگی کنیم؛ ما به گواهیِ خود از عیسی مسیح و مژدهٔ او نیاز داریم.

ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که در آن نابکاری فراوان است^۸ و دل‌ها به‌ خاطر دستوراتِ آدمیان از خدا برمی‌گردد.^۹ یکی از قانع‌کننده‌ترین نمونه‌ها از نگرانی‌های هیبِر سی. کیمبال در مورد جویای یک گواهی از کار خدا و عیسی مسیح شدن در نوشته‌های مقدّس در اندرزِ آلما به سه پسرش—هیلامان، شِبلون، و کوریانتون بیان شده است.^۱۰ دو تن از پسران او نسبت به خدا و کار او صادق بودند. اما یکی از پسران تصمیماتِ بدی گرفته بود. برای من بزرگترین اهمیت اندرزِ آلما این است که او آن را به عنوان یک پدر برای سودِ فرزندانش بیان می‌کرد.

اولین نگرانی آلما، مانند هیبِر سی. کیمبال، این بود که هر کدام گواهی از عیسی مسیح داشته باشند و نسبت به خدا و کار او صادق باشند.

در آموزهٔ قابل توجه آلما به پسرش هیلامان، او وعده عمیقی می‌دهد که کسانی که «هر کسی که به خدا توکّل کند در آزمایش‌ها، و دشواری‌ها، و رنج‌هایش پشتیبانی خواهد شد، و در روز آخر بالا بُرده خواهد شد.»^۱۱

حال آنکه تجلی بر آلما آشکار شد که او فرشته‌ای را دید، این نادر است. ترغیباتِ روح‌القدّس بسیار معمولی‌تر است. ترغیباتِ روح القدس می‌تواند به اندازهٔ تجلی فرشته مهم باشد. رئیس جوزِف فیلدینگ اِسمیت آموزش داد: ترغیباتِ روح القدس بر روان بسیار مهمتر از رؤیت است. وقتی روح‌القدس با روانِ شخص صحبت می‌کند، پاک کردن حکاکی آن از روان بسیار دشوارتر است.^۱۲

این ما را به اندرز آلما به پسر دومش، شِبلون برمی‌گرداند. شِبلون مانند برادرِ بزرگترش هیلامان، نیکوکار بود. اندرزی که می‌خواهم بر آن تأکید کنم، آلما ۳۸: ۱۲ است، که در بخشی از آن می‌خوانیم: «[ببینید] که [تمامی هوای نفسِ] خود را مهار [کنید]، که آکنده از مهِر [شوید].»

مهار کردن[به افسار کشیدن] کلمهٔ جالبی است. وقتی سوار اسب می‌شویم از افسار برای هدایت آن استفاده می‌کنیم. هدایت، کنترل یا مهار کردن می‌تواند مترادف خوبی برای این کلمه باشد. عهد عتیق به ما می‌گوید که وقتی فهمیدیم بدن فیزیکی خواهیم داشت، از شادی فریاد زدیم.^۱۳ بدن شریر نیست — زیبا و ضروری است — اما برخی از هواهای نفسانی، اگر به درستی و به طرز مناسب مهار نشوند، می‌توانند ما را از خدا و کارهای او جدا کنند و بر گواهیِ ما تأثیر نامطلوب بگذارند.

اجازه دهید به طور خاص درباره دو هوای نفس صحبت کنیم: اول، خشم، و دوم، هوس.^۱۴ جالب است که هر دو اینها اگر افسار گسیخته و بی‌کنترل رها شود می‌تواند باعث اندوهِ دل شود، و از تأثیر روح‌القدس بکاهد و ما را از خدا و کار او جدا کند. دشمن از هر فرصتی استفاده می‌کند تا زندگی ما را با تصاویری از خشونت و بی‌اخلاقی پر کند.

در برخی از خانواده‌ها، غیر معمول نیست که زن یا شوهرِ عصبانی، همسر یا فرزندش را بزند. در ژوئیه، در مجمع پارلمانیِ All-Party (همۀطرفین ذینفع) بریتانیا در لندن شرکت کردم.^۱۵ خشونت علیه زنان و جوانان به عنوان یک مشکل مهمِ جهانی برجسته شد. علاوه بر خشونت، بعضی دیگر به توهین کلامی نیز دست زده‌اند. اعلامیۀ مربوط به خانواده به ما می‌گوید: «آنهایی که با همسر یا اولادشان بدرفتار هستند … روزی در برابر خدا پاسخگو خواهند بود.»^۱۶

رئیس نلسون صبح دیروز به شدت بر این موضوع تأکید کرد.^۱۷ لطفاً به این فکر کنید که صرف نظر از اینکه والدینتان به شما بدرفتاری کرده‌اند یا نه، شما از همسر یا فرزندان خود سوء استفاده فیزیکی یا کلامی یا عاطفی نخواهید کرد.

در عصر ما یکی از مهم‌ترین چالش‌ها، درگیری و آزار کلامی مربوط به مسائل اجتماعی است. در بسیاری از موارد خشم و کلامِ توهین آمیز جایگزین منطق، گفتگو و ادب شده است. بسیاری اندرزِ پطرس، رسولِ ارشدِ منجی، را برای جویایِ ویژگی‌های مسیح‌گونه‌ای چون پرهیزکاری، بردباری، پارسایی، دوستی مسیحایی، و محبّت بودن را کنار گذاشته‌اند.^۱۸ آنها همچنین ویژگی مسیح‌گونهٔ فروتنی را کنار گذاشته‌اند.

علاوه بر کنترل خشم و مهار سایر هواهای نفسانی، باید با کنترل افکار، زبان و اعمالِ خود زندگی اخلاقی پاکی داشته باشیم. ما باید از هرزه‌نگاری پرهیز کنیم، مناسب بودن چیزی را که در خانه‌هایمان پخش می‌کنیم ارزیابی کنیم، و از هر شکلی از رفتار گناه‌آور اجتناب کنیم.

این ما را به اندرزِ آلما به پسرش کوریانتون برمی‌گرداند. کوریانتون برخلاف برادرانش، هیلامان و شِبلون،مرتکبِ سرپیچیِ اخلاقی شد.

از آنجا که کوریانتون مرتکب سرپیچیِ اخلاقی شده بود، این لازم بود که آلما در مورد توبه به او آموزش دهد. باید جدیت گناه را و سپس اینکه چگونه توبه کند را به او آموزش می‌داد.^۱۹

بنابراین اندرزِ پیشگیرانهٔ آلما این بود که [هوای نفس] را مهار کنند، اما اندرزش برای کسانی که سرپیچی کرده‌ بودند، توبه بود. رئیس نلسون در همایش عمومی آوریل ۲۰۱۹ به اعضا اندرزهای عمیقی در مورد توبه داد. او روشن کرد که توبهٔ روزانه بخشی جدایی ناپذیر از زندگی ماست. «توبه کردن یک رویداد نیست، آن یک روند است. آن کلید شادکامی و آرامش ذهن است،» او آموزش داد. «توبۀ روزانه، راه به پاکیزگی است و پاکی، قدرت را به ارمغان می آورد.»^۲۰ اگر کوریانتون آنچه را که رئیس نلسون اندرز داده را انجام می‌داد، به محض اینکه شروع به فکر کردن به افکار ناپاک می‌کرد، توبه می‌کرد. سرپیچی‌های بزرگ رخ نمی‌داد.

اندرزِ پایانی که آلما به پسرانش داد، برخی از مهم‌ترین اصول در تمامی نوشته‌های مقدّس است. این به کفاره‌ای که عیسی مسیح آن را کامل کرد مربوط می‌شود.

آلما گواهی داد که مسیح گناهان را برمی‌دارد.^۲۱ بدون کفارهٔ منجی، مبنای جاویدانِ عدالت مستلزم مجازات است.^۲۲ به دلیل کفارهٔ منجی، شفقت می‌تواند بر کسانی که توبه کرده‌اند غالب شود و این می‌تواند به آنها اجازه دهد تا به حضور خدا بازگردند. خوب است که ما بر این اصل شگفت‌انگیز تأمل کنیم.

هیچ کس نمی‌تواند تنها با اعمال نیک خود به سوی خدا بازگردد؛ همه ما به بهره‌مندی از ایثار منجی نیاز داریم. همه گناه کرده‌ایم، و تنها از طریق کفاره عیسی مسیح است که می‌توانیم شفقتش را بدست آوریم و با خدا زندگی کنیم.^۲۳

آلما همچنین اندرز‌های شگفت انگیزی به کوریانتون داد که برای همه ما که فرآیند توبه را طی کرده‌ایم یا طی خواهیم کرد، صرف نظر از کوچک بودن یا شدید بودن گناهانمان نسبت به آنچه کوریانتون مرتکب شده بود، است. آیه ۲۹ از آلما ۴۲ می‌خواند، «و اینک، پسرم، من خواستارم که تو دیگر نگذاری این چیزها تو را آزار دهند، و بگذار تنها گناهانت تو را آزار دهند، با آن آزاری که تو را پایین به توبه آورد.»

کوریانتون به توصیه آلما توجه کرد و هر دو توبه کردند و سرافراز خدمت کردند. به دلیل کفارهٔ منجی، شفا برای همه در دسترس است.

در روزگارِ آلما، در روزگارِ هیبِر، و قطعا در روزگارِ ما، همه ما نیاز داریم که جویای گواهی خود از عیسی مسیح باشیم، هوای نفسِ خود را مهار کنیم، از گناهان خود توبه کنیم، و از طریق کفاره عیسی مسیح آرامش پیدا کنیم و به خدا و کارِ او وفادار باشیم.

در سخنرانی اخیر و دوباره امروز صبح، رئیس راسل اِم. نِلسون اینگونه گفت: «از شما درخواست می‌کنم که مسئولیت گواهی خود از عیسی مسیح را به عهده بگیرید. برای بدست آوردنش کار کنید. مالکِ شخصیِ آن شوید. به آن اهمیت دهید. آن را پرورش دهید تا رشد کند. [سپس] متوجه معجزاتی باشید که در زندگی شما اتفاق می‌افتند.»^۲۴

از اینکه اکنون از رئیس نلسون خواهیم شنید، سپاسگزارم. گواهی من این است که رئیس راسل⌐ام. نلسون پیامبر سَروَر در روزگارِ ما است. من الهام و راهنمایی حیرت‌آوری که از طریق او دریافت می‌کنیم را دوست دارم و آن را ارزشمند می‌دانم.

من به عنوان یک رسول سَروَر عیسی مسیح، گواهی قطعی خود را از الوهیت منجی و واقعیت کفاره او می‌دهم، به نام عیسی مسیح، آمین.