نظارت زمینی ما
به اشخاصی که از دنیا و از همنوعان مرد و زن مراقبت می‌کنند و دوست می‌دارند برکات روحیِ بزرگی وعده داده شده است.
در حین بازدید از کشور مادری خود فرانسه، من و همسرم اخیراً با بردن چندتا از نوه‌هایمان برای کاوش در یک باغ بسیار عالی در شهر کوچک گیورنی لذّت بردیم. ما از گشت و گذار در آن و تحسین کردن گل‌زارها و نیلوفرهای آبی زیبا، و رقص نور روی حوض‌ها لذت بردیم.
این مکان شگفت انگیز نتیجه اشتیاق خلاقانهٔ یک مرد است: نقاش بزرگ کلود مونِه، که به مدت ۴۰ سال باغ خود را با ملایمت شکل و پرورش داد تا آن را به فضای کار نقاشی خود تبدیل کند. مونِه خود را در شکوه طبیعت غرق کرد، و بعد با قلم مو‌اش، احساساتش را با تکه‌هایی از رنگ و نور منتقل کرد. در طول سال‌ها، او مجموعه‌ای خارق العاده از صد‌ها نقاشی که مستقیماً از باغ خود الهام گرفته بودند را خلق کرد.
نیلوفرهای آبی و پل ژاپنی، ۱۸۹۹، اثر کلود مونِه
برادران و خواهران، روابط متقابل ما با زیبایی‌های طبیعت اطرافمان می‌تواند برخی از الهام بخش‌ترین و لذت بخش‌ترین تجربیات را در زندگی ایجاد کند. احساساتی که ما حس می‌کنیم یک سپاسگزاری عمیقی ایجاد می‌کند برای پدر آسمانی‌مان و پسرش عیسی مسیح، کسانی که این دنیای شکوهمند را با کوه‌ها و رود‌ها، گیاه‌ها و حیوانات — و پدر و مادر اول ما، آدم و حوا، آفریدند.۱
هدف کار آفرینش تنها درخلق کردن نیست. آن بخش مرکزی در برنامهٔ خدا برای فرزندانش هست. هدف آن فراهم کردن زمینه‌ای است که در آن مردان و زنان آزمایش شوند، حق انتخاب خود را به کار گیرند، شادی بیابند، بیاموزند و پیشرفت کنند تا روزی به حضور آفریدگار خود بازگردند و زندگی جاوید را به ارث ببرند.
این آفریدههای شگفت‌انگیز کاملاً برای نفع ما تهیه شده‌اند و گواهی بر عشقی که آفریدگار به فرزندانش دارد، هستند. سَروَر اعلام کرد، «آری، همۀ چیزهایی که از زمین می آیند … برای سودمندی و کاربرد آدمی ساخته شده اند، تا هم چشم را خوشنود کند و هم دل را خوشحال.»۲
با این وجود، هدیهٔ الهی آفرینش بدون وظایف و مسئولیت‌ها نیست. بهترین توصیف این وظایف نظارت است. به زبان مژده، کلمهٔ نظارتمسئولیتی مقدس روحانی یا دنیوی جهت مراقبت از چیزی متعلق به خدا که مسئول آن هستیم را، تعیین می‌کند.۳
در نوشته‌های مقدس، تعلیم داده می‌شود که نظارت دنیوی ما شامل اصول زیر است:
اصل اول: تمام دنیا، و شامل همهٔ زندگی روی آن، متعلق به خداست.
آفریدگار منابع زمین و همه نوع زندگی را به ما سپرده است، اما او تمام مالکیت را حفظ می‌کند. او گقته است: «من، سَروَر، آسمان‌ها را گسترش دادم، و زمین را ساختم، کار دست خود من، و همۀ چیزهای در آن از آنِ من هستند.»۴ همه چیز روی زمین، شامل خانواده‌مان، بدن‌های جسمی‌مان، و حتی خود زندگی‌هایمان متعلق به خداست.۵
اصل دوم: به عنوان ناظران بر آفریدههای خدا، ما وظیفهٔ داریم به آنها احترام و از آنها نگهداری کنیم.
ما به عنوان فرزندان خدا این مسئولیت را دریافت کرده‌ایم که ناظر، سرایدار و نگهبان آفریدههای الهی‌اش باشیم. سَروَر گفت که او «هر انسانی را پاسخگو [کرد]، به عنوان [ناظر] بر برکاتِ زمینی، که [او ساخته] و برای [آفریده‌هایش] آماده کرده [است].»۶
پدر آسمانی‌مان به ما اجازه می‌دهد که از منابع زمینی طبق ارادهٔ آزادانۀ خود استفاده کنیم. با این حال، حق انتخاب ما نباید به عنوان مجوز استفاده یا مصرف ثروت‌های این جهان بدون حکمت یا محدودیت، تفسیر شود. سَروَر به ما این پند را داده است: «و این خدا را خوشنود می‌کند که او همۀ این چیزها را به آدمی داده است؛ زیرا به این منظور آنها ساخته شده‌اند تا بکار برده شوند، با داوری، نه با زیاده رَوی نه با زور گرفتن.»۷
رییس راسل ام. نلسون زمانی گفت: «ما به عنوان ذینفعان خلقت الهی چه کنیم؟ ما باید مراقب زمین باشیم، ناظران خردمند آن باشیم و آن را برای نسل‌های آینده حفظ کنیم.»۸
بیشتر از یک نیاز سیاسی یا علمی معمولی، مراقبت از دنیا و محیط ما یک مسولیت مقدس از جانب خداست، که باید همراه با حس عمیق وظیفه و فروتنی باشد. آن همچنین بخش مرکزی از پیروی‌مان است. چگونه می‌توانیم به پدر آسمانی و عیسی مسیح احترام بگذاریم و دوست‌شان داشته باشیم بدون اینکه به آفریده‌هایشان احترام بگذاربم و دوست داشته باشیم؟
کارهای زیادی می‌توانیم انجام دهیم، هم به صورت جمعی و هم شخصی، تا ناظران خوبی باشیم. با در نظر گرفتن شرایط شخضی‌مان، هر یک از ما می‌تواند از منابع فراوان دنیا با احترام و احتیاط بیشتری استفاده کند. ما می‌توانیم از تلاش‌های جامعه برای مراقبت از (کُرۀ) زمین حمایت کنیم. ما می‌توانیم شیوه‌های زندگی و رفتارهایی را اتخاذ کنیم که به آفریدههای خدا احترام می‌گذارند، و فضاهای زندگی‌مان را مرتب‌تر، زیباتر و الهام‌بخش‌تر می‌سازند.۹
نظارت‌مان بر آفریدههای خدا همچنین در اوج خود شامل وظیفهٔ مقدس عشق، احترام و مراقبت از همه انسان‌هایی است که با آنها در (روی کره) زمین زندگی می‌کنیم. آنها پسران و دختران خدا، خواهران و برادران ما، هستند و سعادت ابدی آنها هدف کار آفرینش است.
نویسنده آنتوان دِو سنت اِِگزوپری این موارد را بازگو کرد: یک روز در حالی که با قطار سفر می‌کرد، در میان گروهی از پناهندگان نشست. عمیقاً متاثر از ناامیدی که در چهره یک کودک خردسال دید، اظهار کرد: «هنگامی که از طریق موتاسیون یک گل رز جدید در یک باغ به وجود می‌آید، همه باغبانان خوشحال می‌شوند. آنها گل رز را جدا می‌کنند، از آن مراقبت می‌کنند، آن را پرورش می‌دهند. اما باغبانی برای آدمیان وجود ندارد.»۱۰
برادران و خواهران من، آیا ما نباید آن باغبان برای زنان و مردان اطرافمان باشیم؟ مگر ما نگهبان برادرمان نیستیم؟ عیسی به ما فرمود که همسایه‌مان را مانند جان خود دوست بداریم.۱۱ از دهان او، کلمه همسایه نه فقط به معنی نزدیکی جغرافیایی، بلکه به معنی نزدیکی دل است. همه ساکنان این سیاره را در بر می‌گیرد — چه آنها که در نزدیکی ما زندگی می‌کنند یا در یک کشور دور، بدون توجه به پیشینه شخصی یا شرایط‌شان.
به عنوان پیروان مسیح، ما وظیفه جدی داریم که با استواری برای صلح و هماهنگی بین همه ملل روی زمین تلاش کنیم. ما باید تمام تلاش خود را برای محافظت و تسکین ضعیفان، نیازمندان، و همه کسانی که رنج می‌برند و یا تحت ستم هستند، انجام دهیم. مهمتر از همه، بزرگترین هدیه عشقی که می‌توانیم به همنوعان خود تقدیم کنیم این است که با آنها شادی مژده را به اشتراک بگذاریم و از آنها دعوت کنیم تا از طریق پیمان‌ها و آئین‌های مقدس نزد منجی خود بیایند.
اصل سوم: از ما دعوت می‌شود تا در کار آفرینش شرکت کنیم.
روند الهی آفریدن هنوز کامل نشده است. هر روز، آفریدههای خدا به رشد، گسترش و تکثیر ادامه می‌دهند. یک چیز فوق العاده این است که پدر آسمانی‌مان از ما دعوت می‌کند تا در کار خلاقانه‌اش شرکت کنیم.
ما در کار آفرینش شرکت می‌کنیم هر زمانی که ما آفریدههای خود‌مان را به این دنیا اضافه می‌کنیم—یعنی تا زمانی که به آفریدههای خدا احترام می‌گذاریم. چیزهایی که ما اضافه می‌کنیم می‌توانند به وسیلهٔ خلق آثار هنری، معماری، موسیقی، ادبیات و فرهنگ، که به سیارهٔ ما زینت می‌بخشد، حواس ما را قوی می‌کند، و زندگی ما را درخشان می‌سازد. ما همچنین از طریق اکتشافات علمی و پزشکی که دنیا و حیات روی آن را حفظ می‌کند، اضافه می‌کنیم. رییس توماس اِس. مانسون این مفهوم را در این کلمات زیبا خلاصه کرد: «خدا دنیا را ناتمام گذاشت تا انسان مهارت خود را روی آن به کار بندد تا انسان شادی‌ها و شکوه‌های خلقت را بشناسد.»۱۲
در تمثیل سه غُلام عیسی، وقتی که ارباب از سفر خود بازگشت، او آن دو‌تا خدمتگزاری که استعدادهایشان را رشد دادند و شکوفا کردند، تحسین نمود. در مقابل، او آن غلامی که هدیهٔ خود را در زمین پنهان کرد را «بی‌فایده» خواند و آنچه که به او داده بود را پس گرفت.۱۳
به همان شکل، نقش ما به عنوان ناظران آفریدههای زمینی، تنها حفاظت از آنها نیست. سروَر از ما انتظار دارد که با کوشش، همانطور که از روح القدس الهام می‌گیریم، تلاش کنیم تا بر منابعی که او به ما سپرده است، نه تنها برای خود‌مان، بلکه برای مَنَفِعَت دیگران رشد و افزایش دهیم و بهتر کنیم.
در میان همهٔ موفقیت‌های انسان، هیچ کدام نمی‌تواند برابر با تجربۀ خالق شدن، بسان خدا در زندگی بخشیدن یا کمک به یادگیری، رشد، و پیشرفت — چه در مقام والدین، معلّم، یا رهبر، یا در هر نقش دیگر یک کودک، باشد. هیچ نظارتی مقدستر نیست، رضایت بیشتری ندارد، ولی همچنین پر زحمت‌تر نیست، از اینکه با خالق‌‌مان به فرزندان روحی‌اش کمک کنیم تا بتوانند بدن‌های جسمی به دست بیاورند و کمک کنیم به امکان الهی‌شان برسند.
مسئولیت هم‌خالق بودن یک یادآوری دائمی است از اینکه زندگی و بدن‌های هر انسانی مقدس هستند، که آنها به هیچ کس دیگری به غیر از خدا تعلق ندارند، و او ما را محافظ آنها ساخته است تا به آنها احترام بگذاریم، حفاظتشان کنیم، و از آنها نگهداری نمائیم. فرمان‌های خدا، که تُولیدِمثل و ساختن خانواده‌‌های جاوید را در بر می‌گیرد، ما را در این نظارت مقدس هدایت می‌کند که در برنامهٔ او بسیار ضروری است.
برادران و خواهران، ما باید تشخیص دهیم که همه چیز در نظر سروَر روحی است — از جمله مادی‌ترین بخش‌های زندگی ما. گواهی من این است که به اشخاصی که از دنیا و از همنوعان مرد و زن خود مراقبت می‌کنند برکات روحیِ بزرگی وعده داده شده است. وقتی که شما وفادار به این نطارت مقدس می‌مانید و به پیمان‌هایتان احترام می‌گذارید، در دانش از خدا و پسرش عیسی مسیح رشد خواهید کرد و شما عشق و تأثیرات آنها را بیشتر در زندگی خود احساس خواهید کرد. و این شما را آماده می‌کند تا بتوانید با آنها زندگی کنید و توانایی خلقت بیشتری۱۴در زندگی بعدی به دست آورید.
در پایان این هستی میرا، استاد از ما خواهد خواست که برای نظارت مقدس خود، از جمله اینکه چگونه از مخلوقات او مراقبت کرده‌ایم، حساب پس بدهیم. دعا می‌کنم که ما سخنان مهربان او را که در قلب ما نَجوا می‌کند را بشنویم: «آفرین، ای غلام خوب و امین تو در كار كوچكی امانت و درستی خود را نشان دادی و حالا كارهای بزرگ را به تو خواهم سپرد. بیا و در شادی ارباب خود شریک باش.»۱۵ به نام عیسی مسیح، آمین.