Tawag, Aron Dili Malaglag

Karon ganahan ko nga magsugod sa pagpamatuod sa hingpit nga kasiguroan sa akong kasingkasing nga ang Dios nakadungog sa atong mga pag-ampo ug motubag niini sa personal nga paagi.

Sa usa ka kalibotan nga nag-agi sa mga panahon sa kawalay kasiguroan, kasakit, kasagmuyo, ug kagul-anan, kita may kalagmitan nga mobati nga mas mosalig diha sa kaugalingong mga abilidad ug mga kagustohan, ingon man sa kahibalo ug siguridad nga maggikan sa kalibotan. Kini makapahimo kanato nga dili mohatag og pagtagad sa tinuod nga tinubdan sa tabang ug suporta nga makapasugakod sa mga hagit niining mortal nga kinabuhi.

Imahe

Kwarto sa hospital.

Nahinumdom ko sa usa ka okasyon sa dihang naospital ko tungod sa usa ka sakit, ug naglisod ko sa pagkatulog. Sa dihang gipalong nako ang mga suga ug ang kwarto mingitngit na, nakita nako ang moamag nga pasidaan diha sa kisami sa akong atubangan nga nag-ingon “Tawag, aron dili malaglag.” Sa akong katingala, pagkasunod akong naobserbaran ang samang mensahe nga gibalik-balik sa daghang bahin sa kwarto.

Imahe

Tawag, aron dili malaglag.

Nganong importante man kaayo kana nga mensahe? Sa dihang akong gipangutana ang nurse kabahin niini, siya miingon, “Aron kini makapugong sa grabe nga pagkaangol nga mahimong makadugang sa kasakit nga anaa na nimo.”

Kini nga kinabuhi, natural lang, magdala og sakit nga mga kasinatian, ang uban kinaiyahan sa atong pisikal nga mga lawas, ang uban tungod sa atong mga kahuyang o mga kasakit, ang uban tungod sa paagi nga ang uban migamit sa ilang kabubut-on, ug ang uban tungod sa atong paggamit sa atong kabubut-on.

Aduna bay usa ka saad nga mas gamhanan kay sa usa nga ang Manluluwas Mismo mihimo sa dihang Siya namahayag, “Pangayo ug kamo hatagan; pangita ug kamo makakaplag; panuktok ug ang pultahan ablihan alang kaninyo”?¹

Ang pag-ampo mao ang paagi sa pakig-istorya ngadto sa atong Langitnong Amahan nga magtugot kanato sa “pagtawag ug dili malaglag.” Hinoon, adunay mga sirkumstansiya diin kita lagmit maghunahuna nga ang pagtawag wala nadungog tungod kay kita wala makadawat og dinalian nga tubag o usa nga sumala sa atong gilaoman.

Kini usahay mosangpot ngadto sa tumang kabalaka, kaguol, o kasagmuyo. Apan, hinumdomi ang pagpadayag ni Nephi sa hugot nga pagtuo diha sa Ginoo sa dihang siya miingon “ngano kini nga siya dili makatudlo kanako, nga ako kinahanglan mohimo og usa ka barko?”² Karon, ako mangutana kaninyo, Nganong ang Ginoo dili man makatudlo kaninyo, nga kamo dili malaglag?

Ang kamasaligon sa mga tubag sa Dios nagpasabot sa pagdawat nga ang Iyang mga laraw dili atong mga laraw³ ug nga “ang tanan nga mga butang kinahanglan gayod mahinabo diha sa ilang panahon.”⁴

Ang kasiguroan sa pagkahibalo nga kita mga anak sa usa ka mahigugmaon ug maloloy-on nga Langitnong Amahan kinahanglan nga mao ang makapadasig sa “pagtawag” diha sa mahalaron nga pag-ampo nga may kinaiya nga “mag-ampo sa kanunay ug dili maluya; … aron ang [atong] binuhatan mahimo nga kaayohan sa [atong] [mga] kalag.”⁵ Hunahunaa ang pagabation sa Langitnong Amahan kon sa matag pag-ampo nga atong buhaton maghimo kita og pangamuyo diha sa ngalan sa Iyang Anak, si Jesukristo. Pagkatalagsaon nga gahom ug kalumo, ako motuo, ang gipakita kon kita mobuhat sa ingon!

Ang mga kasulatan napuno sa mga ehemplo niadtong kinsa mitawag sa Dios aron sila dili malaglag. Si Helaman ug ang iyang kasundalohan, samtang nag-atubang sa ilang mga kasakit, mitawag sa Dios, gibubo ang ilang mga kalag diha sa pag-ampo. Sila midawat sa kasiguroan, kalinaw, hugot nga pagtuo, ug paglaom, nakabaton og kaisog ug determinasyon hangtod nga ilang nakab-ot ang ilang tumong.⁶

Hunahunaa kon sa unsang paagi si Moises mitawag ug nangamuyo ngadto sa Dios sa dihang nahimutang iyang kaugalingon taliwala sa Pulang Dagat ug sa mga Eheptohanon nga nagpadulong sa pag-atake, o si Abraham sa dihang mituman sa mando sa pagsakripisyo sa iyang anak nga si Isaac.

Ako sigurado nga matag usa kaninyo aduna ug nakabaton og mga kasinatian diin ang pagtawag mao ang tubag aron dili malaglag.

Traynta ka tuig ang milabay, samtang ang akong asawa ug ako nangandam alang sa among sibil nga kaminyoon ug sa among kaminyoon sa templo, nakadawat kami og usa ka tawag nga nagpahibalo kanamo nga ang sibil nga mga kaminyoon gikanselar tungod sa usa ka lihok protesta. Nadawat namo ang tawag tulo ka adlaw sa wala pa ang natakda nga seremonya. Human sa pipila ka pagsulay sa uban nga mga buhatan ug walay nakit-an nga bakanteng appointment, misugod mi sa pagbati og kasagmuyo ug nagduhaduha kon maminyo ba kami sumala sa giplano.

Ang akong pangasaw-onon ug ako “mitawag,” gibubo ang among kalag ngadto sa Dios diha sa pag-ampo. Sa kataposan, adunay nagsulti kanamo kabahin sa usa ka buhatan sa usa ka gamay nga lungsod sa hilit nga dapit sa siyudad diin ang usa ka kaila mao ang mayor. Sa walay pagpanuko, miadto kami aron bisitahon siya ug mihangyo kaniya kon posible ba ang pagkasal kanamo. Sa among kalipay, siya miuyon. Ang iyang sekretarya mipasabot kanamo nga kami kinahanglan makakuha og usa ka sertipiko niana nga siyudad ug ihatod ang tanang dokumento sa dili pa ang udto sa sunod nga adlaw.

Sa pagkasunod adlaw, miadto kami sa gamayng lungsod ug giadto ang estasyonan sa polis aron magkuha sa gikinahanglan nga dokumento. Sa among kahingangha, ang opisyal misulti nga dili siya mohatag niini kanamo, tungod kay daghang paresan sa mga batan-on nga naglayas gikan sa ilang pamilya aron sekretong nagminyo diha niana nga lungsod, nga siyempre dili ingon niana ang amoang kahimtang. Usab, ang kahadlok ug kaguol mibuntog kanamo.

Nakahinumdom ko kon giunsa nako nga mitawag ngadto sa akong Langitnong Amahan sa hilom nga paagi aron dili malaglag. Nakadawat ko og klaro nga hunahuna, nagbalik-balik sa pag-ingon, “Rekomend sa templo, rekomend sa templo.” Dihadiha dayon akong gipagawas ang akong rekomend sa templo ug gihatag kini ngadto sa opisyal, ang akong pangasaw-onon naglibog.

Nasorpresa kaayo kami nga sa dihang among nadungog ang opisyal nga miingon, “Nganong wala man mo nagsulti nga gikan mo sa Ang Simbahan ni Jesukristo sa mga Santos sa Ulahing mga Adlaw? Nakahibalo kaayo ko sa inyong simbahan.” Dihadiha dayon iyang giandam ang dokumento. Mas nasorpresa pa gayod kami sa dihang ang opisyal mibiya sa estasyonan nga walay gisulti nga bisan unsa.

Milabay ang singkwenta ka minutos, ug wala siya mobalik. Alas 11:55 na kadto sa buntag, ug aduna nalang kami hangtod sa udto aron sa paghatod sa mga papeles. Sa kalit lang mitunga siya dala ang usa ka matahom nga itoy ug misulti kanamo nga mao kadto ang usa ka regalo sa kasal ug gihatag kini ngari kanamo apil sa dokumento.

Midagan dayon kami ngadto sa opisina sa mayor dala ang among dokumento ug sa among bag-ong iro. Dayon nakakita kami og usa ka sakyanan sa opisyal nga nagpadulong kanamo. Mihunong ko atubangan niini. Ang sakyanan mihunong, ug nakita namo ang sekritarya sa sulod. Dihang nakita kami, miingon siya, “pasayloa ko; nagsulti ko ninyo nga sa udto. Kinahanglan ko nga moasikaso og buluhaton.”

Mipaubos ko sa hilom, “nagtawag” sa akong Langitnong Amahan sa tibuok kong kasingkasing, nangayo og tabang sa makausa pa aron “dili malaglag.” Sa kalit lang, ang milagro nahitabo. Ang sekretarya miingon kanamo, “Pagkanindot sa inyong iro. Asa man ko makakita og sama niana para sa akong anak nga lalaki?”

“Para ni nimo” mitubag dayon kami.

Ang sekretarya mitan-aw kanamo nga nasorpresa ug miingon, “OK, adto ta sa opisina ug himoon ang kasabotan.”

Duha ka adlaw ang milabay, si Carol ug ako naminyo sa sibil, sumala sa giplano, ug dayon giselyo didto sa Lima Peru Temple.

Siyempre, kami nagkinahanglan mohinumdom nga ang pagtawag usa ka butang sa hugot nga pagtuo ug paglihok—hugot nga pagtuo sa pag-ila nga kita adunay usa ka Langitnong Amahan kinsa motubag sa atong mga pag-ampo sumala sa Iyang walay kinutoban nga kaalam, ug dayon, ang aksiyon sa pagkamakanunayon sa unsay atong gipangayo. Pag-ampo—pagtawag—mahimong usa ka timailhan sa atong paglaom. Apan ang paglihok human sa pag-ampo mao ang usa ka timaan nga ang atong hugot nga pagtuo tinuod—ang hugot nga pagtuo pagasulayan sa mga panahon sa kasakit, kahadlok, o kasagmuyo.

Ako mosugyot kaninyo sa pagkonsiderar sa mosunod:

1. Kanunayng maghunahuna sa Ginoo isip ang inyong unang opsiyon alang sa tabang.

2. Tawag, aron dili malaglag. Dangop sa Ginoo diha sa sinsero nga pag-ampo.

3. Human sa pag-ampo, buhata ang tanan nga inyong mahimo aron maangkon ang mga panalangin nga inyong giampo.

4. Ipaubos ang inyong kaugalingon sa pagdawat sa tubag sa Iyang panahon ug sa Iyang paagi.

5. Ayaw paghunong! Padayon sa pag-abante sa unahan diha sa dalan sa pakigsaad samtang kamo magpaabot sa tubag.

Tingali adunay tawo nga karon kinsa, tungod sa mga sirkumstansiya, mibati nga sila padulong nang malaglag ug gustong motawag sama sa gibuhat ni Joseph Smith sa dihang siya nangamuyo, “O, Dios, hain ba ikaw? … Hangtod kanus-a ikaw mogamit sa imong kamot?”⁷

Bisan sa mga sirkumstansiya nga sama niini, pag-ampo uban sa “espirituhanong paglambo,” sama sa gitudlo ni Presidente Russel M. Nelson,⁸ tungod kay ang inyong mga pag-ampo kanunay nga gidungog!

Hinumdomi kini nga himno:

Kon kita mag-ampo, kita mobati sa paghangop sa atong Langitnong Amahan, kinsa mipadala sa Iyang Bugtong Anak aron sa paghaw-as sa atong mga palas-anon, tungod kay kon kita motawag ngadto sa Dios, Ako mopamatuod nga kita dili malaglag. Sa ngalan ni Jesukristo, amen.