Geen watervrees

De zevenjarige Joseph is op het water opgegroeid. Hij is opgegroeid met overal water om hem heen — het koude water van het Titicacameer in Peru. Dat is nou eenmaal zo als je op een eilandje woont dat van drijvend riet is gemaakt.

Het gezin van Joseph maakt deel uit van het Urosvolk, dat al honderden jaren drijvende eilandjes op het Titicacameer bouwt en bewoont. Ze vissen in het meer. Ze wassen zich in het meer. Ze roeien over het meer van eilandje naar eilandje.

Je zou denken dat Joseph, die zo aan het water gewend is, niet bang zou zijn om over enkele maanden in een doopvont te staan en zich te laten dopen. Maar hij is er net zo ongerust over als veel andere kinderen.

‘Ik ben heel blij’, zegt hij ‘Maar ik ben bang om onder water te gaan.’

Met al het water om zich heen leren de kinderen dat ze heel voorzichtig met water moeten zijn. Dus toen Joseph zijn ouders over zijn watervrees had verteld, spraken ze tijdens de gezinsavond als gezin over de doop en oefenden Joseph en zijn vader wat ze moesten doen.

‘Mijn vader gaat me dopen’, zegt Joseph. ‘Hij heeft me geholpen om niet bang te zijn.’

Nu bereidt Joseph zich goed op zijn doop voor. Hij probeert vooral tijdens het jeugdwerk goed op te letten en de geloofsartikelen uit het hoofd te leren. Hij weet dat hij daar nu en in de toekomst iets aan zal hebben.

‘Ik ga op zending’, zegt hij. ‘Net als Nephi zal ik heengaan en de dingen doen die de Heer heeft geboden’ (zie 1 Nephi 3:7).