Ons eervolle pioniersverleden

‘Die eerste tocht in 1847, die door Brigham Young werd georganiseerd en geleid, wordt door historici beschreven als een van de grote gebeurtenissen in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Honderden mormoonse pioniers leden en stierven door ziekte, ontbering of honger. Sommige pioniers die geen huifkar met trekdieren hadden, liepen met handkarren letterlijk tweeduizend kilometer over de vlakten en door de bergen.’¹

‘Wij kunnen veel leren van de pioniers, die hun problemen en verdriet met vastberaden moed en bestendig geloof in de levende God onder ogen zagen. (…) Onder de duizenden pioniers die handkarren trokken en duwden of die het pad van de pioniers volgden, bevonden zich jongeren en kinderen, net als ze zich tegenwoordig onder de heiligen bevinden die in hun eigen gebied in de wereld pionieren. Ik denk dat er momenteel geen leden van de kerk zijn die niet door de verslagen van de pioniers zijn geraakt. Zij die zoveel ten behoeve van anderen hebben gedaan, hadden zeker als doel om geloof op te wekken. En zij hebben hun doel op fantastische wijze bereikt.’²

‘Op door de tand des tijds aangetaste pagina’s van een stoffig pioniersdagboek staat: “We knielden neer in nederig gebed voor de almachtige God. Ons hart was vervuld van dankbaarheid jegens Hem. We wijdden dit land toe aan Hem, als woonplaats voor zijn volk.”

‘De primitieve huizen werden als volgt beschreven door iemand die er als jongetje had gewoond: “Er zaten helemaal geen ramen in ons huis. Er was ook geen deur. Mijn moeder hing er een oude deken voor, die in de eerste winter als deur diende. Het huis bestond uit een enkele kamer van 3,6 bij 4,9 meter die dienst deed als slaapkamer, huiskamer, zitkamer en keuken. Ik weet niet hoe we dat in goede harmonie hebben gedaan. Ik kan me nog herinneren dat mijn oude moeder zei dat er nooit een koningin is geweest die gelukkiger en trotser was op haar huis en de zegeningen van de Heer dan zij was als ze haar woonhol binnenkwam.”

‘Dat waren de beproevingen, de ontberingen, de moeilijkheden en het verdriet in die tijd. Ze werden aangepakt met vastberaden moed en bestendig geloof in een levende God.’³

‘We brengen eer aan degenen die ongelofelijke ontberingen hebben doorstaan. We loven hun naam en staan stil bij hun offers.

‘En in onze tijd? Zijn er pioniers in onze tijd? Zullen toekomstige generaties dankbaar op onze inspanningen en ons voorbeeld terugkijken? Jullie, [jongelui], kunnen pioniers zijn in moed, geloof, naastenliefde en vastberadenheid.

‘Jullie kunnen elkaar sterken. Jullie zijn in staat om de onopgemerkten op te merken. Als jullie ogen hebben om te zien, oren om te horen, en een hart om te voelen, kun je andere leeftijdgenoten de hand reiken en redden.’⁴

‘Bladeren wij van begin tot eind door de bladzijden met de schriftuurlijke geschiedenis dan vernemen we wie de allergrootste pionier was: Jezus Christus. Zijn geboorte was voorspeld door de profeten vanouds; zijn opkomst op het toneel van het leven was aangekondigd door een engel. Zijn leven en bediening hebben de wereld veranderd. (…)

‘Eén zin uit het boek Handelingen spreekt boekdelen: Jezus ‘is rondgegaan, weldoende (…) want God was met Hem’ (Handelingen 10:38). (…)

‘Zijn zending, zijn bediening onder de mensen, zijn leringen, zijn genade, zijn niet-aflatende liefde voor ons zetten ons aan tot dankbaarheid en verwarmen ons hart. Jezus Christus, de Heiland van de wereld en de Zoon van God, was en is de allergrootste pionier, want Hij is ons voorgegaan, waarbij Hij iedereen de weg heeft gewezen die gevolgd moet worden. Mogen wij Hem altijd volgen.’⁵