Mijn pionierstijd in Calgary

Ik ben in 1947 in een stadje in het noorden van Engeland geboren. Toen ik vijftien was, kwam ik door vrienden in contact met de zendelingen en werd ik lid van de kerk. De andere leden van ons gezin werden geen lid.

Toen ik iets leerde over de pioniers van de kerk, kreeg ik het gevoel dat ik tekort gedaan was omdat mijn voorouders niet over de vlakten waren getrokken. Maar toen ik vooruitgang maakte in het evangelie, veranderden mijn gevoelens.

Ik ging begrijpen dat de pioniers de weg hadden bereid zodat mensen zoals ik lid van de kerk konden worden. De twee zendelingen die me in het evangelie hadden onderwezen, waren wel nakomelingen van die pioniers, dus ik ben die pioniers veel verschuldigd. Ik voelde me op een bijzondere manier met hen verbonden.

Ik besefte ook dat ik wel degelijk een erfgoed van grootmoedige, hardwerkende mensen had, die offers hebben gebracht en hard hebben gewerkt. Ze hebben zelfs in oorlogen gevochten om ervoor te zorgen dat ik nu bepaalde dingen en vrijheden heb die zij nooit hebben gehad. Mijn ouders zijn geen lid van de kerk geworden, maar ze hebben me goede normen en waarden bijgebracht waardoor ik was voorbereid om het evangelie te aanvaarden.

Uiteindelijk heb ik geleerd dat er veel verschillende soorten pioniers zijn. Ik ben een kerklid van de eerste generatie. Mijn familie was niet blij met mijn beslissing om me te laten dopen, wat het moeilijk maakte om naar de kerk te gaan. In onze kleine gemeente waren niet genoeg leden, vooral weinig priesterschapsdragers. Uiteindelijk besloot het zendingsgebied om de gemeente te sluiten.

Toen besloot ik om naar Canada te emigreren, wat een van de moeilijkste beslissingen in mijn leven was. Ik was enig kind en ik hield heel veel van mijn ouders, en zij hielden van mij. Maar mijn getuigenis zou op het spel komen te staan als ik in een gebied bleef wonen waar ik niet naar de kerk kon gaan. Ik kan me de avond van mijn vertrek nog goed herinneren — mijn vader rende een stuk naast de trein mee en zwaaide, en mijn moeder stond te kijken. Mijn hart brak, maar ik wist dat ik moest vertrekken.

Ik kwam in mei 1967 op moederdag in Calgary (Alberta) aan. Ik ging naar de kerk met de mensen bij wie ik logeerde, en ik huilde de hele dienst lang. Ik weet nog dat de tranen over mijn wangen stroomden toen ik brieven naar huis schreef. Ik vertelde ze dat ik Canada fijn vond, maar dat ik Engeland en mijn familie erg miste.

Ik vond het moeilijk om aan mijn nieuwe leven te wennen. Ik had heimwee, ik was eenzaam en ik kreeg teleurstellingen te verwerken, maar ik bleef het evangelie trouw. Ik ging naar alle bijeenkomsten en aanvaardde roepingen. Dat was mijn pionierstijd.

Uiteindelijk ontmoette ik mijn man. We werden in de Cardstontempel (Alberta) verzegeld en brachten drie kinderen in het evangelie groot.

Iedere keer dat ik naar Engeland ga, word ik overweldigd door herinneringen aan mijn bekering en ben ik dankbaar voor mijn zegeningen. Waar zou ik vandaag zijn als ik niet de moed had gehad om zo’n moeilijke beslissing te nemen en aan de Geest gehoor te geven?

Ik zal eeuwig dankbaar zijn voor de pioniers binnen en buiten de kerk, die de weg hebben voorbereid zodat ik en anderen het evangelie konden ontvangen. De mensen die ons zijn voorgegaan, hebben mij de kans en de moed gegeven om een hedendaagse pionier te zijn.