Een gebed om veiligheid

Ik houd van de natuur! Ik luister graag maar het gezang van de vogels, het ritselen van de bladeren in de wind en het geluid van de zee.

Soms gaan we met ons gezin samen met andere gezinnen naar het strand. De vaders spelen dan volleybal, en de moeders zitten onder de parasol en spelen met de kleintjes.

Op een middag was ik zo opgetogen dat we bij de oceaan waren! De golven waren kalm en overal aan de kust waren waterplassen. Ik rende naar het water. Ik wilde zwemmen als een vis en schelpen verzamelen.

‘Blijf in de buurt, Sueli!’ riep mijn moeder terwijl ze de jonge kinderen in de schaduw van de grote parasol bijeen vergaarde.

‘Dat is goed, mama’, zei ik, met mijn tenen in het natte zand wroetend.

Ik zocht naar schelpen en keek naar de beestjes in de waterplassen langs de kust. Terwijl ik in een van de plassen plonsde, keek ik om waar ons gezin was. Ik kon de parasols in de verte zien. Ik besefte dat ik te ver weg was gegaan. Ik probeerde naar het strand terug te zwemmen, maar de vloed was opgekomen. De plas werd steeds dieper terwijl ik me eruit wilde worstelen.

Ik begon moe te worden en wist dat ik in gevaar verkeerde. Het enige wat ik nog kon bedenken, was mijn hemelse Vader om hulp vragen. Ik deed stilletjes een gebed. Zodra ik daarmee klaar was, werd ik bij mijn arm gepakt en aan de kant in veiligheid gebracht. Het was een van mijn vaders vrienden. Ik ben dankbaar dat mijn hemelse Vader mijn gebed verhoorde en zijn hand uitstrekte door iemand te sturen om mij te helpen.

Toen we later weer eens naar de oceaan gingen, bleef ik dicht bij de anderen. Net zo kan ik ook dicht bij mijn hemelse Vader blijven door gebed.