Altijd in het midden

Als ik met onze jonge zendelingen spreek, zeg ik vaak tegen ze dat ze zich in het midden van hun zending bevinden. Of ze net de vorige dag gearriveerd zijn of de dag erna naar huis gaan, ik vraag ze altijd om zich in te denken dat ze zich in het midden bevinden.

Nieuwe zendelingen voelen zich misschien te onervaren om doeltreffend te zijn, en spreken of handelen daarom nog niet vol vertrouwen en moed. Ervaren zendelingen die bijna aan het eind van hun zending zijn gekomen, vinden het misschien verdrietig dat er een eind aan hun zending komt, of ze werken minder hard omdat ze denken aan wat ze na hun zending gaan doen.

Hoe de omstandigheden ook zijn en waar ze ook op zending zijn, de zendelingen van de Heer zaaien dagelijks talloze zaadjes met een blijde boodschap. Als ze zichzelf altijd in het midden van hun zending beschouwen, zijn deze getrouwe vertegenwoordigers van de Heer stoutmoediger en energieker. En wat voor voltijdzendelingen geldt, geldt ook voor ons.

Deze wijziging van perspectief is meer dan alleen een gedachtetrucje. Er schuilt een sublieme waarheid achter de gedachte dat we ons altijd in het midden bevinden. Als we onze locatie op een kaart bekijken, zijn we in de verleiding om te zeggen dat we ons aan het begin bevinden. Maar als we beter kijken, is onze locatie altijd in het midden van een groter gebied, waar we ons ook bevinden.

En wat geldt voor ruimte, geldt ook voor tijd. We denken misschien dat we aan het begin of het eind van ons leven zijn, maar als we dat afzetten tegen de achtergrond van de eeuwigheid — als we beseffen dat onze geest al langer heeft bestaan dan wij kunnen meten, en dat onze ziel dankzij het volmaakte zoenoffer van Jezus Christus tot in de eeuwigheid zal bestaan — kunnen we inzien dat we ons echt in het midden bevinden.

Onlangs vond ik het nodig om de grafsteen op het graf van mijn ouders te vervangen. De tand des tijds had hem aangetast en ik vond een nieuwe grafsteen beter bij hun voorbeeldige leven passen. Toen ik naar het gebruikelijke kleine koppelstreepje tussen de geboorte- en sterfdatums keek, werden mijn hoofd en mijn hart ineens overspoeld met een overvloed aan dierbare herinneringen. Elk van die gekoesterde herinneringen staat voor een moment middenin het leven van mijn ouders en middenin mijn leven.

Hoe oud we ook zijn en waar we ons ook bevinden, als er in ons leven iets gebeurt, bevinden we ons altijd in het midden. Sterker nog, we blijven ons altijd in het midden bevinden.

Ja, er zullen in de loop van ons leven altijd begin- of eindmomenten zijn, maar dat zijn slechts mijlpalen langs de weg door het grote midden van ons eeuwige leven. Of we ons nu aan het begin of het eind bevinden, of we nu jong of oud zijn, de Heer kan ons voor zijn doeleinden gebruiken als we gewoon alle gedachten opzij zetten die ons beperken in ons vermogen om te dienen en toestaan dat ons leven door zijn wil vorm krijgt.

De psalmist zegt: ‘Dit is de dag die de Here gemaakt heeft; laten wij juichen en ons daarover verheugen’ (Psalmen 118:24). Amulek herinnert ons dat ‘dit leven […] de tijd [is] voor de mens om zich erop voor te bereiden God te ontmoeten; ja, zie, de dag van dit leven is de dag voor de mens om zijn arbeid te verrichten’ (Alma 34:32; cursivering toegevoegd). En een dichter mijmert: ‘Altijd bestaat uit hedens.’¹

Als we ons altijd in het midden bevinden, is de wedstrijd nooit voorbij, gaat de hoop nooit verloren, en is een nederlaag nooit definitief. Want waar we ons ook bevinden en wat onze omstandigheden ook zijn, er ligt nog een eeuwigheid aan beginmomenten en eindmomenten voor ons.

Wij bevinden ons altijd in het midden.