Moest ik gaan werken of naar de kerk gaan?

Mijn vrouw en ik zijn in 1981 in de Tokiotempel getrouwd. Na ons huwelijk ging het leven niet van een leien dakje. Ik was dankbaar dat ik werk had, maar we konden met moeite aan onze financiële verplichtingen voldoen. We vroegen onze hemelse Vader om hulp en deden het al het mogelijke om de eindjes aan elkaar te knopen en onze tiende te betalen. We wisten dat de Heer ons zou helpen als we op Hem vertrouwden.

In een en dezelfde week maakte zowel mijn vrouw als een goede vriend mij attent op een advertentie in de krant. Het ging om een voltijdbaan als docent Engels.

Ik stuurde mijn curriculum vitae naar het bedrijf en werd uitgenodigd voor een gesprek. Aan het eind van het sollicitatiegesprek zei de man die het gesprek leidde: ‘Er staat in uw cv dat u als zendeling vrijwilligerswerk hebt gedaan voor De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Dat houdt dus in dat u op zondag naar de kerk gaat, klopt dat? Als u moest kiezen tussen naar de kerk gaan of werken op zondag, welke zou u dan kiezen?’

Het was een moeilijke vraag omdat ik een betere baan nodig had. Maar na erover nagedacht te hebben, antwoordde ik: ‘Ik zou naar de kerk gaan.’

Met een vage glimlach zei de man: ‘O, juist ja.’ Toen beëindigde hij het gesprek met de belofte dat het bedrijf die avond nog tot een keuze zou komen en dat ik mocht bellen voor de uitslag. Toen ik de kamer verliet, dacht ik dat ik het wel kon schudden.

Toen het avond was geworden en het tijd werd om te bellen, draaide ik het nummer van het bedrijf met lood in mijn schoenen.

‘Is er al iets bekend over de uitslag van mijn sollicitatiegesprek?’, vroeg ik de secretaresse. ‘Ik geloof niet dat ik het gered heb, hè?’

‘Ik wist niet wat ik hoorde, maar was blij met haar antwoord.

‘Wij bieden u de baan aan’, zei ze.

Ongeveer een maand later kwam ik erachter waarom ik de baan had gekregen. De secretaresse legde uit dat de man met wie ik het sollicitatiegesprek had gehad naast twee zendelingen van de kerk woonde. Hij had de zendelingen vaak op de fiets zien wegrijden om zendingswerk te gaan doen.

‘Hij geloofde dat u, omdat u tot dezelfde kerk behoort, net zo hard zult werken als die zendelingen voor hun kerk werkten’, zei ze. ‘U boft maar.’

Sindsdien hebben we het thuis altijd kunnen rooien.

En telkens als ik aan die prachtige ervaring denk, krijg ik kracht en moed. Ik weet dat God vaak andere mensen gebruikt om zijn kinderen te helpen. Ik kan mijn dankbaarheid jegens mijn vrouw en mijn vriend niet voldoende onder woorden brengen dat zij die advertentie onder mij aandacht hebben gebracht, en jegens die hardwerkende zendelingen en hun uitstekende voorbeeld, en jegens onze genadige, liefdevolle, zorgzame hemelse Vader, die de wonderbaarlijke macht heeft om ons ervaringen voor ons welzijn te geven.