Gebed en vrede

Op zekere avond kreeg ik ruzie met mijn moeder en voelde mij er ellendig onder. Daarom besloot ik te bidden. Hoewel ik eigenlijk niet in de stemming was en niet ‘geestelijk’ wilde zijn, wist ik dat ik me na mijn gebed beter over mijzelf zou voelen en minder lichtgeraakt zou zijn. Toen mijn moeder de kamer was uitgegaan, begon ik te bidden. ‘Geliefde hemelse Vader, ik kom vanavond tot u omdat …’ Nee. Ik onderbrak mijn gebed en opende mijn ogen. Dat klonk onbeholpen. Ik probeerde het nogmaals. ‘Hemelse Vader, ik zou willen …’ Ook dat klonk nogal vreemd. Ik voelde dat Satan mij van bidden probeerde af te brengen.

Plotseling kreeg ik het gevoel dat ik ‘dank U’ moest zeggen! Dat deed ik, waarna ik honderdenéén ideeën kreeg over waarvoor ik mijn hemelse Vader allemaal kon danken. Toen ik klaar was met danken, besprak ik mijn probleem met Hem.

Nadien voelde ik een heerlijk vredig gevoel in mijn binnenste, het warme geestelijke gevoel dat ik wist dat onze hemelse Vader en mijn ouders van mij houden en dat ik een kind van God ben. Ik bood mijn excuses aan mijn moeder aan en accepteerde haar excuses.