Ik hoop dat er iemand van haar zal houden

Toen mijn zoon drie was en mijn dochter vier gingen ze naar een peuterklas in de buurt. Die winter besloten wij, de leidsters van de klas, een kerstproject te doen, dat eruit bestond dat ieder kind een speeltje zou doneren aan een behoeftig gezin.

We legden in de voorafgaande weken in de lesjes uit hoe een dankbare houding en iets weggeven aan anderen ons blij maken. Ik opperde tegen mijn kinderen dat ze na moesten denken over welke speeltjes ze weg wilden geven, omdat ik wilde dat ze leerden kiezen. We hadden het niet breed en ik was benieuwd welke van hun weinige speeltjes ze aan iemand anders wilden geven.

Op zaterdagmorgen zei ik tegen de kinderen dat het tijd was om hun speeltje uit te kiezen. Ik hielp Hunter de auto in te pakken die hij had uitgekozen en ging toen kijken hoe het Mikelle verging. Wat ik zag toen ik in de deuropening van haar kamer stond, raakte mij tot in het diepst van mijn ziel.

Mikelle hield haar lievelingspop, Mella, tegen zich aan gedrukt, gekleed in haar beste poppenkleertjes, en was voor haar aan het zingen. Daarna legde ze een dekentje op de bodem van een cadeautasje. Ze glimlachte naar haar pop, gaf haar een knuffel en een zoen, waarna ze haar liefdevol in het tasje legde. Toen ze mij zag staan, zei ze, ‘Mella is helemaal klaar, mam. Ik hoop dat iemand van haar zal houden.’

Ik was stomverbaasd dat mijn dochter haar lievelingspop weggaf, omdat ik wist hoeveel die pop voor haar betekende. Het lag op mijn lippen om te zeggen dat ze haar lievelingspop niet hoefde weg te geven, maar ik hield wijselijk mijn mond.

Ze begrijpt wat het wil zeggen om iets weg te geven, dacht ik. Ze geeft het beste wat ze heeft.

Plotseling besefte ik dat ik, hoewel ik best bereid was om iets weg te geven, dat niet tegen elke prijs of elk offer wilde doen. Ik had grenzen aan mijn naastenliefde gesteld en ik wist dat ik moest veranderen.

Ik dacht eraan dat onze hemelse Vader zijn enige volmaakte Zoon had gegeven en Hem had toegestaan voor mij te lijden en te sterven. Ik zag een liefdevolle Vader in de hemel voor me die zijn geliefde Zoon vaarwel kuste en Hem als kindeke naar de aarde stuurde, in de hoop dat we van Hem zouden houden en Hem zouden volgen.

De Heiland zelf hield niets achter en gaf alles wat Hij had.

Ik vroeg mij af of Mikelle misschien vóór het kerstprogramma nog van gedachte zou veranderen, maar dat was niet het geval. Ik vroeg mij af of ze later spijt zou hebben van haar keuze en verdrietig zou zijn, maar dat was niet zo.

Toen ik mijn dochters christelijke voorbeeld zag, nam ik mij voor om, of ik nu veel of weinig had, altijd opgewekt het beste zou geven als ik voor de keuze kwam te staan.