Kerstmis binnen in u

Ik veronderstel dat iedereen zich zijn eerste Kerstmis herinnert die hij of zij niet in huiselijke kring vierde. De reden kan liggen in een zending, militaire dienst, opleiding of een baan. Wat de reden ook mag zijn, die eerste Kerstmis van huis blijft ons allemaal bij. Ik draag mijn eigen herinnering aan een kerst van huis op aan hen die met Kerstmis niet thuis waren of wie de komende kerst niet thuis zijn.

In mijn geval betrof het mijn zending. Negentien jaar had ik de kerst in het bijzijn van familie en vrienden gevierd, en met heel veel plezier. Ik veronderstel dat ik in die tijd zo met mijzelf bezig was dat de gedachte dat het ook anders kon zijn, nooit bij me was opgekomen.

Hoe anders was het in de kersttijd van 1960, toen ik mij heel ver van huis bevond. Ik was nog geen drie maanden in Engeland toen ik op 1 december in het zendingskantoor ontboden werd om kennis te maken met ouderling Eldon Smith, zojuist gearriveerd uit Champion (Alberta, Canada), mijn eerste junior collega. We kregen de opdracht het zendingswerk op te starten in de conservatieve stad Guildford, in het graafschap Surrey, een gebied waar mormoonse zendelingen nog nooit een voet hadden gezet en waar, voor zover wij wisten, zich ergens een verdwaald lid schuilhield. We waren jong, onervaren en een beetje onthutst, maar niet uit het veld geslagen.

We schreven ons in op het politiebureau, zochten een kamer en wierpen ons, omdat we dat verdwaalde kerklid aanvankelijk niet konden vinden, op het enige wat we konden bedenken: langs de deuren gaan. We gingen langs de deuren in de morgen, we gingen langs de deuren in de voormiddag, we gingen langs de deuren in de namiddag, en we gingen langs de deuren in de avond. We fietsten door de straten van Guildford in wat de regenachtigste decembermaand uit de hele Britse geschiedenis moet zijn geweest — of zo leek het in elk geval. We waren doorweekt in de ochtend, we waren doorweekt in de middag, we waren doorweekt in de namiddag, we waren doorweekt in de avond, maar we bleven langs de deuren gaan. En we werden bijna nooit binnengelaten.

En dat ging zo door tot kerstavond, wanneer mensen nog minder geneigd zijn om naar twee zendelingen ‘uit de kolonie’ te luisteren. Die avond, vermoeid maar toegewijd, trokken we ons terug in onze eenkamerflat en hielden een kerstmeditatie. We zongen een kerstlofzang en spraken een gebed uit. We lazen voor uit de Schriften en luisterden naar een bandopname, getiteld Het ware verhaal van Kerstmis. Toen zongen we nog een kerstlied, spraken een slotgebed uit en gingen naar bed. We waren zelfs te moe om te dromen van allerlei kerstlekkernijen.

Op kerstmorgen deden we onze ochtendstudie en openden de twee of drie pakketjes die ons na onze overplaatsing waren nagestuurd. Toen gingen we naar buiten om langs de deuren te gaan. We ging langs de deuren in de morgen, we gingen langs de deuren in de voormiddag, we gingen langs de deuren in de namiddag, en we gingen langs de deuren in de avond. We werden nergens binnengelaten.

Het is veelzeggend dat ik een saaie Kerstmis zoals die van december 1960 — duidelijk de minst leuke van alle ervoor en erna — in mijn hart meedraag (al meer dan vijftig jaar!) als een van de mooiste Kerstmissen die ik ooit heb meegemaakt. Ik denk dat dit komt omdat ik voor het eerst in mijn leven begreep wat Kerstmis inhield in plaats van er alleen maar van te genieten. Ik denk dat voor het eerst de boodschap van Christus’ geboorte en leven — zijn boodschap, zijn zending en zijn zoenoffer voor anderen — echt tot mij doordrong.

Het had al veel eerder tot mij door moeten dringen, maar dat was niet gebeurd — althans, niet indringend genoeg. Maar die Kerstmis in Engeland zag een koude, tot op het bot doorweekte, enigszins onthutste, negentienjarige het licht. Ik kan oprecht zeggen dat Kerstmis, net als zoveel andere aspecten van het evangelie, dankzij mijn ervaring op zending elk jaar meer voor mij betekent.

Op deze Kerstmis stuur ik mijn liefde aan iedere zendeling, iedere man of vrouw in militaire dienst, iedere student en iedere werknemer en reiziger die met de kerst niet thuis zullen zijn, zoals het liedje gaat.¹ Sta sterk in het geloof. Haal het goede uit uw situatie. Doe iets voor iemand anders. Zoek Christus, zonder strikken en slingers. U zult erachter komen dat Kerstmis, wat de omstandigheden ook mogen zijn, zoals het koninkrijk Gods, ‘binnen in u’ is (Lucas 17:21).