De volmaakte kerstavond

In mijn kinderjaren was de kerstavond een van de hoogtepunten van het jaar. We aten zelfgemaakte pizza, gingen langs de deuren om kerstliedjes te zingen en hadden daarna een kerstmeditatie. We zongen de lofzangen meerstemmig, zij het krakerig, en brachten zo hard mogelijk kerstliederen ten gehore op onze eigenaardige verzameling muziekinstrumenten. Papa eindigde de avond gewoontegetrouw met een kerstgedachte waarmee hij ons altijd tot tranen toe roerde, tranen van blijdschap wel te verstaan. Beter dan op kerstavond zou het leven nooit worden.

Toen ik ouder werd, begon mijn moeder op Kelly, een jong buurmeisje, te passen. Kelly kwam elke dag na school naar ons huis, omdat haar moeder, Patty, werkte. Kelly liep als een schoothondje achter mij aan — luidruchtig en aanhankelijk. Het was altijd een opluchting als Patty haar dochtertje kwam ophalen en de rust in huis wederkeerde.

Dat jaar kreeg ik de schrik van mijn leven toen mijn moeder Patty en Kelly uitnodigde om de kerstavond bij ons te vieren. Mijn kerstavond! Mama glimlachte en verzekerde mij dat er helemaal niets zou veranderen. Maar ik wist wel beter. Ze zouden al onze pizza opeten. Kelly zou om ons zangkunsten lachen. Het stond voor mij vast dat het de slechtste kerstavond ooit zou worden.

Toen de avond aanbrak, voegden Patty en Kelly zich bij ons. En we praatten en lachten en zongen. Mijn moeder had gelijk. Het was volmaakt. Tegen middernacht bedankten ze ons en gingen, enigszins met tegenzin, naar huis. Ik ging volmaakt gelukkig naar bed. Ik kwam erachter dat de echt kostbare geschenken van Kerstmis er niet minder om worden als we er anderen in laten delen. Integendeel, als we ze weggeven, nemen ze in waarde en omvang toe.