Een basis voor mijn getuigenis

Toen ik zestien was, stond een vriendin van mij opeens met de zendelingen voor de deur. Binnen een maand na de eerste les waren al mijn vragen duidelijk beantwoord. Ik voelde dat de Heilige Geest getuigde van de waarheid van de boodschappen over de herstelling. Ik had nog nooit zoiets gevoeld en ik wist dat het allemaal waar was.

Maar ik kreeg met meer afwijzing en tegenwerking te maken dan ooit tevoren. Ik was alleen, vermoeid en verward. Als ik het goede deed, waarom kreeg ik dan met zoveel tegenwerking te maken? Ik begreep niet hoe mijn beproevingen voor mijn welzijn waren. De zendelingen leerden me vasten en bidden, zelfs als ik op school was. Als een en ander ondraaglijk werd, stortte ik mijn hart uit en voelde ik meteen de troost van de Geest.

De week van mijn doop was vol beproevingen. Mijn baas dreigde me te ontslaan als ik mijn doop niet uitstelde om in te vallen voor iemand anders, ik kwam met nierstenen in het ziekenhuis terecht en mijn ouders stuurden me het huis uit. Toen er zoveel dingen waren waar ik geen controle over had, kon ik me alleen nog maar tot de Heer wenden.

Elk van die beproevingen bleek inderdaad voor mijn welzijn te zijn. Ze zorgden ervoor dat ik mij meer in de leerstellingen van het evangelie ging verdiepen, wat mij een basis voor mijn getuigenis gaf.