Panagna bahin sa Gubat, Tambag alang sa Kalinaw

Samtang hapit na mahuman ang tuig, ang Propeta naalarma sa nagkadaghan nga “mga kagubot tali sa mga nasud” (Doktrina ug mga Pakigsaad 87, ulohan sa seksyon). Sa piho, nakapaniid siya sa usa ka tibuok kalibotan nga pandemya sa kolera ug sa hulga sa “daling pagkabungkag” sa Estados Unidos. Sa iyang mga pulong, ang estado sa Habagatan nga Carolina, nga wala nag-uyon sa pagpangulo ug mga polisiya sa federal nga gobyerno, “mipasar og mga ordinansa, nga nagpahayag sa ilang estado nga usa ka gawasnon ug independente nga nasod.”¹

Niadtong Disyembre 25, 1832, kini nga mga kabalaka miabli sa kasingkasing ug hunahuna ni Joseph sa usa ka labing talagsaon nga pagpadayag, nailhan karon nga seksyon 87 sa Doktrina ug mga Pakigsaad. Ang pagpadayag nanagna sa importanting mga aspeto sa Gubat Sibil sa Amerika hapit 30 ka tuig sa wala pa kini magsugod. Kini usab mihatag og klaro, espirituhanong direksyon alang sa tanan nga mga panahon sa kalamidad.

Imahe

Church video depiction of Joseph Smith at writing desk

Ang pagpadayag misugod uban sa usa ka pasidaan: Sa dili madugay ang Estados Unidos hampakon sa gubat, sugod sa “pagsukol sa Habagatan nga Carolina” (bersikulo 1). Sa mosunod nga panagbingkil, “ang Habagatan nga mga Bansa mabahin batok sa Amihanan nga mga Bansa” (bersikulo 3).

Kon kini mao ang gilapdon sa panagna, mahimong maingon nga si Joseph Smith mapaniiron lamang, dili propetikanhon. Niadtong 1832 ang Habagatan nga Carolina ingon og nagrebelde ug nga ang gubat mahimong padulong na.

Apan adunay mas labaw pa niini nga panagna ug sa mga panghitabo nga naglibot niini.

Si Joseph gisultihan nga:

• Kini nga panagbingkil mag-una sa gubat nga “ibu-bu diha sa tanan nga mga nasud” (bersikulo 3). Wala kaabot og 50 ka tuig gikan sa kataposan sa Gubat Sibil, ang una sa duha ka gubat sa kalibotan nagsugod.

• Kining tanan nga kagubot “mosangput sa katapusan diha sa kamatayon ug pagkaalaot sa daghan nga mga kalag” (bersikulo 1). Hangtod niining adlawa, mas daghang Amerikanong kinabuhi ang nawala diha sa Gubat Sibil kay sa tanan nga gubat sa U.S. kon tipunon.² Mismo ang presidente sa U.S. nga si Abraham Lincoln miila sa iyang ikaduhang pasiuna nga pakigpulong [inaugural address], “Wala sa duha ka partido ang nagdahom sa gubat, sa kagrabe, o sa gidugayon, nga nakab-ot na niini.”³ Ug, bisan unsa pa ka dugoon ang Gubat Sibil, ang gidaghanon sa nangamatay niini layo ra kon itandi ngadto sa duha ka gubat sa kalibotan nga misunod, diin ang gihiusang banabana sa mga naangol naglangkob sa mga 70 ka milyon hangtod sa 160 ka milyon ka kinabuhi.⁴

• Ang Habagatan “motawag sa … Britanya” alang sa suporta (bersikulo 3), ug “human sa daghan nga mga adlaw, ang mga ulipon moalsa batok sa ilang mga agalon ” ug “pagapundukon … alang sa gubat” (bersikulo 4). Kining duha ka butang nahitabo.⁵

Human mikalma ang 1832 nga krisis sa Habagatan nga Carolina, ug sa wala pa nagsugod ang Gubat Sibil niadtong 1861, si Joseph wala gayod giisip nga “mapaniiron.” Siya ug ang uban kinsa mituo sa pagpadayag gibiaybiay.

Si Elder Orson Pratt (1811–1881) sa Korum sa Napulog Duha ka mga Apostoles miingon nga gikan sa panahon nga siya nag-edad og 19 anyos, siya misangyaw niini nga panagna ngadto sa tibuok amihanan sa Estados Unidos. Sa kinatibuk-an, ang iyang pagtudlo giisip nga “hingpit nga binuang” ug siya “bugalbugal … nga gikataw-an.” Piho niyang napanid-an ang reaksyon sa Kansas, diin daghan ang segurado nga kon moabot ang gubat, kini seguradong magsugod gayod didto, diin ang mga pwersa nga uyon ug supak sa pagpangulipon kanunay nga anaa sa grabe ug usahay dugoon nga panagbingkil.

Apan si Elder Pratt mipahayag, “Tan-awa ug sud-onga! sa paglabay sa panahon [kini nga mga panghitabo] nahinabo [sama sa gipanagna ni Joseph], nga nag-establisar pag-usab sa pagkabalaan niini nga buhat, ug naghatag og laing ebidensya nga ang Dios anaa niini nga buhat, ug nagpahigayon nianang Iyang gipamulong.”⁶

Seksyon 87—usa ka detalyado, kanunay nga husto, 30 ka tuig nga nag-una nga paghulagway sa importante nga mga hitabo sa Gubat Sibil ug sa matang sa mga gubat sa kalibotan (taliwala sa uban pa) nga sa dili madugay mosunod—usa ka gamhanan nga saksi sa dinasig nga kinaiya ug propetikanhon nga tawag ni Joseph Smith. Apan kini nagtanyag og dugang pa.

Imahe

family walking outside a temple

Kinulit ug background gikan sa Getty Images

Agig dugang sa mga gubat nga mohampak sa yuta sa ulahing mga adlaw, gisultihan usab si Joseph bahin sa mga kagutom, mga sakit, mga linog, dugdog, ug masiga nga kilat nga masinati sa “mga lumulupyo sa yuta” hangtod nga adunay “hingpit nga kalaglagan sa tanan nga mga nasod” (bersikulo 6). Aron makasugakod niining tanan, ang Ginoo naghatag og usa, klaro kaayo nga sugo: “Barug kamo sa balaan nga mga dapit, ug ayaw pagbalhin, hangtud ang adlaw sa Ginoo moabut” (bersikulo 8).

Sama sa bag-ohay lang gipasabot ni Elder Ronald A. Rasband sa Korum sa Napulog Duha ka mga Apostoles: “Kon kita magbarug sa balaan nga mga dapit—sa atong matarung nga mga panimalay, sa gipahinungod nga mga balay-tigumanan [chapels], sa atong gipahinungod nga mga templo—mabati nato ang Espiritu sa Ginoo nga nag-uban kanato. Makita nato ang mga tubag sa mga pangutana nga nakahasol kanato o sa kalinaw sa yano nga pagbaliwala kanila. Kana mao ang Espiritu nga naglihok. Kining sagrado nga mga dapit sa gingharian sa Dios sa yuta nagtawag sa atong balaang pagtahud, sa atong pagtahud sa uban, sa atong labing maayo nga mga kaugalingon sa pagtuman sa ebanghelyo, ug sa atong mga paglaum sa pagbaliwala sa atong mga kahadlok ug magtinguha sa makaayo nga gahum ni Jesukristo pinaagi sa Iyang Pag-ula.”⁷

Apan, sama sa gisugyot ni Elder Rasband, bisan pa niining mahikap nga mga dapit sa kabalaan, sa unsang paagi kita mobarog mas importante gayod kaysa asa kita nagbarog. Kinahanglan nga kanunay kitang magpakabuhi diha ug sumala sa hingpit nga kahayag sa Ginoo nga si Jesukristo. Samtang magpabilin kita nga dili matarog sa pagbuhat sa ingon, pisikal kitang magbarog sa balaan nga dapit bisan asa pa kita ug bisan unsa pa ang mga peligro nga naglibot kanato.

Sa Kelsey, Texas, niadtong 1942, atol sa labing grabe nga panahon sa Ikaduhang Gubat sa Kalibotan, usa ka grupo sa mga Santos sa Ulahing mga Adlaw miduol kang Presidente Harold B. Lee (1899–1973), kinsa nianang higayona usa ka sakop sa Korum sa Napulog Duha ka mga Apostoles. Nangutana sila, “Karon na ba ang adlaw aron kami moanha sa Zion, … diin mapanalipdan kami gikan sa among mga kaaway?”

Seryosong gidawat ni Presidente Lee ang pangutana. Human sa pagpamalandong, pagtuon, ug pag-ampo sa taudtaod nga panahon, siya mihukom: “Ako karon nasayod nga ang dapit sa kasegurohan niini nga kalibotan dili sa bisan unsang dapit nga gitakda; wala kaayoy dakong kalainan kon asa kita nagpuyo; apan ang labing importante nga butang mao ang kon sa unsang paagi kita nagpakabuhi, ug akong nakaplagan nga ang kasegurohan moabot lamang sa Israel kon [kita] magsunod sa mga sugo, kon [kita] magpakabuhi aron [kita] makatagamtam sa pakig-uban, sa direksyon, sa kahupayan, ug sa giya sa Balaang Espiritu sa Ginoo, kon [kita] andam nga maminaw niini nga mga tawo nga gitakda sa Dios dinhi aron modumala isip Iyang mga tigpamaba, ug kon kita mosunod sa mga tambag sa Simbahan.”⁸

Ang seksyon 87 napamatud-an nga mapanagnaon sa talagsaong paagi. Ang ingon niana nga panagna kinahanglan nga makatabang sa pagpalambo sa atong pagtuo kang Jesukristo ug sa Iyang pinili nga mga sulugoon. Nagkinahanglan kita og ingon niana nga pagtuo labaw pa kaysa kaniadto tungod kay kini nga pagpadayag usa usab ka makapaseryoso nga pahinumdom bahin sa lagmit nga mga hagit sa umaabot pa.

Samtang ang kalibotan mopadayon sa pagkadungog og “mga gubat ug mga hungihong sa gubat” (Doktrina ug mga Pakigsaad 45:26) ug daghan nga natural ug tawhanon nga mga katalagman, kinahanglan nga mahimo kitang mapasalamaton nga sa usa ka masadyaon nga Disyembre 25 niadtong 1832, usa ka mahunahunaon ug dinasig nga propeta sa Dios migahin og panahon sa pagpaminaw ug maampingong pagsulat sa mga pulong sa pasidaan ug sa makaluwas nga sugo ni Jesukristo Mismo. Sa ingon niana nga bililhon nga regalo sa Pasko kita tingali moingon, “May kalinaw ug dunay kaluwasan.”⁹