Engelen in de tempel

Afbeelding

Washington D.C. Temple

Foto van de Washington D.C.-tempel, Candace Read

De tempel is de stilste en rustigste plek op aarde, toch? Wel, misschien niet voor iemand met het syndroom van Tourette, zoals ik. Door deze neurologische aandoening maak ik voortdurend onwillekeurige bewegingen en geluiden. Door mijn Tourette voelen mensen zich ongemakkelijk als ik op een stille plek in hun buurt ben.

Op een dag, tijdens een begiftigingsdienst in de Washington D.C.-tempel, was ik bang dat ik anderen zou storen of afleiden. Het kost me al mijn aandacht om mijn tics onder controle te houden, waardoor ik me niet op iets anders kan concentreren. Dus toen ik me op de begiftiging probeerde te concentreren, was het voor mij onmogelijk om mijn tics volledig onder controle te houden, hoewel ik mijn best deed. Ik worstelde tijdens die dienst meer dan gewoonlijk.

Toen ik later de celestiale kamer uitliep, hoorde ik een bemoedigende stem achter me zeggen: ‘Kom alstublieft terug. Blijf alstublieft naar de tempel komen.’

De stem kwam van een echtpaar dat had gezien hoeveel moeite ik had. Ze wilden me ervan verzekeren dat ik altijd welkom was in de tempel, wat voor geluiden of bewegingen ik ook maakte. Hun woorden gaven me het gevoel dat ik daar net zo welkom en nodig was als ieder ander.

Terwijl ze me omhelsden, zegende de Heilige Geest me met gemoedsrust en vreugde. God had mij een tedere barmhartigheid gezonden in de vorm van die twee engelen, die mij troostten en mij lieten weten dat Hij om mij geeft. Door hen kreeg ik het vredige, rustige gevoel dat ik die dag in de tempel had gehoopt te voelen.

Bedenk ‘dat engelen niet altijd van de andere kant van de sluier komen’, heeft ouderling Jeffrey R. Holland van het Quorum der Twaalf Apostelen gezegd. ‘Met sommigen van hen hebben we persoonlijk contact: hier, nu, elke dag.’¹

Wij kunnen allemaal engelen voor de mensen om ons heen zijn als we ‘liefde en zorg voor [Gods] kinderen’ tonen.²