Mga Pako sa Hugot nga Pagtuo

Imahe

alibangbang

Litrato gikan sa Getty Images

“Usa ka brown nga alibangbang nga motugdon sa akong kamot,” misinggit sa kahinam ang akong tres anyos nga anak. Ang iyang tubag usa ka inosenteng tubag sa akong wala sa hunahuna nga pangutana, “Unsay imong gusto alang sa Pasko?”

Nagpanagana ko og tubag “Tan-awon nato” sa wala pa mopahigda niya sa higdaanan, naghunahuna sa talagsaong mga higayon nga akong gigahin uban niya. Dili gyod ko ganahan nga anaa kanunay.

Ang walay hunong nga kusog nga hilak sa iyang manghod nga babaye, nga nag-antos sa kondisyon nga colic [pagsige og hilak], hinungdan nga mibati ko kanunay og depresyon human nanganak [postpartum depression]. Mibati ko nga morag usa ka piraso sa nabuak nga porselana nga gibugkosan og tape—saputon, sensitibo, ug naglisod sa pagpadayon sa kinabuhi. Dili ko gusto nga ang akong dili maayo nga mga pagbati moguba sa kahinam sa akong anak nga lalaki nianang panahon sa Pasko.

Akong gibati ang kabug-at sa iyang tubag sa akong mga abaga. Usa ka brown nga alibangbang ang mitugdon sa iyang kamot samtang naghimo kami sa usa sa among inadlaw nga mga paglakaw sa mabugnaw nga hangin sa sayong bahin sa tingpamulak. Mihisgot siya niini sulod sa pipila ka semana. Nagpabilin kini nga mahinungdanong bahin sa iyang mubo nga kinabuhi.

Gusto nako nga matuman ang iyang pangandoy ug makita diha sa iyang panagway ang kalipay nga gusto kaayo nako alang sa akong kaugalingon. Padulong ko matulog nga nag-ampo alang sa kalinaw ug kahupayan, mibati nga dili kini maayo nga Pasko alang namong duha.

Pagkasunod buntag, nakamata kami sa nindot nga adlaw—tukma kaayo alang sa among tinuig nga pag-hike sa Gabii sa Pasko. Ang akong anak nga lalaki nangandam nga mas mahinamon kay sa naandan, naghisgot kon kanus-a ug sa unsang paagi nga ang iyang alibangbang moabot.

“Medyo bugnaw kaayo,” miingon ko samtang gisira ang iyang coat ug gibutangan og kalo ang iyang ulo. “Basin ang mga alibangbang magpuyo ra tanan sa sulod sa ilang pinuy-anan.”

“Dili ang akong alibangbang,” mikatawa siya, walay pugong-pugong.

Gibutang nako ang akong anak nga babaye sa baby carrier ug hilom nga nag-ampo: “Palihog ayaw tugoti nga masagmuyo kaayo siya.”

Samtang naglakaw kami, ang akong anak nga lalaki nagtan-aw tan-aw sa mga kakahoyan, mas determinado matag lakang. Ang bugnawng hangin miuyog sa mga dahon. Motuyok siya samtang mahulog kini sa yuta sa kalasangan, diin iya kining tumban nga maglaguto sa iyang mga botas. Alang niya, ang kalibotan puno sa mahika, naghulat lang sa iyang pangandoy aron matuman. Apan wala koy nakitang bisan unsa nga mga alibangbang.

Hapit na kami moabot sa tumoy sa among gilakawan. Sa dihang motawag na ko niya aron mamauli, nakadungog ko sa iyang malipayong katawa. Milingi ko ug nakita siya nga anaa dapit sa kahoy nga mipagawas sa iyang tudlo samtang ang usa ka gamayng brown nga alibangbang naglupad-lupad libot niya. Sa hinay-hinay nga paagi, mitugdon ang alibangbang sa iyang tudlo, ug mipahiyom siya. Mitan-aw siya nako, ug mibati ko og kainit nga mikuyanap sa kahiladman nako, nahingangha sa gamayng milagro nga bag-o lang nakong nasaksihan.

Mipakpak ko sa kalipay ug pagdayeg. Naminaw ang Dios. Ang kabug-at sa akong kaguol migaan, ug ang Espiritu nagsaksi nga Siya nakaila nako. Iyang gidungog ang akong pangamuyo sa mga pag-ampo alang sa kalig-on ug kahupayan atol sa kapoy nga mga kagabhion ug makaluya nga mga adlaw.

Bisan ang gagmayng mga butang, sama sa pagpangita og alibangbang sa usa ka adlaw sa Disyembre, nagpamatuod nga ang Langitnong Amahan nagbantay sa akong pamilya—nagpahinumdom nako nga ang mga milagro mahitabo gihapon kon kita adunay hugot nga pagtuo sama sa usa ka bata.