Diin Ako Nakakita og Kahupayan

Imahe

usa ka abli nga hymnbook

Sa dihang nagminyo ko, wala ko maghunahuna nga ang pulong nga diborsiyo mahimo nga kabahin sa akong personal nga kasaysayan. Apan bisan pa man sa akong mga pangamuyo ug labing dako nga mga paningkamot aron luwason ang among relasyon, mibiya ang akong bana ug natapos ang among kaminyoon. Gibati nako nga ingon og napakyas.

Usa ka panahon sa grabe nga kasakit, dakong kaulaw, ug pakyas nga mga damgo ang misunod. Wala ako sukad makasinati og mas dako nga kapildihan o kasub-anan.

Taliwala sa akong kaguol, ang akong tigpangalagad nga mga brother miabot aron makigkita kanako. Ako ilang gihupay ug gihatagan og panalangin. Dayon, sa ilang lawom nga mga tingog, sila mikanta og usa ka himno alang kanako nga wala nako mailhi. Alang kanako niana nga malisod nga panahon, kadto mao ang labing maanindot, makapahupay nga himno nga akong nadungog sukad. Sila mikanta:

Wala ko makapugong kondili mohilak sa mga pulong ug musika. Kini mihupay kanako, ug milig-on sa akong pagpamatuod, sa kamatuoran nga ang Manluluwas nakasabot kanako, nahigugma kanako, ug dili gayod mobiya kanako diha sa akong kaguol.

Tungod sa unsay nasinati sa Manluluwas pinaagi sa Iyang Pag-ula, Siya nakasabot sa atong mga gibati. Bisan unsa pa man ang malisod nga mga sirkumstansiya nga atong giatubang, Siya nakahibalo sa atong kagul-anan. Nag-antos Siya alang kanato. (Tan-awa sa Alma 7:11–12.)

Sa dihang ang akong tigpangalagad nga mga brother nahuman na sa pagkanta, akong nahinumdoman ang mga pulong nga gigamit ni Isaias sa paglarawan sa Manluluwas: “Apan giantos niya ang mga kasakitan nga kita untay angay mag-antos, ug gipas-an ang atong mga alant[o]son. … Ug pinaagi sa iyang mga labod nangaayo kita” (Isaias 53:4–5).

Kita makasiguro nga ang atong Manluluwas nga si Jesukristo nakasabot kanato, nahigugma kanato, ug kanunay nga maanaa sa atong kiliran—bisan pa sa atong labing grabe nga mga kagul-anan.