Waarom indexeerde ik de moeilijkste namen?

Meyker Widmen Mayta Perch, Tacna (Peru)

Ik begon te huilen toen ik het eeuwige belang begreep van het werk dat ik aan het doen was.

Afbeelding

een man en vrouw

Foto ter beschikking gesteld door de auteur

Na de algemene conferentie enkele jaren geleden hadden mijn vrouw, Yenifer, en ik het gevoel dat we wat veranderingen in ons discipelschap moesten aanbrengen. We kregen de ingeving om meer te doen dan we deden. We hadden niet alleen olie in onze lampen nodig – we hadden meer olie nodig.

Een van de doelen die ik stelde, was meer dienen. Ik besloot om familiehistorisch werk te doen, waaronder indexeren.

Toen ik begon, kwam ik er al snel achter dat de oudste akten, die het moeilijkst te lezen en te begrijpen zijn, het moeilijkst te indexeren zijn. Maar ik was nog nooit een uitdaging uit de weg gegaan, dus ik besloot met oude akten te beginnen.

Het duurde niet lang voordat ik me afvroeg waarom ik eigenlijk moeilijke akten aan het indexeren was. Ik besefte dat ik meer batches met namen kon indexeren als ik recentere, makkelijker te lezen akten indexeerde. Terwijl ik een paar moeilijke huwelijksakten probeerde te ontcijferen, kreeg ik hoofdpijn.

‘Waarom doe ik de moeilijkste akten?’ vroeg ik me af.

Bijna onmiddellijk hoorde ik een zachte stem die zei: ‘Dank u.’

Enkele seconden later belde Yenifer me op mijn mobiele telefoon om te vragen hoe het indexeren ging.

‘Wat ben je nu aan het indexeren?’ vroeg ze.

‘Ik doe de oudste akten’, antwoordde ik.

‘Je weet dat die het moeilijkst zijn’, zei ze. ‘Waarom doe je die?’

Op dat moment ervoer ik nogmaals een dankgevoel. De mensen van wie ik de namen aan het indexeren was, hadden al meer dan duizend jaar op hun tempelwerk gewacht. Net zoals ik gelukkig ben omdat ik mijn heilsverordeningen in de tempel heb ontvangen, willen zij ook gelukkig zijn door hun verordeningen te ontvangen. Geïndexeerde namen komen online te staan, waar mensen die naar hun voorouders zoeken mee geholpen zijn. Indexeren is de eerste stap in het klaarmaken van namen voor de tempel.

Ik begon te huilen toen ik het eeuwige belang begreep van het werk dat ik aan het doen was. Veel mensen hebben lang op hun tempelzegeningen gewacht. Ik weet dat we ze moeten helpen, hoe moeilijk het werk ook is.