ข่มเหง (การ) ดู ยากลำบาก (ความ) ด้วย การทำให้คนอื่น ๆ ต้องทุกข์ทรมานแสนสาหัสหรือเจ็บปวดเนื่องด้วยความเชื่อหรือสถานะทางสังคมของพวกเขา; รังควานหรือกดขี่ให้เดือดร้อน. บุคคลผู้ใดต้องถูกข่มเหงเพราะเหตุความชอบธรรมผู้นั้นเป็นสุข, มธ. ๕:๑๐ (๓ นี. ๑๒:๑๐). จงอธิษฐานเพื่อผู้ที่ข่มเหงท่าน, มธ. ๕:๔๔ (๓ นี. ๑๒:๔๔). ด้วยเหตุที่พวกเขาร่ำรวย, พวกเขาจึงข่มเหงคนอ่อนโยน, ๒ นี. ๙:๓๐ (๒ นี. ๒๘:๑๒–๑๓). คนชอบธรรมที่ตั้งตารอพระคริสต์ทั้งที่มีการข่มเหงทุกอย่างจะไม่ตาย, ๒ นี. ๒๖:๘. สิ่งทั้งหลายทั้งปวงเหล่านี้จะเป็นประสบการณ์แก่เจ้า, คพ. ๑๒๒:๗.