Ejani në Tempull

Është privilegj të hysh në tempullin e shenjtë. Nëse jeni të përshtatshëm kundrejt standardeve të vendosura, sigurisht që duhet të vini për të marrë bekimet tuaja; dhe më pas duhet të ktheheni vazhdimisht për t’i bërë po ato bekime të mundshme për të tjerët të cilët kanë vdekur pa mundësinë për t’i marrë ato në vdekshmëri.

Nuk duhet të shkoni në tempull derisa të jeni i përshtatshëm, derisa të përmbushni kërkesat që Zoti ka vendosur. Por duhet të shkoni, nëse jo tani, sa më shpejt të kualifikoheni.

Doktrina që mbështet punën në tempullin e shenjtë, më shumë se çdo gjë tjetër, e veçon dhe i jep epërsi Kishës së Jezu Krishtit të Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme mbi çdo organizatë tjetër fetare mbi faqen e tokës. Ne kemi diçka që asnjë besim tjetër fetar nuk e ka. Ne mund të japim diçka që ata nuk mund ta ofrojnë.

Dhimbja në zemrën e atyre prindërve të pikëlluar mund të shuhet vetëm me doktrinat e kësaj Kishe. Këto doktrina bazohen në ordinancat e tempullit të shenjtë.

Për të shpjeguar diçka mbi domethënien e ordinancave, po filloj me artikullin e tretë të besimit: “Ne besojmë se nëpërmjet Shlyerjes së Krishtit, i gjithë njerëzimi mund të shpëtohet, me anë të bindjes ndaj ligjeve dhe ordinancave të Ungjillit.”

Fjala ordinancë do të thotë “një kryerje fetare ose ceremoniale”, “një rit i caktuar”¹. Tani pyetja, po në lidhje me ordinancat e ungjillit? Sa të rëndësishme janë ato për ne si anëtarë të Kishës? A mund të jeni i lumtur, a mund të shëlbeheni, a mund të ekzaltoheni pa to? Përgjigjja: Ato janë më shumë se të këshillueshme ose të dëshirueshme, madje më shumë se të nevojshme. Madje më shumë sesa thelbësore ose jetësore, ato janë vendimtare për secilin nga ne.

Çdo shenjtor i ditëve të mëvonshme duhet t’i bëjë vetes pyetjen: A është jeta ime në rregull? A i kam të gjitha ordinancat e ungjillit që duhet të zotëroj deri në këtë kohë të jetës sime? A po më vlejnë ato?

Nëse mund t’u përgjigjeni pozitivisht këtyre pyetjeve dhe nëse ordinancat kryhen nën ndikimin e fuqisë dhe autoritetit vulosës, ato do të qëndrojnë në fuqi përjetësisht. Nëse është kështu, jeta juaj deri në këtë çast është ashtu siç duhet. Atëherë do të ishte mirë që të mendonit për familjen, të gjallë e të vdekur, me të njëjtat pyetje në mendje.

Ordinancat që kryejmë në tempull përfshijnë larjen, vajosjen, indaumentin dhe ordinancën vulosëse—si vulosjen e fëmijëve me prindërit, ashtu dhe vulosjen e çifteve, e cila njihet përgjithësisht si martesa e tempullit.

Këtu jepet një përmbledhje e shkurtër e informacionit që gjendet nëpër libra lidhur me ordinancat e tempullit.

Ordinancat e larjes dhe vajosjes shpesh në tempull quhen ordinancat fillestare. Do të jetë e mjaftueshme për qëllimet tona të themi vetëm sa më poshtë: Të lidhura me indaumentin janë larja dhe vajosja—kryesisht simbolike në natyrë, por të cilat premtojnë bekime të qarta e të menjëhershme si edhe të ardhshme. Në lidhje me këto ordinanca Zoti ka thënë: “Unë ju them, si do të jenë larjet tuaja të pranueshme për mua, në qoftë se ju nuk i kryeni ato në një shtëpi që e keni ndërtuar për emrin tim?” (DeB 124:37).

Në bashkëngjitje me këto ordinanca, në tempull ju do të visheni zyrtarisht me veshjen e brendshme të tempullit dhe do t’ju premtohen bekime të mrekullueshme si pjesë e saj. Është e rëndësishme që të dëgjoni me vëmendje ndërsa këto ordinanca kryhen dhe të mundoheni të kujtoni bekimet e premtuara dhe kushtet mbi të cilat ato përmbushen.

Të dhurosh do të thotë të pasurosh, t’i japësh dikujt diçka jetëgjatë dhe me shumë vlerë. Në ordinancat e indaumentit të tempullit, “marrësit dhurohen me fuqi nga lart”, dhe “ata marrin udhëzime në përputhje me qëllimet dhe planet e Zotit”².

Presidenti Brigam Jang (1801-77) tha në lidhje me indaumentin: “Më lejoni t’ju jap një përkufizim të shkurtër. Indaumenti juaj konsiston në marrjen e të gjitha atyre ordinancave në shtëpinë e Zotit, të cilat janë të nevojshme që pasi të jeni larguar nga kjo jetë, t’ju mundësojnë të ktheheni në praninë e Atit, duke kaluar engjëjt të cilët qëndrojnë si roje, duke patur mundësinë t’u jepni fjalët kyç, shenjat dhe simbolet, që i përkasin Priftërisë së shenjtë, dhe të fitoni ekzaltimin tuaj të përjetshëm pavarësisht nga toka apo ferri”³.

Bekimi i indaumentit është i nevojshëm për ekzaltim të plotë. Çdo shenjtor i ditëve të mëvonshme duhet të kërkojë të jetë i denjë për këtë bekim dhe për ta marrë atë.

Ordinanca vulosëse është ajo ordinancë e cila i lidh familjet përjetësisht. Martesa e tempullit është një ordinancë vulosëse. Fëmijët e lindur nga prindër të cilët janë vulosur në tempull, janë lindur në besëlidhje. Kur një çift është martuar në një martesë civile dhe më pas është vulosur në tempull pas një apo më shumë vitesh, fëmijët të cilët nuk janë lindur në besëlidhje vulosen me çiftin në një ordinancë të shkurtër dhe të shenjtë.

Gjithmonë më ka bërë përshtypje që ordinancat e tempullit gjithmonë administrohen me nderim dhe kujdes. Ato nuk janë të ndërlikuara apo të tepruara, por janë përfaqësim i thjeshtësisë së parimeve të ungjillit.

Në Kishë ne kemi autoritet të mjaftueshëm për të kryer të gjitha ordinancat e nevojshme për të shëlbyer dhe ekzaltuar të gjithë familjen njerëzore. Dhe për shkak se kemi çelësat e fuqisë vulosëse, ajo që lidhim ashtu siç duhet këtu, do të lidhet edhe në qiell. Ata çelësa—çelësat për të lidhur në qiej ato që janë vulosur dhe lidhur mbi tokë—përfaqësojnë dhuratën më të madhe nga Perëndia ynë. Me atë autoritet ne mund të pagëzojmë dhe të bekojmë, mund të dhurojmë dhe vulosim, dhe Zoti do t’i nderojë zotimet tona.

Predikuesi udhëtonjës për të cilin folëm në fillim, nuk kishte përgjigje ndaj pyetjes se çfarë ndodh me ata që vdesin pa pagëzim. Çfarë ndodh me ta? Nëse s’ka udhë tjetër dhe as emër të dhënë nën qiell, nëpërmjet të cilit njeriu mund të shpëtohet në mbretërinë e Perëndisë (dhe kjo është e vërtetë), dhe ata kanë jetuar dhe vdekur madje pa e dëgjuar atë emër, dhe nëse pagëzimi është thelbësor (dhe ashtu është), dhe ata kanë vdekur madje pa u ftuar për ta bërë një gjë të tillë, ku janë ata tani?

Ajo pyetje është e vështirë për t’u konceptuar, por përshkruan pjesën më të madhe të familjes njerëzore. Me fjalë të tjera, pyesni se çfarë fuqie do të vendoste një Zot dhe një besim të vetëm dhe të lejonte të ndodhte që shumica e familjes njerëzore madje as të mos vinte nën ndikimin e doktrinave të saj? Me atë pyetje të papërgjigjur, pjesa dërrmuese e familjes njerëzore duhet të pranohet e humbur, përfshirë djalin e vogël i cili u mbyt—dhe kundër çdo zbatimi si të ligjit të drejtësisë, ashtu edhe atij të mëshirës.

Nëse një kishë nuk ka përgjigje ndaj kësaj dileme, si mund të pretendojë të jetë Kisha e Zotit? Sigurisht Ai nuk është gati ta harrojë pjesën më të madhe të familjes njerëzore për shkak se ata nuk u pagëzuan kurrë për sa kohë ishin në tokë.

Ata që me pakënaqësi e të pështjelluar pranojnë se nuk kanë përgjigje ndaj kësaj pyetje, me plot arsye nuk mund të pretendojnë ndaj autoritetit për të administruar punët e Zotit mbi tokë ose për të mbikqyrur punën me të cilën i gjithë njerëzimi duhet të shpëtohet.

Një nga karakteristikat që na veçon nga pjesa tjetër e botës dhe na përcakton si Kisha e Zotit, është fakti që ne kryejmë pagëzime dhe ordinanca të tjera për paraardhësit tanë të vdekur.

Kurdoherë që flas mbi çështjen e atyre që kanë vdekur pa pagëzim, e bëj atë me nderimin më të madh, për shkak se kjo lidhet me një punë të shenjtë. Jo shumë e njohur për botën, kjo punë është e mrekullueshme në potencialin e saj, përmbi atë për të cilën njerëzit mund të kenë ëndërruar, hyjnore, e frymëzuar dhe e vërtetë. Ajo është përgjigjja.

Me autoritetin e duhur një person i vdekshëm mund të pagëzohet për dikë i cili nuk e ka patur mundësinë përpara se të vdiste. Ai individ atëherë do ta pranojë ose do ta hedhë poshtë pagëzimin në botën e shpirtrave, sipas dëshirës së tij.

Kjo punë erdhi si një ripohim i madh i diçkaje mjaft themelore—se ka jetë pas vdekjes. Vdekja tokësore nuk është fundi, ashtu si lindja nuk ishte fillimi. Puna e madhe e shëlbimit vazhdon prapa velit po ashtu si këtu në vdekshmëri.

Ne jemi autorizuar për të kryer pagëzime dhe ordinanca të tjera mëkëmbëse për të vdekurit në tempull, në mënyrë që kur ata të dëgjojnë t’u predikohet ungjilli dhe të dëshirojnë ta pranojnë atë, ato ordinanca thelbësore do të jenë kryer.

Çdo shenjtor i ditëve të mëvonshme është përgjegjës për punën e tij. Ndoshta asnjë çështje tjetër doktrinore nuk e veçon këtë Kishë nga fetë e tjera më shumë sesa kjo. Ne kemi zbulesat. Ne kemi këto ordinanca të shenjta.

Të gjithë juve ju them: “Ejani në tempull”. Ndoshta ju mezi po prisni për privilegjin që ndodh një herë në jetë për të vajtur dhe për të marrë atje indaumentin tuaj, për të marrë bekimet tuaja dhe për të hyrë në besëlidhjet tuaja me Zotin. Ndoshta ju keni qenë atje një ose dy herë tashmë. Ndoshta ju shkoni atje shpesh. Madje mundet që ju po shërbeni në tempull. Çfarëdo qofshin rrethanat, ejani në tempull.

Nëse është e nevojshme, vendoseni jetën në rregull; lutuni me zjarr. Fillojeni tani udhëtimin mjaft të vështirë dhe ndonjëherë mjaft shkurajues të pendimit. Vendosni që do të bëni çdo gjë që mundni për të ndihmuar punën e tempullit dhe të historisë familjare që mbështet atë dhe të ndihmoni çdo shpirt të gjallë dhe çdo shpirt matanë velit në çdo mënyrë që të mundni e me çdo burim në dispozicionin tuaj.

Ejani në tempull!

Përshtatur nga The Holy Temple (1980).