Bel de huisonderwijzers

Jaren geleden, toen onze kinderen nog klein waren, nam mijn man een baan in een andere staat aan en bleef ik tot het eind van het schooljaar met de kinderen achter. We hadden pas nieuwe huisonderwijzers gekregen, die pas twee keer waren geweest voordat mijn man werd overgeplaatst.

Toen ik op een avond de kinderen in bed had gelegd, hoorde ik de baby in haar kamer huilen. Toen ik haar oppakte, merkte ik dat ze hoge koorts had. Ik overwoog om met haar naar het ziekenhuis te gaan, maar toen ik de polis van de ziektekostenverzekering raadpleegde zag ik dat de verzekering alleen ingezetenen van de staat Idaho dekte — de staat waar mijn man nu werkte. Maar wij woonden nog allemaal in de staat Washington.

Ik maakte me ernstig zorgen toen ik haar temperatuur opnam en zag dat die 41 graden was. Ik knielde onmiddellijk in gebed neer en bad vurig om hulp. Ik kreeg een antwoord waar ik zelf nooit aan had gedacht: ‘Bel de huisonderwijzers.’

Het was al laat en ik wist dat onze huisonderwijzers, broeder Halverson en broeder Bird, hoogstwaarschijnlijk al naar bed waren. Maar ik pakte toch de telefoon en belde broeder Bird op. Ik vertelde hem wat er aan de hand was. Binnen vijf minuten, om elf uur, stonden mijn huisonderwijzers aan de deur — in een wit overhemd met een stropdas.

De wangen en ogen van de baby waren helemaal rood en het haar zat met zweet aan haar hoofd vastgeplakt. Ze jammerde van de pijn, maar de broeders Bird en Halverson namen haar rustig van me over. Ze legden hun handen op haar hoofd en gaven haar een zegen. Ze zeiden in naam van de Heiland tegen haar dat ze beter zou worden.

Toen ik na de zegen mijn ogen opendeed, kon ik niet geloven wat ik zag. Mijn dochter giechelde en wrong zich in allerlei bochten om neergezet te worden zodat ze kon spelen. Ze had geen koorts meer!

‘Ik voelde haar afkoelen terwijl we haar de zegen gaven’, zei broeder Bird terwijl we vol verbazing naar het spelende kind keken. Ze gingen vrij snel weg, waarna ik nog enkele uren opzat met een kind dat klaarwakker was en wilde spelen. Dat vond ik toen helemaal niet erg.

Er zijn vele jaren voorbijgegaan sinds die twee dienende engelen in de vorm van huisonderwijzers mijn kind een zegen gaven. Niet lang daarna zijn we naar Idaho verhuisd en verloren we contact met hen, maar ik blijf altijd dankbaar voor die twee lieve huisonderwijzers die om elf uur ’s avonds de Heer vertegenwoordigden.