Eilandjes van geloof: een verhaal over toewijding

Voor de Uros, die al generaties lang dergelijke eilandjes maken en bewonen, is het totorariet een essentieel onderdeel van het dagelijks leven. Het riet, dat in de ondiepe gedeelten van het Titicacameer groeit, kan gebruikt worden als brandstof voor een vuur. De wortels zijn eetbaar. De zemelen zijn te gebruiken voor medische doeleinden. En bijna alles is uiteraard van het riet gemaakt: hun woningen, hun traditionele boten, hun wachttorens, de eilandjes zelf, en zelfs hun vuilnisbakken.

De Uros bouwen de eilandjes door lagen riet op elkaar te leggen. Maar als bouwmateriaal gaat totorariet niet lang mee. In het droge seizoen droogt de zon het uit. Tijdens het regenseizoen versnelt de rotting door het vocht. En de lagen riet die onder water liggen, verrotten geleidelijk. De voortdurende erosie van het eilandje van de familie Coilas betekent dat Nelson iedere tien tot vijftien dagen een nieuwe laag riet moet aanbrengen.

‘De bouw van het eiland was slechts het begin’, zegt hij. ‘Als ik geen lagen riet toevoeg, valt het langzaam maar zeker uit elkaar. Maar hoe meer lagen riet ik toevoeg, hoe sterker het eiland met de tijd wordt.’

Een laag riet aanbrengen is niet moeilijk, maar het moet wel gedaan worden. Het zou gemakkelijk zijn om het uit te stellen.

Maar uitstel verhoogt het risico dat een gezinslid met een voet door een zwakke plek heenzakt en in het koude water terechtkomt. Dat is vervelend voor een volwassene, maar het kan dodelijk zijn voor een klein kind, zoals hun tweejarige zoon Emerson.

Dus brengt Nelson vandaag een nieuwe laag riet aan, in de wetenschap dat de veiligheid van zijn familieleden ervan afhangt.

Dat is een les in ijver die veel heeft betekend voor de familie Coilas.

IJver is ondanks weerstand ergens in volharden.¹ Dora leerde voor het eerst hoe belangrijk — en hoe moeilijk — ijver kan zijn toen ze zich in 1998 had laten dopen.

Toen Dora zeventien was, lieten haar jongere zus, Alicia, en zij zich dopen — waarmee ze een bijdrage leverden aan de groei van de kerk op de eilandjes van de Uros. Ongeveer een maand later mochten ze van hun vader helemaal niets meer met de kerk te maken hebben.

Maar toen gebeurde er iets met de meisjes. Ze waren niet meer zo gezellig en ze waren veel eerder op hun tenen getrapt. Hun vader besefte dat ze ten goede waren veranderd toen ze actief in de kerk waren.

‘Dat veranderde zijn mening’, zegt Dora. ‘Hij begon ons vroeg wakker te maken zodat wij op tijd naar de kerk zouden gaan.’

Dora schrijft de invloed van het evangelie in hun leven toe aan de kleine dingen die zij en Alicia geregeld deden, zoals tiende betalen, bidden, de Schriften bestuderen, de sabbat heiligen en iedere week aan het avondmaal deelnemen om hun verbonden te vernieuwen.

Toen hij de veranderingen had gezien die uit geloof en ijver voortkomen,² werd Dora’s vader met de rest van het gezin lid van de kerk.

Van het verbondsvolk van de Heer wordt verwacht dat het — ondanks weerstand — volhardt in het goede. De Heer belooft grote zegeningen aan hen die ijverig bidden,³ de geboden onderhouden,⁴ aan openbaring gehoor geven,⁵ de Schriften bestuderen,⁶ en zijn werk doen.⁷

Door de ervaring van de familie Coilas in het onderhouden van hun eilandje, waar letterlijk en figuurlijk geloof voor nodig is, hebben ze geleerd dat ze echt beloond worden voor hun ijver. ‘Soms wordt de dagelijkse sleur van werken, koken en zo ons te veel’, zegt Nelson. ‘Als we God vergeten, kan het leven gecompliceerd worden. Dan krijgen we meer problemen, en beginnen er dingen uiteen te vallen.’

Nelson zegt even niets en wijst naar een nieuwe laag riet die hij die ochtend heeft aangebracht. Hij zegt: ‘Als we consequent zijn, als we bidden, studeren, vasten en geregeld gezinsavond houden, worden we sterker.’