Ang Kalibutan Gihimo alang sa mga Anak sa Langitnong Amahan

“Wow!” miingon si Ana. “Tan-awa ang tanang bitoon.” Ang tanan sa pamilya ni Ana mihangad gikan sa campfire. Ingon og adunay minilyon ka mga bitoon sa mangitngit nga kawanangan.

Hunahunaa lang,” miingon si Mama, “kada usa niadtong mga bitoon usa sa mga nilalang sa Langitnong Amahan.”

“Atong hinganlan kada usa ang atong paborito nga mga butang nga gibuhat sa Langitnong Amahan alang nato,” misugyot si Papa.

“Kahibalo na ko,” daling miingon si Daniel. “Ganahan ko sa dagkong mga balud nga atong nakita sa dagat sa miaging tuig.”

Si Ana wala makahibalo unsay iyang pilion. Naghunahuna siya sa mainit nga adlaw, sa hayag nga bulan, ug sa kahumot sa mga bulak. Dayon nakahinumdom siya nga ganahan kaayo siya sa tanang matang sa mga mananap nga humok, balhiboon. “Mga hayop!” siya miingon.

Gitugnaw na si Ana, mao nga gihabulan siya ni Papa. “Human buhata sa Langitnong Amahan kining tanang mga butang alang sa Iyang mga anak, Iyang nakita nga kini maanindot,” miingon si Papa.

Dunay mainit, malipayon nga pagbati si Ana. Iyang gibira ang habol hangtud sa iyang suwang ug mitan-aw pag-usab sa mga bitoon. “Salamat kanimo, Langitnong Amahan,” mihunghong siya.