ทีมครอบครัว

แอมมันถอนหายใจขณะที่เขากับพ่อกลับจากการแข่งขันฟุตบอล “ผมไม่เข้าใจ” เขาบอก “เรามีตัวเล่นดีๆ หลายคน ทำไมเราทำคะแนนไม่ได้”

พ่อเป็นนักฟุตบอลฝีเท้าเยี่ยม บางทีท่านอาจจะช่วยได้

“พ่อคิดว่าลูกต้องฝึกเล่นเป็นทีม” พ่อบอก “ทุกคนต้องการทำประตู ใช่ไหม”

“ใช่ครับ” แอมมันตอบ “แต่จะต้องมีคนเดียวยิงประตูไม่ใช่ทุกคน พ่อหมายความอย่างนั้นหรือเปล่าครับ”

พ่อพยักหน้า “ลูกจะยิงประตูด้วยตัวเองไม่ได้ ผู้เล่นกองหลังต้องแย่งบอลจากอีกทีมก่อน ถูกไหมลูก”

แอมมันหัวเราะ “คงยิงประตูได้ยากถ้าไม่มีลูกบอล”

“ใช่” พ่อตอบ “จากนั้นกองหลังต้องส่งลูกให้คนที่ยิงประตูได้ ไม่มีใครเล่นคนเดียวได้”

“ผมคิดว่าอย่างนั้น” แอมมันบอก

เมื่อกลับถึงบ้าน แม่กำลังอุ้มลูกที่ยังแบเบาะขณะทำอาหารเย็น “การแข่งขันเป็นอย่างไรบ้าง” เธอถาม

“เราแพ้อีกแล้วครับ” แอมมันตอบ “แต่คราวหน้าเราจะทำให้ดีขึ้นครับ”

“นั่นเป็นทัศนคติที่ดี” แม่บอก

“ผมหิวมาก!” มิเกลตะโกนขณะที่เขา ซามูเอล กับลูคัสวิ่งเข้ามา

“เด็กๆ ช่วยจัดโต๊ะและเก็บของเล่นหน่อยลูก” แม่บอก

เด็กชายทั้งสี่บ่นอุบอิบ

“แต่ผมไม่ได้เล่นของเล่นนะครับ” ซามูเอลบอก

“ต้องใช้เวลานานแน่เลย!” มิกูเอลโอดครวญ

พ่อหัวเราะ “พ่อคิดว่าครอบครัวเรามีปัญหาเหมือนทีมของแอมมัน”

“ปัญหาอะไรครับ” ซามูเอลถาม

“เราไม่ทำงานด้วยกัน” แอมมันตอบ “เราทุกคนอยากยิงประตูโดยกินอาหารเย็น แต่เราปล่อยให้แม่ทำทุกอย่าง”

“ถูกต้อง!” พ่อพูด “เราจะทำงานเป็นทีมได้อย่างไร”

แอมมันมีความคิด “เอาอย่างนี้ไหมครับผมกับซามูเอลจัดโต๊ะ ส่วนคนอื่นเก็บของเล่น”

“ความคิดเข้าท่า!” พ่อพูด

ไม่นานอาหารก็พร้อม แอมมันกอดอกสวดอ้อนวอน เขาดีใจที่ครอบครัวทำงานเป็นทีม เขาหวังว่าทีมฟุตบอลของเขาจะทำเช่นเดียวกัน