จงเงยหน้า

เมื่อข้าพเจ้าอายุแปดขวบ ข้าพเจ้ากับลูกพี่ลูกน้องสองคนถูกส่งไปซื้อของชำในเมืองใกล้ๆ เมื่อนึกย้อนกลับไปข้าพเจ้าประหลาดใจที่คุณยายกับลุงป้าน้าอาเชื่อมั่นในตัวเรามากถึงเพียงนั้น ท้องฟ้ายามเช้าปลอดโปร่งแจ่มใสขณะที่เราออกเดินทางบนหลังม้าสามตัวของเรา

ขณะอยู่กลางทุ่ง เราตัดสินใจลงจากหลังม้ามาเล่นลูกแก้ว เรามัวแต่เล่นลูกแก้วจนไม่ทันแหงนมองเมฆครึ้มปกคลุมท้องฟ้า ตอนนั้นเองที่เรารู้ตัวว่าพายุกำลังมา เราไม่มีแม้กระทั่งเวลาขึ้นม้า ฝนตกหนักและลูกเห็บตกใส่เราแรงมากจนเราต้องปลดอานม้าและดึงผ้ารองอานม้ามาคลุมตัว จากนั้นม้าของเราก็วิ่งหนี

เราเริ่มเดินเร็วเท่าที่จะเร็วได้ไปยังเมืองใกล้เคียงโดยไม่มีม้า เปียก และหนาว ดึกแล้วตอนเราพบบ้านหลังหนึ่งและเคาะประตู ครอบครัวนั้นเช็ดตัวให้เราจนแห้ง เอาเบอริโต้ถั่วแสนอร่อยให้เรากิน แล้วให้เราเข้านอนในห้องที่มีพื้นดิน

ข้าพเจ้ากับลูกพี่ลูกน้องตื่นเช้ามาเห็นดวงอาทิตย์เจิดจ้าและท้องฟ้าสวยงาม ชายคนหนึ่งมาเคาะประตูพลางมองหาเด็กชายสามคนที่หายไป ผมจะไม่มีวันลืมสิ่งที่เราเห็นระหว่างทาง—คนกลุ่มใหญ่ที่ตามหาเราตลอดคืน คนที่เดินนำหน้าพวกเขาคือคุณยายที่รักและลุงป้าน้าอาของข้าพเจ้า พวกท่านสวมกอดข้าพเจ้าและร้องไห้ มีความสุขที่ได้พบเด็กหาย

พระบิดาบนสวรรค์ผู้ทรงรักเราทรงคิดถึงเราเสมอ พระองค์ทรงรอเรากลับบ้านด้วยพระทัยจดจ่อ มีสัญญาณของพายุทางวิญญาณรอบตัวเรา ขอให้เราเงยหน้าและเตรียมตัวโดยเสริมสร้างประจักษ์พยานของเราทุกวัน