บนผืน น้ำ

ท่ามกลางความวิตกกังวลและความสิ้นหวัง ผมอ่านเรื่องราวของชาวเจเร็ดข้าม “ห้วงลึก” อีกครั้ง (อีเธอร์ 2:25) ผมนึกภาพได้เพียงความคาดหวังระคนกังวลขณะพวกเขาเข้าไปในเรือ การเดินทางอาจจะอันตราย แต่พวกเขารู้ว่ากำลังบ่ายหน้าไป “แผ่นดินที่เลิศเลอเหนือผืนแผ่นดินอื่นทั้งปวง” (อีเธอร์ 2:15)

เกี่ยวกับการเดินทางของพวกเขา เราอ่านดังนี้

“พระเจ้าพระผู้เป็นเจ้าทรงให้เกิดลมแรงพัดอยู่เหนือผิวน้ำ, ไปสู่แผ่นดินที่สัญญาไว้; และดังนั้นพวกเขาจึงถูกสายลมส่งให้โยนอยู่บนยอดคลื่นแห่งท้องทะเล.

“และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือพวกเขาถูกฝังอยู่ในห้วงลึกของทะเลหลายครั้ง, เพราะคลื่นภูเขาซึ่งซัดใส่พวกเขา, และพายุฝนฟ้าคะนองรุนแรงและน่าสะพรึงกลัวซึ่งเกิดเพราะความรุนแรงของลม.

“… เมื่อพวกเขาถูกน้ำมากมายล้อมรอบ พวกเขาร้องทูลพระเจ้า, และพระองค์ทรงนำพวกเขาขึ้นมาอยู่บนผืนน้ำอีก.

“และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือลมไม่เคยหยุดพัดไปยังแผ่นดินที่สัญญาไว้ขณะที่พวกเขาอยู่บนผืนน้ำ; และดังนั้นสายลมจึงส่งพวกเขาให้แล่นไปเบื้องหน้า” (อีเธอร์ 6:5–8)

ข้อเหล่านี้เป็นเรื่องใกล้ตัวผม ผมรู้สึกว่าผมอยู่ในเรือของตนเอง มีลมแห่งความวิตกกังวลพัดกระหน่ำและคลื่นแห่งความซึมเศร้าโหมซัดสาดและฝังผมลงในห้วงลึกของความสิ้นหวัง เมื่อผมถูก “ล้อมรอบ” และร้องทูลพระเจ้า ผมจะโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำแต่จากนั้นจะถูกฝังอีกครั้ง

ผมอ่านข้อ 8 อีกครั้ง “ลมไม่เคยหยุดพัดไปยังแผ่นดินที่สัญญาไว้ … และดังนั้นสายลมจึงส่งพวกเขาให้แล่นไปเบื้องหน้า” (เน้นตัวเอน) ข้อนี้โดนใจผม ลมที่ทำให้คลื่นใหญ่เท่าภูเขาที่ฝังเรือเป็นพรแก่ชาวเจเร็ดในระหว่างการเดินทางเช่นกัน ผมทูลวิงวอนพระบิดาบนสวรรค์มาตลอดให้ทรงทำให้ลมและคลื่นสงบ แต่หากไม่มีคลื่นลม ผมอาจจะไปไม่ถึง “แผ่นดินที่สัญญาไว้” ที่พระองค์ทรงกำลังนำผมไป

ข้อเหล่านี้เปลี่ยนทัศนคติของผม ความวิตกกังวลและอาการซึมเศร้าของผมเพิ่มการพึ่งพาพระบิดาบนสวรรค์ หากไม่มีลมและคลื่น ผมคงไม่มีวันรู้จักพระผู้เป็นเจ้าเช่นที่ผมรู้—และชาวเจเร็ดคงไม่มีวันมาถึงแผ่นดินที่สัญญาไว้

บัดนี้ ไม่กี่ปีหลังจากประสบการณ์ครั้งนั้น ลมแห่งความวิตกกังวลไม่พัดแรงอีกต่อไปและคลื่นแห่งอาการซึมเศร้าหยุดฝังผม แต่ถ้าและเมื่อพายุฝนฟ้าคะนองหวนมา ผมจะเรียกหาพระเจ้าและน้อมขอบพระทัย โดยรู้ว่าทะเลเรียบไม่พาเรือไปแผ่นดินที่สัญญาไว้—ทะเลที่มีคลื่นลมพายุต่างหากที่พาไป