ยืนหยัด ในสิ่งที่ เราเชื่อ

ภาพ

Amber liquid in three of 4 wine glasses. All four glasses have red roses in them.

ในฝรั่งเศสการเป็นทหารเป็นข้อบังคับ โลอิกน้องชายวัย 20 ปีของผมตัดสินใจเข้าเรียนโรงเรียนเตรียมทหารเพื่อเป็นร้อยโท เมื่อเรียนจบจะมีพิธีสาบานตนเป็นทหารสัญญาบัตรใหม่ แต่ละคนต้องผลัดกันท่องคำขวัญทหาร จากนั้นต้องดื่มแชมเปญกุหลาบหนึ่งแก้ว—ต้องดื่มให้หมดแก้ว ประเพณีดังกล่าวเริ่มมีขึ้นตั้งแต่สมัยนโปเลียน โบนาปาร์ด และนับแต่นั้นเป็นต้นมาทหารทุกนายต้องเข้าร่วม

โลอิกบอกผู้พันว่าหลักศาสนาของเขาไม่อนุญาตให้ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ความเงียบกริบตามมาหลังจากโลอิกขอการยกเว้น ผู้พันลุกขึ้นยืน แทนที่จะบังคับโลอิกให้ดื่มแชมเปญ เขากลับแสดงความยินดีที่โลอิกยึดหลักการทั้งที่มีแรงกดดันโดยบอกว่าเขาภูมิใจที่ได้ต้อนรับชายผู้ยืดมั่นอุดมการณ์คนนี้เข้ามาในกรมของเขา พวกเขาใช้สิ่งอื่นแทนแชมเปญ และโลอิกเข้าร่วมพิธีสาบานตน

ภาพ

Asian woman sitting at a desk looking very sad and emotional. She looks like she is ready to cry.

หลังจากเรียนจบวิทยาลัย ดิฉันกับเกรซพี่สาวไปทำงานให้บริษัทหนึ่งที่มีวิสุทธิชนยุคสุดท้ายอีกหลายคน นายจ้างของเราไม่ได้เป็นสมาชิกของศาสนจักร เมื่อพี่สาวดิฉันหมั้นหมาย นายจ้างวางแผนจัดงานเลี้ยงสละโสดให้เธอ ดิฉันหวังว่าเธอจะเคารพมาตรฐานของเรา แต่เธอกลับสั่งเหล้า นักเต้นชายคนหนึ่ง และวิดีโอที่น่าละอาย

ก่อนงานเลี้ยงสละโสด ดิฉันรู้สึกว่าสุรเสียงกระซิบของพระวิญญาณบริสุทธิ์ในตัวดิฉันกำลังกระตุ้นดิฉันให้เตือนเจ้านายเกี่ยวกับมาตรฐานของเรา ดิฉันกำเหรียญสัญลักษณ์เยาวชนหญิง นึกถึงความพยายามและการเสียสละทั้งหมดที่ดิฉันทำเมื่ออยู่ในเยาวชนหญิงเพื่อทำความก้าวหน้าส่วนบุคคลให้สำเร็จ ดิฉันสวดอ้อนวอนขอให้ได้รับการนำทางเวลานี้เพื่อปกป้องสิ่งที่ดิฉันเชื่อ ดิฉันส่งข้อความบอกข้อกังวลของดิฉันไปให้นายจ้าง พลางคิดว่าเธอคงไม่พอใจ แต่ความปรารถนาสูงสุดของดิฉันคือทำให้พระบิดาบนสวรรค์พอพระทัย

เมื่องานเลี้ยงเริ่ม เจ้านายไม่พูดกับดิฉันหรือแม้กระทั่งยิ้มให้ แต่เธอยกเลิกนักเต้นและวิดีโอ

ในวันต่อๆ มาหลังจากงานเลี้ยง เจ้านายไม่พูดและไม่หัวเราะกับดิฉันเหมือนเคย แต่ดิฉันรู้สึกสบายใจเพราะรู้ว่าพระผู้เป็นเจ้าพอพระทัยสิ่งที่ดิฉันทำ ราวหนึ่งสัปดาห์ให้หลัง ความสัมพันธ์ของดิฉันกับเจ้านายกลับมาเป็นปรกติเหมือนเดิม ดิฉันทราบว่าพระผู้เป็นเจ้าทรงทำให้ใจเธออ่อนลงและช่วยให้เธอยอมรับว่าดิฉันดำเนินชีวิตตามสิ่งที่ดิฉันเชื่อ

ภาพ

High school sewing class full of young women.

เมื่อดิฉันอายุประมาณ 18 ปี ดิฉันไปเรียนเย็บผ้า วันหนึ่งหญิงสาวสามคนที่นั่งห่างจากดิฉันไม่กี่ฟุตเริ่มใช้คำพูดจาบจ้วง ดิฉันไม่ทราบว่าควรทำเฉยเพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งหรือควรยืนหยัดในมาตรฐานของดิฉันและขอให้พวกเธอหยุดพูด ในที่สุดดิฉันจึงพูดจานุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะพูดได้ว่า “ขอโทษนะคะ คุณจะกรุณาระวังคำพูดของคุณได้ไหมคะ”

หญิงสาวตัวโตที่สุดจ้องหน้าดิฉันและพูดว่า “เราจะพูดอย่างที่เราอยากพูด”

ดิฉันบอกว่า “แต่ต้องสบถด้วยหรือคะ มันรบกวนดิฉัน”

เธอตอบว่า “ก็อย่าฟังสิ”

ดิฉันเริ่มอารมณ์เสียและพูดว่า “ไม่ฟังได้ยังไงล่ะคะในเมื่อคุณพูดดังขนาดนั้น”

เธอพูดว่า “ก็อย่าสนใจสิ”

ดิฉันยอมแพ้ ดิฉันหงุดหงิดกับพวกเธอ แต่หงุดหงิดกับตนเองมากกว่า ดิฉันไม่อยากเชื่อว่าดิฉันจะโต้เถียงอย่างนั้น พวกเธอยังสบถเหมือนเดิม และตอนนี้เราทุกคนโมโห

หลังจากใจเย็นลงแล้ว ดิฉันเห็นว่าพวกเธอกำลังมีปัญหากับจักรเย็บผ้า ดิฉันรู้ว่าขัดข้องตรงไหนเพราะเคยมีปัญหาแบบนี้มาแล้ว ดิฉันจึงทำให้ดูว่าจะแก้อย่างไร ดิฉันเห็นสีหน้าของหญิงสาวตัวโตที่สุดเปลี่ยนไป “เฮ้” เธอพูด “พวกเราขอโทษ” ดิฉันไม่อยากเชื่อ—เธอกำลังขอโทษ “ฉันเองก็ขอโทษ” ดิฉันบอกเธอ “ฉันไม่ควรโกรธแบบนั้น”

ดิฉันกลับไปที่จักรเย็บผ้าและไม่ได้ยินใครสบถอีกเลย ประสบการณ์ครั้งนั้นสอนดิฉันว่าคำพูดของเราอาจเปลี่ยนเจตคติของผู้อื่นไม่ได้ แต่ความเมตตาและการรับใช้เปลี่ยนได้เสมอ

ผมเข้าร่วมศาสนจักรเมื่ออายุ 19 ปี เป็นลูกชายคนที่สองจากสามคนและเป็นวิสุทธิชนยุคสุดท้ายเพียงคนเดียวในครอบครัว ไม่นานหลังจากรับบัพติศมา ผมเริ่มรู้สึกปรารถนาจะรับใช้งานเผยแผ่ หลังจากหนึ่งปีพระวิญญาณทรงบอกว่าผมควรไป ผมคุยกับคุณแม่ ท่านรู้สึกว่าไม่ควรไป ผมเลื่อนไปอีกหนึ่งปี แต่ความปรารถนาจะรับใช้งานเผยแผ่ไม่เคยหายไปไหน ในช่วงปีนั้นผมศึกษาพระคัมภีร์ เก็บเงิน เตรียมเอกสาร ตรวจสุขภาพ และ—หลังจากดำเนินการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว—ผมรอพระเจ้า ไม่นานผมก็ได้รับหมายเรียกให้ไปรับใช้ในคณะเผยแผ่กัมปีนัส ประเทศบราซิล

คุณพ่อคุณแม่ยังคงคัดค้าน ผมอดอาหารและสวดอ้อนวอนอย่างเปิดเผยโดยทูลพระบิดาบนสวรรค์เกี่ยวกับความกลัวทั้งหมดของผม ผมทูลขอให้พระองค์ทรงสัมผัสใจบิดาทางโลกของผม พระองค์ทรงทำ ยังความประหลาดใจแก่ผม คุณพ่อไปร่วมงานเลี้ยงอำลาที่เพื่อนๆ จัดให้ผมในวันเสาร์ก่อนออกเดินทาง วันจันทร์คุณพ่อไปส่งผมที่สนามบิน

ระหว่างทำงานเผยแผ่ ผมรู้สึกถึงความรักของพระผู้เป็นเจ้าขณะสั่งสอนพระกิตติคุณ คุณแม่ไม่หยุดการเป็นแม่ และเมื่อผมกลับบ้าน ท่านเป็นคนแรกที่กอดผม

ผมเรียนรู้ว่าการรับใช้งานเผยแผ่เป็นยิ่งกว่าหน้าที่ เป็นสิทธิพิเศษและเวลาอันน่าอัศจรรย์ของการเติบโตและการเรียนรู้

ภาพ

High school classroom. Oriental students

สมัยผมเป็นนักศึกษาปีหนึ่งในมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ ผมรู้สึกกดดันว่าต้องทำให้ดีที่สุด การข่มเหงเกิดขึ้น และผมเริ่มสงสัยความเชื่อของผมในพระกิตติคุณขณะที่อาจารย์หลายคนของผมชี้แจงสิ่งที่พวกเขาอ้างว่าเป็น “ความจริง” เพื่อนร่วมชั้นหลายคนเชื่อตาม สภาพแวดล้อมดังกล่าวทำให้ผดุงคุณค่าของชาวคริสต์ได้ยาก ผมคิดจะลาออกแต่ตัดสินใจว่าอยู่ดีกว่า ผมให้เหตุผลว่าถ้ามีเพียงไม่กี่คนที่มีคุณสมบัติเข้ามหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้ และในบรรดาไม่กี่คนนั้นมีวิสุทธิชนยุคสุดท้ายเพียงสองสามคน ผมก็ควรอยู่และยึดมั่นความจริง

อาจารย์ชีววิทยาผู้ยอมรับว่าตนไม่เชื่อพระเจ้าสอนวิทยาศาสตร์โดยไม่เชื่อในพระผู้สร้างสูงสุด แต่ยิ่งผมได้ฟัง ผมยิ่งมั่นใจว่ามีองค์สัตภาวะสูงสุด—พระผู้เป็นเจ้าพระบิดาของเรา—ผู้สร้างสิ่งทั้งปวงเหล่านี้ คนอื่นเถียงว่าความคิดนี้ไม่มีเหตุผล การสนทนาของเราเข้มข้มขึ้น ผมอยากยกมือและอธิบายว่าผมเชื่อว่าพระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นพระผู้สร้าง

ถึงเวลาแสดงความเห็น ที่มหาวิทยาลัย เป็นเรื่องปกติถ้ามีคนปรบมือ ตะโกน หรือโห่ใส่คนที่เสนอความคิดของพวกเขา ผมยืนอย่างอาจหาญและพูดอย่างชัดเจนกับฝ่ายตรงข้ามว่า “การเชื่อในพระผู้เป็นเจ้าอาจไม่มีเหตุผลสำหรับคุณขณะนี้ แต่วันนั้นจะมาถึงเมื่อความเชื่อนั้นจะมีเหตุผลชัดเจนต่อคุณเท่าๆ กับที่ชัดเจนต่อผมเวลานี้”

นับแต่นั้นเป็นต้นมาผมไม่เคยได้รับเสียงโห่อีกเลยเมื่อผมยืนหยัดในความเชื่อของผม ผมก้าวหน้าทางวิชาการ สังคม และวิญญาณนับจากเวลานั้น ผมเริ่มแข็งขันในกิจกรรมนักศึกษา และผมได้รับเลือกให้ทำงานหลายตำแหน่งในมหาวิทยาลัย

ผมเรียนรู้ว่าการยึดมั่นความจริงแม้มากกว่าหนึ่งครั้งมีผลอย่างมากต่อการตัดสินใจในอนาคตของเรา