Wasz następny krok

Nasz najmłodszy wnuk ilustruje pierwszą zasadę. Kiedy nauczył się raczkować, a następnie stać, był gotowy, by podjąć próbę chodzenia. Podczas pierwszych prób upadał, płakał i patrzył, jakby chciał powiedzieć: „Nigdy, ale to przenigdy już tego nie spróbuję! Wolę sobie po prostu raczkować”.

Kiedy tak potykał się i upadał, jego kochający rodzice nie uważali, że jest on beznadziejny ani nie myśleli, iż nigdy nie będzie chodził. Zamiast tego wołali do niego, wyciągając ramiona, a on patrząc na nich, próbował raz za razem znaleźć się w ich objęciach.

Kochający rodzice są zawsze gotowi i mają wyciągnięte ramiona, aby z radością przyjąć najmniejszy nawet krok we właściwym kierunku. Wiedzą, że nasza chęć do próbowania raz za razem prowadzi nas do rozwoju i sukcesu.

Zbawiciel nauczał, że aby odziedziczyć królestwo Boga, musimy stać się jak małe dzieci⁷. Tak więc, mówiąc z perspektywy duchowej, pierwszą zasadą jest to, że musimy postępować tak, jak postępowaliśmy, będąc dziećmi⁸.

Posiadając pokorę dziecka i chęć koncentrowania się na naszym Ojcu w Niebie i Zbawicielu, stawiamy kroki ku Nim, nigdy nie gasząc nadziei — nawet po upadku. Nasz kochający Ojciec Niebieski cieszy się z dosłownie każdego kroku stawianego z wiarą, a jeśli upadamy, cieszy się, kiedy podejmujemy wysiłki, by powstać i ponownie spróbować.

Drugą zasadę ilustruje dwoje wiernych świętych, każdy z nich głęboko pragnący odnaleźć wiecznego towarzysza. Obydwoje kroczyli z wiarą.

Juri, święty w dniach ostatnich z Rosji, dokonał poświęceń i oszczędzał, aby podjąć długą podróż do świątyni. W pociągu dostrzegł piękną promieniejącą kobietę i poczuł, że powinien opowiedzieć jej o ewangelii. Nie wiedząc, co innego mógłby zrobić, zaczął czytać Księgę Mormona w nadziei, że ona to zauważy.

Juri nie wiedział, że ta kobieta o imieniu Marija jest już członkinią Kościoła. Ona, nie wiedząc, że juri był także członkiem, poczuła, iż powinna opowiedzieć mu o ewangelii, zaczęła więc także czytać Księgę Mormona, mając nadzieję, że on to zauważy.

A kiedy jednocześnie podnieśli wzrok znad lektury, Juri i Marija zdumieli się, zobaczywszy, że oboje trzymali egzemplarze Księgi Mormona — i tak, zakochali się i zostali później zapieczętowani w świątyni. Dzisiaj Juri i Marija Kutepow z Woroneża, jako wieczni towarzysze, mają duży wkład w życie Kościoła w Rosji.

Nie pragnę tutaj jedynie podkreślić ich gotowości do działania z wiarą. Chodzi tutaj o drugą zasadę — Pan nie tylko wychodzi naprzeciw naszej gotowości do działania z wiarą, On czyni więcej. Nie tylko robi to, czego oczekujemy — ale robi dużo więcej — poprzez obiecane przez Niego błogosławieństwa.

Ojciec Niebieski i nasz Zbawiciel chętnie nas błogosławią. Przecież proszą nas Oni o zaledwie jedną dziesiątą tego, czym nas błogosławią, a następnie obiecują, że otworzą okna niebios!⁹

Kiedykolwiek chętnie działamy z wiarą w Jezusa Chrystusa i stawiamy kolejny krok, w szczególności ten trudny krok, który wymaga zmiany czy pokuty, to zostajemy pobłogosławieni siłą¹⁰.

Świadczę, że Pan będzie nami kierował w tych i następnych krokach. Poprzez Swoją moc w większym stopniu wspomoże nasze wysiłki, jeśli będziemy wciąż próbować, pokutować i postępować naprzód z wiarą w naszego Ojca Niebieskiego i Jego Syna, Jezusa Chrystusa.

Duchowe dary są obiecane nie tylko tym, którzy kochają Boga i przestrzegają wszystkich Jego przykazań, ale także, na szczęście, tym z nas, którzy „[starają] się tak czynić”¹¹. Siła jest dana tym, którzy do tego dążą i próbują.

Dwa konieczne cotygodniowe drogowskazy na drodze powrotnej do naszego Ojca w Niebie to nieustające przymierze obrzędu sakramentu i nasze przestrzeganie sabatu. Prezydent Russell M. Nelson nauczał podczas ostatniej konferencji generalnej, że sabat jest darem Pana dla nas. Nasze oddanie w przestrzeganiu świętości sabatu jest znakiem dla Pana, że Go kochamy¹².

W każdy dzień sabatu dajemy świadectwo, że „[pragniemy] wziąć na siebie [Jego imię], zawsze o Nim pamiętać, i przestrzegać [Jego] przykazań”¹³. W zamian za nasze pokutujące serce i zobowiązanie Pan odnawia obietnicę odpuszczenia grzechów i sprawia, że „zawsze [będziemy] mogli mieć z [sobą] Jego Ducha”¹⁴. Wpływ Ducha Świętego udoskonala nas, wzmacnia, naucza i prowadzi.

Jeśli, pamiętając o Nim w każdy dzień sabatu, zwrócimy nasze serca ku Zbawicielowi, to dzięki tym dwóm ważnym drogowskazom nasze wysiłki będą jeszcze bardziej związane z obiecanymi przez Niego błogosławieństwami. Obiecano nam, że jeśli będziemy z oddaniem święcić sabat, do nas należeć będzie pełnia ziemi¹⁵.

Ścieżka prowadząca na powrót do Ojca w Niebie wiedzie nas do domu Pana, gdzie jesteśmy błogosławieni otrzymaniem obrzędów zbawienia dla nas samych i dla tych z naszych bliskich, którzy odeszli. Prezydent Boyd K. Packer nauczał, że „obrzędy i przymierza stają się naszymi referencjami pozwalającymi na wejście do obecności [Boga]”¹⁶. Modlę się, abyśmy zawsze byli godni rekomendacji świątynnej i korzystali z niej regularnie poprzez służbę.

Trzecia zasada brzmi: musimy odrzucić tendencję naturalnego człowieka do odwlekania lub poddawania się¹⁷.

Kiedy będziemy robić postępy na ścieżce przymierza, będziemy popełniać błędy — niektóre wielokrotnie. Niektórzy z nas zmagają się z pewnymi zachowaniami i uzależnieniami, wobec których czujemy się bezradni. Jednakże wiara w Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa jest zasadą działania i mocy¹⁸. Jeśli będziemy gotowi działać, dana nam będzie siła do odpokutowania i przemiany.

Zawiedziemy jedynie wtedy, gdy nie podejmiemy następnego kroku z wiarą. Nie zawiedziemy, jeśli wiernie weźmiemy jarzmo Zbawiciela świata — Tego, który nigdy nie zawiódł i nigdy nas nie zawiedzie!

Obiecuję, że każdemu krokowi wiary towarzyszyć będzie pomoc z nieba. Przewodnictwo pojawia się wtedy, gdy modlimy się do naszego Ojca Niebieskiego i słuchamy Ducha Świętego. Siła pojawia się dzięki zadość czyniącej ofierze Jezusa Chrystusa¹⁹. Uzdrowienie i wybaczenie pojawia się dzięki łasce Boga²⁰. Mądrość i cierpliwość pojawiają się, gdy pokładamy ufność co do czasu Pana. Ochrona pojawia się wtedy, gdy podążamy za żyjącym prorokiem Boga, Prezydentem Thomasem S. Monsonem.

Zostaliście stworzeni, „[abyście] mogli osiągnąć szczęście”²¹. Poczujecie radość, kiedy godnie powrócicie do waszego Ojca Niebieskiego i Zbawiciela, a Oni was gorąco uścisną.

Składam świadectwo o tych absolutnych prawdach. Wasz kochający Ojciec Niebieski i Jego Syn, Jezus Chrystus, żyją. Znają was. Kochają was. Z miłością zapraszają was do zrobienia następnego kroku ku Nim. Nie zwlekajcie. Zróbcie go już teraz. W święte imię Jezusa Chrystusa, amen.