Oczy, które widzą, i uszy, które słyszą

Podczas Swojej ziemskiej służby Jezus dokonywał tak wielkich cudów uzdrowienia oraz nauczał z takim upoważnieniem i z tak wielką mocą, że pisma święte mówią: „I rozeszła się wieść o nim po całej Syrii […]. I szły za nim liczne rzesze”¹.

Niektórzy widzieli Go, jak uzdrawiał i słyszeli, jak nauczał, ale Go odrzucili. Inni podążali za Nim przez jakiś czas, ale potem odchodzili². Pan Jezus Chrystus stał przed nimi, ale oni nie dostrzegali, kim On tak naprawdę jest. Byli ślepi i zdecydowali się odwrócić. O nich Jezus rzekł:

„Przyszedłem do swoich i zostałem przez nich odtrącony”³.

„Uszy ich dotknęła głuchota, oczy swe przymrużyli”⁴.

Jednakże wiele mężczyzn i kobiet, w tym Jego wierni Apostołowie, koncentrowało wokół Niego swoje życie. Mimo że zmagali się z ziemskimi przeszkodami, nie pojmowali tego, czego nauczał, a nawet odczuwali strach, wierzyli w Niego, kochali Go i podążali za Nim.

O nich Jezus rzekł: „Ale błogosławione oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą”⁵.

Bezpośrednio przed cierpieniem w Getsemane i na Kalwarii Jezus złożył Swoim uczniom tę niezwykłą obietnicę: „Kto wierzy we mnie, ten także dokonywać będzie uczynków, które Ja czynię, i większe nad te czynić będzie; bo Ja idę do Ojca”⁶.

Jezus wypełnił tę obietnicę: zaczynając od dnia Zielonych Świąt, uczniowie zostali pobłogosławieni chrztem ognia i Ducha Świętego⁷. Poprzez wiarę w Chrystusa, pokutę oraz posłuszeństwo, Duch Święty stał się ich towarzyszem, odmienił ich serca i pobłogosławił ich trwałym świadectwem prawdy.

Te dary i błogosławieństwa wzmocniły uczniów Pana. Chociaż czasy, w których żyli, były niebezpieczne i zagmatwane, otrzymali oni duchowy dar oczu, które widzą i uszu, które słyszą. Dzięki mocy Ducha Świętego zaczęli dostrzegać prawdę taką, jaka rzeczywiście jest, w szczególności w odniesieniu do Pana Jezusa Chrystusa i dzieła, jakiego pośród nich dokonywał⁸. Duch Święty rozjaśnił ich zrozumienie i wyraźniej słyszeli słowo Pana. Ewangelia Jezusa Chrystusa osiadła głęboko w ich sercach⁹. Byli wytrwali i posłuszni¹⁰. Nauczali ewangelii ze śmiałością i mocą oraz budowali królestwo Boże¹¹. Mieli radość w Panu Jezusie Chrystusie.

Mamy wiele wspólnego z tymi wiernymi mężczyznami i kobietami z połowy czasów. My również żyjemy w czasach, kiedy Pan Jezus Chrystus dokonuje pośród nas cudów — uzdrawia chorych, oczyszcza nas z grzechów, odmienia nasze serca oraz udostępnia zbawienie dzieciom Boga po obu stronach zasłony. W naszych czasach również mamy żyjących proroków i apostołów, moc kapłaństwa, dary duchowe oraz boskie błogosławieństwa obrzędów zbawienia.

Żyjemy w niebezpiecznych czasach — w czasach wielkiego zła i pokus, w czasach chaosu i zamieszania. W tych trudnych czasach prorok Pana na ziemi, Prezydent Thomas S. Monson, wezwał nas, byśmy ratowali rannych w duchu¹², żebyśmy z odwagą opowiadali się za prawdą¹³ i budowali królestwo Boże¹⁴. Niezależnie od tego, na jakim znajdujemy się obecnie poziomie duchowości, wiary i posłuszeństwa, nie starczy nam ich do pracy, jaka nas czeka. Potrzebujemy więcej duchowego światła i mocy. Potrzebujemy oczu, które wyraźniej dostrzegą, jak Zbawiciel działa w naszym życiu, oraz uszu, które wnikliwiej usłyszą Jego głos w naszym sercu.

To wspaniałe błogosławieństwo przychodzi, kiedy otwieramy nasze serca i przyjmujemy¹⁵, prawdziwie przyjmujemy w naszym życiu Pana Jezusa Chrystusa, Jego naukę i Jego Kościół. Nie musimy być doskonali, ale musimy być dobrzy i stawać się coraz lepsi. Musimy starać się żyć zgodnie z jasnymi i prostymi prawdami ewangelii. Jeśli weźmiemy na siebie imię Chrystusa, będziemy działać z wiarą w Niego, pokutując za grzechy, będziemy przestrzegać przykazań i zawsze o Nim pamiętać, otrzymamy towarzystwo Ducha Świętego poprzez miłosierdzie i łaskę Jezusa Chrystusa.

Proste posłuszeństwo wnosi Ducha do naszych serc. W domu modlimy się z wiarą, badamy pisma święte i przestrzegamy świętości dnia sabatu. W kaplicach przyjmujemy sakrament i składamy naszemu Ojcu Niebieskiemu święte obietnice w imię Chrystusa. W świętych świątyniach uczestniczymy w świętych obrzędach w imieniu naszych braci i sióstr po drugiej stronie zasłony. W rodzinach oraz w ramach naszych zadań powierzonych nam przez Pana docieramy do innych, nosimy ich brzemiona i zapraszamy ich, aby przyszli do Chrystusa.

Bracia i siostry, wiem, że jeżeli będziemy to robić, Duch Święty przyjdzie! Będziemy wzrastać duchowo i doświadczać Ducha Świętego, i będzie On naszym towarzyszem. Jeśli zwrócimy się do Chrystusa i otworzymy oczy i uszy, Duch Święty pobłogosławi nas, abyśmy zobaczyli, jak Pan Jezus Chrystus w pewny i oczywisty sposób działa w naszym życiu, wzmacniając naszą wiarę w Niego. Będziemy coraz częściej postrzegać naszych braci i siostry tak, jak postrzega ich Bóg — z miłością i współczuciem. Usłyszymy głos Zbawiciela w pismach świętych, w podszeptach Ducha oraz w słowach żyjących proroków¹⁶. Dostrzeżemy, jak moc Boga spoczywa na Jego proroku i na wszystkich przywódcach Jego prawdziwego Kościoła oraz będziemy z całą pewnością wiedzieć, że jest to święte dzieło Boga¹⁷. Będziemy postrzegać i rozumieć siebie oraz otaczający nas świat, tak samo, jak Zbawiciel. Będziemy, jak nazwał to Apostoł Paweł, „myśli Chrystusowej”¹⁸. Będziemy mieć oczy, które widzą, i uszy, które słyszą, i będziemy budować królestwo Boże.

Życie bywa ciężkie, pogmatwane, bolesne i zniechęcające. Składam wam świadectwo, że dzięki towarzystwu Ducha Świętego światło ewangelii Jezusa Chrystusa przeniknie zamieszanie, ból i ciemność. Czy to poprzez niezwykły wybuch, czy też poprzez łagodny wpływ, ta wspaniała duchowa moc napełni uzdrawiającą miłością i pocieszeniem skruszoną, zranioną duszę, rozproszy ciemność światłem prawdy oraz wypędzi zniechęcenie nadzieją w Chrystusie. Zobaczymy, jak zaczną płynąć błogosławieństwa i poprzez świadectwo Ducha będziemy wiedzieć, że to Pan Jezus Chrystus działa w naszym życiu. Nasze cierpienia będzie przesłaniała „radość, jaką [znajdujemy w naszym Odkupicielu]”¹⁹.

Doświadczenie moich rodziców sprzed wielu lat pokazuje znaczenie i moc, jakie mają oczy, które widzą, i uszy, które słyszą. W 1982 roku moi rodzice zostali powołani do służby w Filipińskiej Misji Davao. Kiedy moja matka otworzyła list i zobaczyła, gdzie zostali powołani, krzyknęła do ojca: „Nie! Musisz do nich zadzwonić i powiedzieć, że nie możemy lecieć na Filipiny. Wiedzą, że masz astmę”. Mój ojciec przez wiele lat cierpiał na astmę, a moja matka bardzo się o niego martwiła.

Kilka dni później obudziła ojca około 2:30 nad ranem i zapytała: „Merlin, słyszałeś ten głos?”.

„Nie, nie słyszałem żadnego głosu.”

„Dzisiejszej nocy trzy razy słyszałam, jak ten sam głos mówi: ‘Dlaczego się martwisz? Czy nie wiesz, że ja wiem, że on ma astmę? Zajmę się nim i zajmę się tobą. Przygotuj się do służby na Filipinach’”.

Obraz

Merlin i Helen Clark

Moi rodzice służyli na Filipinach i mieli cudowne doświadczenia. Duch Święty był ich towarzyszem i byli błogosławieni oraz chronieni. Mój ojciec nigdy już nie miał żadnych problemów z astmą. Służył jako pierwszy doradca w prezydium misji i razem z mamą szkolili setki misjonarzy i tysiące wiernych świętych w dniach ostatnich, przygotowując ich do pracy w okręgach i palikach, które miały później powstać na wyspie Mindanao. Byli pobłogosławieni oczami, które widzą, i uszami, które słyszą.

Bracia i siostry, składam świadectwo o Jezusie Chrystusie. Wiem, że On żyje. Jest naszym Zbawicielem i Odkupicielem. Wiem, że jeśli przyjmiemy Go w naszym życiu i będziemy żyć według jasnych i prostych prawd Jego ewangelii, będziemy cieszyć się towarzystwem Ducha Świętego. Otrzymamy cenny dar oczu, które widzą, i uszu, które słyszą. Świadczę o tym w święte imię Jezusa Chrystusa, amen.