Mamy tu służyć w słusznej sprawie

Jestem wdzięczna, że możemy gromadzić się wspólnie z wiernymi kobietami, takimi jak Lisa — siostra z filmu wideo — których serca są czyste, które kochają Pana i które służą Mu pomimo swoich prób. Historia Lisy jest dla mnie przypomnieniem, że musimy się nawzajem kochać i dostrzegać w bliźnich piękno ich duszy. Zbawiciel nauczał: „Pomnij, że wielka jest wartość dusz w oczach Boga”¹. Niezależnie od tego, czy mamy 8 czy 108 lat, każda z nas jest „w [Jego] oczach [droga]”². On nas kocha. Jesteśmy córkami Boga. Jesteśmy siostrami w Syjonie. Posiadamy boską naturę i mamy do wykonania wspaniałą pracę.

Latem odwiedziłam cudowną młodą mamę i jej córki. Podzieliła się ze mną swoim przeświadczeniem, że nasze młode kobiety potrzebują jakiejś inicjatywy, czegoś, co sprawi, że poczują się docenione. Wiedziała, że swoją osobistą i wieczną wartość możemy odkryć, działając w zgodzie z boskim celem, jaki przyświeca naszemu życiu na ziemi. Dzisiaj ten niesamowicie wspaniały chór wyśpiewał słowa, które nauczają o tym, co jest naszym celem. W obliczu prób i przeciwności, pomimo strachu i rozpaczy, mamy waleczne serca. Jesteśmy zdeterminowane, by wykonać naszą część pracy. Mamy tu służyć w słusznej sprawie³. Siostry, w tym dziele wszystkie jesteśmy cenione. Wszystkie jesteśmy potrzebne.

Słuszna sprawa, której służymy, to dzieło Chrystusa. To dzieło zbawienia⁴. Pan nauczał: „Albowiem to dzieło moje i chwała moja — by przynieść nieśmiertelność i wieczny żywot człowiekowi”⁵. To my jesteśmy tym dziełem, dla którego Jezus Chrystus cierpiał, krwawił ze wszystkich porów i za które, wiedziony doskonałą miłością, oddał życie. Jego dzieło to dobra wieść, „radosna nowina […], że przyszedł na świat sam Jezus, aby Go ukrzyżowano za świat, aby poniósł grzechy świata i uświęcił świat, i oczyścił go z całej nieprawości; aby przez Niego mogli zostać zbawieni wszyscy”⁶. Zbawiciel „pokazał nam, gdzie mamy iść”⁷. Świadczę, że jeśli będziemy postępować zgodnie z Jego przykładem, kochać Boga i służyć bliźnim z dobrocią i współczuciem, będziemy mogły stanąć „przed Bogiem [czyste] i bez skazy w dniu ostatecznym”⁸. Decydujemy się służyć Panu w Jego słusznej sprawie, abyśmy mogły stać się jednym z Ojcem i Synem⁹.

Prorok Mormon śmiało głosił: „Albowiem żyjąc w tym ciele z gliny mamy wykonać pewną pracę, abyśmy pokonali wroga wszelkiej prawości i znaleźli odpoczynek dla naszych dusz w królestwie Boga”¹⁰. Dawni przywódcy wczesnego Kościoła i pionierzy bohatersko dążyli naprzód z odwagą i zdecydowaniem, by pozostać wiernymi, by ustanowić przywróconą ewangelię i budować świątynie, w których będzie można dokonywać obrzędów wywyższenia. Współcześni pionierzy, czyli wy i ja, również podążają naprzód z wiarą, „aby się trudzić w winnicy [Pańskiej] dla zbawienia dusz człowieczych”¹¹. I jak nauczał Prezydent Gordon B. Hinckley: „Jakże cudowna będzie przyszłość, gdy Wszechmogący rozwinie Swe wielkie dzieło […] poprzez bezinteresowną [służbę] tych, których serca przepełnia miłość do Odkupiciela świata”¹². Przyłączamy się do wiernych sióstr z przeszłości, do sióstr z czasów obecnych i z dorastającego pokolenia, kiedy wspólnie łączymy się w dziele zbawienia!

Zanim się narodziłyśmy, przyjęłyśmy plan Ojca Niebieskiego, „dzięki któremu [możemy] otrzymać fizyczne ciało i zdobyć doświadczenia podczas życia na ziemi, aby czynić postępy ku doskonałości i ostatecznie osiągnąć [nasze] boskie przeznaczenie, jako dziedzice życia wiecznego”¹³. Starszy John A. Widtsoe wyjaśnił to poprzedzające życie wieczne przymierze: „Zgodziliśmy się wówczas na to, że zbawimy nie tylko siebie samych, lecz również całą ludzką rodzinę. Staliśmy się partnerami Pana. Wprowadzenie tego planu w życie stało się więc nie tylko dziełem Ojca i Zbawiciela, lecz również naszym dziełem. Najmniejszy z nas, najskromniejszy, współpracuje z Wszechmogącym, aby wypełnił się cel wiecznego planu zbawienia”¹⁴.

Podczas życia doczesnego na tym świecie ponownie zawarliśmy przymierze, że będziemy służyć Zbawicielowi w dziele zbawienia. Uczestnicząc w świętych obrzędach kapłaństwa, uroczyście przyrzekamy, że poświęcimy się służbie Boga całym sercem, mocą, umysłem i siłą¹⁵. Otrzymujemy Ducha Świętego i zabiegamy o Jego podszepty, aby kierował naszymi działaniami. Prawość promienieje na świat, kiedy rozumiemy, czego oczekuje od nas Bóg, i kiedy to czynimy.

Znam dziecko z Organizacji Podstawowej, które, siedząc na przystanku autobusowym, powiedziało do swojego kolegi: „Hej! Chodź ze mną do kościoła i dowiedz się czegoś o Jezusie!”.

Widziałam, jak dziewczyny w Organizacji Młodych Kobiet splotły dłonie i obiecały, że będą służyć sobie nawzajem, a potem zaplanowały, jak sensownie pomóc młodej kobiecie, która zmagała się z nałogiem.

Widziałam młode mamy, które poświęcały cały swój czas, talenty i energię, aby nauczać swoje dzieci zasad ewangelii i być dla nich przykładem, by mogły one, tak jak synowie Helamana, dzielnie trwać z wiarą pomimo prób, pokus i przeciwności.

Jednak największą lekcją pokory było dla mnie chyba świadectwo dorosłej niezamężnej siostry, która z żarem mówiła o tym, że najważniejszą pracą, jaką mamy do wykonania, jest przygotowanie się do zawarcia małżeństwa i założenia rodziny. Choć nie zostało jej jeszcze dane to doświadczenie, to wie, że rodzina jest samym sednem dzieła zbawienia. „Boski plan szczęścia umożliwia, aby związki rodzinne trwały nadal po śmierci”¹⁶. Okazujemy szacunek wobec planu Ojca i oddajemy Bogu cześć, kiedy umacniamy i nobilitujemy te więzi w nowym wiecznym przymierzu małżeństwa. Dokonujemy wyboru, że będziemy wieść czyste i cnotliwe życie, abyśmy, kiedy pojawi się taka możliwość, były przygotowane do zawarcia świętych przymierzy w domu Pana i do ich wiecznego dochowywania.

Wszyscy doświadczamy w życiu zmiennych okresów. Niezależnie jednak od tego, czy jesteśmy w szkole czy w pracy, czy udzielamy się społecznie, a w szczególności wtedy, kiedy jesteśmy w domu, jesteśmy posłańcami Pana i wykonujemy Jego pracę.

W dziele zbawienia nie ma miejsca na porównywanie się z innymi, na krytykę czy potępienie. Nie chodzi w nim o wiek, doświadczenie ani publiczne uznanie. W tym świętym dziele chodzi o wykształcenie w sobie skruszonego serca, pokornego ducha i gotowości do wykorzystywania naszych boskich darów i osobistych talentów, by wykonywać pracę Pana na Jego sposób. Chodzi o to, by z pokorą paść na kolana i powiedzieć: „Ojcze mój […], wszakże nie jako Ja chcę, ale jako Ty”¹⁷.

Dzięki mocy Pana możemy „dokonać wszystkiego”¹⁸. Bezustannie poszukujemy Jego przewodnictwa w modlitwie, pismach świętych i w podszeptach Ducha Świętego. Pewna siostra stojąca przed wielkim wyzwaniem napisała: „Czasami się zastanawiam, czy siostry w początkach historii Kościoła podobnie jak my kładły nocą głowę na poduszkę, modląc się: ‘Cokolwiek przyniesie jutrzejszy dzień, czy pomożesz mi go przetrwać?’”. Dalej napisała: „Jednym z błogosławieństw jest to, że mamy siebie nawzajem i jesteśmy w tym wszystkim razem!”¹⁹. Niezależnie od naszej sytuacji, niezależnie od tego, w jakim punkcie drogi do zbawienia się znajdujemy, jednoczy nas nasze oddanie Zbawicielowi. Wspieramy się nawzajem w Jego służbie.

Obraz

Ella Hoskins kończy Program Osobistego Rozwoju

Być może niedawno czytałyście o siostrze Elli Hoskins, która w wieku 100 lat została powołana, by pomagać młodym kobietom w swoim okręgu realizować program Osobisty Rozwój²⁰. Jakieś dwa lata później, w wieku 102 lat, Siostra Hoskins zdobyła swoje wyróżnienie Dojrzałości Młodej Kobiety. Aby uczcić z nią to osiągnięcie, zebrały się młode kobiety, prezydia Młodych Kobiet i Stowarzyszenia Pomocy z okręgu i palika oraz jej krewne. W wiernej służbie rozmyły się granice wieku, organizacji czy stanu cywilnego. Młode kobiety wyraziły wdzięczność za Siostrę Hoskins, za jej nauki i prawy przykład. Chcą być takie, jak ona. Po uroczystości zapytałam Siostrę Hoskins: „Jak tego dokonałaś?”.

Natychmiast odpowiedziała: „Codziennie pokutuję”.

Ta łagodna kobieta, tak pełna Ducha Pana, że promieniała czystym światłem, przypomniała mi, że, aby jaśnieć pięknem świętości, aby stać przy Zbawicielu i błogosławić bliźnich, musimy być czyste. Czystość jest osiągalna dzięki łasce Chrystusa, kiedy wyrzekamy się bezbożności i decydujemy się kochać Boga z całej mocy, umysłu i siły²¹. Apostoł Paweł nauczał: „Młodzieńczych […] pożądliwości się wystrzegaj, […] zdążaj do sprawiedliwości, wiary, miłości, pokoju z tymi, którzy wzywają Pana z czystego serca”²². Nikt z nas nie jest doskonały. Wszyscy popełniamy błędy. Lecz dokonujemy pokuty, abyśmy stali się lepsi i aby „imię [Chrystusa] pozostało na zawsze wyryte w [naszych] sercach”²³. Kiedy służymy w imię Pana z czystym sercem, jesteśmy odzwierciedleniem miłości Zbawcy i dajemy bliźnim dostrzec cząstkę nieba.

Obyśmy zdecydowały się służyć słusznej sprawie jako dzielne emisariuszki naszego Pana Jezusa Chrystusa. Trwajmy razem i „z pieśnią w sercach dążmy naprzód, żyjąc ewangelią, kochając Pana i budując [Jego] królestwo”²⁴. Świadczę, że w tej cudownej pracy możemy poznać czystą miłość Boga. Możemy zaznać prawdziwej radości i zyskać wszelką chwałę wieczności. W święte imię Jezusa Chrystusa, amen.