Onder heiligen der laatste dagen
Had ik het avondmaal nodig?
Illustratie Joshua Dennis
De avondmaalsdienst was nauwelijks vijf minuten bezig toen we al met een driftbui te maken kregen, twee kinderen naar het toilet moesten, een luier verschoond moest worden en we verscheidene malen ‘Ik heb honger!’ te horen kregen.
Als moeder van vijf kinderen onder de acht, en met een man die alleen in de weekeinden thuis is, ben ik op zondag meestal afgepeigerd. Als mijn man en ik met de kinderen de kapel ingaan, bereiden we ons voor op een ‘lijdensweg’ van een uur.
Na vijftien minuten begon onze dochter van negen maanden te schreeuwen. Ik probeerde haar te troosten en stil te krijgen. Uiteindelijk gaf ik de moed op en ging met haar de kapel uit. Toen ik ging zitten, dacht ik aan mijn vermoeidheid en wat me de komende week te wachten stond. Ik voelde me overweldigd.
Plotseling werd ik opgeschrikt door een jongeman met een avondmaalsschaal. ‘Hebt u dit nodig?’ vroeg hij. Dat was een eenvoudige vraag die me diep raakte. Ik voelde meteen de Geest en kreeg tranen in mijn ogen. Ik dacht: ‘Meer dan jij denkt!’
De dagelijkse vereisten en taken kunnen ons gedurende de week uitputten. Maar het avondmaal kan ons kracht geven. Toen ik van het avondmaal nam, kreeg ik een vredig gevoel. Op dat moment besefte ik dat ik het avondmaal hard nodig had, omdat ik de Geest bij me moest hebben.
Mijn oog viel op een schilderij in de hal van de Heiland die zijn handen uitstrekt. Ik voelde me heel dankbaar toen ik besefte dat Hij altijd klaarstaat om ons te genezen en te sterken. Elke zondag word ik daaraan herinnerd, wanneer ik van het avondmaal neem. Ik ben dankbaar dat de Geest mij door een eenvoudige vraag heeft geleerd, dat de Heiland op moeilijke momenten onze bron van kracht en gemoedsrust is.