การแบ่งป้นพระกิตติคุณ

เรารักษาประจักษ์พยานของเราโดยการดำเนินชีวิต สวดอ้อนวอน และแข็งขันใน ศาสนาจักร และโดยการรักษาพระบัญญัติของพระผู้เป็นเจ้า จากนั้นพระวิญญาณผู้ ทรงนำทางจะสถิตกับเรา นี่เป็นสมบัติอ้นลํ้าค่าที่สุดอย่างหนึ่งซึ่งสมาชีกของศาสนา จักรจะมีได้

เนื่องด้วยประจักษ์พยานนี้ เราทุกคนจึงมีความรับผิดชอบที่จะตระหนักว่าภาระ หน้าที่ของเราคือ เป็นพยานถึงภารกิจอันศักดสิทธึ๋ของพระเจ้าทุกครั้งที่เรามีโอกาส หากเราตั้งอกตั้งใจ มีโอกาสมากมายที่จะสอนพระกิตติคุณ วันแล้ววันเล่า ชั่วโมงแล้ว ชั่วโมงเล่า ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ใดก็ตาม หากเราดำเนินชีวิตเพื่อการนี้ หากเราเตรียม พร้อมเพื่อการนี้ และหากเราแสวงหา พระวิญญาณผู้ทรงนำทางจะประทานความ สามารถในการสอนแก่เรา จำไว้ว่า ในการสอนพระกิตติคุณ ถ้อยค่าก็เป็นแค่คำพูด เว้นแต่จะประกอบด้วยพระวิญญาณของพระเจ้า…

ความรับผิดชอบของเรา คือ นำข่าวสารแห่งความจริงมาสู่ซาวโลก แสดงใหํโลก เห็นว่าในดำสอนแห่งพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์ เขาจะพบวิธแก่ใขปัญหาทุก อย่างที่ทำให้มนุษย์กลัดกลุ้ม³

เราควรยอมรับทุกโอกาสเพื่อนำความรู้เรื่องพระกิตติคุณไปสู่ผู้อื่น-สู่เพื่อน สมาชิกที่ไม่แข็งขันของศาสนาจักร สู่เพื่อนที่ไม่เป็นสมาซิกในวิทยาลัย ในกลุ่มทหาร ในวงการธุรกิจ เพื่อนบ้าน และเพื่อน ๆ ของเรา

พระเจำประทานการเปิดเผยต่อศาสดาด้งนี้ “เพราะยังมีคนมากบนแผ่นคืนโลก ในบรรดานิกาย กลุ่ม และลัทธิทั้งหมด ผู้ที่ตาบอดโดยกลโกงที่มีเล่ห์ของมนุษย์ ซึ่ง โดยการนั้นเขารอคอยที่จะหลอกอยู่ และผู้ที่ถูกกันไว้จากความจริงเพิยงเพราะเขาหา รู้เม่ว่าจะพบมันที่ไหน” (ค.พ. 123:12)⁴

เสียงที่มาสู่ผู่ซึ่อสัตย์ในใจไม่มีเสียงใดอบอุ่นเกินกว่าเสียงของผู้นำข่าวสารตัวจริง ที่กำลังสั่งสอนพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์⁵

ท่านคงจำเรื่องที่ [เอ็ลเดอร์ซาร์ลส์ เอ. คอลลิส] เล่าให้เราฟ้งเมื่อครั้งที่ท่านไป มอนตานาเพื่อเยี่ยมชายคนหนึ่งซึ่งเคยท่างานเผยแผ่ในไอร้แลนดํได้ หลังจากสืบหา ชายผู้นี้จนพบ ซึ่งตอนนี้อายุมากแล้ว เอ็ลเดอร้คอลลิสแนะนำตัวพร้อมกับพูดว่า “คุณคือ ผู้สอนศาสนาที่เคยทำงานในไอร์แลนด์เมื่อหลายปีก่อนใซไหมครับ?” ชาย คนนั้นตอบว่าใช่ “ดีจังเลยครับ” ท่านพูด “คุณคือคนที่พูดในการกล่าวอำลาสนาม เผยแผ่ว่า คุณคิดว่าคุณล้มเหลวตลอดสามปีที่ผ่านมาเพราะคุณสามารถให้บัพติศมา ได้แต่คนเดียว ซึ่งก็คือเด็กซาวไอริซที่สกปรกมอมแมมคนหนึ่ง คุณพูดอย่างนั้นใช่ ไหมครับ” “ใช่ครับ ผมจำสิงที่ผมพูดได้” บราเดอร์คอลสิสกล่าวว่า “ผมอยากจะ แนะนำตัวให้คุณรู้จักผม คือซาร์ลล้ เอ. คอลสิสแห่งสภาอัครสาวกสิบสองซองศาส- นาจักรของพระเยซูคริสต์แห่งสิทธิซนยุคสุดท้าย ผมคือเด็กซาวไอริชสกปรกมอมแมม คนนั้นที่คุณให้บัพดีศมาตอนเป็นผู้สอนศาสนาที่ไอร์แลนด์ไงละครับ” จิตวิญญาณ ดวงหนึ่งกลายเป็นอัครสาวกของศาสนาจักรและอาณาจักรของพระผู้เป็นเจ้า⁶

ไม่มีใครยื่นมือออกไปช่วยเหลือผู้อื่นแน่หากตัวเขายังไม่ได้รับสิทธี้ในความรอดที่ พึงได้อันเนื่องจากความเต็มใจของเขาที่จะช่วยเหลือผู้อื่น จงระลึกไว้เสมอว่า เราทุก คนล้วนเป็นลูกของพระบิดา ไม่ว่าจะเป็นสมาชิกของศาสนาจักรในเวลานี้หรือไม่ก็ ตาม คนเหล่านี้คือลูกของพระบิดาที่เราต้องเป็นห่วงเป็นใยอย่างยิ่ง เขาเป็นที่รักของ พระองค์เช่นเดียวกับคนที่เป็นสมาชิกของศาสนาจักรในเวลานี้ หากคนใดในพวกเรา ออกไปทำงานเพื่อนำเขาเข้ามาล่คอก พระเจ้าตรัสว่าคน ๆ นั้นย่อมนำความรอดมาล่ จิตวิญญาณของตนเอง [ดู ค.พ. 4:4]⁷

แก่นแท้ของสิงที่เราเรียกว่าคริสตคาสนิกชนมีอยู่ในบันทึกของผู้เขียนกิตติคุณของ ยอห้น ซึ่งในนั้นยอห้นอ้างถึงประจักษ์พยานของพระอาจารย์เกี่ยวกับพระภารกิจจาก สวรรค์ของพระองค์เองในฐานะพระผู้ช่วยให้รอดของโลก พระดำรัสของพระองค์มี ดังนี้

“เพราะว่าพระเจ้าทรงรักโลก จนได้ทรงประทานพระบุตรองค์เดียวของพระองค์ เพื่อทุกคนที่วางใจในพระบุตรนั้นจะไม่พินาศ แต่มีชีวิตนิรันดร์” (ยอห้น 3:16)

ข้อความนี้กล่าวถึงการรับใช้อันสูงล่งที่สุดที่เราจะให่ได้ที่นึ่ในชีวิตมตะนี้ นั้นคือ ความเต็มใจที่จะเสิยสละตนเองเพื่อความผาสุกของผู้อื่น ศาสดาโจเซฟ สมีธ อธิบาย ถึงสภาพของการเสียสละและการรับใขํในกระบวนการชำระชีวิตให้คักดี้สิทธี้ว่า

“ศาสนาที่ไม่เรียกร้องการเสียสละอะไรเลย ไม่มีพลังอำนาจมากพอที่จะก่อให้ เกิดศรัทธาอันจำเป็นต่อชีวิตและความรอด…

“เป็นโดยทางการเสียสละนี้เท่านั้นที่พระผู้เป็นเจ้าทรงกำหนดว่ามนุษย์จะได้รับ ชีวิตนิรันดร” [Lectures on Faith (1985), 69]

หากเราสามารถประยุกตํใช้หลักธรรมดังกล่าวกับตัวเราและกับชีวิตของเราเพื่อ ให้เราได้ครอบครองของประทานอันลํ้าค่านั้น นั้นแสดงว่าเราฉลาดจริง ด้งที่กษัตริย์ เป็นจามินสอนผู้คนของท่านโดยทิ้งห้ายไวํในค่าปราศรัยว่า

“…เมื่อท่านอยู่ในการรับใช้เพื่อนมนุษย์ของท่าน ท่านก็อยู่ในการรับใช้พระผู้เป็น เจ้าของท่านนั้นเอง” (โมไซยา 2:17)…

ถ้าเซ่นนั้น การให้ก็คือการแสดงความรักของคนเรา และเมื่อคนๆ นั้นให้ตัวเอง จริง ๆ ย่อมแสดงให้เห็นว่าบุคคลที่เต็มใจให้มีความรักอันมั่นคง…

ศาสดาโจเซฟ สมีธ รักความจริงที่เป็ดเผยให้กับท่านมากถึงขนาดยอมสละทุกสิง ที่ท่านครอบครองในโลก แมํชีวิตของท่านเอง โดยทำทุกสิงที่ทำได้เพื่อแสดงประจักษ์ พยานนั้น และเพื่อให้ประซาชาติของแผ่นดินโลกได้ยินประจักษ์พยานตังกล่าว…

ข้าพเจ้าออกไปเยี่ยมสเตคแห่งหนึ่งเมื่อหลายเดือนก่อน ประธานสเตคฃอให้ ข้าพเจ้าสัมภาษณ์เยาวชนชายบางคนที่ฝุงหวังจะเป็นผู้สอนศาสนา เขาเล่าให้ช้าพ- เจ้าฟังว่า เยาวชนชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้นเคยพักรักษาตัวในโรงพยาบาลอยู่นาน และ ตอนนี้เขาหายเป็นปกติแล้วจากภาวะเครียดจัดอันเนื่องจากการสู้รบขณะเป็นทหาร เมื่อข้าพเจ้าสัมภาษณ์เยาวชนชายผู้นี้ ข้าพเจ้าถามเขาว่า “ทำไมคุณถึงอยากเป็นผู้ สอนศาสนา”

เขามั่งคิดอยู่นาน แล้วก็ตอบว่า “ตอนผมไปเป็นทหาร มั่นเป็นครั้งแรกที่ผมอยู่ห่าง ครอบครัว ผมพบสถานการณ์แปลก ๆ พบการล่อลวงในทุกด้านและการซักชวนให้ ทำบาป ผมต้องการพลังเพื่อให้รอดพันจากบาป ผมจึงไปอยู่เบื้องพระพักตร์พระ บิดาบนสวรรค์และสวดอ้อนวอนต่อพระองค์ด้วยศรัทธาเพื่อทูลขอพลังต่อด้านความ ชั่วร้าย พระผู้เป็นเจ้าทรงได้ยินคำสวดอ้อนวอนของผมและประทานพลังนั้นให้ผม หลังจากช่วงเวลาของการฉกผ่านพันไปแล้ว และเราอยู่ใกล้แนวรบ ผมได้ยินเสียงปีน แจ้งข่าวการเสียชีวิตที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนั้น ผมกลัวจนตัวสั่น จึงได้สวดอ้อนวอน ขอความกล้าหาญจากพระผู้เป็นเจ้า พระองค์ประทานความกล้าหาญให้ผม และมี สันติเกิดขึ้นกับผมอย่างที่ผมไม่เคยร้สิกมาก่อน…ผมเช้าประจำการแนวหน้าซึ่งหมาย ความว่า ผมจะต้องอยู่หน้ากองกำลังต่อสู้และบางครั้งเกือบจะรุมล้อมด้วยช้าคืก ผม ทราบว่ามีอำนาจเดียวเท่านั้นในโลกที่จะช่วยผมได้ ผมจึงสวดอ้อนวอนขอให้อำนาจ นั้นคุ้มครองผม ช่วยชีวิตผม และพระผู้เป็นเจ้าทรงได้ยินค่าสวดอ้อนวอนของผม และพาผมกลับมาที่กองร้อย”

จากนั้น เขาพูดกับข้าพเจ้าว่า “บราเดอร์ลีครับ ผมรูสิกซาบซึ้งต่อสิงทั้งหมดนั้น สิงเล็กน้อยที่ผมพอจะทำได้คือ ออกไปในฐานะทูตของพระเยซูคริสต์ ไปสอนมนุษยชาติถึงพรเหล่านี้ที่ผมได้รับในฐานะลูกคนหนึ่งของครอบครัว”

เมื่อข้าพเจ้าได้ยินถ้อยคำแห่งศรัทธาของเยาวชนซายผู้นี้ ข้าพเจ้าเปรียบถ้อยคำ ของเขากับของคนที่ข้าพเจ้าเคยได้ยิน คนเหล่านั้นคิดว่าการออกไปส่สนามเผยแผ่ จะ!เกเขา เขาจะเห็นโลก เขาจะได้รับประสบการณ์อันลํ้าคำซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อ เขาโดยตรง…

การฉกฉวยที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนไม่ได้มาจากคำสอนแห่งความจริงแต่มา จากคำสอนของคนที่เป็นศัตรูของความจริง…

คนที่ปรารถนาแต่ประโยชน์ส่วนตนและคอยหาทางเอารัดเอาเปรียบผู้อื่น คนนั้น ไม่มีความสุขเลย เพราะสิงที่เขาแสวงหาในชีวิตจะค่อย ๆ หลุดลอยไปอันจะทำให้เขา ล้มเหลวและพ่ายแพ้ คนที่รับไข้อย่างไม่เห็นแก่ตัวเป็นคนที่มีความสุข⁸

ในงานสอนศาสนาของเรา เราเห็นภาพอันงดงามของเยาวชนชายและเยาวชนหญิง ที่ [ออกไป]…ทั่วทุกมุมโลกโดยการรับไข้อย่างไม่เห็นแก่ตัว เพื่อยืนเป็นพยานทุกเวลา และในทุกแห่งถึงความรับผิดชอบอันศักดึสิทธึ๋ของศาสนาจักรในการสอนพระกิตติคุณ⁹

ภาพ

missionaries with bikes

แอลมา…และพวกบุตรของโมไชยาออกไปสอนศาสนาและปฏิบัติการรับใข้ที่ยิ่ง ใหญ่…แอลมาเห็นพี่น้องของท่าน หรือพวกบุตรของโมไซยา เดินทางไปยังแผ่นดิน เซราเฮ็มลา

“บัดนี้พวกบุตรของโมไซยานี้อยู่กับแอลมาในเวลาที่เทพมาปรากฏแก่ท่านครั้ง แรก ฉะนั้นแอลมาไดีชื่นซมอย่างยิ่งที่เห็นพี่น้องของท่าน และสิงที่ยังความสุขให้ท่าน มากคือ เขายังเป็นพี่น้องของท่านในพระเจ้า แห้จริงแล้วและเขามั่นคงขึ้นในความรู้ เรื่องความจริง เพราะเขาเป็นคนมีความเข้าใจอย่างลึกขึ้ง และเขาค้นคว้าคัมภีร์อย่าง พากเพียร เพี่อจะไค้รู้คำของพระผู้เป็นเจ้า

“แต่นี่ยังไม่หมด เขายอมตนให้การสวดอ้อนวอนและการอดอาหารอย่างมาก ฉะนั้น เขาจึงมีวิญญาณแห่งการพยากรณ์และวิญญาณแห่งการเป็ดเผย และเมื่อสอน เขาก็สอนด้วยพลังและอำนาจของพระผู้เป็นเจ้า” [แอลมา 17:2-3]

ตอนนี้ ท่าน [ทราบ] สูตรสำเร็จที่จะท่าให้ท่านสอนไค้ด้วยพลังและอำนาจของ พระผู้เป็นเจ้าหรือยัง? มั่นก็คือ มั่นคงขึ้นในความรู้เรื่องความจริง เป็นคนที่มีความ เข้าใจอย่างลึกขึ้ง ค้นคว้าพระคัมภีร์อย่างพากเพียรเพี่อจะไค้รู้พระคำของพระผู้เป็น เจ้า แตนึ่ยังไม่หมด เราต้องสวดอ้อนวอน และเราค้องอดอาหาร เราต้องมีวิญญาณ แห่งการพยากรณ์ เมื่อทำสิงเหล่านี้ทุกอย่างแล้ว เราจะสอนด้วยพลังและอำนาจของ พระผู้เป็นเจ้า¹⁰

พระเจ้า…ตรัสว่า “และเราให้บัญญัติข้อหนึ่งแก่เจ้าว่า เจ้าจะสอนคำสอนของ อาณาจักรให้กัน” และทรงกล่าวเพี่มเดิมต่อจากนั้นว่า “เจ้าจงสอนอย่างพากเพียร และพระคุณของเราจะอยู่กับเจ้า” (ค.พ. 88:77-78) ข้าพเจ้าพยายามให้คำจำกัด ความของคำเหล่านี้ “อย่างพากเพียร” และ “พระคุณ” พจนานุกรมกล่าวว่า อย่าง พากเพียรคือ “เอาใจใส่อย่างไม่ลดละ ดำเนินการด้วยความเอาใจใส่เป็นอย่างยิ่ง” ซึ่งตรงข้ามกับความเกียจคร้าน ความไม่เอาใจใส่ หรือการไม่สนใจใยดี…

…ข้าพเจ้าเชื่อว่าคำจำกัดความของ “พระคุณ” บอกเป็นนัยไว้ในคำสอนและพันธ- สัญญาภาคที่อื่ซึ่งพระเจ้าทรงสัญญากับผู้ที่ท่างานสอนศาสนาอย่างกระตือรือร้นว่า “…และนี่แน่ะ คนที่ยิ่นเคียวของเขาออกไปเกี่ยวด้วยความสามารถของเขา คนนั้น ย่อมสะสมไว้เพี่อเขาหาตายไม่แต่นำความรอดมาล่จึตวิญญาณของเขา” [ค.พ. 4:4] “พระคุณ” แห่งการช่วยให้รอดโดยอำนาจการชดใข้ของพระเจ้าจะขยายไปถึงผูให้ เช่นเดียวกับผู้ที่จะได้รับพิธีการแห่งความรอดของพระกีตดิคุณ¹¹

สุดท้าย สำหรับข้าพเจ้าแล้วมีสิงหนึ่งที่ดูเหมือนจะสำคัญพอๆ กับ หรือสำคัญมาก กว่าสิงอื่นทั้งหมดคือ

“และประทานพระวิญญาณแก่เจ้าโดยคำสวดอ้อนวอนแห่งศรัทธา และหากเจ้า หาได้รับพระวิญญาณไม่เจ้าจะไม่สอน” [ค.พ. 42:14]

บัดนี้ เราได้ไห้เครื่องมือทุกอย่างที่ต้องใช้ในแผนการสอนศาสนาแก่ท่านเพื่อการ นำเสนอและการคืกษาพระกิตติคุณไปหมดแล้ว แต่หากผู้สอนศาสนาไม่สวดอ้อนาอนอย่างพากเพียร เขาจะไม่มืวันได้รับพระวิญญาณซึ่งจะทำให้เขาสั่งสอนพระกิต- ติคุณได้ นี่คือสิงที่นีไฟหมายถึง [เมื่อท่าน] กล่าวว่า

“และบัดนี้ ข้าพเจ้านีไฟ เขียนเรื่องทั้งหมดที่สอนไวํในบรรดาผู้คนของข้าพเจ้าไม่ ได้ ทั้งข้าพเจ้าไม่สามารถในการเขียนเหมือนกับในการพูด เพราะเมื่อคนใดพูดโดย อำนาจของพระวิญญาณบริสุทธ์ อำนาจของพระวิญญาณบริสุทธ์ย่อมนำดำพูดไปสู่ใจ ของลูกหลานมนุษย์” (2 นีไฟ 33:1)

…เมื่อใดที่ท่านมีพระวิญญาณ และท่านกำลังพีง ได้รับการนำทาง และรู้สิกถึง วิญญาณแห่งการเล็งเห็น ซึ่งทุกคนที่ได้รับเรียกสู่การรับใช้พระองค์มีสิทธ์ได้รับ เมื่อ นั้นท่านจะรู้ ได้รับการนำทาง และท่านจะพูดด้วยอำนาจของพระวิญญาณบริสุทธ์ ซึ่งหากปราศจากสิงนี้ จะไม่มืคนใดเป็นครูที่มืประสิทธิภาพในการสอนพระกิตติคุณ ของพระเยซูคริสต์ได้เลย¹²

วิธีที่ดีที่สุดในโลกที่จะท่าให้ผู้คนสนใจพระกิตติคุณ คือ ดำเนินชีวิตตามอุดมการณ์ และมาตรฐานที่เราคาดหวังจากผู้เป็นสมาซิกในศาสนาจักร นั้นคือสิงแรกที่ท่าให้คน แปลกหน้ารู้สิกประทับไจ เราซึ่งเป็นสมาซิกจะประพฤติตนอย่างไรในฐานะสมาซิก ของศาสนาจักร?…

…ไม่มีชายหรือหญิงคนใดสามารถสอนพระกิตติคุณได้หากเขาไม่ดำเนินชีวิตตาม นั้น การกระทำอย่างแรกที่จะท่าให้ตัวท่านมีคุณสมบัติเหมาะแก่การเป็นผู้สอนศาสนา คือ ดำเนินชีวิตตามหลักธรรมที่ท่านสอน ท่านเคยคิดไหมว่าคนบาปจะเป็นครูที่สอน เรื่องการกลับใจได้ดีที่สุด ? ท่านคิดหรือว่าคน ๆ หนึ่งจะสอนผู้อื่นเรื่องการรักษาวัน แซบัธได้อยู่างมีประสิทธิภาพหากตัวเขาไม่รักษาวันแซบัธให้ศักดสิทธ์? ท่านคิดหรือ ว่า ท่านจะสอนหลักธรรมข้ออื่นของพระกิตติคุณได้หากท่านไม่ได้เชื่อมากพอที่จะ ปลูกฝืงหลักธรรมนั้นในชีวิตของท่านเอง?¹³

พระเยซู [ตรัสว่า] “ฉะนั้น จงซูความสว่างของเจ้าขึ้นเพื่อมันจะส่องโลก ดูเกิด เรา คือความสว่างซึ่งเจ้าจะซูขึ้น—สิงซึ่งเจ้าเห็นเราท่าไว้ ดูเถิดเจ้าเห็นว่าเราสวดอ้อนวอน พระบิดา และเจ้าเห็นประจักษ์แล้วทุกคน” (3 นิไฟ 18:24) งานของเราคือ “ชู” ใหํโลกเห็นสิงที่พระเยซูทรงทำเพื่อมนุษย์ อันได้แก่ การซดใช้ แบบอย่างที่พระองค์ ทรงวางไว้ และคำสอนที่พระองค์ประทานแก่เราเป็นส่วนตัวและโดยผ่านศาสดาของ พระองค์ ทั้งในสมัยโบราณและป้จจุบัน พระอาจารย์ทรงแนะนำเราด้วยว่า “จงส่อง สว่างแก่คนทั้งปวง เพื่อว่าเมื่อเขาได้เห็นความดีที่ท่านทำ เขาจะได้สรรเสริญพระบิดา ของท่านผู้ทรงอยู่ในสวรรค์” (มัทธิว 5:16)…

ขณะที่เราพยายามปรับปรุงพฤติกรรมมนุษย์ไนทุกสถานการณ์ของการเป็นผู้นำ เป็นเรื่องยากที่จะประเมินพลังของตัวอย่างให้สูงเกินความเป็นจริง ไม่ว่าจะเป็น ตัวอย่างที่บิดามารดาทำให้เห็นและบอกให้ลูกทราบถึงความสำคัญของการแต่งงาน ในพระวิหาร หรือที่อดีตผู้สอนศาสนาสะท้อนภาพลักษณ์ของการเปลี่ยนแปลงและ ความเป็นผู้ใหญ่ที่พระกิตติคุณหล่อหลอมเขาให้เป็นเช่นนั้น¹⁴

“ท่านทั้งหลายเป็นความสว่างของโลก นครซึ่งอยู่บนภูเขาจะชดบังไว้ไม่ได้” [ดู มัทธิว 5:14] นี่หมายความว่าอะไร?…

…ไม่ว่าสิทธิซนยุคสุดท้ายจะอยู่ในแวดวงศาสนาจักร เป็นทหารประจำการ ใช้ ชีวิตในสังคม หรือในวงการธุรกิจ คนทั่วไปไม่ได้มองว่าเขาเป็นแต่บุคคลคนๆ หนึ่ง แต่มองว่าเขาเป็นภาพรวมของศาสนาจักร มีคนพูดว่า “จงระวังการปฏิบัติของท่าน เพราะมีคนจับตามองการดำเนินชีวิตตามพระกิตติคุณของท่าน” พระเจ้าทรงเตือน เราไว้ไนที่นี้ว่า มาตรฐานการดำเนินชีวิตในศาสนาจักรจะต้องสูงกว่ามาตรฐานการ ดำเนินชีวิตในโลกอย่างเห็นได้ซัด¹⁵

เมื่อไม่นานมานี้ [1954] ข้าพเจ้าอยู่ที่เซอูล เกาหลี และได้พบอับชายที่ดีที่สุดคน หนึ่งของประเทศนั้น ซื่อของเขาคือด็อกเตอริโฮ จิก คิม เขาเป็น…ที่ปรึกษาของรัฐ-บาลเกาหลี เป็นผู้นำของสถาบันการดีกษาแห่งหนึ่งที่นั้น และเวลานี้เขาได้ช่วยให้คน รอบช้างเปลี่ยนใจเลื่อมใสไปแล้วสามสิบลี่คน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นคนมีการดีกษา เราคุยกับเขาร่วมสองชั่วโมง โดยพยายามวางรากฐานที่อาจจะนำไปสู่การเริ่มด้น กิจกรรมสอนศาสนาในแผ่นตินเกาหลี เขาเล่าเรื่องการเปลี่ยนใจเลื่อมใสของตนเอง ให้เราฟัง “สิงที่ดีงดูดผมเช้ามาสู่ศาสนาจักร” เขาอธิบาย “คือเมื่อผมไปเยี่ยมบ้าน ของชายสิทธิซนยุคสุดท้ายสองคนซึ่งท่างานอยู่ในคณะหนึ่งของมหาวิทยาลัยคอร์ฌลลั…สิงที่ผมรู้สิกประทับใจมากคือรูปแบบชีวิตครอบครัวของเขา ผมไม่เคยอยู่ในบ้าน ที่มีความสัมพันธ์หวานชื่นระหว่างสามีภรรยา และระหว่างพ่อแม่ลูก ผมเห็นเขาสวด อ้อนวอนเป็นครอบครัว และรูสิกประทับใจมากจนเริ่มซักถามเกี่ยวกับศาสนาของเขา คืนหนึ่ง หลังจากผมดีกษามาเป็นเวลานานและมั่นใจว่าตนเองมีความปรารถนาที่จะ เช้าเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มดังกล่าว ผมทราบว่าตนเองต้องมีประจักษ์พยานก่อน จึง คุกเข่าสวดอ้อนวอนเกือบทั้งคืนและได้รับประจักษ์พยานถึงความศักดี้สิทขึ้ของงาน นี้” แต่จำไว้ว่าทุกสิงเริ่มด้นจากตัวอย่างอันดีเยี่ยมของครอบครัวที่ใซชีวิตในแบบที่ พระกิตติคุณคาดหวังจากสิทธิซนยุคสุดท้ายที่แท้จริง¹⁶