Քաջարի աշակերտություն վերջին օրերում

Ազատ կամքն Աստծո թանկարժեք պարգևն է Իր զավակներից յուրաքանչյուրին:¹ Մենք «ազատ ենք ընտրելու ազատություն և հավերժական կյանք, բոլոր մարդկանց մեծ Միջնորդի միջոցով, կամ ընտրելու գերություն և մահ, ըստ դևի գերության և զորության»:² Աստված չի ստիպի մեզ բարին գործել, իսկ դևը չի կարող ստիպել մեզ չարը գործել։³ Թեև ոմանք կարող են կարծել, որ մահկանացու կյանքը մրցակցություն է Աստծո և հակառակորդի միջև․ Փրկիչի խոսքը «սատանային լռեցրեց և հեռացրեց: … Դա [մեր] ուժն է, որ փորձվում է, ոչ թե՝ Աստծունը»:⁴

Ի վերջո, մենք կհնձենք այն, ինչ մեր ընտրությամբ ցանել ենք մեր ողջ կյանքի ընթացքում։⁵ Այսպիսով, մեր մտքերի, ցանկությունների, խոսքերի և գործերի հանրագումարը ինչպե՞ս է արտահայտում մեր սերը Փրկիչի, Նրա ընտրյալ ծառաների և Նրա վերականգնված եկեղեցու հանդեպ։ Արդյո՞ք մեր մկրտության, քահանայության և տաճարային ուխտերը մեզ համար ավելի մեծ նշանակություն ունեն, քան աշխարհի գովքը կամ սոցիալական ցանցերում «լայքերի» թիվը: Արդյո՞ք մեր սերը Տիրոջ և Նրա պատվիրանների հանդեպ ավելի ուժեղ է, քան այս կյանքում որևէ այլ բանի կամ որևէ մեկի հանդեպ ունեցած մեր սերը:

Հակառակորդը և նրա հետևորդները միշտ ձգտել են ոչնչացնել Քրիստոսի և Նրա մարգարեների գործերը: Փրկիչի պատվիրանները, եթե ամբողջապես չեն անտեսվում, ապա այսօրվա աշխարհում շատերի համար անիմաստ են դարձել: Աստծո սուրհանդակները, որոնք սովորեցնում են «անհարմար» ճշմարտություններ, հաճախ հեռացվում են: Նույնիսկ Փրկիչին կոչում էին «ուտող և գինի խմող մարդ»,⁶ մեղադրելով հասարակական տրամադրությունները խանգարելու և պառակտող լինելու մեջ: Թույլ և խորամանկ հոգիները «խորհուրդ արին, թէ ի՞նչպէս խօսքով որոգայթ դնեն նորան»,⁷ և վաղ քրիստոնյաների Նրա «աղանդի» մասին «ամեն տեղ դորա դէմ են խօսում»:⁸

Փրկիչը և Նրա առաջին հետևորդները բախվել են ներքին և արտաքին լուրջ հակառակությունների, և մենք նույնն ենք զգում: Այսօր գրեթե անհնար է խիզախորեն ապրել մեր հավատքով, առանց ժամանակ առ ժամանակ աշխարհիկ աշխարհից մի քանի իրական և վիրտուալ արհամարհանքի մատներ տեսնելու: Փրկիչին վստահորեն հետևելը հատուցվող է, բայց երբեմն մենք կարող ենք հայտնվել «կերեք, խմեք և զվարճացեք»⁹ փիլիսոփայության կողմնակիցների խաչմերուկում, որտեղ հավատքն առ Քրիստոս, հնազանդությունը և ապաշխարությունը փոխարինվում են այն պատրանքով, որ Աստված կարդարացնի փոքր մեղքը, որովհետև Նա սիրում է մեզ։

Խոսելով «Իր իսկ ձայնով, թե Իր ծառաների ձայնով»,¹⁰ Փրկիչը չէ՞ր խոսել մեր օրերի մասին, որ «ժամանակ կ’գայ որ ողջամիտ վարդապետութեանը չեն համբերիլ. այլ իրանց յատուկ ցանկութիւնների համեմատ վարդապետներ կ’դիզեն իրանց վերայ», և որ շատերը «իրանց լսելիքը ճշմարտութիւնիցը ետ կ’դարձնեն եւ առասպելների ետեւից կ’մոլորին»։¹¹ Նա չէ՞ր ողբացել, որ «զուր տեղն են պաշտում ինձ՝ վարդապետութիւններ սովորեցնելով, որ մարդկանց պատուէրներ են»։¹² Նա չէ՞ր նախազգուշացրել, որ «ձեզանից մարդիկ վեր կ’կենան, որ ծուռ բաներ կ’խօսեն, որ աշակերտներին իրանց ետեւից քաշեն»:¹³ Նա չէ՞ր կանխագուշակել, որ «չարը կկոչվի բարի և բարին՝ չար»,¹⁴ և որ «մարդի թշնամիներն իր ընտանիքը կ’լինին»։¹⁵

Իսկ մենք ի՞նչ պետք է անենք։ Արդյո՞ք պետք է սարսափենք և վախենանք։ Արդյո՞ք պետք է աչքի չընկնելով կիրառենք մեր հավատքը։ Իհարկե ո՛չ։ Քրիստոսի հանդեպ հավատք դրսևորելով՝ մենք չպետք է վախենանք մարդկանց նախատինքից կամ վախենանք նրանց հայհոյանքներից:¹⁶ Երբ Փրկիչը ղեկին է և կենդանի մարգարեները ղեկավարում ու առաջնորդում են մեզ, «ո՞վ է մեզ հակառակ»:¹⁷ Տիրոջ լույսը այս վերջին օրերում բարձր պահելով՝ եկեք լինենք վստահ և ոչ անընդհատ ներում հայցող, քաջարի և ոչ երկչոտ, հավատարիմ և ոչ վախեցող:¹⁸

Փրկիչը հստակ ասել է․ «Ով որ ինձ մարդկանց առաջին դավանե, ես էլ նորան կդավանեմ իմ Հոր առաջին։ … Եւ ով որ ինձ ուրանայ մարդկանց առաջին, ես էլ կ’ուրանամ նորան իմ Հօր առաջին»:¹⁹

Նույն կերպ, թեպետ ոմանք նախընտրում են Աստծուն, որը գալիս է առանց պատվիրանների, եկեք համարձակ վկայենք երեց Դ. Թոդ Քրիստոֆերսոնի խոսքերով, որ «ոչինչ չպահանջող Աստվածը գործնականում համարժեք է գոյություն չունեցող Աստծո»:²⁰

Թեպետ ոմանք կնախընտրեն այն պատվիրանները, որոնց կհետևեն, եկե՛ք ուրախությամբ ընդունենք Փրկիչի հրավերը և «ապրենք Աստծո բերանից դուրս եկող ամեն մի խոսքով»:²¹

Մինչ շատերը հավատում են, որ Տերը և Նրա Եկեղեցին անում են «այն, ինչ որ [մեր] սիրտն է փափագում»,²² եկեք քաջաբար հայտարարենք, որ սխալ է «չարութիւն անելու համար՝ բազմութեանը [հետևել]»,²³ քանի որ «ամբոխը չի կարող ուղղել այն, ինչ Աստված հայտարարել է, որ սխալ է»։²⁴

«Օ՜, հիշի՛ր, հիշի՛ր, որդի՛ս, Հելաման, որքան խիստ [բայց ազատագրող] են Աստծո պատվիրանները»:²⁵ Պարզ ուսուցումը, երբեմն, կարող է դիտվել որպես անհանդուրժողականություն: Հետևաբար, եկեք հարգանքով ցույց տանք, որ ոչ միայն հնարավոր է, այլև շատ կարևոր է սիրել Աստծո այն զավակին, ով չի ընդունում մեր համոզմունքները:

Մենք կարող ենք ընդունել և հարգել ուրիշներին, բայց չհաստատենք նրանց համոզմունքները կամ արարքները, որոնք չեն համապատասխանում Տիրոջ կամքին: Կարիք չկա ճշմարտությունը զոհաբերել հանուն համերաշխության և սոցիալական ընդունվածության:

Սիոնն ու Բաբելոնն անհամատեղելի են։ «Ոչ ոք չի կարող երկու տերերի ծառայել»։²⁶ Եկեք բոլորս հիշենք Փրկիչի խորիմաստ հարցը. «Եւ ի՞նչու էք ինձ Տէր Տէր կոչում, եւ չէք անում այն որ ասում եմ»։²⁷

Եկե՛ք ամբողջ սրտով ցույց տանք մեր սերը Տիրոջ հանդեպ՝ կամավոր հնազանդության միջոցով:

Եթե զգում եք, որ խճճվել եք աշակերտության և աշխարհի միջև, խնդրում եմ հիշեք, որ ձեզ սիրող Փրկիչը «ուղարկում է մի հրավեր բոլորին … , քանզի ողորմության բազուկները մեկնված են դեպի [Ձեզ], և նա ասում է. Ապաշխարե՛ք, և ես կընդունեմ ձեզ»:²⁸

Նախագահ Ռասսել Մ․ Նելսոնն ուսուցանել է, որ Հիսուս Քրիստոսը, «կկատարի Իր հզորագույն գործերից մի քանիսը՝ ներկայիս և Իր գալուստի միջև»։²⁹ Նա նույնպես ուսուցանել է, որ «նրանք, ովքեր ընտրում են Տիրոջ ճանապարհը, հավանաբար կդիմանան հալածանքին»:³⁰ «Արժանի [լինելու] նորա անունի համար անարգուիլը»³¹ երբեմն կարող է լինել մեր բաժինը, քանի որ մենք «թույլ ենք տալիս, որ Նրա ձայնը գերակշռի մյուս ձայների վրա»:³²

Փրկիչն ասել է․ «Երանելի է նա, որ ինձ վերայ չի գայթակղուիլ (նեղանա)»։³³ Մեկ այլ տեղ մենք կարդում ենք․ «Շատ խաղաղութիւն կայ քո օրէնքը սիրողների համար. Եւ գայթակղութիւն չկայ նորանց համար»։³⁴ Ոչինչ չի վիրավորի նրանց։ Եկե՛ք հարցնենք ինքներս մեզ. «Ես ժամանակավոր համբերում եմ, բայց երբոր նեղութիւն կամ հալածանք են լինում այն խոսքի համար, հեշտ եմ վիրավորվո՞ւմ:³⁵ Արդյո՞ք ես ամուր կառուցված եմ Հիսուս Քրիստոսի և Նրա ծառաների վեմի վրա»:

Բարոյական հարաբերակցության տեսության պաշտպաններն ասում են, որ ճշմարտությունը պարզապես սոցիալական կառուցվածք է, որ չկա բարոյական բացարձակներ: Նրանք իրականում ասում են, որ մեղք չկա,³⁶ որ «այն, ինչ որ մարդն [անի] հանցանք չէ»,³⁷․ մի փիլիսոփայություն, որը հակառակորդի հպարտ պնդմամբ իրեն է պատկանում։ Ուստի եկեք զգուշանանք ոչխարի հագուստով գայլերից, ովքեր միշտ հավաքագրում են և «հաճախ օգտագործում են իրենց մտավոր ունակությունները՝ ծածկելու իրենց [սեփական] վարքային թերությունները»:³⁸

Եթե մենք իսկապես ուզում ենք լինել Քրիստոսի քաջարի աշակերտները, մենք ուղիներ կգտնենք: Հակառակ դեպքում հակառակորդը գայթակղիչ այլընտրանքներ է առաջարկում։ Բայց որպես հավատարիմ աշակերտներ, «մենք չպետք է ներողություն խնդրենք մեր համոզմունքների համար, ոչ էլ հետ կանգնենք այն բանից, որը մենք գիտենք, որ ճշմարիտ է»:³⁹

Եզրափակելով՝ մի խոսք եմ ուզում ասել իմ հետևում նստած Աստծո 15 ծառաների մասին։ Մինչ աշխարհիկ մարդիկ «ասում են տեսանողներին. Մի տեսնէք. Եւ մարգարէներին․ մի մարգարէանաք»,⁴⁰ հավատարիմները «պիտի պսակվեն օրհնություններով բարձրից, այո՛, և ոչ քիչ պատվիրաններով, և հայտնություններով իրենց ժամանակին»:⁴¹

Զարմանալի չէ, որ այս մարդիկ հաճախ դառնում են կայծակ նրանց համար, ովքեր դժգոհ են Աստծո խոսքից, ինչպես դա հռչակում են մարգարեները: Նրանք, ովքեր մերժում են մարգարներին, չեն գիտակցում, որ «երբէք մի մարգարէութիւն չ’տրուեցաւ մարդկանց կամքի պէս, բայց Սուրբ Հոգուցը շարժուած [խոսում են այժմ] Աստուծոյ մարդիկը»։⁴²

Ինչպես Պողոսը, Աստծո այս մարդիկ «ամօթ չեն համարում մեր Տիրոջ վկայութիւնը» և Նրա «կապվածն են»⁴³ այն իմաստով, որ վարդապետությունը, որը նրանք ուսուցանում են, իրենցը չէ, այլ Նրանը, ով կանչել է իրենց: Պետրոսի նման նրանք «չենք կարող չխոսալ այն, որ տեսան և լսեցին»։⁴⁴ Ես վկայում եմ, որ Առաջին Նախագահությունը և Տասներկուսի Քվորումը լավ և ազնիվ տղամարդիկ են, ովքեր սիրում են Աստծուն և Նրա զավակներին, և ովքեր սիրված են Նրա կողմից: Նրանց խոսքերը մենք պետք է ստանանք Տիրոջ բերանից՝ «ողջ համբերությամբ և հավատքով։ Քանզի այդ բաները կատարելով, դժոխքի դռները չեն հաղթի [մեզ], … և Տեր Աստված [մեր] առջևից կցրի խավարի զորությունները»։⁴⁵

«Ոչ մի անսուրբ ձեռք չի կարող կանգնեցնել աշխատանքի առաջընթացը»,⁴⁶ և այն հաղթական կշարժվի ձեզ հետ կամ առանց ձեզ և ինձ, այնպես որ «ընտրեցէք այսօր ձեզ համար, թէ ո՞րն էք պաշտելու»:⁴⁷ Մի խաբվեք և մի վախեցեք մեծ և ընդարձակ շենքից դուրս եկող հակառակորդի ուժեղ ձայներից: Նրանց հուսահատ բարձր ձայները անհամեմատելի են կոտրված սրտերի և փշրված հոգիների վրա մեղմ, բարակ ձայնի հանդարտ ազդեցության հետ:

Ես վկայում եմ, որ Քրիստոսն ապրում է, որ Նա մեր Փրկիչն ու Քավիչն է, և Նա առաջնորդում է Իր Եկեղեցին Առաջին Նախագահության և Տասներկու Առաքյալների Քվորումի միջոցով, այդպիսով հավաստիացնելով, որ մենք չենք «երերում և տատանում վարդապետության ամեն քամուցը»։⁴⁸

Նախագահ Նելսոնն ուսուցանել է․ «Հիսուս Քրիստոսի ճշմարիտ աշակերտները պատրաստ են առանձնանալ, բարձրաձայնել և տարբերվել աշխարհի մարդկանցից։ Նրանք անվեհեր են, նվիրված և համարձակ»։⁴⁹

Եղբայրնե՛ր և քույրե՛ր, լավ օր է լավը լինելու համար: Հիսուս Քրիստոսի սրբազան անունով, ամեն: