Η κλίμακα της πίστης

Πώς οι δυσκολίες της ζωής θα επηρεάσουν την πίστη μας στον Ιησού Χριστό; Και τι επίδραση θα έχει η πίστη μας στη χαρά και την ειρήνη που βιώνουμε σε αυτήν τη ζωή;

Ήταν το 1977. Χτύπησε το τηλέφωνο και το μήνυμα σπάραξε την καρδιά μας. Η Κάρολυν και ο Νταγκ Τεμπς ετοιμάζονταν να μετακομίσουν στο νέο τους σπίτι μετά την ολοκλήρωση του μεταπτυχιακού. Η απαρτία πρεσβυτέρων είχε έρθει για να φορτώσει το φορτηγό για τη μετακόμιση. Ο Νταγκ έριξε μια τελευταία ματιά για να βεβαιωθεί ότι το πεδίο ήταν ελεύθερο προτού κάνει όπισθεν. Αυτό που δεν μπορούσε να δει ήταν τη μικρή του κόρη, Τζέννυ, να πετάγεται πίσω από το φορτηγό τη λανθασμένη στιγμή. Σε μια στιγμή, η αγαπημένη τους Τζέννυ έφυγε.

Τι θα συνέβαινε στη συνέχεια; Ο τεράστιος πόνος που αισθάνθηκαν και η ασύλληπτη αίσθηση της απώλειας θα προκαλούσαν ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ της Κάρολυν και του Νταγκ ή θα συνέδεαν κάπως τις καρδιές τους και θα παγίωναν την πίστη τους στο σχέδιο του Επουράνιου Πατέρα;

Ο δρόμος μέσα από τη συμφορά τους ήταν μακρύς και οδυνηρός, όμως κάπου βρήκαν τα πνευματικά αποθέματα, ώστε να μην χάσουν την ελπίδα τους, παρά να «κρατη[θούν] στον δρόμο [τους]»¹. Με κάποιον τρόπο αυτό το απίστευτο ζευγάρι πλησίασε ακόμα περισσότερο προς τον Χριστό. Έγιναν πιο αφοσιωμένοι. Έγιναν πιο συμπονετικοί. Πίστεψαν ότι στον δικό Του χρόνο ο Θεός θα καθαγίαζε τις ταλαιπωρίες [τους] προς όφελός [τους]².

Παρόλο που ο πόνος και η απώλεια δεν θα εξέλειπαν και δεν θα μπορούσαν να εκλείψουν εντελώς, η Κάρολυν και ο Νταγκ παρηγορήθηκαν από τη διαβεβαίωση ότι αν παραμείνουν σταθερά στο μονοπάτι της διαθήκης, η αγαπημένη τους Τζέννυ θα είναι δική τους για πάντα³.

Το παράδειγμά τους έχει ενδυναμώσει την πίστη μου στο σχέδιο του Κυρίου. Δεν βλέπουμε τα πάντα. Εκείνος τα βλέπει. Ο Κύριος είπε στον Τζόζεφ Σμιθ στη φυλακή Λίμπερτυ ότι «όλα τούτα θα σου δώσουν εμπειρία, και θα είναι για το καλό σου. Ο Υιός του Ανθρώπου τα υπέστη όλα αυτά. Είσαι εσύ ανώτερος από αυτόν;»⁴

Όταν αποδεχόμαστε το θέλημα του Κυρίου, Εκείνος μας διδάσκει πώς να βαδίσουμε μαζί Του⁵. Ως νεαρός ιεραπόστολος που υπηρετούσε στην Ταϊτή, μου ζητήθηκε να τελέσω διακονία σε ένα άρρωστο βρέφος. Θέσαμε τα χέρια μας στο κεφάλι του και το ευλογήσαμε να γίνει καλά. Η υγεία του άρχισε να βελτιώνεται, αλλά μετά αρρώστησε ξανά. Το ευλογήσαμε για δεύτερη φορά αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα. Το ίδιο μας ζητήθηκε να κάνουμε για τρίτη φορά. Παρακαλέσαμε τον Κύριο να γίνει το θέλημά Του. Λίγο αργότερα, αυτό το μικρό πνεύμα επέστρεψε στην επουράνια κατοικία του.

Όμως ήμασταν εν ειρήνη. Θέλαμε να ζήσει το βρέφος, αλλά ο Κύριος είχε άλλα σχέδια. Για να βρούμε χαρά, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις μας, είναι σημαντικό να αποδεχόμαστε το θέλημά Του στη θέση του δικού μας.

Η απλή πίστη που έχουμε στον Ιησού Χριστό, όταν αρχίζουμε να μαθαίνουμε για Εκείνον μπορεί να παραμείνει στην καρδιά μας, όταν αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής. Η πίστη μας σε Εκείνον μπορεί και θα μας καθοδηγήσει μέσα από την πολυπλοκότητα της ζωής. Πράγματι, θα ανακαλύψουμε ότι υπάρχει απλότητα στην άλλη όψη της πολυπλοκότητας της ζωής⁶ εφόσον παραμένουμε «[σταθεροί] στον Χριστό, έχοντας απόλυτη λαμπρότητα ελπίδας»⁷.

Μέρος του σκοπού της ζωής είναι να επιτρέψει σε αυτά τα πιθανά εμπόδια να γίνουν σκαλοπάτια όσο ανεβαίνουμε σε αυτό που αποκαλώ «κλίμακα πίστης» – μια κλίμακα διότι υποδηλοί ότι η πίστη δεν είναι στατική. Μπορεί να ανεβαίνει ή να κατεβαίνει, ανάλογα με τις επιλογές που κάνουμε.

Καθώς προσπαθούμε να οικοδομήσουμε πίστη στον Σωτήρα, ίσως να μην κατανοούμε πλήρως την αγάπη του Θεού για εμάς, και μπορεί να υπακούμε τους νόμους Του από ένα αίσθημα υποχρέωσης. Ίσως γίνει η ενοχή το πρωταρχικό μας κίνητρο παρά η αγάπη. Ίσως δεν έχουμε ακόμη νιώσει την πραγματική σύνδεση με Εκείνον.

Καθώς επιζητούμε να αυξήσουμε την πίστη μας, μπορεί να μας μπερδέψουν αυτά που δίδαξε ο Ιάκωβος. Μας υπενθύμισε ότι «πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή»⁸. Μπορεί να σκοντάψουμε, αν νομίζουμε ότι τα πάντα εξαρτώνται από εμάς. Η υπερεξάρτηση από τον εαυτό μας μπορεί να εμποδίσει την ικανότητά μας να έχουμε πρόσβαση στις δυνάμεις των ουρανών.

Όμως όσο κινούμαστε προς την αληθινή πίστη στον Ιησού Χριστό, η προσέγγισή μας αρχίζει να αλλάζει. Αναγνωρίζουμε ότι η υπακοή και η πίστη στον Σωτήρα μάς κάνουν άξιους να έχουμε το Πνεύμα Του πάντοτε μαζί μας⁹. Η υπακοή δεν είναι πλέον εκνευριστική, αλλά μετατρέπεται σε αναζήτηση¹⁰. Αναγνωρίζουμε ότι η υπακοή στις εντολές του Θεού μας δίνει τη δυνατότητα να Τον εμπιστευόμαστε. Μαζί με την εμπιστοσύνη προς Εκείνον έρχεται περισσότερο φως. Αυτό το φως καθοδηγεί το ταξίδι μας και μας επιτρέπει να δούμε πιο καθαρά το μονοπάτι που θα πρέπει να πάρουμε.

Όμως υπάρχει και κάτι περισσότερο. Όταν η πίστη μας στον Σωτήρα αυξάνεται, παρατηρούμε μια ανεπαίσθητη αλλαγή, η οποία περιλαμβάνει τη θεία κατανόηση της σχέσης μας με τον Θεό – τη σταθερή μετακίνηση από το «Τι θέλω εγώ;» στο «Τι θέλει ο Θεός;» Όπως ο Σωτήρας, θέλουμε να ενεργούμε «όμως, όχι όπως εγώ θέλω, αλλά όπως εσύ»¹¹. Θέλουμε να κάνουμε το έργο του Θεού και να είμαστε όργανο στα χέρια Του¹².

Η πρόοδός μας είναι αιώνια. Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον έχει διδάξει ότι υπάρχουν τόσα πολλά που ο Επουράνιος Πατέρας θέλει να μάθουμε¹³. Ενώ προοδεύουμε, καταλαβαίνουμε καλύτερα αυτό που δίδαξε ο Κύριος στον Τζόζεφ Σμιθ: «Γιατί αν τηρείτε τις εντολές μου, θα λάβετε την πληρότητά του και θα δοξαστείτε σε εμένα… [Σ]ας λέω, θα λάβετε χάρη επάνω σε χάρη»¹⁴.

Πόσο ψηλά θα ανεβούμε στην κλίμακα της πίστης είναι δική μας απόφαση. Ο Πρεσβύτερος Νιλ Άντερσεν δίδαξε ότι «η πίστη δεν είναι κατά τύχη αλλά από επιλογή»¹⁵. Μπορούμε να επιλέξουμε να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να αυξήσουμε την πίστη μας στον Σωτήρα.

Σκεφθείτε τις συνέπειες των επιλογών που έκαναν ο Λάμαν και ο Λεμουήλ που κατέβηκαν την κλίμακα της πίστης, ενώ ο Νεφί σκαρφάλωσε ψηλότερα. Υπάρχει πιο ξεκάθαρο παράδειγμα από τη διαφορά ανάμεσα στην απάντηση του Νεφί: «Θα πάω και θα κάνω»¹⁶ και στην απάντηση των Λάμαν και Λεμουήλ, που έχοντας μόλις δει έναν άγγελο, αποκρίθηκαν: «Πώς είναι δυνατόν να παραδώσει ο Κύριος;»¹⁷

Η απιστία εμποδίζει την ικανότητά μας να βλέπουμε θαύματα, ενώ μια προσέγγιση με πίστη στον Σωτήρα ξεκλειδώνει τις δυνάμεις των ουρανών.

Ακόμη και όταν η πίστη μας είναι αδύναμη, ο βραχίονας του Κυρίου θα είναι πάντοτε απλωμένος¹⁸. Πριν από χρόνια έλαβα την ανάθεση να αναδιοργανώσω έναν πάσσαλο στη Νιγηρία. Την τελευταία στιγμή, προέκυψε μια αλλαγή στην ημερομηνία. Στον πάσσαλο ήταν ένας άνδρας ο οποίος είχε αποφασίσει να λείψει από την πόλη την πρώτη ημερομηνία της συνέλευσης. Δεν ήθελε να διακινδυνεύσει να κληθεί ως πρόεδρος πασσάλου.

Την ημέρα που έλειψε, ενεπλάκη σε ένα τρομερό δυστύχημα, αλλά εκείνος δεν έπαθε τίποτα. Αυτό τον έκανε να σκεφθεί τον λόγο που είχε σωθεί η ζωή του. Αναθεώρησε την απόφαση που είχε πάρει. Μετανόησε και ταπεινά παρευρέθηκε στη συνέλευση τη νέα ημερομηνία. Και ναι, κλήθηκε να γίνει ο νέος πρόεδρος πασσάλου.

Ο Πρεσβύτερος Νηλ Μάξουελ δίδαξε: «Η πλήρης ευτυχία βρίσκεται μόνον όταν ευθυγραμμίζονται οι βουλές μας με τις βουλές του Θεού. Οτιδήποτε λιγότερο έχει ως αποτέλεσμα λιγότερη ευτυχία»¹⁹.

Αφού κάνουμε «ό,τι περνά από το χέρι μας» τότε είναι καιρός να «σταθούμε… για να δούμε τη σωτηρία του Θεού»²⁰. Το είδα αυτό όταν υπηρετούσα ως αδελφός που τελεί διακονία στην οικογένεια ΜακΚόρμικ. Παντρεμένη επί 21 χρόνια, η Μαίρη Κέι υπηρέτησε πιστά στις κλήσεις της. Ο Κεν δεν ήταν μέλος της Εκκλησίας και δεν ενδιαφερόταν να γίνει, επειδή όμως αγαπούσε τη σύζυγό του επέλεξε να παρευρίσκεται στην εκκλησία μαζί της.

Μία Κυριακή ένιωσα την ανάγκη να καταθέσω τη μαρτυρία μου στον Κεν. Τον ρώτησα αν θα μπορούσα να το κάνω. Η απάντησή του ήταν απλή και ξεκάθαρη: «Όχι, ευχαριστώ».

Απόρησα. Είχα αισθανθεί μια προτροπή και προσπάθησα να την ακολουθήσω. Ήταν δελεαστικό να επιλέξω ότι είχα κάνει αυτό που μου αναλογούσε. Όμως μετά από προσευχή και στοχασμό, μπόρεσα να καταλάβω ότι μολονότι οι προθέσεις μου ήταν σωστές, είχα στηριχθεί πάρα πολύ στον εαυτό μου και πολύ λίγο στον Κύριο.

Αργότερα επέστρεψα αλλά με διαφορετική προσέγγιση. Θα πήγαινα απλώς ως όργανο στα χέρια του Κυρίου, χωρίς άλλη επιθυμία παρά να ακολουθήσω το Πνεύμα. Μαζί με τον πιστό συνάδελφό μου, Τζέραλντ Κάρντον, μπήκαμε στο σπίτι των ΜακΚόρμικ.

Λίγο αργότερα, ένιωσα την ανάγκη να ζητήσω από τον Τζέραλντ να τραγουδήσει το «Το ξέρω ο Λυτρωτής μου ζει»²¹. Μου έριξε ένα βλέμμα απορίας, αλλά έχοντας πίστη στην πίστη μου, το έκανε. Ένα όμορφο πνεύμα γέμισε τον χώρο. Μου ήλθε επίσης η προτροπή να ζητήσω από τη Μαίρη Κέι και την Κρίστιν, την κόρη τους, να καταθέσουν τη μαρτυρία τους. Καθώς το έκαναν, το Πνεύμα έγινε δυνατότερο. Όντως, μετά τη μαρτυρία της Κρίστιν, δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα του Κεν²².

Ο Θεός είχε πάρει τον έλεγχο. Δεν συγκινήθηκαν απλώς οι καρδιές παρά άλλαξαν για πάντα. Είκοσι ένα χρόνια απιστίας παραμερίστηκαν από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Έναν μήνα αργότερα ο Κεν βαπτίσθηκε. Έναν χρόνο αργότερα, ο Κεν και η Μαίρη Κέι επισφραγίστηκαν στον οίκο του Κυρίου για τον παρόντα καιρό και όλη την αιωνιότητα.

Μαζί είχαμε βιώσει τι σήμαινε να αντικαταστήσουμε το θέλημά μας με το θέλημα του Κυρίου και η πίστη μας σε Εκείνον αυξήθηκε.

Παρακαλώ συλλογιστείτε μερικά ερωτήματα που έθεσαν προφήτες του Θεού όσο προσπαθείτε να ανεβείτε στην κλίμακα της πίστης σας:

Έχω απεκδυθεί τελείως την υπερηφάνεια;²³

Έχω κάνει χώρο στην καρδιά μου για τον λόγο του Θεού;²⁴

Επιτρέπω στις ταλαιπωρίες μου να καθαγιασθούν προς όφελός μου;²⁵

Είμαι πρόθυμος να αφήσω το θέλημα μου να καταπιωθεί στο θέλημα του Πατέρα;²⁶

Αν έχω νιώσει ότι θέλω να ψάλλω το τραγούδι της λυτρωτικής αγάπης, μπορώ να νιώσω το ίδιο τώρα;²⁷

Αφήνω τον Θεό να επικρατήσει στη ζωή μου;²⁸

Εάν διαπιστώνετε ότι η παρούσα πορεία σας βρίσκεται σε σύγκρουση με την πίστη σας στον Σωτήρα, τότε παρακαλούμε βρείτε τον δρόμο της επιστροφής σε Εκείνον. Από αυτό εξαρτάται η δική σας υπερύψωση και αυτή των απογόνων σας.

Είθε να φυτέψουμε τους σπόρους της πίστης βαθιά μέσα στην καρδιά μας. Είθε να καλλιεργήσουμε αυτούς τους σπόρους καθώς δεσμευόμαστε με τον Σωτήρα, τιμώντας τις διαθήκες που έχουμε συνάψει μαζί Του. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.