Ο Χριστός θεραπεύει το συντετριμμένο

Ενώ ο Σωτήρας δίδασκε στον ναό, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι έφεραν μία γυναίκα σε Εκείνον. Δεν γνωρίζουμε ολόκληρη την ιστορία της, μόνο ότι «συνελήφθη… διαπράττοντας μοιχεία»¹. Συχνά, οι γραφές δίνουν μόνον ένα μικρό μέρος της ζωής κάποιου και, βάσει αυτού του τμήματος, μερικές φορές έχουμε την τάση να επαινούμε ή να καταδικάζουμε. Η ζωή κανενός δεν μπορεί να γίνει κατανοητή από μία υπέροχη στιγμή ή μία λυπηρή δημόσια απογοήτευση. Ο σκοπός αυτών των αφηγήσεων από τις γραφές είναι να μας βοηθήσουν να δούμε ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν η απάντηση τότε, και Εκείνος είναι η απάντηση τώρα. Εκείνος γνωρίζει ολόκληρη την ιστορία μας και ακριβώς όλα όσα υποφέρουμε, καθώς και τις ικανότητες και τα τρωτά σημεία μας.

Η απάντηση του Χριστού σε αυτήν την πολύτιμη θυγατέρα του Θεού ήταν: «Oύτε εγώ σε καταδικάζω· πήγαινε, και στο εξής να μη αμαρτάνεις»². Ένας άλλος τρόπος να πούμε «πήγαινε, και στο εξής να μη αμαρτάνεις» θα μπορούσε να είναι «πήγαινε και άλλαξε». Ο Σωτήρας την καλούσε να μετανοήσει: να αλλάξει τη συμπεριφορά της, τις συναναστροφές της, τον τρόπο που αισθανόταν για τον εαυτό της, την καρδιά της.

Χάριν του Ιησού Χριστού, η απόφασή μας να «πάμε και να αλλάξουμε» μπορεί επίσης να μας επιτρέψει να «πάμε και να θεραπευτούμε», διότι Εκείνος είναι η πηγή της ίασης όλων όσων είναι συντετριμμένων στη ζωή μας. Ως ο μέγας Μεσολαβητής και Συνήγορος προς τον Πατέρα, ο Χριστός καθαγιάζει και αποκαθιστά διαλυμένες σχέσεις – και κάτι πιο σημαντικό, τη σχέση μας με τον Θεό.

Η μετάφραση του Τζόζεφ Σμιθ το κάνει ξεκάθαρο ότι η γυναίκα όντως ακολούθησε τη συμβουλή του Σωτήρος και άλλαξε τη ζωή της: «Και η γυναίκα δόξασε τον Θεό από εκείνη την ώρα, και πίστεψε στο όνομά του»³. Είναι ατυχές που δεν γνωρίζουμε το όνομά της ή άλλες λεπτομέρειες για τη ζωή της μετά από αυτήν τη στιγμή, διότι θα απαιτούσε μεγάλη αποφασιστικότητα, ταπεινοφροσύνη και πίστη στον Ιησού Χριστό για να μετανοήσει και να αλλάξει. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι ήταν μία γυναίκα που «πίστεψε στο όνομά του» με την κατανόηση ότι ήταν προσιτή για εκείνη η απέραντη και αιώνια θυσία Του.

Στο Κατά Λουκάν κεφάλαιο 15 διαβάζουμε μία παραβολή ενός άνδρα που είχε δύο γιους. Ο πιο νέος γιος ζήτησε από τον πατέρα του την κληρονομιά του, πήγε σε μία μακρινή χώρα και σπατάλησε τα υπάρχοντά του ζώντας άσωτα⁴.

«Kαι όταν τα ξόδεψε όλα, έγινε μεγάλη πείνα σ’ εκείνη τη χώρα, και αυτός άρχισε να στερείται.

»Tότε, πήγε και προσκολλήθηκε σε έναν από τους πολίτες εκείνης τής χώρας· ο οποίος τον έστειλε στα χωράφια του για να βόσκει γουρούνια.

»Kαι επιθυμούσε να γεμίσει την κοιλιά του από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν τα γουρούνια· και κανένας δεν έδινε σ’ αυτόν τίποτε.

»Όταν δε ήρθε στον εαυτό του, είπε: Πόσοι μισθωτοί τού πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί, και εγώ χάνομαι από την πείνα!

»Aφού σηκωθώ, θα πάω στον πατέρα μου, και θα του πω: Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και μπροστά σου·

»και δεν είμαι πια άξιος να ονομαστώ γιος σου· κάνε με σαν έναν από τους μισθωτούς σου.

»Kαι αφού σηκώθηκε, ήρθε στον πατέρα του. Kαι ενώ ακόμα απείχε μακριά, ο πατέρας του τον είδε, και τον σπλαχνίστηκε· και τρέχοντας, έπεσε επάνω στον τράχηλό του και τον καταφίλησε»⁵.

Το γεγονός ότι ο πατέρας έτρεξε στον γιο του, πιστεύω, είναι σημαντικό. Το προσωπικό κακό που είχε προκαλέσει ο γιος στον πατέρα του ήταν ασφαλώς βαθύ. Ομοίως, ο πατέρας μπορεί να ντρεπόταν πραγματικά για τις πράξεις του γιου του.

Επομένως, γιατί ο πατέρας δεν περίμενε τον γιο του να ζητήσει συγγνώμη; Γιατί δεν περίμενε μια προσφορά επανόρθωσης και συμφιλίωσης προτού προσφέρει συγχώρηση και αγάπη; Αυτό είναι κάτι που έχω συχνά συλλογισθεί.

Ο Κύριος μας διδάσκει ότι η συγχώρηση των άλλων είναι μία παγκόσμια εντολή: «Εγώ, ο Κύριος, θα συγχωρήσω εκείνον που θα συγχωρήσω, αλλά από εσάς απαιτείται να συγχωρείτε όλους τους ανθρώπους»⁶. Η επέκταση της συγχώρησης μπορεί να χρειαστεί τεράστιο θάρρος και ταπεινοφροσύνη. Μπορεί επίσης να πάρει χρόνο. Απαιτεί από εμάς να θέσουμε την πίστη και την εμπιστοσύνη μας στον Κύριο καθώς αναλαμβάνουμε την υπευθυνότητα για την κατάσταση των συναισθημάτων μας. Εδώ βρίσκεται η σημασία και η δύναμη της ελεύθερης βούλησής μας.

Με την απεικόνιση αυτού του πατέρα στην παραβολή του ασώτου υιού, ο Σωτήρας τόνισε ότι η συγχώρηση είναι ένα από τα ευγενέστερα δώρα που μπορούμε να δώσουμε ο ένας στον άλλον και πιο συγκεκριμένα στον εαυτό μας. Δεν είναι πάντα εύκολο να ξαλαφρώσουμε την καρδιά μας μέσω της συγχώρησης, αλλά μέσω της επικουρικής δύναμης του Ιησού Χριστού, είναι δυνατό.

Στο Πράξεις κεφάλαιο 3 μαθαίνουμε για έναν άνδρα ο οποίος γεννήθηκε χωλός και «τον οποίο έβαζαν καθημερινά κοντά στη θύρα τού ιερού, που λεγόταν Ωραία, για να ζητάει ελεημοσύνη από εκείνους που έμπαιναν μέσα στο ιερό»⁷.

Ο χωλός ζητιάνος ήταν πάνω από 40 ετών ⁸ και είχε περάσει ολόκληρη τη ζωή του σε μία φαινομενικά ατελείωτη κατάσταση έλλειψης και αναμονής, διότι εξηρτάτο από τη γενναιοδωρία των άλλων.

Μία μέρα είδε «τον Πέτρο και τον Ιωάννη, που επρόκειτο να μπουν μέσα στο ιερό [και] ζητούσε να πάρει ελεημοσύνη.

»Και ο Πέτρος, μαζί με τον Ιωάννη, αφού τον ατένισε, είπε: Κοίταξε σε μας.

»Και εκείνος τους κοίταξε με προσοχή, προσμένοντας να πάρει κάτι απ’ αυτούς.

»Ο Πέτρος, όμως, είπε: Ασήμι και χρυσάφι εγώ δεν έχω· αλλά, ό,τι έχω, αυτό σου δίνω: Στο όνομα του Ιησού Χριστού τού Ναζωραίου, σήκω επάνω και περπάτα.

»Κι αφού τον έπιασε από το δεξί χέρι, τον σήκωσε· κι αμέσως στερεώθηκαν οι βάσεις και τα σφυρά των ποδιών του·

»και αφού αναπήδησε, στάθηκε όρθιος και περπατούσε· και μπήκε μαζί τους μέσα στο ιερό, περπατώντας και πηδώντας και δοξάζοντας τον Θεό»⁹.

Συχνά βρισκόμαστε, όπως ο χωλός ζητιάνος στην πύλη του ναού, υπομονετικά –ή μερικές φορές ανυπόμονα– να «πρoσμένoυ[με] τoν Kύριo»¹⁰. Προσμένουμε να θεραπευτούμε σωματικά ή συναισθηματικά. Προσμένουμε απαντήσεις που διεισδύουν στο βαθύτερο μέρος της καρδιάς μας. Προσμένουμε ένα θαύμα.

Προσμένοντας τον Κύριο μπορούμε να βρούμε ένα μέρος βελτίωσης και εξευγενισμού, όπου μπορούμε να γνωρίσουμε τον Σωτήρα με έναν βαθιά προσωπικό τρόπο. Προσμένοντας τον Κύριο μπορεί να είναι επίσης ένα μέρος όπου βρισκόμαστε να ρωτούμε: «Ω Θεέ, που είσαι;»¹¹ – ένα μέρος όπου η πνευματική επιμονή μας απαιτεί να ασκούμε πίστη στον Χριστό επιλέγοντάς Τον ξανά και ξανά και ξανά. Γνωρίζω αυτό το μέρος και καταλαβαίνω αυτό το είδος προσμονής.

Πέρασα αμέτρητες ώρες σε ένα κέντρο θεραπείας καρκίνου, ενωμένη στα δεινά μου με πολλούς που λαχταρούσαν να θεραπευθούν. Μερικοί έζησαν. Άλλοι όχι. Έμαθα με έναν βαθύ τρόπο ότι η απελευθέρωση από τις δοκιμασίες μας είναι διαφορετική για τον καθέναν από εμάς και επομένως το σημείο εστίασής μας θα πρέπει να έχει να κάνει λιγότερο σχετικά με τον τρόπο που ελευθερωνόμαστε και περισσότερο σχετικά με τον ίδιο τον Ελευθερωτή. Η έμφασή μας θα πρέπει πάντα να είναι στον Ιησού Χριστό!

Άσκηση πίστης στον Χριστό σημαίνει ότι εμπιστευόμαστε όχι μόνον το θέλημα του Θεού αλλά επίσης τον χρονισμό Του. Επειδή ξέρει ακριβώς τι χρειαζόμαστε και πότε το χρειαζόμαστε. Όταν υποτασσόμαστε στο θέλημα του Κυρίου, τελικά θα λάβουμε ουσιαστικά περισσότερα από αυτά που είχαμε επιθυμήσει.

Αγαπητοί μου φίλοι, όλοι έχουμε κάτι στη ζωή μας που είναι σπασμένο και που πρέπει να γιατρευτεί, να διορθωθεί ή να θεραπευθεί. Καθώς στρεφόμαστε στον Σωτήρα, καθώς ευθυγραμμίζουμε την καρδιά και τον νου μας με Εκείνον, καθώς μετανοούμε, Εκείνος έρχεται σε εμάς «με ίαση στις πτέρυγές του»¹², βάζει τους βραχίονές Του στοργικά γύρω μας και λέει: «Δεν πειράζει. Είσαι μόνο 5 – ή 16, 23, 48, 64, 91 ετών. Μπορούμε να το διορθώσουμε μαζί!»

Καταθέτω μαρτυρία ότι δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή σας συντετριμμένο που να είναι πέρα από τη θεραπευτική, λυτρωτική και επικουρική δύναμη του Ιησού Χριστού. Στο ιερό και άγιο όνομα Εκείνου που είναι ισχυρός στο να θεραπεύσει, του Ιησού Χριστού, αμήν.