Η σχέση μας με τον Θεό

Όπως ο Ιώβ στην Παλαιά Διαθήκη, σε μία εποχή δεινών, ορισμένοι ίσως αισθανθούν ότι ο Θεός τους έχει εγκαταλείψει. Επειδή γνωρίζουμε ότι ο Θεός έχει τη δύναμη να αποτρέψει ή να αφαιρέσει οποιαδήποτε βάσανα, μπορεί να μπούμε στον πειρασμό να παραπονεθούμε, αν Εκείνος δεν το κάνει, ίσως αμφισβητώντας: «Αν ο Θεός δεν παρέχει τη βοήθεια για την οποία προσεύχομαι, πώς μπορώ να έχω πίστη σε Αυτόν;» Κάποια στιγμή στις έντονες δοκιμασίες του, ο ενάρετος Ιώβ είπε:

«Μάθετε, τώρα, ότι o Θεός με κατέστρεψε, και με περικύκλωσε με τo δίχτυ τoυ.

»Δέστε, φωνάζω: “Aδικία!” Aλλά, δεν εισακoύoμαι· επικαλoύμαι, αλλά καμία κρίση»¹.

Στην απάντησή Του στον Ιώβ, ο Θεός απαιτεί: «Θα με καταδικάσεις, για να δικαιωθείς;»² Ή με άλλα λόγια: «Θα αναιρέσεις, άραγε, την κρίση μoυ; Θα με καταδικάσεις, για να δικαιωθείς;»³ Ο Ιεχωβά υπενθυμίζει σθεναρώς στον Ιώβ την παντοδυναμία και πανσοφία Του και ο Ιώβ με βαθύτατη ταπεινοφροσύνη παραδέχεται ότι δεν κατέχει τίποτα που να πλησιάζει τη γνώση, τη δύναμη και τη χρηστότητα του Θεού και δεν μπορεί να σταθεί κατά την κρίση του Παντοδύναμου:

«Ξέρω ότι μπορείς τα πάντα» είπε «και κανένας στοχασμός σου δεν μπορεί να εμποδιστεί.

»…πρόφερα εκείνo πoυ δεν καταλάβαινα· πράγματα υπερθαύμαστα για μένα, πoυ δεν τα γνώριζα…

»γι’ αυτό, αηδιάζω με βδελυγμία τoν εαυτό μoυ, και μετανoώ με χώμα και στάχτη»⁴.

Στο τέλος, ο Ιώβ είχε το προνόμιο να δει τον Κύριο και «o Kύριoς ευλόγησε τα τελευταία τoύ Iώβ περισσότερo παρά τα πρώτα»⁵.

Είναι πραγματικά ανοησία με τη θνητή μυωπία μας να υποθέτουμε ότι κρίνουμε τον Θεό, να σκεπτόμαστε, για παράδειγμα: «Δεν είμαι ευτυχισμένος, οπότε ο Θεός πρέπει να κάνει κάτι λάθος». Προς εμάς, τα θνητά τέκνα Του σε έναν πεπτωκότα κόσμο, που γνωρίζουμε τόσο λίγα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, δηλώνει: «Τα πάντα είναι παρόντα με εμένα, γιατί ξέρω τα πάντα»⁶. Ο Ιακώβ προειδοποιεί με σύνεση: «Μη επιζητείτε να συμβουλεύετε τον Κύριο, αλλά να παίρνετε συμβουλή από το χέρι του. Γιατί ιδού, εσείς οι ίδιοι ξέρετε ότι συμβουλεύει με σοφία, και με δικαιοσύνη, και με μεγάλη ευσπλαχνία, υπεράνω όλων των έργων του»⁷.

Κάποιοι παρεξηγούν τις υποσχέσεις του Θεού ότι σημαίνουν ότι η υπακοή σε Εκείνον αποφέρει συγκεκριμένα αποτελέσματα σε ένα σταθερό χρονοδιάγραμμα. Ενδεχομένως να σκέπτονται: «Αν υπηρετήσω επιμελώς μία πλήρους απασχόλησης ιεραποστολή, ο Θεός θα με ευλογήσει με έναν ευτυχισμένο γάμο και παιδιά» ή «Αν απέχω από τη σχολική εργασία την Ημέρα του Κυρίου, ο Θεός θα με ευλογήσει με καλούς βαθμούς» ή «Αν πληρώνω τη δεκάτη, ο Θεός θα με ευλογήσει με αυτήν τη δουλειά που θέλω». Αν η ζωή δεν εξελιχθεί ακριβώς με αυτόν τον τρόπο ή σύμφωνα με ένα αναμενόμενο χρονοδιάγραμμα, ενδεχομένως να αισθανθούν προδομένοι από τον Θεό. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο μηχανικά στη θεία οικονομία. Δεν πρέπει να θεωρούμε το σχέδιο του Θεού σαν ένα κοσμικό μηχάνημα αυτόματης πώλησης όπου (1) επιλέγουμε μια επιθυμητή ευλογία, (2) εισάγουμε το απαιτούμενο ποσό καλών έργων και (3) η παραγγελία παραδίδεται αμέσως⁸.

Ο Θεός πράγματι θα τιμήσει τις διαθήκες και τις υποσχέσεις Του στον καθέναν από εμάς. Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε γι’ αυτό⁹. Η εξιλεωτική δύναμη του Ιησού Χριστού –ο οποίος κατέβηκε υπό τα πάντα και κατόπιν ανέβηκε στα ύψη¹⁰ και ο οποίος κατέχει κάθε δύναμη στους ουρανούς και στη Γη¹¹– διασφαλίζει ότι ο Θεός μπορεί να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του και θα το κάνει. Είναι ουσιώδες να τιμούμε τους νόμους Του και να υπακούμε σε αυτούς, όμως δεν είναι κάθε ευλογία που εξαρτάται από την υπακοή στο νόμο¹² διαμορφωμένη, σχεδιασμένη και χρονικά σύμφωνη με τις προσδοκίες μας. Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, αλλά πρέπει να Αφήσουμε σε Εκείνον τη διαχείριση των ευλογιών, τόσο των εγκόσμιων όσο και των πνευματικών.

Ο Πρόεδρος Μπρίγκαμ Γιανγκ εξήγησε ότι η πίστη του δεν οικοδομήθηκε επάνω σε συγκεκριμένα αποτελέσματα ή ευλογίες, αλλά επάνω στη μαρτυρία του και στη σχέση του με τον Ιησού Χριστό. Είπε: «Η πίστη μου δεν είναι τοποθετημένη επάνω στα έργα του Κυρίου επάνω στις νήσους της θαλάσσης, επάνω στη μεταφορά του των ανθρώπων εδώ… ούτε επάνω στις χάρες που απονέμει σε αυτόν ή σε εκείνον τον λαό, ούτε στο αν είμαστε ευλογημένοι ή όχι, αλλά η πίστη μου είναι τοποθετημένη επάνω στον Κύριο Ιησού Χριστό, και στη γνώση που έχω λάβει από αυτόν»¹³.

Η μετάνοια και η υπακοή μας, η υπηρέτηση και οι θυσίες μας έχουν σημασία. Θέλουμε να είμαστε ανάμεσα σε εκείνους που περιέγραψε ο Εθέρ ως «πάντα πλεονάζοντες σε καλά έργα»¹⁴. Αλλά αυτό δεν οφείλεται τόσο πολύ σε κάποια καταμέτρηση που τηρείται σε επουράνια λογιστικά βιβλία. Αυτά έχουν σημασία, διότι μας απασχολούν στο έργο του Θεού και είναι το μέσον με το οποίο συνεργαζόμαστε μαζί Του για τη δική μας μεταμόρφωση από φυσικό άνθρωπο σε άγιο¹⁵. Αυτό που μας προσφέρει ο Επουράνιος Πατέρας μας είναι τον Ίδιο τον Εαυτό Του και τον Υιό Του, μία στενή και διαρκή σχέση με Αυτούς μέσω της χάριτος και της μεσολαβήσεως του Ιησού Χριστού, του Λυτρωτή μας.

Είμαστε τέκνα του Θεού, που έχουμε ξεχωριστεί για την αθανασία και αιώνια ζωή. Ο προορισμός μας είναι να είμαστε οι κληρονόμοι Του, «συγκληρονόμοι δε τού Χριστού»¹⁶. Ο Πατέρας μας είναι πρόθυμος να καθοδηγήσει τον καθέναν από εμάς κατά μήκος του μονοπατιού της διαθήκης Του με βήματα σχεδιασμένα για την ατομική μας ανάγκη και προσαρμοσμένα στο σχέδιό Του για την υπέρτατη ευτυχία μας μαζί Του. Μπορούμε να προσδοκούμε μία αυξανόμενη εμπιστοσύνη και πίστη στον Πατέρα και τον Υιό, μία αυξανόμενη αίσθηση της αγάπης Τους και τη συνεπή παρηγοριά και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος.

Ακόμα κι έτσι, αυτό το μονοπάτι δεν μπορεί να είναι εύκολο για κανέναν από εμάς. Υπάρχει πάρα πολύ εξευγενισμός που χρειάζεται για να είναι εύκολο. Ο Ιησούς είπε:

«Eγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατέρας μου είναι ο γεωργός.

»Kάθε κλήμα σε μένα, το οποίο δεν φέρνει καρπό, [ο Πατέρας] το αποκόπτει· και καθένα το οποίο φέρνει καρπό, το καθαρίζει, για να φέρει περισσότερο καρπό»¹⁷.

Η διαδικασία της καθοδηγούμενης από τον Θεό εκκαθαρίσεως και εξαγνισμού θα είναι, αναγκαστικά, οδυνηρή και επώδυνη ενίοτε. Ας θυμηθούμε την έκφραση του Παύλου, είμαστε «συγκληρονόμοι δε του Xριστού· αν συμπάσχουμε, για να γίνουμε και συμμέτοχοι της δόξας του»¹⁸.

Έτσι, εν μέσω αυτής της φωτιάς του χωνευτή, αντί να θυμώνετε με τον Θεό, πλησιάστε τον Θεό. Να επικαλείστε τον Πατέρα στο όνομα του Υιού. Περπατήστε μαζί Τους εν Πνεύματι, μέρα με τη μέρα. Αφήστε Τους με την πάροδο του χρόνου να εκδηλώσουν την πιστότητά Τους σε σας. Ελάτε πραγματικά να Τους γνωρίσετε και αληθινά να γνωρίσετε τον εαυτό σας¹⁹. Ας επικρατήσει ο Θεός²⁰. Ο Σωτήρας μάς διαβεβαιώνει:

«Ακούστε αυτόν που είναι ο συνήγορος προς τον Πατέρα, που υπερασπίζεται την υπόθεσή σας ενώπιόν Του –

»Λέγοντας: Πατέρα, κοίταξε τα πάθη και τον θάνατο αυτού που δεν διέπραξε αμαρτία, με τον οποίο είσαι πολύ ικανοποιημένος. Κοίταξε το αίμα του Υιού Σου που χύθηκε, το αίμα αυτού τον οποίον πρόσφερες ώστε να δοξαστείς εσύ.

»Γι’ αυτό, Πατέρα, δείξε έλεος σε αυτούς τους αδελφούς μου [και τις αδελφές μου] που πιστεύουν στο όνομά μου, ώστε να έλθουν προς εμένα και να έχουν αιώνια ζωή»²¹.

Σκεφθείτε μερικά παραδείγματα πιστών ανδρών και γυναικών που εμπιστεύονταν τον Θεό, πεπεισμένοι ότι οι υπεσχημένες ευλογίες Του θα ήταν επάνω τους στη ζωή ή στον θάνατο. Η πίστη τους δεν βασιζόταν σε αυτά που έκανε ή δεν έκανε ο Θεός σε μία συγκεκριμένη περίσταση ή στιγμή του χρόνου, αλλά στο να Τον γνωρίζουν ως τον καλοπροαίρετο Πατέρα τους και τον Ιησού Χριστό ως τον πιστό Λυτρωτή τους.

Όταν ο Αβραάμ επρόκειτο να θυσιαστεί από τον Αιγύπτιο ιερέα του Ελκενά, φώναξε δυνατά προς τον Θεό να τον σώσει, και ο Θεός το έκανε²². Ο Αβραάμ έζησε για να γίνει ο πατέρας των πιστών που μέσω των απογόνων του όλες οι οικογένειες της γης θα ευλογούνταν²³. Νωρίτερα, σε αυτόν ακριβώς τον ίδιο βωμό, ο ίδιος ιερέας του Ελκενά είχε προσφέρει τρεις παρθένες που «ένεκα της αρετής τους… δεν δέχτηκαν να προσκυνήσουν θεούς από ξύλο ή από πέτρα»²⁴. Πέθαναν εκεί ως μάρτυρες.

Ο Ιωσήφ της αρχαίας εποχής, ο οποίος επωλήθη σκλάβος, όταν ήταν μικρός από τους δικούς του αδελφούς, μέσα στην αγωνία του εστράφη στον Θεό. Σταδιακώς, διακρίθηκε στο σπίτι του κυρίου του στην Αίγυπτο, αλλά κατόπιν όλη αυτή η πρόοδος εξαφανίσθηκε εξαιτίας των ψευδών κατηγοριών της συζύγου του Πετεφρή. Ο Ιωσήφ θα μπορούσε να έχει σκεφθεί: «Λοιπόν, η φυλακή είναι αυτό που παίρνω, διότι τήρησα τον νόμο της αγνότητας». Αντιθέτως, συνέχισε να στρέφεται στον Θεό και ευημερούσε ακόμη και στη φυλακή. Ο Ιωσήφ απογοητεύτηκε πολύ περαιτέρω, όταν ο φυλακισμένος με τον οποίο έγινε φίλος, παρά την υπόσχεσή του να βοηθήσει τον Ιωσήφ, τον ξέχασε εντελώς, αφού αποκαταστάθηκε στη θέση του στην αυλή του Φαραώ. Εν ευθέτω χρόνω, όπως γνωρίζετε, ο Κύριος επενέβη για να θέσει τον Ιωσήφ στην ανώτατη θέση εμπιστοσύνης και δύναμης δίπλα στον Φαραώ, δίνοντας τη δυνατότητα στον Ιωσήφ να σώσει τον οίκο του Ισραήλ. Ασφαλώς ο Ιωσήφ θα μπορούσε να επιβεβαιώσει «ότι όλα συνεργούν προς το αγαθό σ’ αυτούς που αγαπούν τον Θεό»²⁵.

Ο Αβιναδί ήταν αποφασισμένος να εκπληρώσει τη θεία αποστολή του. «Τελειώνω το μήνυμά μου» είπε «και κατόπιν δεν έχει σημασία [τι θα μου συμβεί], αν γίνει και σωθώ»²⁶. Δεν γλίτωσε τον μαρτυρικό θάνατο, αλλά ασφαλώς σώθηκε στη βασιλεία του Θεού, και ο μοναδικός πολύτιμος μεταστραφείς του, ο Άλμα, άλλαξε την πορεία της ιστορίας των Νεφιτών μέχρι την έλευση του Χριστού.

Ο Άλμα και ο Αμουλέκ απελευθερώθηκαν από τη φυλακή στην Αμμωνίχα ως απάντηση στην παράκλησή τους και οι διώκτες τους θανατώθηκαν²⁷. Νωρίτερα, ωστόσο, αυτοί οι ίδιοι διώκτες είχαν ρίξει πιστές γυναίκες και τα παιδιά τους στη δυνατή πυρά. Ο Άλμα, ως μάρτυρας της τρομακτικής σκηνής με αγωνία, ήταν υποχρεωμένος από το Πνεύμα να μην ασκήσει τη δύναμη του Θεού για να «τους σώσ[ει] από τις φλόγες»²⁸ για να μπορέσουν να γίνουν δεκτοί στον Θεό με δόξα²⁹.

Ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ μαράζωνε στη φυλακή στο Λίμπερτυ του Μιζούρι, ανήμπορος να βοηθήσει τους Αγίους καθώς λεηλατούνταν και εξεδιώκοντο από τις οικίες τους στο τσουχτερό κρύο του χειμώνα. «Ω Θεέ, πού είσαι;» ανεφώνησε ο Τζόζεφ. «Πόσο ακόμα θα συγκρατείται το χέρι σου;»³⁰ Σε απάντηση, ο Κύριος υποσχέθηκε: «Η δυστυχία σου και τα βάσανά σου δεν θα είναι παρά για μία μικρή στιγμή. Και ύστερα, αν το υπομείνεις σωστά, ο Θεός θα σε υπερυψώσει στα ύψη… Δεν είσαι ακόμα σαν τον Ιώβ»³¹.

Στο τέλος, ο Τζόζεφ θα μπορούσε να δηλώσει με τον Ιώβ: «Kαι αν με θανατώνει [ο Θεός], εγώ θα ελπίζω σ’ αυτόν»³².

Ο Πρεσβύτερος Μπρουκ Χέιλς αφηγήθηκε την ιστορία της αδελφής Πατρίσια Πάρκινσον, η οποία γεννήθηκε με κανονική όραση, αλλά από την ηλικία των 11 ετών είχε τυφλωθεί.

Ο Πρεσβύτερος Χέιλς αφηγήθηκε: «Έχω γνωρίσει την Πατ εδώ και πολλά χρόνια και προσφάτως της είπα ότι θαύμαζα το γεγονός ότι είναι πάντα θετική και ευτυχισμένη. Απήντησε: “Λοιπόν, δεν είσαι στο σπίτι μαζί μου, έτσι; Έχω τις στιγμές μου. Είχα αρκετές σοβαρές περιόδους κατάθλιψης και έχω κλάψει πολύ”. Ωστόσο, προσέθεσε: “Από τον καιρό που άρχισα να χάνω την όρασή μου, ήταν παράξενο, αλλά ήξερα ότι ο Επουράνιος Πατέρας και ο Σωτήρας ήταν με την οικογένειά μου και εμένα. Σε αυτούς που με ρωτούν εάν είμαι θυμωμένη, επειδή είμαι τυφλή απαντώ: “Με ποιον να είμαι θυμωμένη; Ο Επουράνιος Πατέρας είναι σε αυτό μαζί μου. Δεν είμαι μόνη. Είναι μαζί μου όλη την ώρα”»³³.

Στο τέλος, είναι η ευλογία μίας στενής και αδιάκοπης σχέσης με τον Πατέρα και τον Υιό που επιζητούμε. Κάνει όλη τη διαφορά και αξίζει παντοτινά το κόστος. Θα καταθέσουμε μαρτυρία με τον Παύλο «ότι τα παθήματα του παρόντα καιρού δεν είναι άξια να συγκριθούν με τη δόξα που πρόκειται να αποκαλυφθεί σε μας»³⁴. Δίδω μαρτυρία ότι οτιδήποτε κι αν συνεπάγεται η θνητή εμπειρία μας, μπορούμε να εμπιστευόμαστε τον Θεό και να βρούμε χαρά σε Εκείνον.

«Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου·

»Σε όλoυς τoύς δρόμoυς σoυ να γνωρίζεις αυτόν, και αυτός θα διευθύνει τα βήματά σoυ»³⁵.

Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.