Gezegend door raden

Toen ik jaren geleden als bisschop werkzaam was, maakte een gezin in onze wijk een crisis door toen de vader zijn baan kwijtraakte. Ik was bezorgd om hun welzijn en bracht hen thuis een bezoek om met ze te praten en hulp van de kerk aan te bieden. Interessant genoeg aarzelden ze om de tijdelijke hulp die ik aanbood aan te nemen, dus legde ik de kwestie aan de wijkraad voor. In een geest van liefhebbende vertrouwelijkheid vertelde ik ze waarom ik me zorgen maakte over dit fijne gezin en vroeg ik naar ideeën om hen tot zegen te zijn.

Onze ZHV-presidente bood aan om de moeder te vragen naar hun stoffelijke behoeften en samen benodigdheden in te kopen — wat uiteraard volgens het kerkprogramma haar taak was. Binnen enkele dagen had ze voor elkaar wat mij niet gelukt was, en het gezin aanvaardde nederig en dankbaar hulp in natura. De ouderlingenquorumpresident praatte met de vader — wat uiteraard zijn recht en plicht was — en begeleidde hem bij het zoeken naar een baan. Onze jongemannenpresident merkte dat de woning van het gezin dringend geschilderd moest worden, en hij zorgde ervoor dat de priesters dit samen met de hogepriesters deden.

In de loop van mijn gesprek met de ouders ontdekte ik dat ze grote schulden hadden en achter waren met hun hypotheekbetalingen. In overeenstemming met de goedgekeurde richtlijnen voor de welzijnszorg informeerde ik of hun naaste familie kon helpen, maar kreeg daar weinig reactie op. Onze ZHV-presidente kwam er echter achter dat de moeder een rijke broer had.

‘Er is geen reden om contact met hem op te nemen’, zei de moeder. ‘We hebben elkaar al in jaren niet meer gesproken.’

Ik begreep haar dilemma, maar vond het belangrijk om de aanwijzingen van de kerk op te volgen. En dus had ik een gesprek met haar en kreeg uiteindelijk toestemming om contact op te nemen met haar broer, die ver weg woonde. Ik belde hem en legde uit in welke moeilijke omstandigheden zijn jongere zus zich bevond. Binnen drie dagen arriveerde hij in Salt Lake City en hielp zijn zus om haar financiële aangelegenheden in orde te brengen. Intussen hielp onze ouderlingenquorumpresident haar man aan een baan met een goed inkomen.

Maar belangrijker was dat ze als gezin dichter tot elkaar waren gekomen en eensgezinder waren geworden. Ik zal wel nooit het ontroerende moment vergeten toen de moeder en haar broer na jaren van vervreemding herenigd werden. Hoewel haar broer van de kerk vervreemd was, was er meteen een band tussen de twee geesten. Als gevolg daarvan keerde de broer uiteindelijk helemaal terug in de kerk en herstelde hij de band met zijn familie.

Dit gebeurde allemaal door het geïnspireerde werk van een getrouwe wijkraad die te werk ging zoals God dat bij monde van zijn dienstknechten aan zijn kinderen heeft geleerd.