Tabangi ang Pagtuo Ko nga Nakulangan

Usa ka weekend mibangon ko ug dili makadungog sa akong wala nga dunggan. Gitawag nako ang usa ka doktor sa dunggan, ilong, ug tutunlan ug nakigsabut.

Ang doktor mipadala dayon nako ngadto sa usa ka audiologist aron testingan ang akong pandungog. Nagsugod ko og kabalaka dihang wala koy madungog sa mga tingog nga gitesting sa akong wala nga dunggan. Sa katapusan sa mga pagtesting, ang audiologist miingon nga duna koy sensorineural nga pagkawala sa pandungog, nagpasabut nga usa ka cranial nga ugat nga gigamit sa pagpaminaw nadaot.

Nakuratan ko. 26 anyos pa lang ko ug naghisgot na sa panginahanglan og hearing aid. Usa sa akong labing ganahan mao ang musika. Makatukar pa ba kaha ko sa akong mga instrumento ug makakanta?

Ang doktor miresita nako og steroid kon makatabang ba kini, apan positibo siya nga permanente na ang pagkawala sa akong pandungog.

Sa wala madugay napuno ko sa emosyon, ug ang mga luha midagayday sa akong mga mata. Nahadlok ko sa unsay mahitabo nako sa umaabut, ug naguol ko nga dili na gyud ko makadungog og tarung pag-usab.

Nianang gabhiona ang akong bana, si Brian, misugyot nga hatagan ko niya og panalangin sa priesthood. Nagdahum ko nga ang panalangin makahatag nako og kahupayan ug kalig-on sa pag-atubang sa pagkawala sa akong pandungog, apan si Brian misaad hinoon diha sa iyang panalangin nga ang akong pandungog hingpit nga mabalik. Dili ko katuo niini.

“Nasayop siguro ang akong bana,” naghunahuna ko. Ang doktor daghan na og nakita nga sama nako ug miingon nga ang akong pandungog dili na mobalik.

Pagkahuman, akong gipangutana si Brian kon naghunahuna siya nga ang gisaad nga panalangin iya rang kabubut-on o sa Ginoo. Miingon si Brian nako nga mibati siya og kusog nga pag-aghat aron himoon ang saad. Wala ko makumbinsir.

Samtang namalandong ko sa akong kahimtang, akong nahinumduman ang usa ka kasulatan diha sa basahon ni Marcos diin si Jesus misulti ngadto sa desperado nga amahan nga ang “tanang butang mahimo ngadto sa magatuo.” Ang lalaki mitubag, “Ginoo, nagatuo ako; tabangi ang pagtuo ko nga nakulangan” (Marcos 9:23–24). Mao kini ang akong pangamuyo ngadto sa akong Langitnong Amahan nianang gabhiuna. Gusto ko nga motuo nga ako mamaayo, apan wala ko makasiguro. Nagkulang ko og pagtuo nga ang Ginoo motabang kanako sa akong problema.

Human sa akong pag-ampo naghunahuna ko mahitungod sa usa ka leksyon nga akong gitudlo sa batan-ong mga babaye mahitungod sa gahum sa mga panalangin sa priesthood. Giingnan nako ang klase sa pagpangayo og mga panalangin ug nga ang Ginoo makaayo sa masakiton pinaagi sa mga panalangin. Makapaabut ba ko nga motuo sila nako kon ako nagkulang og pagtuo? Nakahukom ko nga ibutang ang akong pagsalig diha sa Ginoo—wala gayud Siya namakak ngari kanako kaniadto.

Duha ka semana ang milabay, ang akong pandungog hingpit nga mibalik. Ang audiologist ug ang doktor nakuratan.

Hangtud sa hangtud ko nga mapasalamaton sa Langitnong Amahan nga ang akong pandungog nabalik, apan mas mapasalamaton pa gyud ko alang sa leksyon nga akong nakat-unan. Bisan kon kini dili kanunay sa paagi nga gisaad kanato diha sa panalangin, ako nasayud nga ang Ginoo mopanalangin kanato kon atong ibutang ang atong pagtuo ug pagsalig diha Kaniya.