Het vrouw-zijn: een eeuwig perspectief

Het evangelie van Jezus Christus is op zowel de man als de vrouw van toepassing. Volgens Gods leer zijn ze beiden rekenschap verschuldigd. Hij meet niet met twee maten. God duldt geen pornografie, overspel, mishandeling, verwaarlozing, ongelijkheid of onderdrukking, ongeacht ons geslacht.

Dankzij die leer weten we ook waar we vandaan komen, waarom we hier zijn en waar we heen zullen gaan. Ze geeft ons begrip van ons geslacht als vrouw of man, en van onze rol als dochter of zoon, zuster of broeder, echtgenote of echtgenoot en moeder of vader.¹

Ouderling D. Todd Christofferson van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft gezegd: ‘Profeten hebben geopenbaard dat we aanvankelijk als intelligentie bestonden en dat God ons van een geestlichaam voorzag. Aldus formeerde Hij ons als zijn geestkinderen — zonen en dochters van hemelse Ouders.’² Intelligentie heeft altijd bestaan (zie LV 93:29).

Ik ben een vrouw. Aan mijn geslacht zijn bepaalde kenmerken en taken verbonden.

Ik ben een dochter. Die rol bepaalt mijn relatie met God. Ik heb hemelse Ouders. En als dochter heb ik het recht om door gebed met mijn hemelse Vader te communiceren en door de Heilige Geest openbaring te ontvangen.³

Ik ben een zuster. Die rol betekent dat ik een christen, een lid van de kerk, een zuster in het evangelie en een discipel ben en dat ik verbonden heb gesloten om offers te brengen, me toe te wijden, te dienen en leiding te geven.

Ik krijg ook de kans om een echtgenote te zijn, zo niet in dit leven, dan in het hiernamaals. Die rol bepaalt mijn relatie met mijn gelijkwaardige huwelijkspartner, mijn echtgenoot, die ik kies. Hoewel we niet identiek zijn — aangezien niemand precies dezelfde gaven en kenmerken heeft als ik of hij — gebruiken we onze complementaire eigenschappen om eenheid na te streven. Het woord verzegeling is een uitstekende beschrijving van het eeuwige verenigende potentieel van een huwelijk dat door het priesterschapsgezag in de tempel voltrokken is.

De rol van moeder bepaalt mijn relatie met mijn nageslacht. Of ik die rol nu in dit korte aardse leven of in het hiernamaals krijg, iedereen wiens huwelijk in de tempel en door de Heilige Geest der belofte verzegeld is, heeft de belofte van een eeuwig gezin (zie LV 132:19).

Onze leer is op aarde uniek en maakt deel uit van de herstelling van het evangelie van Jezus Christus. Sta er eens bij stil wat het betekent als u deze leer begrijpt en gelooft. Mij geeft die een eeuwig perspectief in alles wat ik doe.

Afbeelding

mother reading scriptures to son

Ik geloof dat ik als lid van de kerk van een van de beste ontwikkelingsprogramma’s ooit deel uitmaak. Vrouwen werken aan hun persoonlijke ontwikkeling, zelfverwezenlijking en leiderschapsvaardigheden door te doen wat alle leden doen: leiding geven, in het openbaar spreken, beslissingen nemen, overreden, budgetteren, invloed uitoefenen, de gemeenschap dienen, lezen en schrijven, onderzoek doen, tuinieren, voedsel opslaan, voor hun gezin zorgen enzovoort.

Ik geloof dat er misvattingen aangaande de rol van de vrouw ontstaan als de leer en de toepassing ervan niet overeenstemmen. Maar dankzij voortdurende openbaring van God aan zijn profeten en aan ons door de Heilige Geest, kunnen we de meeste misvattingen die de kop opsteken, herkennen en elimineren.

Apostelen en profeten blijven bijvoorbeeld denkbeelden verduidelijken die we altijd geloofd hebben:

Ik wil drie suggesties geven, waarmee we de leer beter kunnen toepassen. Mijn eerste suggestie: houd het hele plaatje van de leer van Jezus Christus in gedachten.

Een tijd geleden woonde ik als directeur van LDS Charities een vergadering bij toen ik een dringende oproep in verband met christelijke vluchtelingen kreeg die door de Islamitische Staat uit Mosoel (Irak) verdreven werden en Koerdistan binnenstroomden. De anglicaanse dominee van Bagdad had vijfduizend mensen op de binnenplaats van zijn kerk ondergebracht. Ze zaten samengepakt en hadden geen voedsel. Het mormoonse zendingsechtpaar belast met humanitaire diensten vroeg om geld zodat ze rijst, bonen, olie en dekens konden kopen. We reageerden onmiddellijk zodat ze die avond nog voedsel hadden.

Ik word vanwege mijn werk dagelijks met dit soort kwesties geconfronteerd. Omdat ik het grote plaatje zo vaak moet zien, vraag ik me af hoe ik mijn energie het beste kan besteden. Laten we in de leerstellingen van het evangelie antwoorden zoeken. ‘Het voorbijzien van het doel’ (Jakob 4:14) of door één vraag of één gebruik geobsedeerd zijn, leidt ons vaak van het naleven van het evangelie af.

Bonnie L. Oscarson, algemeen jongevrouwenpresidente, heeft gezegd dat we bij het zoeken naar antwoorden in het evangelie verankerd moeten blijven: ‘We kunnen kiezen of we hetgeen we gevoeld hebben trouw blijven. Sommige vragen blijven onbeantwoord, maar we kiezen of we hetgeen we door de Heilige Geest gevoeld hebben trouw blijven. Laten we zaken verbeteren, maar ondertussen ons geloof behouden.’⁷

Onze gebruiken in de kerk blijven veranderen doordat we de leer op betere, volmaaktere manieren leren toepassen. Ik hoop dat de komende generatie het evangelie nog eerlijker en gelijkwaardiger zal toepassen. Maar ik geloof ook dat het fundament gelegd is en dat dat voldoende is om ons geloof en getuigenis op te bouwen.

Tegenspoed is niet altijd slecht. Ik geloof dat tegenspoed ons ook sterkt. Toen ik in San Marino (Californië, VS) de Huntington Botanical Gardens bezocht, merkte ik dat er enorme ventilatoren waren die voortdurend passaatwinden simuleerden, waardoor de tropische bomen tegen mogelijke orkanen gesterkt werden. De Heer stuurt ons dagelijks ‘passaatwinden’ of laat die toe in de vorm van problemen en tegenstand om onze wortels te sterken en ons flexibeler te maken. Zulke moeilijkheden zijn eigenlijk geschenken.

Deze twee verhalen uit de kerkgeschiedenis helpen ons tegenspoed in een juist daglicht te plaatsen:

Het eerste is de aankomst van Brigham Young in 1847 in de Salt Lake Valley die door president Gordon B. Hinckley (1910–2008) als volgt beschreven is: ‘Geen enkele ploeg had ooit het oppervlak gebroken. [Brigham Young] wist niets over de vruchtbaarheid van de bodem, de jaargetijden, het weer, de kou, de kille winters of mogelijke insectenplagen. [De eerste verkenners] Jim Bridger en Miles Goodyear hadden niets goeds over deze plek te zeggen. Sam Brannan smeekte hem om naar Californië door te reizen. Hij luisterde niet naar hen. Hij leidde zijn volk naar deze hete en ongetwijfeld hopeloos lijkende plek. Toen hij aankwam, overzag hij de uitgestrekte oppervlakte tot aan het zoutmeer in het westen en zei: “Hier is het.”’⁸

Het tweede verhaal is Wilford Woodruffs herinnering aan een uitspraak van de profeet Joseph Smith. De profeet sprak in de begindagen van de herstelling tot een kleine groep leiders over de grote hoeveelheid leerstellige kennis die in het verschiet lag: ‘Ik ben vanavond zeer opgebouwd en heb veel van uw getuigenissen geleerd, maar ik wil ten overstaan van de Heer tot u zeggen dat u niet meer van de bestemming van deze kerk en koninkrijk weet, dan een baby die op zijn moeders schoot ligt. U bevat het niet.’⁹

Ik haal deze twee verhalen aan omdat ze beschrijven hoe ik me voel. Het is niet omdat we op de juiste plek zijn of de juiste leer hebben dat er geen verblindende zoutvlakten, sprinkhanenzwermen, bijtende kou of tegensprekers zijn, maar dit is de juiste plek en de juiste leer. En we moeten doorgaan. We begrijpen ongeveer evenveel als een baby op de schoot van haar moeder van wat de Heer met mannen en vrouwen en het priesterschap doet. Maar de Heer wil ons onderwijzen zoals we zijn, terwijl we groeien en als we vragen. En als we meer kennis krijgen, kunnen we doen wat zuster Oscarson zei, namelijk ‘ondertussen ons geloof behouden’.

Vragen stellen en antwoorden vinden, zijn de kern van het ontwikkelen van een getuigenis van Gods leer. De Heilige Geest getuigt met een vredig, warm gevoel dat iets waar is. Linda K. Burton, algemeen ZHV-presidente, heeft daarover gezegd: ‘Laten we in de juiste bronnen antwoorden zoeken. Waarom zouden we het internet in plaats van de profeten geloven? We kunnen bedenken hoe we onze vragen op zo’n manier kunnen stellen dat medewerking bevorderd wordt en oprechte zorgen aangekaart worden. […] Maar wees geduldig en nederig.’¹⁰

Ouderling Jeffrey R. Holland van het Quorum der Twaalf Apostelen leert ons het verschil tussen de invloed van Satan en de antwoorden van God: ‘Wie fluistert ons zo subtiel [leugens] in het oor? […] U en ik weten wel wie dat doet — de vader van alle leugens. Het is Lucifer, onze gezamenlijke vijand.’¹¹

De profeet Joseph Smith, die in deze bedeling meer openbaring ontving dan wie ook, probeerde ons te leren dat we vragen altijd in een geest van eenheid en respect trachten te beantwoorden. Dat nodigt de Heilige Geest uit. In 1839 schreef Joseph in de gevangenis te Liberty in zijn brief dat ‘de rechten van het priesterschap onafscheidelijk verbonden zijn met de machten des hemels’ en dat priesterschapsmacht ‘alleen door overreding, door lankmoedigheid, door mildheid en zachtmoedigheid, en door ongeveinsde liefde’ gehandhaafd dient te worden (LV 121:36, 41). De profeet heeft de ZHV in vergelijkbare beginselen onderwezen: ‘Zachtmoedigheid, liefde en zuiverheid — dat zijn de eigenschappen die [ons] […] groot zullen maken.’¹²

Joseph Smith heeft gezegd dat we door mildheid en zachtmoedigheid de Heilige Geest kunnen voelen en rechtschapen invloed kunnen uitoefenen. Hij heeft dat zowel tot mannen als vrouwen gezegd, omdat het in een huwelijk en in de kerk op beiden van toepassing is. Alle gezag en goddelijke bekrachtiging wordt teniet gedaan (omdat de Heilige Geest Zich onttrekt) als een man of vrouw onrechtvaardige heerschappij begint uit te oefenen (zie LV 121:37) en niet in zachtmoedigheid, liefde en reinheid leidt.

Afbeelding

couple cooking in the kitchen

Veel vrouwen willen zich gewaardeerd voelen, een doel hebben, een man vinden die een gezin wil stichten en trouw wil zijn.

Toen ik in op een dag in Finland met de trein reisde, ontmoette ik een Britse danseres. We vonden het allebei fijn om Engels te kunnen praten. Tijdens ons gesprek stelden we elkaar vragen: ‘Waarom bent u in Finland? Waar gelooft u in?’ Toen ik over mijn overtuigingen verteld had, vroeg ze: ‘U rookt of drinkt niet? U gelooft niet in seks voor het huwelijk?’ En het hele gesprek bleef ze geïntrigeerd op dat onderwerp terugkomen. ‘Ik veronderstel dat dat zou werken als u met een man uitging die er hetzelfde over dacht’, zei ze. En later: ‘Zijn er mannen die er zo over denken?’ Ze was aanvankelijk laatdunkend, maar dat sloeg om in weemoed. Ze snakte naar iets wat ze in onze leer gehoord had.

Ons gesprek in de trein is me altijd bijgebleven en doet me vaak denken aan deze bekende uitspraak van president Spencer W. Kimball (1895–1985): ‘Een groot gedeelte van de groei die de kerk in de laatste dagen doormaakt, komt door de vele goede vrouwen die in groten getale lid van de kerk worden. […] Dit zal gebeuren omdat de vrouwen van de kerk rechtschapen en welbespraakt door het leven gaan en omdat zij — in positieve zin — als anders gezien worden dan de vrouwen van de wereld.’¹³

De leer van de identiteit en rol van de vrouw geeft antwoord op de diepste verlangens van mijn hart. Wanneer sterfelijke leden Gods leer toepassen, is dat niet volmaakt, maar het is er wel een antwoord op, uit het dagelijkse leven, en vol hoop en goede intenties. Wij geloven dat God ‘nog vele grote en belangrijke dingen aangaande het koninkrijk Gods zal openbaren’ (Geloofsartikelen 1:9). We kunnen ervoor kiezen om die leer te volgen.

Dus ik vraag nogmaals: is dit een kerk voor vrouwen? Mijn antwoord is gebaseerd op mijn eigen wereldwijde ervaring. Ja.