Kapitulli 17
Alma dhe Populli i Tij Shpëtojnë
Një ditë, ndërsa njerëzit e Almës po punonin në arat e tyre, një ushtri lamanite kaloi kufirin dhe hyri në tokën e tyre.
Nefitët u frikësuan dhe vrapuan drejt qytetit për siguri. Alma u tha atyre ta kujtonin Perëndinë dhe Ai do t’i ndihmonte. Nefitët filluan të luteshin.
Zoti ua zbuti zemrat lamanitëve dhe ata nuk u bënë keq nefitëve. Lamanitët kishin humbur ndërsa po përpiqeshin të gjenin popullin e mbretit Limhi.
Lamanitët i premtuan Almës se nuk do ta shqetësonin popullin e tij në qoftë se ai do t’u tregonte se si të ktheheshin përsëri në tokën e tyre. Alma ua tregoi atyre rrugën.
Por lamanitët nuk e mbajtën premtimin e tyre. Ata vendosën roje rreth vendit dhe Alma e populli i tij nuk ishin më të lirë.
Mbreti i lamanitëve e bëri Amulonin sundues mbi popullin e Almës. Amuloni kishte qenë nefit dhe një prift i lig i mbretit Noe.
Amuloni bëri që populli i Almës të punonte shumë. Ata u lutën për ndihmë por Amuloni u tha se çdo njeri që gjendej duke u lutur, do të vritej. Njerëzit vazhduan të luteshin në zemrat e tyre.
Perëndia i dëgjoi lutjet e tyre dhe i forcoi njerëzit që puna t’iu dukej më e lehtë. Populli ishte i gëzuar dhe i durueshëm.
Perëndia ishte i kënaqur që populli ishte besnik. Ai i tha Almës se do t’i ndihmonte të shpëtonin nga lamanitët.
Gjatë natës, njerëzit grumbulluan ushqimin dhe mblodhën bagëtinë e tyre. Mëngjesin tjetër, Perëndia i mbajti lamanitët në gjumë ndërsa Alma dhe populli i tij u larguan nga qyteti.
Pasi udhëtuan për 12 ditë, njerëzit mbërritën në Zarahemla, ku mbreti Mosia dhe populli i tij i mirëpritën ata.