Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας

Ξέρουμε ότι ζούσαμε πριν από τη γέννησή μας στη θνητότητα. Στην προγήινη κατάστασή μας, ήμασταν αναμφίβολα μεταξύ των υιών και των θυγατέρων του Θεού που αλάλαζαν από χαρά λόγω της ευκαιρίας να έλθουν σε αυτήν την δύσκολη αλλά απαραίτητη θνητή ύπαρξη [βλ. Ιώβ 38:4-7]. Γνωρίζαμε ότι ο σκοπός μας ήταν να αποκτήσουμε ένα υλικό σώμα, να υπερνικήσουμε δοκιμασίες και να αποδείξουμε ότι θα τηρούμε τις εντολές του Θεού. Ο Πατέρας μας ήξερε ότι λόγω της φύσης της θνητότητας, θα μπαίναμε σε πειρασμό, θα αμαρτάναμε και θα ήμασταν κατώτεροι των περιστάσεων. Για να έχουμε κάθε ευκαιρία επιτυχίας, παρείχε έναν Σωτήρα, ο οποίος θα υπέφερε και θα πέθαινε για εμάς. Όχι μόνο θα εξιλεωνόταν για τις αμαρτίες μας, αλλά ως μέρος αυτής της Εξιλέωσης, θα υπερνικούσε επίσης τον υλικό θάνατο στον οποίο θα υποτασσόμασταν λόγω της Πτώσης του Αδάμ.

Συνεπώς, πριν από περισσότερα από 2.000 χρόνια, ο Χριστός, ο Σωτήρας μας, γεννήθηκε στη θνητή ζωή σε έναν στάβλο στη Βηθλεέμ. Ο από μακρόν προαναγγελθείς Μεσσίας είχε έλθει.

Υπήρχαν πολύ λίγα γραπτά για την παιδική ηλικία του Ιησού. Αγαπώ το απόσπασμα από το Κατά Λουκάν: «Kαι ο Iησούς προόδευε σε σοφία, και ηλικία, και χάρη μπροστά στον Θεό και τους ανθρώπους» [Κατά Λουκάν 2:52]. Και από το βιβλίο των Πράξεων, υπάρχει μία σύντομη φράση που αφορά τον Σωτήρα η οποία έχει τεράστιο νόημα: «[Εκείνος] πέρασε ευεργετώντας» [Πράξεις 10:38].

Βαπτίσθηκε από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη ποταμό. Κάλεσε τους Δώδεκα Αποστόλους. Ευλόγησε τον άρρωστο. Έκανε τον χωλό να περπατήσει, τον τυφλό να δει, τον κωφό να ακούσει. Ήγειρε ακόμη και τον νεκρό στη ζωή. Δίδαξε, κατέθεσε μαρτυρία και μας παρείχε ένα τέλειο παράδειγμα για να ακολουθήσουμε.

Και στη συνέχεια η θνητή αποστολή του Σωτήρος του κόσμου πλησίαζε στο τέλος της. Ένας μυστικός δείπνος με τους Αποστόλους Του έλαβε χώρα σε ένα δώμα. Μπροστά απλωνόταν η Γεθσημανή και ο σταυρός του Γολγοθά.

Κανείς απλός θνητός δεν μπορεί να συλλάβει την πλήρη προσφορά που έκανε ο Χριστός στην Γεθσημανή. Αργότερα περιέγραψε την εμπειρία: «[Το] μαρτύριο έκανε εμένα, τον Θεό, τον ανώτερο των πάντων, να τρέμω από τον πόνο και να αιμορραγώ από όλους τους πόρους και να υποφέρω τόσο στο σώμα όσο και στο πνεύμα» [Διδαχή και Διαθήκες 19:18]².

Καμία σχετική προσευχή δεν με συγκινεί τόσο βαθιά όσο η προσευχή που προσέφερε ο Ιησούς στον Κήπο της Γεθσημανή. Πιστεύω ότι ο Λουκάς την περιγράφει εξαιρετικά:

«Εκείνος… πήγε… στο βουνό των Ελαιών· τον ακολούθησαν δε και οι μαθητές του.

»Και όταν ήρθε στον τόπο, είπε σ’ αυτούς: Προσεύχεστε για να μη μπείτε μέσα σε πειρασμό.

»Και αυτός χωρίστηκε απ’ αυτούς σε περίπου απόσταση βολής μιας πέτρας, και καθώς γονάτισε, προσευχόταν,

»λέγοντας: Πατέρα, αν θέλεις να απομακρύνεις από μένα τούτο το ποτήρι· όμως, όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου ας γίνει.

»Και φάνηκε σ’ αυτόν ένας άγγελος από τον ουρανό ενισχύοντάς τον.

»Kαι καθώς ήρθε σε αγωνία, προσευχόταν πιο θερμά. Έγινε, μάλιστα, ο ιδρώτας του σαν θρόμβοι αίματος που κατέβαιναν στη γη» [Κατά Λουκάν 22:39-44]³.

Την τελευταία στιγμή, Εκείνος θα μπορούσε να είχε κάνει πίσω. Αλλά δεν το έκανε. Κατέβηκε υπό τα πάντα, ώστε να μπορέσει να σώσει τα πάντα. Κάνοντάς το, μας έδωσε ζωή πέραν αυτής της θνητής υπάρξεως. Μας επανέφερε από την Πτώση του Αδάμ.

Ως τα βάθη της ίδιας μου της ψυχής, Του είμαι ευγνώμων⁴.

Μετά την αγωνία στη Γεθσημανή, τώρα έχοντας εξαντληθεί από δύναμη, [ο Ιησούς] συνελήφθη από τραχιά, άξεστα χέρια και μετεφέρθη ενώπιον των Άννα, Καϊάφα, Πιλάτο και Ηρώδη. Κατηγορήθηκε και Τον καταράστηκαν. Τα μοχθηρά χτυπήματα αποδυνάμωσαν περαιτέρω το βασανισμένο σώμα Του. Αίμα έτρεξε στο πρόσωπό Του καθώς ένα σκληρό στεφάνι από αιχμηρά αγκάθια τοποθετήθηκε με τη βία στο κεφάλι Του, τρυπώντας το μέτωπό Του. Και τότε για άλλη μια φορά μετεφέρθη στον Πιλάτο, ο οποίος ενέδωσε στις κραυγές του οργισμένου όχλου: «Σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον» [Κατά Λουκάν 23:21].

Τον μαστίγωσαν με ένα μαστίγιο, του οποίου τα πολλαπλά δερμάτινα νήματα είχαν υφανθεί με κοφτερά μέταλλα και οστά. Ξεπερνώντας τη σκληρότητα του μαστιγώματος, παραπαίοντας μετέφερε τον σταυρό Του έως ότου δεν μπορούσε να προχωρήσει περαιτέρω και ένας άλλος επωμίσθηκε το βάρος για Εκείνον.

Τελικώς, σε έναν λόφο που ονομαζόταν Γολγοθάς, ενώ οι αβοήθητοι οπαδοί κοιτούσαν, το πληγωμένο Του σώμα κρεμάστηκε στον σταυρό. Τον χλεύαζαν και Τον κατηρώντο και Τον λοιδορούσαν ανηλεώς. Και ωστόσο, ανεφώνησε: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους· επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν» [Κατά Λουκάν 23:34].

Οι οδυνηρές ώρες περνούσαν καθώς η ζωή Του έσβηνε. Από τα ξεραμένα χείλη Του βγήκαν τα λόγια: «Πατέρα, στα χέρια σου παραδίνω το πνεύμα μου. Kαι, όταν τα είπε αυτά, εξέπνευσε» [Κατά Λουκάν 23:46]… Το άψυχο σώμα Του βιαστικά, αλλά προσεκτικά τοποθετήθηκε σε έναν δανεικό τάφο.

Στον χριστιανικό κόσμο τίποτε δεν σημαίνει για μένα περισσότερο από εκείνα τα λόγια που είπε ο άγγελος στη Μαρία τη Μαγδαληνή και την άλλη Μαρία που θρηνούσαν, όταν, την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, πλησίασαν τον τάφο για να φροντίσουν το σώμα του Κυρίου τους. Είπε ο άγγελος:

«Τι αναζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;

»Δεν είναι εδώ, αλλά αναστήθηκε» [Κατά Λουκάν 24:5-6].

Ο Σωτήρας μας έζησε ξανά. Το πιο ένδοξο, παρηγορητικό και καθησυχαστικό όλων των γεγονότων της ανθρώπινης ιστορίας είχε λάβει χώρα – η νίκη επί του θανάτου. Ο πόνος και η αγωνία της Γεθσημανή και του Γολγοθά είχαν διαγραφεί. Η σωτηρία της ανθρωπότητας είχε διασφαλιστεί…

Ο άδειος τάφος εκείνο το πρώτο πρωινό του Πάσχα ήταν η απάντηση στην ερώτηση του Ιώβ: «Αν ο άνθρωπος πεθάνει, θα ξαναζήσει;» [Ιώβ 14:14]. Προς όλους όσοι ακούν τη φωνή μου, δηλώνω: Αν κάποιος πεθάνει, θα ξαναζήσει. Το γνωρίζουμε, διότι έχουμε το φως της αποκεκαλυμμένης αληθείας.

«Επειδή, βέβαια, διαμέσου ανθρώπου ήρθε ο θάνατος, έτσι και διαμέσου ανθρώπου η ανάσταση των νεκρών.

»Επειδή, όπως όλοι πεθαίνουν λόγω συγγένειας με τον Αδάμ, έτσι και όλοι θα ζωοποιηθούν ερχόμενοι σε συγγένεια με τον Χριστό» [Προς Κορινθίους Α´ 15:21-22]⁵.

Εικόνα

Ο ανεστημένος Σωτήρας

Με τα χρόνια έχω ακούσει και έχω διαβάσει μαρτυρίες πάρα πολλές για να τις μετρήσω, που μου ανέφεραν άτομα που καταθέτουν μαρτυρία για την πραγματικότητα της Ανάστασης και που έχουν λάβει, κατά τις ώρες της μεγαλύτερης ανάγκης τους, την ειρήνη και την παρηγοριά που υποσχέθηκε ο Σωτήρας.

Θα αναφέρω μόνο ένα μέρος μίας τέτοιας αφήγησης. [Πριν από λίγο καιρό] έλαβα μία συγκινητική επιστολή από έναν πατέρα επτά ατόμων, ο οποίος έγραψε για την οικογένειά του και συγκεκριμένα τον γυιο του, Τζέισον, ο οποίος είχε αρρωστήσει όταν ήταν 11 ετών. Τα επόμενα χρόνια, η ασθένεια του Τζέισον επανεμφανίστηκε αρκετές φορές. Αυτός ο πατέρας μίλησε για τη θετική στάση και την ευχάριστη διάθεση του Τζέισον, παρά τις δυσκολίες της υγείας του. Ο Τζέισον έλαβε την Ααρωνική Ιεροσύνη σε ηλικία 12 ετών και «πάντα μεγάλυνε πρόθυμα τις ευθύνες του αριστεύοντας, είτε αισθανόταν καλά είτε όχι». Έλαβε το βραβείο του Αετού στους προσκόπους, όταν ήταν 14 ετών.

[Ένα] καλοκαίρι, λίγο μετά τα 15α γενέθλια του Τζέισον, εισήχθη εκ νέου στο νοσοκομείο. Σε μία από τις επισκέψεις του για να δει τον Τζέισον, ο πατέρας του τον βρήκε με κλειστά τα μάτια. Μη γνωρίζοντας αν ο Τζέισον κοιμόταν ή ήταν ξύπνιος, άρχισε να του μιλά χαμηλόφωνα. «Τζέισον» είπε «γνωρίζω ότι έχεις περάσει πολλά στη σύντομη ζωή σου και ότι η τρέχουσα κατάστασή σου είναι δύσκολη. Μολονότι έχεις μια γιγαντιαία μάχη μπροστά σου, δεν θέλω ποτέ να χάσεις την πίστη σου στον Ιησού Χριστό». Είπε ότι ξαφνιάστηκε καθώς ο Τζέισον άνοιξε αμέσως τα μάτια του και είπε: «Ποτέ!» με ξεκάθαρη, αποφασιστική φωνή. Κατόπιν ο Τζέισον έκλεισε τα μάτια του και δεν του είπε τίποτε άλλο.

Ο πατέρας του έγραψε: «Σε αυτήν την απλή δήλωση, ο Τζέισον εξέφρασε μία από τις πιο δυνατές, αγνές μαρτυρίες για τον Ιησού Χριστό που έχω ακούσει ποτέ… Καθώς η δήλωσή του για το “Ποτέ!” αποτυπώθηκε στην ψυχή μου εκείνη την ημέρα, η καρδιά μου γέμισε με χαρά που ο Επουράνιος Πατέρας μου με είχε ευλογήσει να είμαι ο πατέρας ενός τόσο απίθανου και ευγενούς αγοριού… Ήταν η τελευταία φορά που τον άκουσα να δηλώνει τη μαρτυρία του για τον Χριστό».

Μολονότι η οικογένειά του ανέμενε να είναι απλώς άλλη μία συνηθισμένη νοσηλεία, ο Τζέισον απεβίωσε σε λιγότερο από δύο εβδομάδες. Ο μεγαλύτερος αδελφός του και μία αδελφή του υπηρετούσαν ιεραποστολές εκείνη την περίοδο. Ένας άλλος αδελφός του, ο Κάιλ, είχε μόλις λάβει την ιεραποστολική κλήση του. Στην πραγματικότητα, η κλήση είχε έλθει νωρίτερα από το αναμενόμενο και… μόλις μία εβδομάδα πριν την αποδημία του Τζέισον και η οικογένεια συγκεντρώθηκε στο δωμάτιο του νοσοκομείου του έτσι ώστε η κλήση για ιεραποστολή του Κάιλ να αρχίσει εκεί και να το αναφέρει σε όλη την οικογένεια.

Στην επιστολή του προς εμένα, αυτός ο πατέρας συμπεριέλαβε μία φωτογραφία του Τζέισον στο κρεβάτι του νοσοκομείου, με τον μεγάλο αδελφό του Κάιλ να στέκεται δίπλα στο κρεβάτι, κρατώντας την ιεραποστολική κλήση του. Αυτή η λεζάντα γράφτηκε κάτω από τη φωτογραφία: «Κεκλημένοι να υπηρετούν τις ιεραποστολές τους μαζί – και στις δύο πλευρές του καταπετάσματος».

Ο αδελφός και η αδελφή του Τζέισον που ήδη υπηρετούσαν σε ιεραποστολές έστειλαν όμορφες, παρηγορητικές επιστολές στο σπίτι για να τις αναφέρουν στην κηδεία του Τζέισον. Η αδελφή του, που υπηρετούσε στην Δυτική Ιεραποστολή του Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, ως μέρος της επιστολής της, έγραψε:

«Γνωρίζω ότι ο Ιησούς Χριστός ζει και επειδή ζει, όλοι μας, συμπεριλαμβανομένου του αγαπημένου μας Τζέισον, θα ζήσουμε επίσης εκ νέου… Μπορούμε να παρηγορηθούμε με τη βέβαιη γνώση που έχουμε ότι έχουμε επισφραγισθεί μαζί ως αιώνια οικογένεια… Εάν κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να υπακούμε και να τα πάμε καλύτερα σε αυτή τη ζωή, θα τον δούμε εκ νέου».

Συνέχισε: «Μία γραφή που αγαπώ από καιρό τώρα αποκτά νέα σημασία και σπουδαιότητα αυτή τη στιγμή… [Από το] Αποκάλυψη κεφάλαιο 21, εδάφιο 4: “Kαι ο Θεός θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον· ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πλέον· επειδή, τα πρώτα παρήλθαν”».

Αγαπημένοι μου αδελφοί και αδελφές, κατά την ώρα της βαθύτατης θλίψης μας, μπορούμε να βρούμε βαθιά γαλήνη από τα λόγια του αγγέλου εκείνο το πρώτο πασχαλινό πρωινό: «Δεν είναι εδώ· επειδή, αναστήθηκε» [Κατά Ματθαίον 28:6].

Ως ένας από τους ειδικούς μάρτυρές Του επί της Γης σήμερα… δηλώνω ότι αυτό είναι αληθινό⁶.

Καθώς εσείς κι εγώ βαδίζουμε στο μονοπάτι που βάδισε ο Ιησούς, ας ακούσουμε τον ήχο που έκαναν τα σανδάλια. Ας απλώσουμε το χέρι στο χέρι του Ξυλουργού. Τότε θα Τον γνωρίσουμε… Μας λέει τα… λόγια: «Ακολούθα με» και μας θέτει στο έργο που Εκείνος πρέπει να εκπληρώσει για την εποχή μας. Εκείνος προστάζει και σε όσους Τον υπακούν, είτε είναι συνετοί είτε απλοί, θα αποκαλυφθεί μέσα στους κόπους, στις έριδες, στα δεινά που θα περάσουν με τη συντροφιά Του· και θα μάθουν με τις δικές τους εμπειρίες ποιος είναι.

Ανακαλύπτουμε ότι εκείνος είναι κάτι παραπάνω από το Βρέφος στη Βηθλεέμ, παραπάνω από τον γυιο του ξυλουργού, παραπάνω από τον μεγαλύτερο διδάσκαλο που έζησε ποτέ. Τον γνωρίζουμε ως τον Υιό του Θεού. Ποτέ δεν έφτιαξε ένα άγαλμα, δεν ζωγράφισε έναν πίνακα, δεν έγραψε ένα ποίημα ούτε οδήγησε έναν στρατό. Ποτέ δεν φόρεσε το στέμμα ενός μονάρχη ούτε κράτησε σκήπτρο ούτε τύλιξε γύρω από τον ώμο Του έναν πορφυρένιο χιτώνα. Η συγχώρησή Του ήταν απεριόριστη, η υπομονή Του ανεξάντλητη, το θάρρος Του χωρίς όρια.

Ο Ιησούς άλλαξε τους ανθρώπους. Άλλαξε τις συνήθειες, τις απόψεις τους, τις φιλοδοξίες τους. Άλλαξε την διάθεσή τους, τις τάσεις τους, τη φύση τους. Άλλαξε την καρδιά των ανθρώπων.

Κάποιος σκέφτεται τον ψαρά ονόματι Σίμωνα, περισσότερο γνωστό σε εσάς και σε εμένα ως Πέτρο, αρχηγό ανάμεσα στους Αποστόλους. Ο αβέβαιος, ο δύσπιστος, ο παρορμητικός Πέτρος θα θυμόταν τη νύχτα που ο Ιησούς οδηγήθηκε μακριά, στον αρχιερέα. Αυτή ήταν η νύκτα κατά την οποία το πλήθος «άρχισ[ε] να τον φτύν[ει], και να σκεπάζ[ει] το πρόσωπό του… να τον γρονθοκοπ[ά], και οι υπηρέτες τον χτυπούσαν με χαστουκίσματα στο πρόσωπο». (Κατά Μάρκον 14:65.)

Πού ήταν ο Πέτρος, ο οποίος είχε υποσχεθεί να πεθάνει μαζί Του και ποτέ να μην Τον αρνηθεί; Οι ιερές γραφές αποκαλύπτουν: «Και ο Πέτρος τον ακολουθούσε από μακριά μέχρι μέσα στην αυλή τού αρχιερέα· και καθόταν μαζί με τους υπηρέτες, και ζεσταινόταν στη φωτιά». (Κατά Μάρκον 14:54). Αυτή ήταν η νύκτα κατά την οποία ο Πέτρος, σε εκπλήρωση της προφητείας του Διδασκάλου, πράγματι Τον αρνήθηκε τρεις φορές. Μέσα σε σπρωξίματα, χλευασμούς και χτυπήματα, ο Κύριος, μέσα στην αγωνία της ταπείνωσής Του, στο μεγαλείο της σιωπής Του, γύρισε και κοίταξε τον Πέτρο.

Καθώς περιέγραψε ένας χρονικογράφος την αλλαγή: «Ήταν αρκετό… [Ο Πέτρος] δεν γνώριζε πλέον τον κίνδυνο, δεν φοβόταν πλέον τον θάνατο… Έσπευσε… μέσα στη νύκτα… να συναντήσει την πρωινή αυγή… Αυτός ο συντετριμμένος στην καρδιά [στεκόταν] μεταμελημένος ενώπιον του δικαστηρίου της συνείδησής του, και εκεί η παλιά του ζωή, η παλιά του ντροπή, η παλιά του αδυναμία, ο παλιός του εαυτός ήταν καταδικασμένοι σε αυτόν τον θάνατο της λύπης κατά Θεόν, ο οποίος επρόκειτο να δώσει μία νέα και ευγενέστερη γέννηση». (Φρέντερικ Φάρραρ, The Life of Christ, Πόρτλαντ, Όρεγκον: Fountain Publications, 1964, σελ. 604.)

Κατόπιν ήταν ο Σαούλ από την Ταρσό [που αργότερα ονομάστηκε Παύλος]… Μία ημέρα συνάντησε τον Ιησού και ιδού, τα πάντα έγιναν νέα. Από εκείνη την ημέρα έως την ημέρα του θανάτου του, ο Παύλος παρότρυνε τους ανθρώπους να «αποβάλ[ουν]… τον παλιό άνθρωπο» και να «ντυθούν τον καινούργιο άνθρωπο, ο οποίος πίσω από τον Θεό έχει δημιουργηθεί με χρηστότητα και αληθινή αγιότητα». (Προς Εφεσίους 4:22, 24.)

Το πέρασμα του χρόνου δεν έχει μεταβάλλει την ικανότητα του Λυτρωτή να αλλάζει τη ζωή των ανθρώπων. Καθώς είπε στο νεκρό Λάζαρο, έτσι λέει σε σας και σε μένα: «Έλα έξω». (Κατά Ιωάννην 11:43.) Έλα έξω από την απόγνωση της αμφιβολίας.

Έλα έξω από τη λύπη της αμαρτίας. Έλα έξω από τον θάνατο της δυσπιστίας. Έλα έξω σε μια νέα ζωή. Έλα έξω.

Καθώς το κάνουμε και κατευθύνουμε τα βήματά μας στα μονοπάτια που βάδισε ο Ιησούς, ας θυμηθούμε τη μαρτυρία που έδωσε ο Ιησούς: «Ιδού, είμαι ο Ιησούς Χριστός, για τον οποίο οι προφήτες κατέθεσαν μαρτυρία ότι θα έλθει στον κόσμο… Είμαι το φως και η ζωή του κόσμου». (Νεφί Γ΄ 11:10-11.) «Εγώ είμαι ο πρώτος και ο τελευταίος. Είμαι αυτός που ζει, είμαι αυτός που θανατώθηκε. Είμαι ο συνήγορός σας προς τον Πατέρα». (Διδαχή και&Διαθήκες 110:4)⁷.

Στις συγκεντρώσεις μεταλήψεως συχνά τραγουδούμε τον ύμνο:

Θαυμάζω την αγάπη που μου προσφέρει ο Ιησούς και την αγάπη που σας προσφέρει ο Ιησούς. Σκέπτομαι την αγάπη που παρείχε στη Γεθσημανή. Σκέπτομαι την αγάπη που παρείχε στην έρημο. Σκέπτομαι την αγάπη που παρείχε στον τάφο του Λαζάρου. Για την αγάπη που επέδειξε στον λόφο του Γολγοθά, στον ανοικτό τάφο, και, ναι, όταν εμφανίσθηκε σε εκείνο το ιερό δάσος με τον Πατέρα του και είπε αυτά τα αξιομνημόνευτα λόγια στον Τζόζεφ Σμιθ. Ευχαριστώ τον Θεό για την αγάπη του που έδωσε τον Μονογενή Του Υιό κατά την σάρκα, τον Ιησού Χριστό, για εσάς και εμένα. Ευχαριστώ τον Κύριο για την αγάπη που επέδειξε προσφέροντας τη ζωή του, ώστε να έχουμε ζωή αιώνια.

…ο Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Είναι ο Λυτρωτής όλης της ανθρωπότητας. Είναι ο Υιός του Θεού. Μας έδειξε την οδό. Μπορεί να θυμάστε ότι ο Ιησούς επλήρωσε τον νου του με αλήθεια. Ο Ιησούς επλήρωσε τη ζωή του με υπηρέτηση. Ο Ιησούς επλήρωσε την καρδιά του με αγάπη. Όταν ακολουθούμε αυτό το παράδειγμα… και κυριολεκτικώς πληρώνουμε τον νου μας με αλήθεια, πληρώνουμε τη ζωή μας με υπηρέτηση και πληρώνουμε την καρδιά μας με αγάπη, μπορεί να πληρούμε τις προϋποθέσεις για να ακούσουμε μία ημέρα τη δήλωση του Σωτήρος μας: «Εύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ· στα λίγα φάνηκες πιστός, επάνω σε πολλά θα σε καταστήσω· μπες μέσα στη χαρά τού κυρίου σου» (Κατά Ματθαίον 25:21)⁸.

Εικόνα

Γυναίκα αγγίζει τον χιτώνα του Χριστού

• Συλλογιστείτε τις διδασκαλίες του Προέδρου Μόνσον για τα Πάθη του Σωτήρος στη Γεθσημανή (βλ. τμήμα 1). Ποια είναι τα συναισθήματά σας, καθώς συλλογίζεσθε τη θυσία του Σωτήρος για εσάς; Τι μπορούμε να μάθουμε από την προσευχή του Σωτήρος στη Γεθσημανή;

• Ο Πρόεδρος Μόνσον είπε ότι η Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι «το πιο ένδοξο, παρηγορητικό και καθησυχαστικό όλων των γεγονότων της ανθρώπινης ιστορίας» (τμήμα 2). Ποιες ευλογίες έρχονται σε εμάς χάρη στην Ανάσταση του Σωτήρος;

• Τι μπορούμε να μάθουμε από τις ιστορίες στο τμήμα 3; Πώς σας έχει βοηθήσει η πραγματικότητα της Ανάστασης να αισθανθείτε «την ειρήνη και την παρηγοριά που υποσχέθηκε ο Σωτήρας»;

• Ο Πρόεδρος Μόνσον τόνισε ότι ο Ιησούς μπορεί να μας αλλάξει (βλ. τμήμα 4). Τι πρέπει να κάνουμε, ώστε ο Σωτήρας να μπορεί να μας αλλάξει; Πώς έχει αλλάξει η ζωή σας από Εκείνον;

• Επανεξετάστε τις διδασκαλίες του Προέδρου Μόνσον για τον Σωτήρα που δείχνει την αγάπη Του (βλ. τμήμα 5). Πότε αισθανθήκατε την αγάπη του Σωτήρος για σας; Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε πληρέστερα την αγάπη που μας προσφέρει ο Ιησούς; Πώς μπορούμε να δείξουμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας για Εκείνον; Πώς μπορούμε να «πληρώσουμε την καρδιά μας με αγάπη»;

Ησαΐας 25:8, Προς Θεσσαλονικείς Β´ 3:16, Νεφί Β΄ 25:12, Μωσία 15:18, Άλμα 5:48, 38:9, Νεφί Γ΄ 27:27, Διδαχή και Διαθήκες 88:15-16, 93:33-34.

«Οι ειλικρινείς χριστοειδείς εκφράσεις αγάπης έχουν μεγάλη δύναμη για να μαλακώνουν την καρδιά [εκείνων] που αγωνίζονται με το Ευαγγέλιο. Συχνά αυτά τα άτομα απλώς χρειάζεται να γνωρίζουν ότι είναι απαραίτητα και τα αγαπούν…  Θα μπορούσε να είναι κάτι τόσο απλό όσο να τους ζητάτε να συμμετάσχουν σε ένα προσεχές μάθημα – να αναφέρουν μία εμπειρία ή τα αισθήματα για μία γραφή» (Διδάσκοντας με τον τρόπο του Σωτήρος [2016], 9).