Προσεγγίστε για διάσωση

Ζούμε σε έναν κόσμο πολέμων. Ορισμένοι είναι πολιτικής φύσης, ενώ άλλοι εξ ορισμού είναι οικονομικοί. Η μεγαλύτερη μάχη όλων, ωστόσο, είναι για την ψυχή της ανθρωπότητας.

Ο αρχιστράτηγός μας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, διακήρυξε:

«Να θυμάστε ότι η αξία των ψυχών είναι μεγάλη στα μάτια του Θεού» [Διδαχή και Διαθήκες 18:10]³.

Για τους Αγίους των Τελευταίων Ημερών, η ανάγκη να διασώζουμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας, οι οποίοι για τον έναν ή τον άλλον λόγο έχουν απομακρυνθεί από τη δραστηριότητα στην Εκκλησία, είναι αιώνιας σημασίας. Γνωρίζουμε τέτοιους ανθρώπους που είχαν κάποτε πλήρως αποδεχθεί το Ευαγγέλιο; Αν ναι, ποία είναι η ευθύνη μας να τους διασώσουμε;

Σκεφτείτε αυτούς που έχουν χαθεί μεταξύ των ηλικιωμένων, των χήρων και των αρρώστων. Πολύ συχνά βρίσκονται σε μια απελπιστική έρημο απομόνωσης, η οποία ονομάζεται μοναξιά. Όταν η νεότητα φεύγει, όταν η υγεία εξασθενεί, όταν η δύναμη ελαττώνεται και το φως της ελπίδας τρεμοσβήνει όλο και περισσότερο, τότε μπορούν να ανακουφιστούν και να υποστηριχθούν από τη χείρα βοηθείας και την καρδιά που γνωρίζει τη συμπόνια.

Υπάρχουν, βέβαια, άλλοι που χρειάζονται διάσωση. Μερικοί παλεύουν με την αμαρτία και άλλοι περιφέρονται μέσα στον φόβο, την απάθεια ή την άγνοια. Για οποιοδήποτε λόγο, έχουν απομονωθεί από τη δραστηριότητα στην Εκκλησία. Και σχεδόν σίγουρα θα παραμείνουν χαμένοι, εκτός αν αφυπνισθεί σε εμάς –τα ενεργά μέλη της Εκκλησίας– η επιθυμία να διασώσουμε και να σώσουμε⁴.

Στο ταξίδι στο μονοπάτι της ζωής υπάρχουν απώλειες. Μερικοί φεύγουν από τα σημεία του δρόμου που οδηγούν στην αιώνια ζωή, μόνο για να ανακαλύψουν ότι η παράκαμψη που επιλέχθηκε οδηγεί τελικά σε αδιέξοδο. Αδιαφορία, απερισκεψία, ιδιοτέλεια και αμαρτία έχουν επιζήμιο αποτέλεσμα στην αιώνια ζωή. Υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι, για ανεξήγητους λόγους, επιλέγουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, για να μάθουν αργότερα ότι έχουν ακολουθήσει τον αυλητή της θλίψης και των δεινών⁵.

Πριν λίγο καιρό, έλαβα μία επιστολή από έναν άνδρα ο οποίος είχε απομακρυνθεί από την Εκκλησία. Είναι τυπικό παράδειγμα πάρα πολλών μελών μας. Αφού περιέγραψε πώς είχε γίνει ανενεργός, έγραψε:

«Είχα τόσα πολλά και τώρα έχω τόσα λίγα. Είμαι δυστυχής και αισθάνομαι ότι αποτυγχάνω σε όλα. Το Ευαγγέλιο ποτέ δεν έχει φύγει από την καρδιά μου, παρόλο που έχει φύγει από τη ζωή μου. Ζητώ τις προσευχές σας.

»Παρακαλώ, μην ξεχνάτε αυτούς από εμάς που είμαστε εδώ έξω – τους χαμένους Αγίους των Τελευταίων Ημερών. Ξέρω πού είναι η Εκκλησία, αλλά μερικές φορές νομίζω ότι χρειάζομαι κάποιον άλλον να μου δείξει τον δρόμο, να με ενθαρρύνει, να απομακρύνει τους φόβους μου και να καταθέσει μαρτυρία για εμένα».

Καθώς διάβαζα αυτήν την επιστολή, οι σκέψεις μου στράφηκαν σε μια επίσκεψη που έκανα σε μία από τις μεγαλύτερες αίθουσες τέχνης στον κόσμο – το φημισμένο Μουσείο Βικτώριας και Αλβέρτου στο Λονδίνο στην Αγγλία. Εκεί, εξαιρετικά πλαισιωμένο, είναι ένα αριστούργημα ζωγραφισμένο το 1831 από τον Τζόζεφ Μάλλορντ Ουίλλιαμ Τέρνερ. Ο πίνακας παρουσιάζει βαριά μαύρα σύννεφα και την μανία της ταραγμένης θάλασσας που προμηνύει κίνδυνο και θάνατο. Ένα φως από ένα σκάφος που έχει εξοκείλει αχνοφαίνεται από μακριά. Σε πρώτο πλάνο, κλυδωνιζόμενη από τα κύματα της θαλασσοταραχής, είναι μία μεγάλη σωσίβια λέμβος. Οι άνδρες τραβούν δυνατά κουπί καθώς η σωσίβια λέμβος βουτά στην τρικυμία. Στην ακτή στέκει μια σύζυγος και δυο παιδιά, βρεγμένοι από τη βροχή και δαρμένοι από τον άνεμο. Κοιτάζουν με αγωνία προς τη θάλασσα. Στον νου μου συντόμεψα την ονομασία του πίνακα. Για εμένα έγινε To the Rescue [Προς τη διάσωση]⁶.

Εν μέσω των καταιγίδων της ζωής, ο κίνδυνος παραμονεύει. Άνδρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια, βλέπουν ότι έχουν εξοκείλει και αντιμετωπίζουν την καταστροφή. Ποιος θα οδηγήσει τις ναυαγοσωστικές λέμβους, αφήνοντας την άνεση του σπιτιού και της οικογένειας για να πάει προς τη διάσωση;

Το καθήκον μας δεν είναι ανυπέρβλητο. Είμαστε στην υπηρεσία του Κυρίου. Έχουμε δικαίωμα στη βοήθειά Του.

Κατά τη διάρκεια της διακονίας του Διδασκάλου, Εκείνος κάλεσε ψαράδες στη Γαλιλαία να αφήσουν τα δίχτυα τους και να Τον ακολουθήσουν, διακηρύσσοντας: «Θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων» [Κατά Ματθαίον 4:19]. Είθε να ενωθούμε με τις στρατιές των ψαράδων, ανδρών και γυναικών, για να παρέχουμε τη βοήθεια που μπορούμε…

Στην πραγματικότητα, αυτά τα άτομα που έχουν εξοκείλει μέσα στην τρικυμία της θάλασσας στον πίνακα του Τέρνερ μοιάζουν με πολλά από τα λιγότερο ενεργά μέλη μας, τα οποία περιμένουν τη διάσωση από αυτούς που οδηγούν τις σωσίβιες λέμβους. Η καρδιά τους λαχταρά βοήθεια. Μητέρες και πατέρες προσεύχονται για τους γυιους και τις θυγατέρες τους. Σύζυγοι παρακαλούν τους Ουρανούς για να προσεγγισθούν οι σύζυγοί τους. Μερικές φορές τα παιδιά προσεύχονται για τους γονείς τους.

Προσεύχομαι να νιώσουμε την επιθυμία να διασώσουμε τα λιγότερο ενεργά μέλη και να τα φέρουμε πάλι στη χαρά του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, ώστε να συμμετέχουν και αυτά σε όλα όσα έχει να προσφέρει η πλήρης συντροφικότητα⁷.

Εικόνα

Πίνακας με διάσωση ναυαγίου

Δική μας είναι η ευθύνη, το επίσημο καθήκον, να προσεγγίζουμε όλους εκείνους των οποίων τη ζωή έχουμε κληθεί να αγγίξουμε. Καθήκον μας είναι να τους καθοδηγούμε στο επουράνιο βασίλειο του Θεού. Είθε να θυμόμαστε πάντα ότι ο μανδύας της ηγεσίας δεν είναι ο μανδύας της άνεσης, αλλά μάλλον ο χιτώνας της ευθύνης. Είθε να προσεγγίζουμε για να σώζουμε όσους χρειάζονται τη βοήθειά μας και την αγάπη μας. [Βλ. Διδαχή και Διαθήκες 84:106.]

Καθώς επιτυγχάνουμε, καθώς φέρνουμε μία γυναίκα ή έναν άνδρα, ένα κορίτσι ή ένα αγόρι πίσω στη δραστηριότητα, θα απαντούμε στην ένθερμη προσευχή μίας συζύγου ή αδελφής ή μητέρας, βοηθώντας στην εκπλήρωση της μεγαλύτερης επιθυμίας του συζύγου ή αδελφού ή πατέρα. Θα τιμούμε την καθοδήγηση του στοργικού Πατέρα και θα ακολουθούμε το παράδειγμα του υπάκουου Υιού (βλ. Κατά Ιωάννην 12:26, Δ&Δ 59:5). Και το όνομά μας θα τιμάται για πάντα από εκείνους τους οποίους προσεγγίζουμε⁸.

Έχω βρει ότι δύο θεμελιώδεις λόγοι συμβάλλουν κυρίως στην επιστροφή στη δραστηριότητα και στις αλλαγές συμπεριφοράς, συνηθειών και πράξεων. Πρώτον, τα άτομα επιστρέφουν, επειδή κάποιος τους έχει δείξει τις αιώνιες δυνατότητές τους και τους έχει βοηθήσει να αποφασίσουν να τις επιτύχουν…

Δεύτερον, άλλοι επιστρέφουν, επειδή αγαπημένα πρόσωπα ή «συμπολίτες των αγίων» έχουν ακολουθήσει τη νουθεσία του Σωτήρος, έχουν αγαπήσει τον πλησίον τους σαν τον εαυτό τους και έχουν βοηθήσει άλλους να εκπληρώσουν τα όνειρά τους και να κάνουν πραγματικότητα τις φιλοδοξίες τους [βλ. Προς Εφεσίους 2:19, Κατά Ματθαίον 22:39].

Ο καταλύτης σε αυτή τη διαδικασία ήταν –και θα συνεχίσει να είναι– η αρχή της αγάπης⁹.

Συχνά απαιτείται η ουράνια αρετή της υπομονής [για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να γίνουν ενεργοί στην Εκκλησία]. Ως επίσκοπος αισθάνθηκα μια μέρα την παρότρυνση να καλέσω έναν άντρα του οποίου η σύζυγος ήταν σχετικά ενεργή, όπως ήταν τα παιδιά. Ωστόσο, ο άντρας αυτός δεν είχε ποτέ ανταποκριθεί. Ήταν μια ζεστή καλοκαιριάτικη μέρα, όταν χτύπησα τη σίτα της πόρτας του Χάρολντ Γκάλλαχερ. Έβλεπα τον αδελφό Γκάλλαχερ να κάθεται στην καρέκλα του διαβάζοντας την εφημερίδα. «Ποιος είναι;» ρώτησε χωρίς να σηκώσει τα μάτια.

«Ο επίσκοπός σου» απήντησα. «Ήρθα να σε γνωρίσω και να σε παροτρύνω να παρευρίσκεσαι με την οικογένειά σου στις συγκεντρώσεις μας».

«Όχι, είμαι πολύ απασχολημένος» ήρθε η περιφρονητική απάντηση. Δεν σήκωσε καθόλου τα μάτια. Τον ευχαρίστησα που με άκουσε και έφυγα από την εξώπορτα.

Η οικογένεια Γκάλλαχερ μετακόμισε στην Καλιφόρνια λίγο αργότερα. Τα χρόνια πέρασαν. Κατόπιν, ως μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα, εργαζόμουν στο γραφείο μου μία ήμερα, όταν η γραμματέας μου κάλεσε, λέγοντας: «Κάποιος αδελφός Γκάλλαχερ που κάποτε ζούσε στον τομέα σας θα ήθελε να σας μιλήσει. Είναι εδώ στο γραφείο μου».

Απήντησα: «Ρώτησέ τον αν το όνομά του είναι Χάρολντ Γκάλλαχερ».

Εκείνη είπε: «Αυτός είναι».

Της ζήτησα να τον στείλει μέσα. Είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση μαζί, σχετικά με την οικογένειά του. Μου είπε: «Ήρθα να ζητήσω συγγνώμη που δεν σηκώθηκα από την καρέκλα μου και δεν σας είπα να μπείτε μέσα εκείνη την καλοκαιριάτικη ημέρα πριν από χρόνια». Τον ρώτησα αν ήταν ενεργός στην Εκκλησία. Με ένα σκωπτικό χαμόγελο, απήντησε: «Είμαι τώρα δεύτερος σύμβουλος στην επισκοπική ηγεσία του τομέα μου. Η πρόσκλησή σας να έρθω στην εκκλησία και η αρνητική απάντησή μου, με κατάτρυχε τόσο, ώστε αποφάσισα να κάνω κάτι γι’ αυτό».

Ο Χάρολντ και εγώ παρευρεθήκαμε σε αμέτρητες περιστάσεις πριν πεθάνει. Οι Γκάλλαχερ και τα παιδιά τους εκπλήρωσαν πολλές κλήσεις στην Εκκλησία¹⁰.

Έχουμε τις διδαχές της αληθείας. Έχουμε τα προγράμματα. Έχουμε τους ανθρώπους. Έχουμε τη δύναμη. Η αποστολή μας είναι κάτι περισσότερο από συγκεντρώσεις. Η υπηρέτησή μας είναι να σώζουμε ψυχές¹¹.

Ένα πρωί [ως νεαρός επίσκοπος], όταν απήντησα στο τηλέφωνό μου, μία φωνή είπε: «Είμαι ο Πρεσβύτερος Σπένσερ Κίμπαλ. Έχω μία χάρη να σου ζητήσω. Στον τομέα σου, κρυμμένο πίσω από ένα μεγάλο κτήριο στην Φιφθ Σάουθ Στριτ, υπάρχει ένα μικροσκοπικό τροχόσπιτο. Εκεί ζει η Μάργκαρετ Μπερντ, μία χήρα Ναβάχο. Αισθάνεται ανεπιθύμητη, περιττή και χαμένη. Θα μπορούσες εσύ και η προεδρία της Εταιρείας Αρωγής να την αναζητήσετε, να της απλώσετε χείρα φιλίας και να της παράσχετε ένα ξεχωριστό καλωσόρισμα;» Αυτό κάναμε!

Με αποτέλεσμα ένα θαύμα. Η Μάργκαρετ Μπερντ άνθισε στο νέο της περιβάλλον. Η απόγνωση εξαφανίστηκε. Η χήρα μέσα στα βάσανά της είχε δεχθεί επίσκεψη. Το χαμένο πρόβατο είχε βρεθεί. Καθένας που συμμετείχε στο απλό ανθρώπινο δράμα, αναδύθηκε ως ένα καλύτερο άτομο¹².

Με την πάροδο των ετών, έχοντας επισκεφθεί πολλούς πασσάλους σε όλον τον κόσμο, είδα ότι υπήρξαν εκείνοι οι πάσσαλοι όπου οι ηγέτες τομέα και πασσάλου, εξ ανάγκης ή ανταποκρινόμενοι στο καθήκον, σταμάτησαν να παραμένουν με σταυρωμένα τα χέρια, σήκωσαν τα μανίκια τους και με τη βοήθεια του Θεού, πήγαν επί τω έργο και έφεραν πολύτιμους άνδρες που να πληρούν τις προϋποθέσεις για τη Μελχισεδική Ιεροσύνη και, με τις συζύγους τους και τα παιδιά τους, να εισέλθουν στον άγιο ναό για τις προικοδοτήσεις και τις επισφραγίσεις τους.

Εν συντομία θα αναφέρω [δύο] παραδείγματα:

Σε μία επίσκεψη στον πάσσαλο Μίλλκρικ στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ πριν από μερικά χρόνια, έμαθα ότι λίγο περισσότεροι από 100 αδελφοί που ήταν μελλοντικοί πρεσβύτεροι, είχαν χειροτονηθεί πρεσβύτεροι κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους. Ρώτησα τον Πρόεδρο Τζέιμς Κλεγκ για το μυστικό της επιτυχίας του. Μολονότι ήταν πολύ μετριόφρων για να λάβει τα εύσημα, ένας από τους συμβούλους του αποκάλυψε ότι ο Πρόεδρος Κλεγκ, αναγνωρίζοντας τη δυσκολία, είχε αναλάβει να καλέσει προσωπικώς και να κανονίσει μία ιδιωτική συνάντηση μεταξύ αυτού και καθενός μελλοντικού πρεσβυτέρου. Κατά τη διάρκεια συνάντησης, ο Πρόεδρος Κλεγκ θα ανέφερε τον ναό του Κυρίου, τις σωτήριες διατάξεις και διαθήκες που τονίζονταν εκεί και θα ολοκλήρωνε με αυτήν την ερώτηση: «Δεν θα επιθυμούσατε να πάτε τη γλυκιά σύζυγό σας και τα πολύτιμα παιδιά σας στον οίκο του Κυρίου, ώστε να μπορούσατε να είσθε μία αιώνια οικογένεια σε όλη την αιωνιότητα;» Ακολούθησε αναγνώριση, επιδιώχθηκε η εκ νέου ενεργοποίηση και ο στόχος επετεύχθη.

Το 1952 η πλειονότητα των οικογενειών του τρίτου τομέα Ρόουζ Παρκ ήταν μέλη των οποίων οι πατέρες ή οι σύζυγοι έφεραν μόνο την Ααρωνική Ιεροσύνη και όχι τη Μελχισεδική Ιεροσύνη. Ο αδελφός Μπρεντ Γκόουτς κλήθηκε να υπηρετήσει ως επίσκοπος. Προσκάλεσε έναν λιγότερο ενεργό αδελφό του τομέως, τον Έρνεστ Σκίννερ, για να βοηθήσει στην ενεργοποίηση των 29 ενηλίκων αδελφών του τομέα που έφεραν τη θέση του διδασκάλου στην Ααρωνική Ιεροσύνη και να βοηθήσει αυτούς τους άνδρες και τις οικογένειές τους να πάνε στον ναό. Ως λιγότερο ενεργό μέλος ο ίδιος, ο αδελφός Σκίννερ ήταν απρόθυμος στην αρχή, αλλά τελικώς υπέδειξε ότι θα έκανε ό,τι μπορούσε. Άρχισε προσωπικώς να επισκέπτεται τους λιγότερο ενεργούς ενηλίκους δασκάλους, προσπαθώντας να τους βοηθήσει να δουν τον ρόλο τους ως ηγετών ιεροσύνης στο σπίτι τους και ως συζύγων και πατέρων στις οικογένειές τους. Σύντομα στρατολόγησε μερικούς από τους λιγότερο ενεργούς αδελφούς για να τον βοηθήσουν στην ανάθεσή του. Ο ένας μετά τον άλλον έγιναν πλήρως ενεργοί πάλι και πήγαν τις οικογένειές τους στον ναό¹³.

Εικόνα

Άνθρωποι αγκαλιάζονται και χαιρετούν διά χειραψίας

Η αλλαγή προς το καλύτερο μπορεί να συμβεί σε όλους. Με τα χρόνια έχουμε κάνει εκκλήσεις στα λιγότερο ενεργά μέλη, στους προσβεβλημένους, στους επικριτικούς, στους παραβάτες – να επιστρέψουν. «Ελάτε πίσω και ευωχείσθε στην τράπεζα του Κυρίου και γευθείτε εκ νέου τους γλυκείς και ικανοποιητικούς καρπούς της συντροφιάς με τους Αγίους» [Δήλωση της Πρώτης Προεδρίας, στο Ensign, Μάρ 1986, 88].

Η συνείδηση του κάθε ατόμου αποτελεί προσωπικό καταφύγιο και έχει την αποφασιστικότητα να εκδιώκει το παλαιό άτομο και να προσεγγίζει επιτυχώς το αληθινό δυναμικό του. Με αυτό το πνεύμα, απευθύνουμε εκ νέου αυτήν την εγκάρδια πρόσκληση: Ελάτε πίσω. Σας προσεγγίζουμε με την αγνή αγάπη του Χριστού και εκφράζουμε την επιθυμία μας να σας βοηθήσουμε και να σας καλωσορίσουμε εν πλήρει αλληλεγγύη. Σε όσους έχουν πληγωθεί στο πνεύμα ή αγωνίζονται και φοβούνται, λέμε: Αφήστε μας να σας εξυψώσουμε πνευματικώς και να σας ενθαρρύνουμε και να καθησυχάσουμε τους φόβους σας. Αποδεχθείτε στην κυριολεξία την πρόσκληση του Κυρίου: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά· και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας. Επειδή, ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίο μου ελαφρύ» [Κατά Ματθαίον 11:28-30]¹⁴.

• Ο Πρόεδρος Μόνσον ανέφερε πολλά είδη δυσκολιών που παρουσιάζουν ανάγκη για διάσωση (βλ. τμήμα 1). Γιατί είναι σημαντικό να προσεγγίζουμε για να διασώζουμε άλλους; Πώς μπορούμε να «αφυπνίσουμε» μέσα μας την επιθυμία «να διασώζουμε και να σώζουμε»;

• Επανεξετάστε την ιστορία του Προέδρου Μόνσον για τον πίνακα του Τζόζεφ Μάλλφορντ Γουίλλιαμ Τέρνερ (βλ. τμήμα 2). Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στη διάσωση εκείνων που έχουν εξοκείλει στις καταιγίδες της ζωής; Πότε βιώσατε ή σταθήκατε μάρτυρες της χαράς που συνοδεύει την επιστροφή στη δραστηριότητα της Εκκλησίας;

• Γιατί η αγάπη και η υπομονή είναι ουσιώδεις στις προσπάθειές μας να σώσουμε; (Βλ. τμήμα 3.) Πώς έχετε δει να βοηθά η αγάπη για να φέρει κάποιον στη δραστηριότητα της Εκκλησίας; Τι μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία του Χάρολντ Γκάλλαχερ;

• Τι μπορούν να μας διδάξουν τα παραδείγματα των αφηγήσεων στο τμήμα 4;

• Γιατί είναι δύσκολο μερικές φορές για τα μέλη να επιστρέψουν στη δραστηριότητα της Εκκλησίας; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε αυτούς που είναι «πληγωμένοι στο πνεύμα»; (τμήμα 5). Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε να «ηρεμήσουν οι φόβοι» εκείνων που φοβούνται;

Ιεζεκιήλ 34:16, Κατά Ματθαίον 25:35-46, Κατά Λουκάν 15, Κατά Ιωάννην 10:1-16, Μορόνι 6:4-5, Διδαχή και Διαθήκες 81:5, 84:106

«Καθώς αισθάνεστε τη χαρά που έρχεται από την κατανόηση του Ευαγγελίου, θα θελήσετε να εφαρμόσετε αυτά που μαθαίνετε. Προσπαθήστε να ζείτε σε αρμονία με αυτά που κατανοείτε. Κάνοντάς το αυτό, θα ενδυναμώσετε την πίστη, τη γνώση και τη μαρτυρία σας» (Να κηρύττετε το ευαγγέλιό μου [2004], 19).