Αυτόν που ο Κύριος καλεί, αυτόν ο Κύριος προετοιμάζει

Ζούμε σε έναν περίπλοκο κόσμο, με διαμάχες που επικρατούν παντού. Πολιτικές μηχανορραφίες καταστρέφουν τη σταθερότητα εθνών, δυνάστες υφαρπάζουν την εξουσία και τμήματα της κοινωνίας μας φαίνονται διά παντός καταπιεσμένα, αποστερημένα από ευκαιρίες και αφημένα με ένα αίσθημα αποτυχίας.

Εμείς… μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Όταν πληρούμε τις προϋποθέσεις για τη βοήθεια του Κυρίου, μπορούμε να μεγαλώνουμε αγόρια [και κορίτσια]. Μπορούμε να βελτιώνουμε άνδρες [και γυναίκες]. Μπορούμε να πραγματοποιήσουμε θαύματα στην άγια υπηρέτησή Του. Οι ευκαιρίες μας είναι χωρίς όριο.

Μολονότι το έργο φαίνεται μεγάλο μας ενδυναμώνει αυτή η αλήθεια: «Η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο σήμερα είναι η δύναμη του Θεού καθώς ενεργεί μέσω των ανθρώπων». Εάν είμαστε στην υπηρεσία του Κυρίου, έχουμε δικαίωμα στη βοήθεια του Κυρίου. Αυτή τη ουράνια βοήθεια, εντούτοις, κρίνεται από την αξία μας. Για να διασχίζουμε με ασφάλεια τη θάλασσα της θνητότητας, για να τελέσουμε μία αποστολή διάσωσης ανθρώπων, χρειαζόμαστε την καθοδήγηση αυτού του αιώνιου ναυτικού – του μεγάλου Ιεχωβά. Απλώνουμε τα χέρια, σηκώνουμε τα χέρια, για να αποκτήσουμε επουράνια βοήθεια².

Μην προσεύχεστε για έργα που είναι αντάξια των ικανοτήτων σας, αλλά να προσεύχεστε για ικανότητες αντάξιες των έργων σας. Τότε η απόδοση των έργων σας δεν θα αποτελεί θαύμα, αλλά εσείς θα είσθε το θαύμα³.

Τα θαύματα βρίσκονται παντού όταν οι κλήσεις… μεγαλύνονται. Όταν η πίστη αντικαθιστά την αμφιβολία, όταν η ανιδιοτελής υπηρέτηση εξαλείφει την εγωιστική προσπάθεια, η δύναμη του Θεού φέρνει εις πέρας τους σκοπούς Του⁴.

Αυτόν που καλεί ο Κύριος, αυτόν ο Κύριος προετοιμάζει… Όταν προσπαθούμε με πίστη, χωρίς να ταλαντευόμαστε στην εκπλήρωση των ανατεθειμένων σε εμάς καθηκόντων, όταν επιζητούμε την έμπνευση του Παντοδύναμου στην επιτέλεση των ευθυνών μας, μπορούμε να κάνουμε θαυμαστά πράγματα⁵.

Όταν ήμουν διάκονος, μου άρεσε το μπέιζμπολ. Στην πραγματικότητα, ακόμη μου αρέσει… Οι φίλοι μου κι εγώ παίζαμε μπάλα σε ένα μικρό δρομάκι πίσω από τα σπίτια που μέναμε. Το γήπεδό μας ήταν στενόχωρο, αλλά εντάξει, υπό την προϋπόθεση ότι θα κτυπούσες αμέσως στο κέντρο του γηπέδου. Ωστόσο, εάν κτυπούσες την μπάλα στα δεξιά του κέντρου, η καταστροφή ήταν επί θύραις. Εδώ ζούσε η κυρία Σίνας, η οποία, από το παράθυρο της κουζίνας της, μας έβλεπε να παίζουμε. Και μόλις κυλούσε η μπάλα στη βεράντα της, ο μεγάλος σκύλος της έπαιρνε τη μπάλα και της την έδινε καθώς άνοιγε την πόρτα. Η κυρία Σίνας επέστρεφε στο σπίτι της και προσέθετε την μπάλα στις πολλές που είχε κατασχέσει στο παρελθόν. Ήταν η νέμεσή μας, ο καταστροφέας της διασκέδασής μας – ο όλεθρος της ύπαρξής μας. Κανένας από εμάς δεν έλεγε μία καλή κουβέντα για την κυρία Σίνας, αλλά λέγαμε πολλές άσχημες για εκείνη. Κανείς μας δεν της μιλούσε και δεν μας μιλούσε ποτέ. Τη δυσχέραινε το άκαμπτο πόδι της, το οποίο την εμπόδιζε στο περπάτημα και έπρεπε να της προκαλούσε μεγάλο πόνο. Εκείνη και ο σύζυγός της δεν είχαν παιδιά, ζούσαν απομονωμένη ζωή και σπάνια έβγαιναν από το σπίτι τους.

Αυτός ο ιδιωτικός πόλεμος συνεχίστηκε για κάποιο χρονικό διάστημα –ίσως δύο χρόνια– και κατόπιν μία εμπνευσμένη αναθέρμανση των σχέσεων έλιωσε τον πάγο του χειμώνα και έφερε την άνοιξη των καλών συναισθημάτων στο αδιέξοδο.

Ένα βράδυ καθώς εκτελούσα την καθημερινή μου εργασία να ποτίζω τον μπροστινό χλοοτάπητά μας, κρατώντας το ακροφύσιο του λάστιχου στο χέρι όπως ήταν η μόδα εκείνης τη εποχής, παρατήρησα ότι ο χλοοτάπητας της κυρίας Σίνας ήταν στεγνός και άρχιζε να γίνεται καφέ. Ειλικρινά δεν ξέρω… τι μου συνέβη, αλλά αφιέρωσα λίγα λεπτά ακόμη και, με το ακροφύσιό μας πότισα τον χλοοτάπητά της. Συνέχισα να το κάνω αυτό καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού και στη συνέχεια, όταν ήλθε το φθινόπωρο, της πότιζα με το λάστιχο τον χλοοτάπητα διώχνοντας τα φύλλα όπως έκανα στον δικό μας και στοίβαζα τα φύλλα σε σωρούς στην άκρη του δρόμου για να συλλέγονται. Όλο το καλοκαίρι δεν είχα δει την κυρία Σίνας. Εμείς τα αγόρια είχαμε από πολύ καιρό σταματήσει να παίζουμε μπάλα στο δρομάκι. Μας είχαν τελειώσει οι μπάλες του μπέιζμπολ και δεν είχαμε χρήματα για να αγοράσουμε περισσότερες.

Νωρίς ένα βράδυ, άνοιξε η μπροστινή πόρτα της κυρίας Σίνας και μου έγνευσε να πηδήξω τον μικρό φράκτη και να έλθω στην μπροστινή της βεράντα. Αυτό και έκανα. Καθώς την πλησίαζα, με κάλεσε στο σαλόνι της, όπου μου ζητήθηκε να καθίσω σε μία άνετη καρέκλα. Με κέρασε μπισκότα και γάλα. Κατόπιν πήγε στην κουζίνα και επέστρεψε με ένα μεγάλο κουτί γεμάτο με μπάλες του μπέιζμπολ και του σόφτμπολ, που αντιπροσώπευαν αρκετές εποχές προσπαθειών κατάσχεσης από μέρους της. Το γεμάτο κουτί μου προσφέρθηκε ως δώρο. Ο θησαυρός, ωστόσο, δεν βρισκόταν στο δώρο, αλλά μάλλον στα λόγια της. Είδα για πρώτη φορά ένα χαμόγελο να φαίνεται στο πρόσωπο της κυρίας Σίνας και είπε: «Τόμμυ, θέλω να έχεις αυτές τις μπάλες του μπέιζμπολ και θέλω να σε ευχαριστήσω που ήσουν ευγενικός μαζί μου». Εξέφρασα τη δική μου ευγνωμοσύνη σε εκείνη και έφυγα από το σπίτι της, όντας καλύτερο αγόρι από ό,τι όταν εισήλθα. Δεν ήμασταν πλέον εχθροί. Τώρα ήμασταν φίλοι⁶.

Κλήθηκα ως νέος άνδρας να υπηρετήσω ως επίσκοπος ενός μεγάλου τομέως στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ. Το μέγεθος της κλήσης ήταν σαρωτικό και η ευθύνη τρομακτική. Η ανεπάρκειά μου με έκανε να αισθανθώ ταπεινοφροσύνη. Όμως ο Επουράνιος Πατέρας μου δεν με άφησε να περιπλανηθώ στο σκοτάδι και στη σιωπή, χωρίς οδηγίες ή χωρίς έμπνευση. Με τον δικό Του τρόπο, απεκάλυψε τα μαθήματα που θα ήθελε να μάθω.

Ένα βράδυ, αργά, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Άκουσα μια φωνή να λέει: «Επίσκοπε Μόνσον, αυτή είναι η κλήση από το νοσοκομείο. Η Κάθλιν ΜακΚη, ένα μέλος του εκκλησιάσματός σας, μόλις απεβίωσε. Τα αρχεία μας δείχνουν ότι δεν είχε πλησιέστερο συγγενή, αλλά το όνομά σας απαριθμείται ως εκείνος που πρέπει να ειδοποιηθεί σε περίπτωση θανάτου της. Θα μπορούσατε να έλθετε αμέσως στο νοσοκομείο;»

Μόλις έφθασα, μου παρουσιάσθηκε ένας σφραγισμένος φάκελος ο οποίος περιείχε ένα κλειδί για το λιτό διαμέρισμα στο οποίο ζούσε η Κάθλιν ΜακΚη. Μία άτεκνη χήρα εβδομήντα τριών ετών, που είχε απολαύσει λίγες πολυτέλειες της ζωής και διέθετε μόλις μετά βίας χρήματα για να πληρώνει για τα πράγματα που χρειαζόταν. Στο λυκόφως της ζωής της, είχε γίνει μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Όντας ένα ήσυχο και συγκρατημένο άτομο, απεκάλυψε λίγα πράγματα για τη ζωή της.

Το ίδιο βράδυ εισήλθα στο μικρό τακτοποιημένο υπόγειο διαμέρισμά της, γύρισα τον διακόπτη για το φως και σε λίγο ανακάλυψα μία επιστολή γραμμένη τόσο σχολαστικά από την ίδια την Κάθλιν ΜακΚη. Ήταν ακουμπισμένο σε ένα μικρό τραπέζι και έγραφε:

«Επίσκοπε Μόνσον,

»Νομίζω ότι δεν θα επιστρέψω από το νοσοκομείο. Στην ιματιοθήκη υπάρχει ένα μικρό ασφαλιστήριο συμβόλαιο που θα καλύπτει τα έξοδα της κηδείας. Τα έπιπλα μπορούν να δοθούν στους γείτονές μου.

»Στην κουζίνα υπάρχουν τα τρία πολύτιμα καναρίνια μου. Δύο από αυτά είναι όμορφα, χρυσοκίτρινα σε χρώμα και τέλειες αποχρώσεις. Στα κλουβιά τους έχω σημειώσει τα ονόματα των φίλων στους οποίους πρόκειται να δοθούν. Στο τρίτο κλουβί είναι ο “Μπίλλυ”. Είναι ο αγαπημένος μου. Ο Μπίλλυ φαίνεται μικροσκοπικός και η κίτρινή του απόχρωση αμαυρώνεται από το γκρίζο στις φτερούγες του. Θα του φτιάξετε εσείς και η οικογένειά σας ένα σπίτι; Δεν είναι ο πιο όμορφος, αλλά το τραγούδι του είναι το καλύτερο».

Τις ημέρες που ακολούθησαν, έμαθα πολλά περισσότερα για την Κάθλιν ΜακΚη. Είχε γίνει φίλη με πολλούς γείτονες που είχαν ανάγκη. Έδινε χαρά και παρηγοριά σχεδόν καθημερινά σε έναν ανάπηρο που έμενε στον δρόμο. Πράγματι, είχε φωτίσει κάθε ζωή που άγγιζε. Η Κάθλιν ΜακΚη έμοιαζε πολύ με τον «Μπίλλυ», το πολύτιμο κίτρινο καναρίνι της με το γκρίζο στις φτερούγες του. Δεν ευλογήθηκε με ομορφιά, δεν ήταν προικισμένη με ωραία κορμοστασιά ούτε τιμήθηκε από απογόνους. Ωστόσο, το τραγούδι της βοήθησε άλλους να σηκώσουν πιο πρόθυμα τα βάρη τους και να επωμιστούν πιο επιδέξια τα καθήκοντά τους…

Εικόνα

Κίτρινο καναρίνι με γκρι

Ο κόσμος είναι γεμάτος από κίτρινα καναρίνια με γκρίζο στις φτερούγες τους. Το λυπηρό είναι που τόσο λίγα από αυτά τα πολύτιμα έχουν μάθει να τραγουδούν. Ίσως οι ξεκάθαρες νότες του κατάλληλου παραδείγματος να μην έχουν ηχήσει στα αφτιά τους ή να μην έχουν βρει κατάλυμα στην καρδιά τους.

Μερικοί είναι νέοι άνθρωποι που δεν ξέρουν ποιοι είναι, τι μπορούν να γίνουν ή ακόμη και τι θέλουν να γίνουν. Φοβούνται, αλλά δεν ξέρουν τι. Είναι θυμωμένοι, αλλά δεν ξέρουν με ποιον. Απορρίπτονται και δεν ξέρουν γιατί. Το μόνο που θέλουν είναι να γίνουν κάποιοι.

Άλλοι καμπουριάζουν από τα γεράματα, φορτωμένοι με έγνοιες ή γεμάτοι αμφιβολίες – ζώντας μια ζωή πολύ κάτω από το επίπεδο των δυνατοτήτων τους…

Για να ζήσουμε σπουδαία, πρέπει να αναπτύξουμε την ικανότητα να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με θάρρος, την απογοήτευση με καλή διάθεση και τον θρίαμβο με ταπεινότητα. Ρωτάτε: «Πώς θα μπορούσαμε να επιτύχουμε αυτούς τους στόχους;» Απαντώ: «Με την απόκτηση μίας αληθινής προοπτικής για το ποιοι είμαστε πραγματικά!» Είμαστε υιοί και θυγατέρες ενός ζώντος Θεού, κατ’ εικόνα του οποίου έχουμε πλαστεί. Σκεφθείτε εκείνη την αλήθεια: «Δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα του Θεού». Ειλικρινώς δεν μπορούμε να διατηρήσουμε αυτήν την πεποίθηση χωρίς να βιώνουμε μία βαθιά νέα αίσθηση δύναμης και ισχύος, δηλαδή της δύναμης να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού και της ισχύος να αντιστεκόμαστε στους πειρασμούς του Σατανά…

Ο Λυτρωτής επέλεξε ατελείς ανθρώπους να τους διδάξει το δρόμο προς την τελειότητα. Το έκανε [όταν ήταν επί της Γης]. Το κάνει τώρα – κίτρινα καναρίνια με γκρίζο στις φτερούγες τους.

Καλεί εσάς και εμένα να τον υπηρετούμε εδώ παρακάτω και μας τοποθετεί στα καθήκοντα που θα ήθελε να εκπληρώσουμε. Η δέσμευσή μας πρέπει να είναι ολοκληρωτική⁷.

Ο Κύριος και Σωτήρας μας είπε: «Έλα, ακολούθα με» [Κατά Λουκάν 18:22]. Όταν αποδεχόμαστε την πρόσκλησή Του και βαδίζουμε στα βήματά Του, Εκείνος θα κατευθύνει το μονοπάτι μας.

Τον Απρίλιο του 2000, αισθάνθηκα μία τέτοια κατεύθυνση. Είχα λάβει ένα τηλεφώνημα από τη Ρόσα Σάλας Γκίφορντ, την οποία δεν γνώριζα. Εξήγησε ότι οι γονείς της θα την επισκέπτονταν από την Κόστα Ρίκα για λίγους μήνες και ότι μόλις μία εβδομάδα πριν από την κλήση της, ο πατέρας της, Μπερνάντο Αγκούστο Σάλας, είχε διαγνωσθεί με καρκίνο του ήπατος. Ανέφερε ότι οι γιατροί είχαν πληροφορήσει την οικογένεια ότι ο πατέρας της θα ζούσε λίγες ακόμη ημέρες. Η μεγάλη επιθυμία του πατέρα της, εξήγησε, ήταν να με συναντήσει προτού πεθάνει. Άφησε τη διεύθυνσή της και ρώτησε αν θα μπορούσα να πάω στο σπίτι της στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ να την επισκεφθώ με τον πατέρα της.

Λόγω των συγκεντρώσεων και των υποχρεώσεων, ήταν μάλλον αργά, όταν έφυγα από το γραφείο μου. Αντί να πάω κατευθείαν σπίτι, ωστόσο, ένιωσα την προτροπή να οδηγήσω νοτιότερα και να επισκεφθώ τον αδελφό Σάλας εκείνο το βράδυ. Με τη διεύθυνση ανά χείρας, επιχείρησα να εντοπίσω την κατοικία. Με τη σχετικά πολλή κίνηση και με το αμυδρό φως, προσπέρασα την τοποθεσία όπου έπρεπε να είναι ο δρόμος προς το σπίτι. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Ωστόσο, δεν τα παράτησα εύκολα. Έκανα τον γύρο του τετραγώνου και επέστρεψα. Ακόμη τίποτα. Για μία ακόμη φορά προσπάθησα και ακόμη καμία ένδειξη του δρόμου. Άρχισα να αισθάνομαι ότι θα ήμουν δικαιολογημένος να γυρίσω προς το σπίτι. Είχα κάνει μία γενναία προσπάθεια, αλλά υπήρξε αποτυχημένη στην εύρεση της διεύθυνσης. Αντ’ αυτού, προσέφερα μία σιωπηλή προσευχή για βοήθεια. Ήλθε η έμπνευση ότι θα έπρεπε να προσεγγίσω την περιοχή από την αντίθετη κατεύθυνση. Οδήγησα μία απόσταση και γύρισα το αυτοκίνητο τριγύρω, έτσι ώστε να βρεθώ τώρα στην άλλη πλευρά του δρόμου. Πηγαίνοντας προς αυτήν την κατεύθυνση, η κίνηση ήταν πολύ λιγότερη. Καθώς πλησίαζα στην τοποθεσία για μία ακόμη φορά, μπορούσα να δω, μέσα από το αμυδρό φως, μία πινακίδα του δρόμου που είχε ανατραπεί –έκειτο στην άκρη του δρόμου– και έναν σχεδόν αόρατο, καλυμμένο με χόρτα δρόμο που οδηγούσε σε μία μικρή πολυκατοικία και σε μία ενιαία μικρή κατοικία σε κάποια απόσταση από τον κύριο δρόμο. Καθώς οδηγούσα προς τα κτήρια, ένα μικρό κορίτσι με λευκό φόρεμα με χαιρέτησε και κατάλαβα ότι είχα βρει την οικογένεια.

Με συνόδευσε στο σπίτι και μετά στο δωμάτιο όπου έκειτο ο αδελφός Σάλας. Γύρω από το κρεβάτι υπήρχαν οι τρεις κόρες και ένας γαμπρός καθώς και η αδελφή Σάλας…

Σαν από κάποια προτροπή, ο αδελφός Σάλας άνοιξε τα μάτια του και ένα αδύναμο χαμόγελο κόσμησε τα χείλη του καθώς τον έπιασα από το χέρι. Είπα τις λέξεις: «Ήλθα να σε συναντήσω». Δάκρυα ανέβλυσαν από τα μάτια του και από τα δικά μου.

Ρώτησα εάν θα επιθυμούσε μία ευλογία και η ομόφωνη απάντηση από τα μέλη της οικογένειας ήταν καταφατική. Εφόσον ο γαμπρός δεν έφερε την ιεροσύνη, προχώρησα από μόνος μου να παράσχω μία ευλογία ιεροσύνης. Οι λέξεις φαίνονταν να ρέουν ελεύθερα υπό την καθοδήγηση του Πνεύματος του Κυρίου. Συμπεριέλαβαν τα λόγια του Σωτήρος που βρίσκονται στο Διδαχή και Διαθήκες, τμήμα 84, εδάφιο 88: «Θα πορεύομαι μπροστά από το πρόσωπό σας. Θα είμαι στα δεξιά σας και στα αριστερά σας, και το Πνεύμα μου θα είναι στην καρδιά σας, και οι δικοί μου άγγελοι γύρω σας, για να σας βαστάζουν». Μετά την ευλογία, προσέφερα λίγα λόγια παρηγοριάς στα μέλη της οικογένειας που θρηνούσαν. Μίλησα προσεκτικά, ώστε να καταλάβουν τα Αγγλικά μου. Και στη συνέχεια, με την περιορισμένη μου ικανότητα στην ισπανική γλώσσα, τους άφησα να καταλάβουν ότι τους αγαπούσα και ότι ο Επουράνιος Πατέρας μας θα τους ευλογούσε…

Μετά από έναν τρυφερό αποχαιρετισμό, με συνόδευσαν στο αυτοκίνητό μου. Καθώς οδηγούσα προς το σπίτι, συλλογίσθηκα το ξεχωριστό πνεύμα που είχαμε νιώσει. Έχω βιώσει, επίσης, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, μία αίσθηση ευγνωμοσύνης που ο Επουράνιος Πατέρας μου είχε απαντήσει στην προσευχή ενός άλλου ατόμου μέσω εμού… Είθε να είμαστε πάντοτε στην υπηρεσία του Κυρίου, ώστε να δικαιούμαστε πάντοτε τη βοήθεια του Κυρίου⁸.

Δεν υπάρχει συναίσθημα που να υπερβαίνει αυτό το συναίσθημα που μας κατακλύζει, όταν αναγνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε στην υπηρεσία του Κυρίου και μας έχει επιτρέψει να βοηθήσουμε στην εκπλήρωση των σκοπών Του⁹.

Ο κόσμος χρειάζεται τη βοήθειά μας. Κάνουμε όλα όσα θα έπρεπε; Θυμόμαστε τα λόγια του Προέδρου Τζων Τέιλορ: «Εάν δεν μεγαλύνετε την κλήση σας, ο Θεός θα σας θεωρήσει υπευθύνους για αυτούς που θα είχατε σώσει, εάν είχατε κάνει το καθήκον σας»; Υπάρχουν πόδια για να στερεώσετε, χέρια για να πιάσετε, νόες για να ενθαρρύνετε, καρδιές για να εμπνεύσετε και ψυχές για να σώσετε. Οι ευλογίες της αιωνιότητος σάς αναμένουν. Δικό σας είναι το προνόμιο να μην είσθε θεατές, αλλά συμμετέχοντες… Ας ενωτισθούμε τη συγκλονιστική υπενθύμιση που ευρίσκεται στην επιστολή του Ιακώβου: «Γίνεστε δε εκτελεστές του λόγου, και όχι μονάχα ακροατές, εξαπατώντας τον εαυτό σας» [Ιακώβου 1:22]¹⁰.

Εικόνα

Τάξη Προκαταρκτικής

Τι σημαίνει να μεγαλύνουμε μία κλήση; Σημαίνει να την οικοδομούμε με αξιοπρέπεια και σημασία, να την κάνουμε έντιμη και αξιέπαινη… να την διευρύνουμε και να την ενδυναμώνουμε, να αφήνουμε το φως των ουρανών να λάμπει μέσα από αυτή… Και πώς κάποιος μεγαλύνει μία κλήση; Απλά τελώντας την υπηρεσία που σχετίζεται με αυτήν¹¹.

[Ο Πατέρας μας] δεν σας κάλεσε… να οικοδομείτε μόνοι, χωρίς καθοδήγηση, εμπιστευόμενοι την τύχη. Αντιθέτως, γνωρίζει τις δεξιότητές σας, συνειδητοποιεί την αφοσίωσή σας και θα μετατρέψει τις υποτιθέμενες ανεπάρκειές σας σε αναγνωρισμένα δυνατά σημεία… Μην πέσετε θύμα του πειρασμού που παγίδευσε τον Λάμαν και τον Λεμουήλ. Όταν έλαβαν την εκπληκτική ανάθεση να αποκτήσουν τις πλάκες του Λάβαν, το χρονικό δείχνει ότι παραπονιούνταν, λέγοντας ότι ήταν δύσκολο πράγμα αυτό το οποίο είχαν προσταχθεί να κάνουν. Και έχασαν την ευκαιρία και την ανταμοιβή τους. Αντιθέτως, ας είναι η στάση σας όπως εκείνη του αδελφού τους, Νεφί: «Θα πάω και θα κάνω αυτά που ο Κύριος έχει προστάξει» (Νεφί Α΄ 3:5-7)¹².

Εάν υπάρχει κάποιος που αισθάνεται ότι είναι πολύ αδύναμος για να αλλάξει την προοδευτική και καθοδική πορεία της ζωής του ή θα πρέπει να υπάρχουν εκείνοι που αποτυγχάνουν να αποφασίσουν να τα πάνε καλύτερα λόγω αυτού του μεγαλύτερου φόβου, του φόβου της αποτυχίας, δεν υπάρχει πιο παρηγορητική διαβεβαίωση από τα λόγια του Κυρίου: «Η χάρη μου» είπε «είναι επαρκής για όλους τους ανθρώπους που ταπεινώνουν τον εαυτό τους ενώπιόν μου, επειδή αν ταπεινώσουν τον εαυτό τους ενώπιόν μου, και έχουν πίστη σε μένα, τότε εγώ θα κάνω τα αδύναμα να γίνουν δυνατά γι’ αυτούς» [Εθέρ 12:27].

Μέσω ταπεινής προσευχής, επιμελούς προετοιμασίας και πιστής υπηρέτησης, μπορούμε να επιτύχουμε στις ιερές κλήσεις μας¹³.

Ο Πρόεδρος Χάρολντ Λη μου μιλούσε μία ημέρα σχετικά με εκείνους που αισθάνονται ανεπαρκείς και ανησυχούν, όταν λαμβάνουν μία ανάθεση στην Εκκλησία. Συνεβούλευσε: «Να θυμάσαι, αυτόν που ο Κύριος καλεί, αυτόν ο Κύριος προετοιμάζει».

…Όλοι εμείς ενωμένοι ως ένας μπορούμε να πληρούμε τις προϋποθέσεις για την καθοδηγητική επιρροή του Επουράνιου Πατέρα μας καθώς ακολουθούμε τις αντίστοιχες κλήσεις μας. Ασχολούμαστε με το έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Εμείς, όπως εκείνοι της αρχαίας εποχής, έχουμε απαντήσει στην κλήση Του. Είμαστε στην υπηρεσία Του… Είθε να θυμόμαστε πάντα την αλήθεια: «Αυτούς που δοξάζουν τον Θεό, ο Θεός θα τους δοξάζει» [βλ. Α΄ Σαμουήλ 2:30]¹⁴.

• Ο Πρόεδρος Μόνσον τόνισε ότι «αυτόν που ο Κύριος καλεί, αυτόν ο Κύριος προετοιμάζει» (τμήμα 1). Τι σημαίνει αυτό για εσάς; Ποιες εμπειρίες έχουν δείξει ότι ο Κύριος θα σας βοηθήσει, όταν το χρειάζεστε στην υπηρέτησή Του;

• Επανεξετάστε την ιστορία για την κυρία Σίνας στο τμήμα 2. Πότε μία απροσδόκητη ευκαιρία υπηρέτησης ευλόγησε τη ζωή σας; Πώς έχει επηρεάσει τα συναισθήματά σας απέναντί τους η υπηρέτηση των άλλων; Πώς έχετε δει την υπηρέτηση να μαλακώνει την καρδιά ενός ατόμου;

• Επανεξετάστε την ιστορία για την Κάθλιν ΜακΚη στο τμήμα 3. Τι μας διδάσκει αυτή η ιστορία σχετικά με την υπηρέτηση άλλων; Πώς έχετε ευλογηθεί υπηρετώντας άλλους ακόμη και όταν το δικό σας φορτίο ήταν βαρύ;

• Ο Πρόεδρος Μόνσον εξέφρασε ευγνωμοσύνη που ο Επουράνιος Πατέρας απάντησε στην προσευχή ενός άλλου ατόμου μέσω αυτού (βλ. τμήμα 4). Πώς μπορούμε να προετοιμαστούμε, ώστε ο Επουράνιος Πατέρας να μπορεί να απαντήσει στην προσευχή ενός άλλου ατόμου μέσω ημών;

• Τι σημαίνει να μεγαλύνουμε μία κλήση; (Βλ. τμήμα 5.) Πώς έχετε ευλογηθεί από κάποιον/α που έχει μεγαλύνει την κλήση του/της; Πότε έχετε αισθανθεί ότι ο Επουράνιος Πατέρας μεγαλύνει τις προσπάθειές σας σε μία κλήση;

Κατά Ιωάννην 5:30, Πράξεις 10:19-35, Μωσία 2:17, Διδαχή και Διαθήκες 4:2-7, 24:7-12, 64:29, 33-34, 88:78-80

«Καθώς μελετάτε, δώστε προσοχή σε ιδέες που έρχονται στο μυαλό σας και στα συναισθήματα που έρχονται στην καρδιά σας» (Να κηρύττετε το ευαγγέλιό μου [2004], 18). Σκεφθείτε το ενδεχόμενο να καταγράφετε τις εντυπώσεις που λαμβάνετε, ακόμη και αν φαίνονται άσχετες με τα λόγια που διαβάζετε. Μπορεί να είναι ακριβώς αυτά που θέλει ο Κύριος να μάθετε.